Domingo de comida familiar, coa mesa, como sempre chea a fartar, ao gusto de todos.
Logo do café paseios polo xardín, coa ría alá abaixo, enchendo de flores o cestiño do meu móbil, e de graxa as uñas das mans. A nai segue coa sua paixón polas plantas, o pai continúa cos seus proxectos, sempre avanzando, ferros, motores, mecanismos... mágoa que non tivese estudado enxeñaría, teríalle tirado máis proveito do que eu. As pequenas pasaron a sobremesa entre as polas da sobreira e o baixo da casa, xogando, como debe ser. Visita tamén ao galiñeiro, e ás plantacións de tomates, ervillas, pementos...
Volvemos co bandullo cheo e o no maleteiro leitugas e uns litros de augardente da casa.
Resistentes da sociedade de consumo, meus pais, como dous modelos ideais de filosofía, mesmo opostos, pero convivindo dende hai máis de corenta anos, misturándose, o amor gratuito da botánica dela, a habilidade del para construir e reparar calquera cousa. Dous mundos que me foron façonnando tal e como agora son.
Sem comentários:
Enviar um comentário