O soño

Veu a xente de Mos e Sanguiñeda para me facer sair do tobo, e foi así que percorremos media ducia de bares da vila. Á final houbo que volver a algún deles recoller o portátil, tiñamos tanto do que falar que xa nos esqueciamos del. Ben, pero isto só é o histórico, o que quero contar é o soño que tiven despóis deste encontro, porque levo tempo sen soñar, ou se hai algún é tan insignificante que se dilúe antes de quitar o pixama. O desta noite si que foi diferente, e volveume ás dez da mañá mentres ía cruzando a ría no barco.

E foi que eu decidira tomar unha pílula para morrer, aínda que no soño non aparecía esta palabra, non daba medo, nin angústia, nin ningunha das sensacións que causa a morte, e xa non era a primeira vez que tomaba algo parecido, xa tragara comprimidos similares en duas outras ocasións, mais daquela o efecto tiña sido só temporal, apartarme da vida durante un período. Desta vez o colega arxelino que me pasaba o fármaco dábame a dose necesaria para que o resultado fora permanente. A decisión que tomara non fora dada por ningunha desesperación, era como se xa todo estivese feito e me botase na cama a esperar que o sono chegase. Ben, inxerín o remédio e púxenme a escribir (con caneta e papel) esperando que o meu corpo fose perdendo as forzas e pouquiño a pouco me fose apagando, desaparecendo sen dor, pero escribía e escribía e non chegaba a morte, só unha pequena debilidade nos brazos, e comezaba a inquietarme e a pensar que ao mellor, quizáis podería ter aprazado a data da desaparición, e esta preocupación foi medrando e medrando até me facer preguntarme se podería dar marcha atrás, se aquilo era certo ou só era un soño... até me facer acordar. E xa desperto pensei se aínda estaba a tempo de evitar a morte, e souben que non, que aquel medicamento xa principiara o seu efecto e paseniñamente iríame minando, conseguindo un día chegar a martarme de todo.