Herba cortada

Só vivín durante dous anos naquel edificio, o que está á beira do parque, foran anos de soños e de esperanzas, a carreira estaba rematando, o mundo aínda tal e como eu o imaxinara de pequeno, sen embargo un dos mellores recordos que me quedou daquel tempo nada ten a ver cos estudos. É o da cortadora do céspede, a empregada do concello que viña regularmente coa máquina de gasolina con ese ruído monótono espallando o cheiro a herba cortada. Sempre traía roupa de traballo, unha funda azul marino, e non era un físico de revista pero tiña algo encantador, o sorriso, ou qué sei eu. Non se limitaba a cortar a relva uniformemente, contra o final, no centro daquel cadrado verde deixaba unhas zonas coa herba máis alta. Véndoo dende a rúa apenas notabas diferencia pero dende as ventás do meu piso mirábanse un debuxos, eran unhas ás, un peixe, unha lúa, un corazón, cada vez un distinto. Hoxe estou seguro que todos os homes que alí viviamos criamos adicado aquel detalle a cada un de nós, e no silencio da cama ou no ruído da ducha aposto a que os outros tamén a pensaron moitas veces.