Agradecimentos

Agradezo inmenso todas as visitas e sinto non poder responder extensamente a cada un por falta de tempo, esta semana paseina case toda en Orán onde me conectei un par de veces só para ver, porque a lentitude non daba para moito máis con aquel ordenador. E agora estou a preparame para voltar á Galiza unha semaniña. Si, vale, vivo no Morrazo, aínda que son do outro lado da ría. Não tenho ascendência portuguesa mas os da miña área sempre tiverão muita relação com o norte de Portugal, e sim, estudei a língua um par de anos, até que nasceu a minha primeira criança, então tive de abandonar, porém o meu coraçãozinho ficou namorado dela para sempre (da minha filha também!). Tive um professor maravilhoso na Escola Oficial de Idiomas de Vigo, já há mais de dez anos disso, com ele aprender-ia mesmo o chinês! pena que não ensinasse também o inglês, ainda estou no to be to have.

Agora, como a maioria xa sabe estou a traballar en Arxelia, e teño bastante tempo libre que uso para escribir, sen moitas pretensións, e tamén burlando un pouco as normativas, e misturando, explorando as posibilidades, saboreando por veces a nosa língua cunha grafia mais próxima do portugués, como debera ser dada a sua proximidade. Xa dixen no primeiro textiño que escribín aquí que o importante do galego é que sexa fértil, e se se escribe en reintegrado ou coa normativa actual, tirando ao castelhano, non ten moita importancia. Xogo gozando dos lh, dos nh, dos ç, dos j, dos hífens.

Qué máis? Ah, tamén me ghusta escribir ás veces en francés, máis que nada para praticar un bocadinho, e si, algumha trapalhadinha puxen en euskara, seguro que a maioría son aberracións gramaticais, porque o quero muito pero o conheço pouco, o amor éche o que ten.

E fiquei abrumado con tan bos comentarios que todos fixestes. Non se merecen!

Ben, e a todo isto... a qué vén a foto de arriba? pois nada, fíxena en Orán, gustoume e aquí vola deixo. Dálle un aire de solemnidade da hóstia.

Beijinhos, que tenho que preparar o jantar e fazer a mala para amanhã. Alegria e vinho para todos... ou chá.

Se a miras

Se a miras dille que despois de moitas mareas non vin mar máis fermoso que o que bate atrás dos cristais do seu salón e que en ningunha lingua topei melodía máis agradábel que o son do meu nome na sua boca, cando me chama. Ela.

Arrecendo

houve ódio
colgando dos marcos
coma a ponta dun arame
oxidado
a me cortar a retina
mas o ódio, ele
já morreu
houve a fragância destas flores
que a minha mãe
me fez amar
o seu arôma guarda
os amores da adolescência
o júbilo das fins de curso
e o sol da primavera
sempre comigo

O começo duma etérea amizade

Xa encarguei unha botelha de Cacique vía Madrid, chegará o sete de xunho, pero mentres tanto os caldos do país vanme facendo companha, estes vinhos musulmáns, filhos do pecado, están óptimos, e como hoxe é véspera de week-end comecei esta amizade mercenaria coa botelha, doulle poucas horas de vida, o bo sempre é breve.

E levaba uns días de desconexión, marchara trabalhar a Annaba, preto de Túnez, e Constantina, a das sete pontes, e qué é o que vin...? pois o talher (a oficina) e umha habitación de hotel cuns olores inesqueciveis, ah, tamén topei un bar onde Belqacem e eu tomamos umha cura de cervexa. Mi madrinha! cánto trabalho! E cántas horas de viaxe!

O melhor destes días? Os miles de cigonhas que vin durante a viaxe, ténhenlhes nas torres de alta tensión umhas bandexas onde fan os ninhos, todo un pracer para quen goste dos bichinhos, coma min. Impresionante. E as paisaxes do leste do país topeinas máis fermosas que as do caminho de Orán. Por fin crucei a Cabilia, terra de homes orgulhosos da sua cultura. Algún día irei a Tizi Ouzu, agharrar unha boa, en memória de Matoub Lounés, que conqueriu coa sua loita facer do Cabil a segunda lingua oficial de Arxelia.

Hala, boas noites, vou facer un ovos fritidos para que o vinho non se deprima ao verse soinho no estómago.

The last tragedy

En días como hoxe... compraría un billete de avión para marchar correndo de aquí, e deixaría todos estes coleccionistas de informes sen traballo, perdidiños, a colgharse medallas de plástico, créndose almirantes de barquiños de papel. País de señores ministros! Qué ben falades para o nada que sabedes. E logo o taxi que chegou unha hora tarde, e despóis o café apareceu na mesa tras corenta e cinco minutos de espera. Tiña compras que facer, pero me dixen, deixa quedar, non me arrisco a máis decepcións por hoxe, pero si, sempre pode todo torcerse máis e máis aínda, porque chegando a casa xa tiña en mente rematar con media botella de martini que me quedaba, pero... porca miseria, só había para un vaso! Polo menos tabaco non me falta, non todo ía ser desgraça.

Ah, hoxe foi, é, o día das letras, aínda que debera dicir "El día de las Letras Jallejas", esforzos para que o enfermo terminal non a espiche e nos anexionen a Castela. Castellanos do Porriño tratade ben aos portugheses, cando van, van como rosas cando vén, vén como eses!

É que hoxe todo é fel, debeu romper ese saquiño de veleno e agora me circula polo sangue inundandome o corpo todo. Puah!

Biquiños, saúde e mil anos máis para a nosa língua! (ou dous mil)

Decididamente...

Esta mañá outra volta erguinme cedo, vaia miséria, eu podendo ficar na cama até ao mediodía e non hai maneira, debo estar a facerme vello, porque xa nin descansar preciso, así que para non quedar todo o día sentado na casa a ler, examinei por riba o plano da cidade e decidinme a sair dar unha longa volta por estas rúas con nomes que se me quedan atrancados na gorxa ao comezo da segunda sílaba. E xa levaba corenta e cinco minutos de camiñata cando mirei o móbil e vin a chamada perdida, fastidiame ben o asunto, este novo móbil non fai o ruido suficiente para que o atenda, ou será que me estou volvendo vello? Ben, chamei a Rachid, era el, viñera da Cabilia, de camiño a Orán e me esperaba para falar un ratiño, así que mudei o rumbo e dirixinme ao Champ de Manœuvres, outros corenta e cinco minutos máis, xa tiña o cu deformado de botar tanto tempo naquel banco de ripias a me agardar. Fixemos un paseo moi agradable, as rúas céntricas estaban cortadas para os carros, celebrábase unha xornada de concienciación medioambiental, con moitas actividades para os nenos, un pracer pasear polo medio e medio de Didouche Mourad, que durante a semana costa cruzar de tantos veículos como hai. Cafeciño e zumo nun bar de moral nada dubidosa (non hai dúbida que alí consegues, se precisares, alivio para as perennes necesidades do corpo) e plans para os próximos meses, viaxes, visados, tarxetas de residencia... e traballo. Logo acompañeino á estación e volvinme sen apuro cara a Hydra, digo sen apuro porque a costa merece unha reseña nese libro da cervexa negra. Outros corenta e cinco minutos. E xa no piso, por fin, deitarme un ratiño no sofá, ovos fritidos con ervillas, e toda a tarde por diante para seguir co libro, tan bo que me fai botalo de menos xa antes de que se acabe, decididamente debo estar a me volver vello!

Aquela cidade

Subo da estación polas escaleiras e ao cabo topo os teus labios agardándome que lle contan á miña lingua con palabras de saliva o que non conseguimos decir coa voz, baixo o teu paraugas deixamos esvarar o tempo coas nosas mans buscando a suavidade que esconden os xerseis e as camisetas, a luz da noite é complice da ansia dos nosos corpos, cos pes mollados damos pasos acompasados coas pernas rozándose, coas mans collidas, cos arrecendos desas rúas enchéndonos os petos de sabores de auga, de sedes da pel. Tomamos un café ou unha cervexa, nunha mesa apartada cos xeonllos xogando escondidos das miradas, coas miradas fixas en só nós e nas nosas miradas, e logo, loguiño rematamos a conversa e saimos á chuva morna da luz das farolas cruzando outras parellas, sen velas, sen outro universo que esta escuridade, parándonos nos portais abrigados a darlles unha tregua ao camiño e un repaso ás xeografías que xa había tanto tanto que non viaxabamos, eses carreiros que os meus dedos, os teus dedos, as xemas dos nosos dedos volven percorrer, tropezando nos botóns, nos cintos, nas gomas que cortan o paso e aprazan, só un nadiña, a entrada ao ceo estrelado. Non vin cidade máis fermosa que a desas rúas húmidas que percorriamos xuntos camiño do cuarto do hotel. Formalidades, que poñen un puntiño aparte, que nos separan pero collidos da man, só a suma dos tamaños do meu brazo e máis do teu, até entrar no ascensor, onde xa a porta pechada abre as fronteiras por onde abrollan a cachón o meu desexo e o teu, quentes, líquidos, como xurdindo dunha explosión de galaxias a chave, a porta o bolso na cadeira e xa sen tempo de nada abandonados nesta costa abaixo da exploración e o recordo, sendo só sentidos e sentimentos e unha reacción química que libera calor, que empaña os cristais da ventá que molla as sabas dos nosos suores salgados, que salpica as paredes cos nosos xemidos, que rebenta o teito e nos deixa soiños rodeados de estrelas que se pegan aos teus poros e que eu derreto coa ponta da miña língua. E de novo as mans fan viaxes de ida e volta entre as articulacións, peregrinando polo teu lombo, debuxando catro vias paralelas no teu ventre, rotondas arredor do teu embigo, corredoiras por onde a noite vai esvaéndose sen conseguir pecharnos os ollos. E xa o reloxo de area ao que demos volta co primeiro bico deixa cair os seus últimos graos, a luz, que ninguén dos dous mandou chamar, rabuña coas suas uñas amarelas as cortinas que foron brancas, a auga da ducha borra todos os debuxos cos que tatuara a ternura e as roupas volven agachar os corpos que non nos pertencen. Café e croissant, baixar xuntos as escaleiras da estación, co billete de volta levantando unha parede de ladrillos miserables, cravando as suas esquinas afiadas na palma da miña man. E agardar, lendo os horarios nos xornais día tras día ata que volva partir un tren con parada na tua cidade mais a prensa só fala dunha poalla ácida que diluiu a pedra e a tua pel con ela e só, somentes queda daquelas noites este ridículo epitafio que xa nunca, nunca poderás ler.

Por triplicado

coleccionistas de papeis!
grazas a vos o mundo
avanza máis
e máis
...
lento
.

A sorrir

Hoxe foi un día excepcional, mesmo se tiven que erguerme cedo de máis e traballar coma outro día calquera.

Claro que hai que ter en conta o historial, que este día non nace da nada, e había outro onte que se foi preparando ata que o pariu. Foi que estiven festexando o xoves, por ser véspera de venres, así de simples, como todo o bo. Botei unhas horas enchendo o cinceiro e baleirando a botella de ron (mágoa!) mentres falaba cos amigos e escribía trapalladiñas.

Ao me deitar, no estado catatónico no que me atopaba xa nin baixei a persiana do cuarto, así que esta mañá, antes de soar o despertador ás cinco e cuarto, xa estaba o dia a chamar nos cristais da ventá, pero chamaba amodiño, non batía cos cotenos do sol, ía aparecendo unha luz tan suave, tan delicada cos meus ollos recén abertos que foi todo un pracer saltar da cama. E cando baixei e saín á rúa xa tiña un sorriso na cara, mesmo se a cabeza estaba resentida, mesmo se durmira pouco, filís! cando saiu o sol xa estabamos chegando a Reghaia, e como daba de frente axudábame a manter e disimular tanta felicidade.

Conseguín voltar pola tarde a casa, logo dunha boa camiñata dunha hora, co sorriso aínda fresco e ao prender o ordenador topei un manifesto da alegría de viver metido nun bote de crema solar que lle botou auguiña de maio por riba e o fixo medrar aínda máis.

Sempre me digo que un día destes vou coller a caixa da ferramenta e a soldadura, e con catro ferros vou facer a máquina de copiar os días, e de un coma este vou tirar centos de copias para espallalas polo calendario adiante.

Para quen queira sorrir aí vai o enderezo

Está em inglês, legendado em espanhol, porque por desgraça ia dizer que antes pasará um camelo pelo olho duma agulha que eu aprenda a falar em inglês, acho que pior aínda, o camelo terá tempo de aprender a coser e a bordar com esa agulha, e eu seguirei ignorante. Mas a sorrir!

A despensa cheia

Kontserba latak eta kaferako filtro barazki poto eta olio lau litro. Eta gainera ere zenbait kilo irin azukre, arroz eta horzetako zirin. Lau gaileta pakete bi tomate lata sobrezko zopak eta italiako pasta. zutik, zutik, makurtu gabe!

Ben, isto é o primeiro que escribo que non é meu, é dunha canción de hai mil anos, makurtu gabe, de Kortatu, que me veñen acompañando dende hai máis de vinte anos, mira que son vello! et fier de l'être! gizon zaharra naiz eta harro nago! (gauza asko ikasi nuenelako!) ou como carallo se digha.

Venha, hoje vou deixar as baratas viver!

O caseto do porteiro

o caseto do porteiro
coa cadeira dos convidados
e o reloxo polo que non pasa o tempo
coma a ponte dun barco vello
encantador

Preguiza

Domingo de preguiza, poalla en Arxel e o son dos neumáticos dos carros pisando a auga da rúa éntrame pola porta do balcón como a música das olas do mar, monótona, tentando que adormeza, e hora tras hora vou baleirando o paquete de tabaco e facendo avanzar o marcador nas páxinas do libro que me transporta a Barcelona e me fai esquecer a miña cama demasiado grande e a certeza de que non hai avión para cubrir esta distancia que nos une. Domingo de isolamento, para non ser eu nin nada que se lle pareza, únicamente vivindo a vida doutra persoa, que sofre, que ama e que me emociona, deitado no sofá do cuarto do ordenador, sentindo a luz a devalar imperceptibelmente con cada minuto que pasa, como en éxtase levita a miña existencia, lene, lixeiriña como unha gota desta chuva fina levada polo vento, xa non teño corpo nin alma, son só un conto que alguén escribiu un día.

Árvores de palavra

Toda a vida a pensar que a preferência que tenhem as árvores polas beiras dos rios era umha questom quase de egoísmo vegetal, alí se vam porque disponhem de mais água (isso foi o que aprendera), no entanto venho de me decatar hoje que é umha relaçom de colaboraçom, que nom é que estejam a parasita-los, mesmo pensando-o bem ainda estam expostas a muitos riscos nessa situaçom, só basta mirar a quantidade delas que acabam sendo arrastadas coa forza das enchentes. A ideia veu-me contemplando estes oueds, agora já secos, que dentro de seis meses, quando se decidam a voltar carrejando água andariam perdidos se non for a dobre ringleira de árvores e arbustos que lhe marcam permanentemente o caminho. E poderiam dicer se ti te vas de férias, nos tamém marchamos, mas nom, eles som de palavra, quedam alí a desenhar-lhe o leito mesmo se no veram já nom hai rio que vala, sabem que sempre pode aparecer umha tormenta que lhe dea um renacer efêmero e sem elas, por onde iria? seguramente nom voltaria topar o caminho do mar. Assolagaria as terras e o nível dos océanos minguaria.

Pensamentos profundos

Agora que teño un ratiño morto, mentres se están cocendo as lentellas (dóeme o estómago da fame que teño!) aproveito para expor unhas útiles consideracións filosóficas.

Está claro que deus non existe, ou se existiu algún día xa o matou hai anos o Schopenhauer, o Nietzsche ou o Bruce Lee, tanto ten, o que si teño claro e isto é algo empíricamente demostrado, é que Alá, o dos musulmáns está ben vivo e ben activo, e digo demostrado porque eu xa o comprobei aquí en Arxel: coa maneira tan catastrófica de conducir que teñen é imposible que non haxa accidentes cada cinco minutos. E non os hai, co cal queda demostrada a existencia de Alá. Dixit.

E para os sabichóns que se poñan a obxectar dicindo que unha soa proba non chega, e blablablá, porei outra mostra fidedigna da veracidade da sua existencia. Sendo o Maghreb indiscutiblemente un dos primeiros produtores mundiais do hachis, debérase topar este produto natural á venda en cada esquina da rúa. E non se encontra, co cal queda demostrada, por segunda vez, a sua existencia. Dixit, dixit.

Grazas a isto da filosofía coñecemos mellor o mundo que nos rodea e encontramos explicacións a misterios de gran calibre, tal o que veño de expoñer. E como do esforzo estáseme a formar unha hernia no cerebro (ou no sitio onde debera estar) xa vou parar por hoxe. Agora que pensen outros que xa me esforcei bastante.

Cambio de plans

Ao final non fun a Annaba, non che sei se lamentarme ou festexalo, se foramos en avión aínda ben, pero alugaron un monovolume e quen sabe cantas horas botarán para chegar, está preto de Túnez, penso que máis de seis hanas pasar ben na autoestrada. E logo se fora para ir de vacacións vale, pero era para currar e pouco ía coñecer da cidade e menos das praias. Nestes desprazamentos sóese traballar apurado para voltar pronto e non hai moito tempo de visitar.

Sen embargo non quedo en Arxel, mañá a primeira hora collo o rápido e márcho a Orán, hai choio alá, pero toparei os colegas e tomaremos unhas birriñas para celebralo, pola noite, neses bares onde se xunta o malo co peor, os lumpembares de Orán. E iremos cear ao Comète, con viño tinto do país. Un par de días para mudar de aires, para alegrar a vista cos vestidos azul ceo das oranesas e esquecer os eternos atascos polos controis antiterrorismo. Menos metralletas e máis lecer. Aínda esta mañá que fomos ao aeroporto para alugar o carro, había unha cola de tres pares de vehículos, os dous "barrages" á entrada facían eterno o acceso, e ademáis hai que por boa cara "salam alaikum, khuya", que con este sol xa me puxen moreno e me toman por un daquí, ou turco, claro. E xa se sabe, se es daquí, ou turco, sempre podes levar unha bomba metida no maleteiro ou no motor. Sonche unha chea de cazadores para tan pouco coello. E aínda así algún se lles cola, como os dous que se estouparon en Hydra e Ben Aknoun en decembro, xusto o primeiro día que pasamos aquí, levaron a 70 por diante. Dende aquela en Arxel non volveu haber nada desa magnitude. Por se acaso os 11 de cada mes mellor non sair moito.

Ah, o adsl só o teño na casa. Entón ata a volta... sen conexión.

Te soy un sedutor

Yo qué quieres que te diga neniña, ya sabes como soy, así de irresistible, y luego bueno, también puedes verlo por ti misma es que soy todoterreno, tanto jabeo las montañas, como nado por el río como un escalo, y por las noches ni te cuento, apoyado en la barra de la discoteca, mirando de esjello las chavalas, soy más atrativo que el chicomartini, y esta marquita que tengo en la cara, que mucho me jodiera cuando en la mili aquel cabrón me cortara con la botella, al final incluso me hace más sexy, me da un aquel de hombre de mundo, de aventurero, no es que yo te lo diga, es que es la realidá, tódalas tías se ponen nerviosas cuando se percatan que estoy a mirar pa ellas. Soy un sedutor, ni siquiera necesito ponerme el desodorante de las hormonas, el simple olor de mi piel ejerce un manetismo que las desarma, aún que se las dean de princesitas intocables un solo parpadeo y quedan rendidiñas, no tengo más que chiscarles el ojo y ya se sientan en mi colo. Soy un sedutor.

Pero no te pienses que soy un tío superficial, por esto que te cuento, tambien soy una persona cultivada, leo libros, un montón dellos, sólo en la mesita ya tengo tres o cuatro, sabes ese tan famoso, el dese autor que acaba de sacar uno nuevo, la primera parte del otro, ese también lo leí, pero, no, no en español, lo leí en inglés, que te tengo un conocimiento bastante fondo del idioma de Sekspir (Ah, ya recuerdo, se llamaba The Shadow of the Wind) y es que tengo previsto, deses planes que te andan por la cabeza, marchar a vivir a New York, allí es todo para flipar, no como aquí que aún hay ovejas a dos kilómetros del centro de la ciudá. La verdá es que nací fuera de sitio, aquí no puedo desarrollar toda esta ansia de creatividá que llevo dentro. Soy como un volcán pero con un testo a taparle el cráter, necesito cruzar el charco pa realizarme.

Mira neniña, no sabes la suerte que tuvistes al conocerme, un marlonbrandon como yo no se te cruza tódolos días.

Déferlante

On était tous les deux fous de joie sur la crête d'une vague que l'on pensait sans fin, on croyait que les vagues comme celle-là n'arrivaient jamais au sable des plages ni non plus aux rochers des falaises, qu'elles surfaient la mer dans une fête de mousse éternelle avec nous deux tenus par la taille toujours en regardant l'horizon du haut de notre bonheur. Qu'il n'existait au monde aucune loi de la physique capable d'arreter cette débauche de complicité.

Et les nuits! les nuits n'avaient pas de lune ni d'étoiles, seulement les draps humides et chiffonnés des lits des hotels qu'accueillaient nos ébats intenses, désesperés comme la veille d'une fin du monde, uniques, beaux, extatiques. Les nuits ne connaissaient même pas le sommeil.

Mais les vagues ne sont rien que des ondes qui ne peuvent pas chevaucher l'océan indéfiniement, elles vont tout droit devant elles et forcement arrivent sur une plage ou sur les rochers d'une falaise quelconque et voilà, elles meurent. Et si tu as la chance de te faire déposer sur le sable, ça peut même se passer tout doucement sans trop t'abîmer.

Ce n'est pas le cas, c'était du basalte. Ça a fait des dégâts.

En dous meses...

...daba gloria velas