segunda-feira, 28 de setembro de 2009
terça-feira, 15 de setembro de 2009
Promesas
Téñote que chamar.
Prometo que mañá, a primeira hora, antes de que o día me envolva coa sua arañeira
heite chamar
ou enviarche un sms
antes que o monstro me trague
porque unha vez no seu ventre xa non hai cobertura
até que á noite bótame fóra derrotado para cair na cama
e penso que mañá teño que te chamar
ou enviarche un sms
propósitos firmes que me pechan os ollos
cada xornada que paso lonxe de ti
Xa..., a última vez non foi a mellor
nunca comprendo nada
parece que ando aboiando pola vida
como unha bolsa de plástico
levada polo vento
a ternura que non che dei pagueina en kiloxulios
qué pouco entendo!
O certo é que hai unha tristura
pero non instalada entre nós
creo que me sae polos poros,
basta como o mel, e cólase a todo canto toco.
Por moito que tento lavarme
sobre todo con riberas del duero
ou bordeaux, ou riojas
ou directamente coa rapidez do ron
cada vez esvaro máis lonxe
cara adentro de min.
Quixera viaxar a un lugar
onde non estivera eu
pero vaia onde vaia
sempre me atopo, o mesmo de sempre
como un deus ubícuo
non me desfago de min
decote esquezo o procedemento
e saio de viaxe levándome alá onde vaia.
Mentras non o consiga
prometo que mañá hei de te chamar
ou mandarche un sms
ou enviarche por telepatía
as miñas mans para que percorran o teu corpo
mañá
seguro non hei esquecer
sexta-feira, 4 de setembro de 2009
Polo Índico, no barco das sete
No barco das sete imos sete de retirada
dos sete hai catro que dormen coa cabeza pousada nas mesas
dous a ler e un que tece os seus pensamentos coas luces da outra banda da ría
No barco das sete catro homes dormen
mentres unha muller pasa
silenciosamente
as follas da revista
e o vixía das luces cotexa os seus proxectos cos brillos da auga
eu tento chegar á fin do párrafo antes de que se me pechen os ollos
o barco fai a rota de memoria, cos ollos pechados no último treito da noite
nos dedos traio tatuado en negro o resumo da xornada
o meu protagonista navega dende Port-Louis á Agalega
fórzome a seguilo lendo para que chegue, mas é imposibel
adeus, só hai unha persoa lendo
durmo coa cabeza colgada dos ombreiros, o libro aberto
No barco das sete o motor baixa de revolucións para abordar a boca do porto
como un despertador case amábel
logo, perto do pantalán, ponse ao ralentí
dá a orde de erguerse, botar a mochila ao lombo
prepararse a desembarcar.
Terei que agardar ao barco das nove da tarde
para retomar a navegación polo Índico
de volta ao turno de noite