Armas e poesía

O meu computador, a minha botelhinha de ron, a minha casinha quente demáis logo de tres días sen abrir. Por fin no fogar! Contente de voltar, foron días moi intensos, si, poderíase dicir que de traballo de campo, de recollida de dados para ter temas novos. E sim, sim, moi intensos, mesmo inesquecíveis. Sobre todo a noite que non pasamos no hotel.

Esa noite... estivemos nun sitio do que non podiamos sair, había alí unha muller chorando, había alí un home en zapatillas de casa chorando, había alí armas e miles de toneladas de prepotencia. Interrogados unha e outra vez, documentación, a un e a outro e a dez distintos . E cada un ía medrando alimentado das miñas palabras e da sua imbecilidade. A fame, a dor de cabeza, a sede, o sono aliábanse á incompetencia de tanto super-anano mental, e non podiamos sair.

E pensei en bocadillos, botellas de auga e mantas. Pero non estaba en Europa. E cando miraba o monstro enfermo coa sua porra branca, nervosa, chea de cicatrices de carnes mazadas e costelas partidas... pensei que non podiamos sair dalí... sen o seu permiso. E aguantamos a fame e a dor de cabeza e a sede e o sono.

As cousas misteriosas da mente, veume o recordo dun test psicolóxico que fixera hai vinte anos onde se preguntaba se prefería a) as armas automáticas, ou b) a poesía. Daquela xa lera poesía, gostara moito de Neruda, mas as armas automáticas nunca tivera unha na man. E entón, aínda que o brillo dese mecanismo puído me chamaba, optei por responder b). Porén sempre me quedara aquela dúbida de se fora totalmente sincero. Esa noite souben que nunca máis terei unha dúbida tan gilipollas. As armas están feitas para a dor, e soen paran nas mans dos sádicos que medran co sufrimento alleo. Subespecie do xénero humano (oxalá en vías de extinción!)