Câmara lenta... e úmida

A calor como un animal inmenso cólase ás paredes de chapa e aos motores diesel das máquinas do tren e xa dende as sete da mañá ocupa toda a nave e os vestiarios e o almacén, e o camiño até ao mercado onde ás dez nos arrastamos, cos pés levantando o pó e as pedras, para recuperar algo da auga perdida, e na taberna tamén está agarrada aos fogóns, ao forno, á máquina do café, ese animal métese no meu cerebro e ralentiza as neuronas, e fai que me mova a cámara lenta, e que as sensacións cheguen tarde demáis... torpe, mollado, como no fondo dun mar volcánico, cocido, penando e seguindo adiante. Ás doce saímos para o xantar, paseo abafante de vinte minutos para poder comprar una cervexa fresca, mas, peculiaridades do país, non podemos bebela na rúa, e cando votamos con ela ao refuxio xa está morna, miséria, e suar e suar, e derreterse. E agora por fin na casa, sen aire acondicionado porén coas ventás abertas hai unha corrente agradabel, e a auga da ducha borra toda esta lentitude do meu corpo, espértame. Mañá fin de semana. Pelo menos temos as andorinhas que papam as melgas, nem tudo ia ser sofrimento!