Preguiza

Domingo de preguiza, poalla en Arxel e o son dos neumáticos dos carros pisando a auga da rúa éntrame pola porta do balcón como a música das olas do mar, monótona, tentando que adormeza, e hora tras hora vou baleirando o paquete de tabaco e facendo avanzar o marcador nas páxinas do libro que me transporta a Barcelona e me fai esquecer a miña cama demasiado grande e a certeza de que non hai avión para cubrir esta distancia que nos une. Domingo de isolamento, para non ser eu nin nada que se lle pareza, únicamente vivindo a vida doutra persoa, que sofre, que ama e que me emociona, deitado no sofá do cuarto do ordenador, sentindo a luz a devalar imperceptibelmente con cada minuto que pasa, como en éxtase levita a miña existencia, lene, lixeiriña como unha gota desta chuva fina levada polo vento, xa non teño corpo nin alma, son só un conto que alguén escribiu un día.