sexta-feira, 29 de maio de 2009

Muletilla incongruente

Estou sen internet e tentado escribir algo que non conteña queixas, só un retrato de costumes e paisaxes do país que xa é o meu segundo fogar; como a todos os fogares, sempre lle topo unha chea de defectos mas non por iso o quero menos.

En fin... muletilla que non quere dicir nada, amáis situándoa no principio do texto resulta algo incongruente. Mas enfim... maneira de deixar todas as posibilidades abertas. Saín onte á mañá de Orán, en tren até Arxel, noite na capital e hoxe avión a primeira hora da mañá para Constantine. Falei con tanta xente que xa esquezo quen me dixo que, mezclo o niqab e o djelbab, coa situación do traballo, os plans de futuro, as conversas nas tres cidades, sen lembrar en cal delas oín aquela palabra nova. Iniciei a viaxe co espírito positivo, procurar respostar con humor á adversidade, como se fai nesta terra, única maneira de non desesperar. Deu bastante bo resultado. No avión, xa ao pouco de sair de Huari Boumediène comezan as montañas da Cabilia, adornados os seus cúmios por ringleiras de casas coidando da estrada, alá ao fondo o mar, alí tamén vin Béjaia, Buxia, Bougie, ou como queira que se lle poida chamar á capital da pequena Cabília, nunha beira da sua baia, auga azul con verquidos marróns dos ríos. Logo virando cara ao interior, pradeiras verdes nun terreo ondulado, xa case chegando a Constantine. Aproxímase á pista o avión, xusto antes de tocar terra, un silencio dun segundo, se ven a morte qué se lle vai facer, algún día ten que ser.

Ainda que agardei un chisco polo transporte, e non había reserva nin praza no hotel, tomeino como algo natural, que non sexan organizados para dar unha chamada de teléfono á recepción é o máis normal do mundo, nin enfado, nin queixa, é así, xa fora así a anterior vez e a outra, unha vez que te afás xa non sufres. É inútil, é como o que lle reprocha ao ceo de chover cando tiña pensado ir pasear.

Penso no pouco que me gusta o futbol, o que limita moito as conversas coa multitude de afecionados do Barça ou do Madrid. Tampouco os xogos de cartas, o xogo en xeral. Nos meus defectos, na condescendencia da que me acusan, do medo a ser sincero, sempre do medo a ser deixado. E cando escollo a franqueza resulta que son demasiado brusco e podería perfectamente ter disimulado a verdade afiada que abre fendas na pel lisa das amantes. Outra contradicción, eu só quero unha muller, como podo ter amantes? Quero dicir só quero unha de cada vez, e só se a quero e me quere desexo que nunca acabe... non sei como pasa pero sempre remata, non sen unha boa dose de sufrimento, mas non hai nada sen esforzo, ou contrapartida, pode parecer primitivo sen embargo téñoo empíricamente comprobado. Mente portentosa que me tocou, semi-científica, semi-romántica, semi-comprometida, semi-egoísta, semi-desleitada, vamos, totalmente en consonancia cos tempos nos que vivo, onde se lle quita a metade da sustancia ao que comemos para que entre nos parametros da modernidade, ese concepto que xa é máis vello que o meu visavó. Cerebro ultra-supra-post-moderno. Non se me ocorren máis prefixos.

O caso é ir tirando. Vale, o caso é que cada un busque o seu destino, o meu é tirar, coma unha burra pequena arrasto a carga que me boten. Como unha burra tamén dou couces, pero couces case inofensivos, deses couces que dan as burras pequenas.

Nin sequera podo dicir que nunca me chamaron cabrón. Porque até as conviccións máis profundas se profanan ás veces, e o de non facer dano chega un día no que é imposibel de cumprir, móvaste cara onde te movas vas empuxar alguén que está moi cerca tua.

Fini cette connerie. Voilà, je ne vais pas me confesser comme ça, gratuitement, cela ne sert pas à grand chose si ce n'est pas à fermer la porte de cet espace.

Balance-Bilan

Ao principio. Ao principio quería escribir. Só letras. Como se eu tivese algún día aprendido a escribir. Vaidade. Quería escribir como de adolescente, imitando o que lía, sinceramente naqueles tempos non saira nada que sobrevivira un ano escolar. Non recordo ben o que tiña escrito, poida que algunha persoa conserve un poema daqueles anos, de todas formas foran tan formais, esconderame tanto que só quedaran en exercicios de rima insulsos. Nin bos para a fogueira, só para o esquecemento gañado a pulso, nin merecen media liña. O único positivo do escrito cando novo, e que finalmente veu ser tamén o destino deste blogue, foi a terápia que supuña, conxurando o medo ao incerto, facendo cábalas, imaxinando un futuro que por telo estruturado no papel xa parecía máis seguro, dábame confianza. Nada máis, sen máis valor que o medicinal. O mesmo no que se converteu este blogue, un rebosadeiro no que viñan parar as supuracións das miñas feridas, os estados de ánimo extraordinarios, as incongruencias do amor, as imposibilidades, as inxustizas, mesmo se nunca fun un loitador, hai situacións tan noxentas que primeiro me enchen e cando estou completo desbordan... aquí. Non vale de nada? Para a humanidade non, para min me descarga, me axuda a seguir adiante. Pero si, realmente non aporto nada positivo máis que para min mesmo.

Logo descubrín o ben que quedaba no medio das letras poñer unha imaxe, e algunha puxen, a maioría fotos do móbil.

O bo foi a cantidade de horas que lle quitou aos medios de comunicación na miña vida. Cando me enterei da peste porcina xa había cinco anos que descubriran a sua vacina (aquí me permitín a licencia dunha hipérbole, ou esaxeración sen parangón), a crise chega das conversas telefónicas e por comentarios na rúa, mas vivo isolado, sen lamentar o estar desinformado porque tampouco así son o xoguete dos donos das ideas, só deudor da miña benpensante formación de ateo conciliador buscando a igualdade en cada ser humano, levando bastantes decepcións, ou confirmando que hai seres humanos demasiado humanos, mas cada un é un mundo a parte, sen que o mal de un contamine aos outros.

E xogando coas palavras, coas línguas, coas normativas do galego, facendo o que me peta, poñéndome o límite de non escarallar tanto un texto que só chegue a entendelo eu. Antes de falar o francés, que foi bastante tarde, sempre me pareceu pedante ver no medio dun texto palabras noutra língua como para darlle categoría ao escrito, ou para locimento do autor; fora unha vez, nun ensaio de Ramón Piñeiro, ou de García Sabell, je m'en souviens plus (aí o tes), que estaba cheo de citacións en inglés, francés, italiano, alemán... e só había traduccións para o alemán. Aquilo non me ghustara nadinha, se estás tan tan arriba que os simples mortais non chegamos á sola do zapato do teu intelecto avantaxado, pois... fica ai no ceio, e que che vaia ben. E eu qué, son pedante? Non, só un chisco presumido, como todos? Eu só respondo por min, que xa teño complicación abondo (como dixo un día un ser unicelular, que darwin teña na sua glória). Iso, xogando coas línguas. Se non te decataches aínda, agora xa cho digo eu, as línguas son a miña... non, paixón non é a palavra (à posta com v) máis bem frustración, quédalle mellor. De todas as línguas nas que me rebocei, con máis esforzo que resultado só podo dicir que o francés, oui, ça va, pero daí a dominalo vai unha galaxia (ou duas se son pequenas). En fin, usei este blogue para desafogarme ortográficamente.

Seguindo aquela máxima de “para que te queiran, quérete ti primeiro” comprendín que para que o contador de visitas fose incrementándose era preciso que entrara eu a miudo, non podía deixar unha tarefa tan importante en mans de descoñecidos, así, o avultado do contador só era mérito meu, que son o meu primeiro visitante, con diferencia. Despóis ven Anabela, claro, agora bastante abandonada que a deixei, as loitas do profesorado en Portugal ocúpalle boa parte da casa.

Oran-Constantine

Días de moita viaxe, do oeste ao centro, do centro ao leste, e volta para atrás, de tren, de avión, de taxi, pasando dun extremo ao outro en todos os sentidos, Constantine tivo a desgraza de ser o berce dun teólogo musulmán e a relixión está tan enraizada que beber un vaso de viño se convirte nunha dexeneración inconcebible, o hotel refuxio de pecadores e/ou estranxeiros, que tiña unha chea de estrelas na fachada (as de dentro apodreceron dende a independencia) só oferecía unha marca de viño e unha de cervexa no restaurante, e o viño, vaia por alá, era un coes con tapón de corcho. A xente si, amable, e bos traballadores, makench mouchkil, mas estás tan protexido que en realidade vas alí preso, só chegar ao taller a parella de policía de paisán ven collerche os datos. E logo sempre acompañado, choio-hotel, hotel-choio, así ata que chega o día hotel-choio, choio-aeroporto. Menos mal que conseguín ir dar un paseiño a primeira hora da mañá polo centro antes da chegada do chófer, e os franceses deixaron marabillas, que, ao contrario de Orán, aquí si que saben coidalas.
Orán foi unha vila fermosa, hoxe abandonada e chea de basura, sen alumeado público máis que nas rúas principais, coas aceras caóticas, mesmo cando ven de visita o presidente arranxan todo dunha maneira tan trapalleira que parece feito por unha clase de educación infantil. Iso si, aquí tes bares, de cervexa a montón, aínda que a maioría parecen feitos para expresidiários, e restaurantes con viño a prezos europeios. E xusto abaixo, na esquina do hotel e xa antes de que se poña o sol, hai sempre unha banda de rapaces que oferecen os seus corpos para os alivios rápidos da soidade aos homes, sen ningún impedimento das autoridades, nin dos veciños.
Sonche uns contrastes tan agudos que non hai maneira de asimilalos, métese todo iso dentro e faiche un desastre na alma; con tanto canto afiado, non hai xeito de arrombalo nun recuncho sen que esgace algunha teoría que pensabas inamovible.
En fin. Pronto, bientôt, outra viaxe á capital, e avión a Galiza (vía Madrid, como non). Ghaniñas de comer xamón! Na T4 bocata de porco e cervexa espanhola.

sexta-feira, 15 de maio de 2009

Mariamadalena

Prometo volver erguerme ás oito en venres, e subir a persiana para que se cole un chisco do sol que xa desnuda a rúa, para descubrir con agrado que o cuarto daquel hotel picadeiro non era tan miserábel como se me aparecía logo duns meses de ausência. Como é a mente! sempre mente.

Prometo volver emborracharme sen medida e pasear pola rúa, de novo, collido do brazo con el a cantar as cancións dese país inexistente fora da imaxinación, aínda a risco das pedradas que recibe a miña ilóxica maneira de viver. A tua boca me condena a ser o teu oposto. Toujours.

Vale, vou prometer e prometo que seguirei buscando coas ferramentas da miña desnudez mesmo nos buratos onde a luz non entra nin de noite, apalpando corazóns na sombra, agardando o milagre de descubrir outro náufrago à bout de souffle. Suecia sempre foi un bo destino para conxelarlle os camiños ao desespero. E a porta deste cuarto de hotel aíllanos por unhas horas, para que as nosas bocas se tomen o aire, sabéndonos a salvo por unhas décimas de eternidade.

Xuraría, se a miña irrelixión non me tivese proibido a fórmula, voltar erguerme no venres magrebino ás oito da mañá, para baixar polas escaleiras que arrecenden a café, recoller o pasaporte, sair á rúa, xa desnuda coas roupas de domingo, amosándolle os dentes bêtement, cun aire de bonheur un bocadinho gilipollas. Sempre é así, extremismo do dente de serra, sobe-baixa a morderme a carne abrindo os camiños da vida.

Y, cuando suban las bebidas,
el doble de lo que te pida
dale por sus favores,
que, en casa de María de Magdala,
las malas compañías son las mejores


Sabina (por suposto)

segunda-feira, 11 de maio de 2009

Premio de Shucran

Cando tiña eu 19 anos e andaba un día choiando co meu pai, cos ferros, recordo un fulano que me dixera, "19 anos, unha idade difícil", a min non me parecía que 19 fose pior que 17, 18 ou 20, pero ao ler o blogue de Shucran, un lugar para escribir, veume esa frase á cabeza, logo de tantos anos. En fin, sempre é un pracer saber que hai alguén que gusta do que un escribe, máis últimamente cando as visitas se fan tan escasas.


Moitas gracias, shucran, Shucran, e un biquiño moi grande.

Para cumprir coas normas que acreditan o ser maneiros de pleno dereito, formulamos as condicións necesarias para ser tal:
-- Exhibir a imaxe do premio “Olha que blog Maneiro”.
-- Exhibir o nome do blogue que concedeu o premio.
-- Indicar outros 10 blogues propostos para seren maneiros.
-- Comunicar o premio aos blogues seleccionados.
-- Publicar as regras.
-- Comprobar que os blogues premiados seguen as normas.

Éme imposible escoller dez blogues, por poñer poñería a todos os que teño na lista, os que visito habitualmente. Escollo o de angel, que é de recente criación, ademáis que o merece por todo o que me ten aguantado, non podo dicir que me faga de pano de lágrimas, mais que pano é unha saba. Éche dese xeito tan directo que eu evito, e profundiza nas cousas que eu só sobrevoo, unha maneira de ver a vida moi distinta da miña.


sexta-feira, 8 de maio de 2009

arabe-amazight

... pinga de océano, vou nunha onda ou quedo no burato dunha pedra a apodrecer logo dunha marea viva, qué sei eu, unha pinga minúscula, algo assim, mas xa era sabido, iso somos todos. E vou partir de aquí un día xa non moi afastado, tiña dúbidas, por sorte souberon disolvelas e máis vacináronme contra outras tentativas de fuxida, que si, que haberá arabia, india, chile e o que ti queiras, mas non me pillan noutra, voltarei para quedar coa mágoa de non comprender, aínda non comprender case nada do que me din, iso é o máis frustrante, mafehemtch welo, un árabe-amazight a medio facer, acumulando unha chea de palabras soltas en árabe, un feixe de vocablos da cintura para abaixo en cabil, e aínda máis verde que un aguacate. E xa pensei en apuntarme na escola de línguas ao árabe, pero non será o mesmo, o fus.ha levarame tan lonxe de aquí que non me dirá nada, nada do cariño que lle collín a estas voces, a esta xente, é como o alemán que ven a galiza e logo volta á sua terra e estuda español, vale, si, pero non. Quizais nunca volva, non está feito o país para o turismo, só conseguir o visado custa unha dose de paciencia que xa non teño, a burocracia que tanto quería antes de coñecer isto ficou definitivamente a aniñar no meu corazón, mas como unha espiña transmisora do tétanos...

quinta-feira, 7 de maio de 2009

Perdas na indústria farmacêutica

Que nin só a auga do mar ten propriedades curativas
Arrástrome tantas horas adormecendo co traqueteo do tren - paracetamol vía tópica do teu cuspe aplicado nas miñas feridas, cauterizador, antihistamínico, e unha chea doutros benefícios fisico-químicos e psico-somáticos que non sería quen de enumerar - fáltanme as palabras, levábaas no peto traseiro do pantalón deberon caír no asento do vagón, que lle aproveiten ao que as encontre.
iso, que nin só a auga do mar ten propriedades curativas
tamén os minerais do río
e o aire da montaña
e o bálsamo da tua língua
reduzem ostensívelmente as rendas da indústria farmacêutica

quarta-feira, 6 de maio de 2009

Tortura

Viaxe xa de rutina entre Orán e Arxel, aínda non hai nada que percorría estes catrocentos e pico quilómetros sen a penas deixar de mirar pola ventá, querendo absorber o país o máis a presa possivel. Hoxe, a cortina vai corrida, ao veciño de diante molestáballe o sol; co movemento do tren balancea e deixame ver ráfagas de chairas con oliveiras e herba que camiña cara ao verán (recordos de castela sempre en agosto). Mas o país xa se me infiltrou, e me traballa por dentro, pas besoin de seguir a pasar o angazo dos ollos sobre esta terra, a colleita xa está feita.


Por dentro está xa este país a foderme por sempre, cos seus militares a muxir a vaca do leite neghro, coas suas cadeas ben húmidas para que amolezan as ideas dos que se opoñen ao réxime (chámalles como queiras) e as torturas psíquicas... e físicas, "independentzia! jotake irabazi arte!" Orgullo de seren herdeiros dos paracas represores do governo colonial, de ter sustituído ao invasor para aplicar os seus mesmos métodos nas mesmas prisións de hai cen anos. Tortura, vergoña da raza humana. Desesperaría do home, botaríame ao monte do autismo se non tivese o escalpelo que escinde eses fillos de puta do resto da humanidade.


Sodes menos que as cascudas que fuma o pobre, e sodes unha dose de veleno no meu corazón.

sexta-feira, 1 de maio de 2009

Paréntese



Primeiro baño do ano no mediterráneo
pedriñas, letras e ondas