Chimpo

Chimpo! Chimpiño cara ao oeste, flis-flús, eu e duas malas, cara ás ceas con colegas e con viño, e ás birras en bares de mala malísima reputación. O computador e máis eu, flis-flús, e duas malas demasiado cheas de cousas que non precisamos. Meu tesouro! aí vamos os dous collidiños da correa, arrastando esas duas pesadas, ti e máis eu sozinhos, imos tentar aprender algo, ou facernos máis duros, ou rematar dunha vez por todas con esta aventura, volver onde meu corpo espido non escandalice, alá onde xa nada será igual, nunca nada volve ser como era, nin sequera será peor, só muda, todo muda. Guk bai ere. Nós tamén, imperceptiblemente, coma os xirasóis seguindo o sol.

Hala, marcho! Aburiño, Arxel.

Biquiños a todas e todos.

Cadeas

Deixáchesme a tua marca, o teu perfume nos pulsos e no pescozo, como unha cadea que a ducha da mañá tentará romper até á próxima invasión tan desexada. E os camiños tan, tan inmensos que aínda nin comezamos a percorrer, agardan por nós sabendo que nunca chegaremos, que ficamos nos douscentos primeiros metros e voltamos á saída.

Que pouco pesan estas cadeas e que só me sinto cando baixas polas escaleiras, recollo a mesa e fago a cama. E aínda a música non é quen de afogar o eco das tuas mans apretándome.

Irei á cociña, a realidade da cebola fritida afastará de min este estado improdutivo, outonal.

Derdja

E díxenme eu durante a longa viaxe de volta a Arxel... non pode ser tan difícil unha língua, xa tenho árbore, xa tenho terra, e casa e luz, e auga e pedra, e ceo e mar. Xa podo comezar a construir un universo onde a árbore botar raíces sen secar, onde a casa estea quente pola noite, a pedra mantenha firmes os recordos, o ceo sexa o produtor incansabel de sonhos e o mar... o mar que me cure as feridas e me encha os pulmóns de esperanza.

shayara-ardh-dar-dho-ma-hidjara-smaa-bahr

Con menos medios hainos que até levantaran impérios, eu só pretendo construir un cuartinho pequeno nalgún recuncho virxe do cerebro (vai ser malo de topar) dende o que ver o mundo a través destas letras revirichadas.
الدّارجة

Días de amor

Hoxe, aujourd'hui, l-yom, hoje, mesmo podería dicer today, cheghei a casa ben tarde por cousa dun programa dobre-sesión contínua, ao estilo dos antigos cines Palermo e Avenida. E voltei canso, o xefe dicíame que logo de tanto traballo podería durmir ben e eu respondín que se fora logo dun polvo durmiría mellor. Mas o xefe é home, eu son home, os dous heterosexuais, así que ça ne nous avance en rien. E logo de facer media cidade a pe, de mala hóstia, para topar a oficina da compañía da luz e o gas, porque a factura nunca chega a casa, mas a orde de corte do suministro si que saben facerma chegar, aínda houbo o traballo de l-aachiya (le soir), que non me incomoda mas foi muito seguido. E volvín a casa coa sá intención de sustituir a cea polo labor humanitario de rematar coa solitaria botella de vodka que levaba unhas semanas aburrida ao lado do concentrado de tomate e os cartóns de leite. Non é que goste demasiado desta colonia eslava, prefiro o ron dos paises máis cálidos, porén non habendo pan bos son os bollicaos. E así me atopo, saio ao balcón para fumar un pitillo e volvo tropezando nos mobles e con dificultades para ler a pantalla do computador, este cabrón a medida que vou bebendo vai diminuindo a sua resolución gráfica. Há dias como hoje em que digo muitas vezes Algérie, mon amour! Ras le bol d'être étranger henaia (ici)! ou traducido em lingua vulgaris, até os ﺲﻧﻮﻳﻮﮐ de ser estranxeiro aquí! Pido a nacionalidade e as quatro mulheres que me correspondem a cámbio de um insignificante cachinho de pel!

Fauna e roupa

Curioso, porque na foto non se mira a fauna nin a roupa, mas hainas, a roupa é a miña e a fauna a do oued, mesmo onte vin unha parella de bufos preciosos e os meus pantalóns a secar... Como non teño proba gráfica de ningunha das duas marabillas, deixo inmortalizados aos testigos que chegado o caso poderán corroborar o que digo.

Agur, Aljer el-djaza'ir

E si, andábache pesimista, algo decaído podíase dicer, prefiro o outro estado de violencia emocional cando o meu vocabulario se fai do máis vulgar, a ira enchendo o noventa por cento das miñas horas todo polo traballo que nunca colle a forma que eu lle dou. Mas non se pode escoller, tocou abaixarse ao decaímento pasivo, en troques de deixarse sacudir pola mala hóstia que move o sangue todo.

É que son conservador.

Quero conservar todo o que me gusta, aínda que souvent o perda.

E agora hai que emigrar, agora que xa estaba integrado no barrio, na cidade, no traballo, marchar para o oeste, outro apartamento, outro ambiente, iso si, cervexa non falta na cidade do pecado.

Para a conexión á internet xa veremos.

Desta volta é definitivo, recoller a pouca roupa que teño, os libros, as sabas e o computador.

Tamén vou levar o pelador de patacas, collinlle moito cariño.

Os paxariños do oued non me collen na mala, botareinos de menos.

Seres indecentes

Indecente sinceridade estudada para desarmar ao outro, escolas de miradas puras e insistentes, que nin se apartan dos teus ollos nin sequera pestanexan, duelo de honradeces, só para vender unha póliza de seguros.

Indecentes mans treinadas para comprimir a do outro, academias de apretóns de mans trituradoras de metacarpios, finxindo que é o corazón o motor desa forza cando só é o manual do representante o que lle calcula os kilonewtons en función do peso do adversario.

Indecente cordialidade invitando á apertura que rápidamente se amortece cando o afable imitador de ser humano descobre que non es ti o animal a cazar.

Indecente pallaso que pon colado ao seu nome os seus estudos, o seu posto na empresa, as suas propiedades, seres semi-humanos... ou quizáis demasiado humanos para que consigan pasar polo burato estreito da miña gorxa.

Ou protocolo de comunicación

Tocou visita cultural a Chlef, se consideramos o traballo como cultura, si, pódese dicer que foi unha visita moi cultural.

E volvo topar relatos deses anos negros, a xente fala dos noventa como se fose hai cincuenta anos, lonxe, lonxe. Sempre os escoitas en primeira persoa, quen cho conta non che fala de oídas, porque de oídas poderíache contar centos de casos, sempre é unha situación violenta (explosións, tiros, mortes) vivida polo que a narra. E nunca topas nin a mínima pegada de orgullo, ninguén o conta coma unha valentía, máis ben co alivio de que xa teña rematado e estar enteiro. Houbo moito medo.

De todo iso aínda quedan residuos, hai quen di que mantidos polo exército para conservar o negocio suculento da seguridade. Esta mañá vin aos operarios dunha compañía estranxeira a choiar en campo aberto, na electrificación da vía, e estaban protexidos por dous fulanos de paisano con fusís de caza ao lombo que dende un outeiriño os vixiaban (a eles, non aos arredores!), semellaba máis unha imaxe dun campo de traballos forzados que outra cousa. Por sorte no meu podo pasar un chisquiño máis desapercibido.

E como é ghratis poño unha foto que alí fixen, xa hai meses, para o que teña inquedanzas ligüisticas. En árabe leríase Ash-Shlaf, aínda que os as pronuncíanos es e quítanlle o artigo, mesmo ao falaren no árabe da rúa, así que queda Shlef, ou, coa grafía francesa (portuguesa, também) Chlef. En galego habería dar algo coma Xlef, que máis parece protocolo de comunicación do computador que nome dunha cidade.

Arrastrando os pes

Teño algo a apretarme o estómago

ou o peito ou ambos os dous

será o n'gauss de laranxa

que non coñece aínda o meu corpo.

E a cafeteira, insolidaria ela,

botoume un líquido negro frío

que vin sair silencioso

dende o teito da cociña,

un home frío apostándoo todo

a un café nacido morto.

Sain recargar o móbil que

ás veces axuda con palabras

chegadas ao dereito da praia,

sen forza para falar arrastreime

mas o tendeiro sempre fala

e anota até catro veces a cifra

que até catro veces se borra

na calculadora xaponesa

mentres me recita as suratas

que non é quen de traducir

arrastro os pes co peso das bolsas

arrastro a Noé e aos fillos de Sem

arrastro o maná e mais o Sinaí

que hoxe quedaron colados

á miña roupa sen me penetraren

nin un milímetro de pel

subo, subo, subo, coa luz amarela

a me agardar alá arriba

o eco de cada paso na escaleira

esváese sen encontrar a resposta

e polos vidros que onte limpei

hoxe entra reforzada a noite

Doces, moi doces, lembranzas salgadas

deitado na cama do hotel, mas non estaba só, tíñate a ti ao outro lado do teléfono e, agora cho confeso, contento de que estiveses tan lonxe para que non vises o rubio que me puxen cando me recitaches aquel textiño que escribira para ti, co teu acento cheo de escuma do mar facías marabillosas aquelas palabras que lidas por min semellaban un tratado de electrónica industrial. Fora unha honra... e unha verghoña. Nos seguíntes días respostaches coa cousa máis fermosa que ninguén me teña escrito nunca, con palabras que comezaban por a (non era alicates) e por b de borracho que coa salitre dos teus versos virábanse en salmón afumado no meu paladar, sal dos croques comidos na praia, sal que cura as feridas e abre o apetito. Muito bebera e muito te amara.

Unhas fotos de Arxel

Duas fotos que tomei esta mañá no centro, veuse un día caralludo, saín a pe até Didouche Mourad e La Grande Poste, ao comezo do paseo crucei centos de policías, non estaba eu alá moi tranquilo, por se acaso levei o pasaporte, anbaban coas celebracións oficiais do primeiro de novembro, carros negros, de gama alta, con bandeiriñas de todos os países que veñen aquí levar un bocadiño da riqueza da terra, a lamberlle o cú ao senhor B. que por certo xa cambiou a Constitución para se facer nomear presidente unha vez máis, até 15 anos, mentres aos militares lles vaia ben pode seguir no poder ainda que estea morto e momificado.

Pasada a zona quente xa unha camiñata agradábel, soliño, xente de domingo, sen ser venres, é festivo, así que pareime moito nas vitrinas das librarías, entrei en Ibn Khaldun, gocei e merquei. Logo cafeciño no Miryam, outra voltiña vendo ferreterías e librarías, unhas horas de relax.

Tomeille por enésima vez unha foto á Grande Poste, para min é o monumento que identifica a Arxel, moito mellor ca o monstro que fixeron nos anos oitenta na memória dos mártires (vou pór unha foto del). E tirei tamén unha do hotel Albert premier, no mesmo largo da GP, edifícios deste estilo son os que lle deron a Arxel o sobrenome de Alger la blanche. Unha espiniña... son todos de factoría francesa. No día de festexar o comezo da revolución pola independencia non está ben lembralo.