até que ven o windows ou o google
en galego
Outros non cren que estea a chover
até o veren na tele
Do pouco que che puiden dar
nin todo cho din
nunca cortei de todo os cabos
xa cho dixen,
a eternidade duraba un minuto
o malo desto todo
é que eu o dixen
mas non o entendín
tan ben coma ti.
E todas as historias
de homes na cadea
de vodas fracasadas
de fillos que che atribúen
non fixeron máis que
amarrarme máis
a ti.
As imaxes do teu pasado
como pingas ían chegando
descolgandose do teito
no que viven quen te coñecen
meu amor
Eu só creo a tua versión
da hora na que estamos xuntos
na cama ou no parque
só creo que tamén me amas
e tiven medo aos coitelos
que agardaban na rua
o pulo dunha sobredose
para limpar as conciencias
co meu sangue de rumi
como na crónica
dunha morte anunciada
todo o empurraba.
Teño medo da soidade
no resto das horas
nas que non estou na cama
nin no parque contigo
e busco agarradeiras
alguén que estea sempre
aí.
Mas non hai ong
para estes casos
e gaveo polas horas
de cada día no que
desapareces.
Non sempre
case sempre
a meirande parte das veces
son eu a parte danada
só por egoísmo
supoño
tras o ponto e final
cada un remoe
a sua dor
en silencio,
até facela dixeribel
asimilala
xa ten acontecido
o silencio cos seus ácidos
amolecera até as pedras
e quedarásme debuxada
cicatriz de media lúa
no invisibel do recordo.
Cada imaxe que foi subindo
cachos do teu pasado
até ao meu presente
paseniñamente
case imperceptibelmente
foime rodeando
até aceptar a derrota
de precisar do teu corpo
para que existisen
as semanas e os meses
teu corpo clépsidra
ou area do deserto
ou reloxo de parede
teu corpo deixará
de marcar as horas
marca indelébel
na transparencia do recordo
tiC, Tac, Tic, taC
te foches mas
aínda estás.