Estilitas in the cortelho

Sempre me pensei vivindo enriba dun poste, ou dunha coluna, como aqueles ascetas, e é ben sabido que o seu diámetro non dá para gran cousa. Así cando ti subiches ao que eu cría o meu poste, tiven medo de que caíras, ves, non che hai moito sitio aquí para os dous, e esperei que te abrazaras a min, que xuntaras o teu corpo contra o meu de maneira que che fora máis doado manter o equilibrio. Pero non, non te agarraches e tiven medo de tirar contigo, non sabía cómo moverme, pensei que antes de chegar o día me negarías tres, ou catro, veces. Dende abaixo, claro esta. E non houbo caída, realmente sorprendéchesme, nunca tal pensara eu, provocoume iso uns vértigos que me fixeron precisar dun punto de apoio no teu corpo, pero non o topei, e miragrosamente tampouco caín. E aquí estamos os dous, descubríndonos, sacando á luz o pre-humus das nosas almas, decatándonos de que isto non é poste nin coluna senón maís ben cortello inmundo que hai que limpar antes de morrer asfixiado

Desafio de Anabela

Resposta ao desafio de Anabela:

1 - Existe um livro que relerias várias vezes?

Só posso reler se é poesia, os romances sempre desiludem na segunda leitura. Por exemplo qualquer recopilação de poemas de Mario Benedetti.

2 - Existe algum livro que começaste a ler, paraste, recomeçaste, tentaste e tentaste e nunca conseguiste ler até ao fim?

O Canto General de Neruda

3 - Se escolhesses um livro para ler no resto da tua vida, qual seria?

Os Eidos de Uxío Novoneyra.

4 - Que livro gostarias de ter lido mas que, por algum motivo, nunca leste?

A saga completa dos Rougon-Macquart, de Zola. Só li três ou quatro.

5 - Que livro leste cuja "cena final" jamais conseguiste esquecer?

Esqueci!

6 - Tinhas o hábito de ler quando eras criança? Se lias, qual o tipo de leitura?

Livros infantis, BD espanholas.

7 - Qual o livro que achaste chato, mas ainda assim leste até ao fim? Porquê?

L'œuvre au noir de Marguerite Yourcenar. Li porque fora um regalo

8 - Indica alguns dos teus livros preferidos.

Livros dos que gostei: O Egípcio, de Mika Waltari, a trilogia Underworld USA de James Ellroy, O Senhor dos Anéis de Tolkien, Les Chutes de Joyce C. Oates... houve tantíssimos!

9 - Que livro está a ler?

Libra de Don Delillo

10 - Indica 10 amigos para responderem a este inquérito.

Quem quiser pode responder.

Ja fiz os deveres que tu me passaste!

Tueur à gages

Assis aux bancs de la gare, en fumant la cigarrette digestive après le repas au buffet, les gars parlent de laisser tomber ce boulot crevant, de chercher un autre emploi, comme tueur à gages, ou quelque chose dans le genre, un truc qui ne leur laisse pas les muscles endoloris à la fin de la journée.

Mais la vie n’était pas un film de cinéma et a une heure trente ils sont rentrés au chapiteau pour continuer le démontage avec les clés de 46 et cette chaleur moite à écraser les rêves.

Sentados nos bancos da estación, fumando o pitillo dixestivo despóis do xantar na cantina, os rapaces falan de deixar este traballo matador, de buscar outro emprego, como asasino a soldo ou algo polo estilo, un choio que non lles deixe os músculos doloridos ao final do día.

Pero a vida non era una película do cine e á unha e media voltaron ao taller para continuar a desmontaxe coas chaves de 46 e esta calor húmida que aplasta os soños.

Fallos no sistema

non é suficiente. Vou poñer o aire acondicionado a dez graos ou menos por ver se tetanizo aos mosquitos que veñen de hotel sen pagar habitación. Falta de hormonas? Algo falta, non son necesidades son prestacións. si que me acorda. E non basta con ter un corpo apetecivel, hai que ter unha mente maleável, elas sempre te querem em corpo e alma, que esixentes, mon dieu. Por sorte o viño segue a ser asequível, e o meu fígado receptivo. E se desperto rodeado de pingüinos? E se se repiten os tremores de terra. Don't worry, temos aspirina para poñer en marcha un tren, ou dous, ou tres. Os motores, son en V, curiosidade pra quen a precisar, dous filtros de aire, dous turbos, dous colectores de admisión, e un só motor verdadeiro. E isto aguentará a neve no inverno? Quen sabe, polo momento hai que aportar frigorías. Burato da capa de ozono? Never mind, c'est pas avec une aiguille qu'on va tuer un éléphant. Ou iso creo. Ou iso creo que creo. Certidudes as mínimas posiveis, s'il vous plaît

Cazadores de insectos

E aínda que deixo a ventá toda a noite aberta, por se houber unha ninfa, ou outro ser feminino con alas ou peitos, que viñese lerme as mil e unha noites, ou calquera outra cousa, desperto pola mañá só na cama e co teito cheo de mosquitos. Dende aquí vexo á veciña do terceiro que soña cun lector que apareza de súpeto e se lle meta baixo as sabas, tamén ela ten a ventá aberta, tamén só consegue atrapar mosquitos.

València - Alger - Ajaccio

València – Alger – Ajjaccio, o mesmo mar, a mesma humidade que me acompaña neste camiño de curva, contracurva, soidade, envólveme nesta torpeza da roupa colada á pel, non estamos sós a humidade e máis eu, e este mar estático, incomprensible. E vóltaseme excitar o cerebro coas línguas que vai pescando, o corso, igual que na Galiza, o árabe de Arxelia, nas rúas, o francés que me invade, viens tout contre moi! Non teñas medo, j’arrive.

Ofrecen mexillóns para a cea, e mentres agardo a pizza, click, escoitei unha palabra en galego, uns xubilados dunhas mesas máis alá, francés e galego. E a mistura cos mexillóns, que non quero, desata unha nostalxia que sobe paseniñamente polo meu corpo como a marea, até querer sair toda a auga do océano polos meus ollos. Non consigo falar cos paisanos, non aguantaría tanto mar dentro de min.

Desintegración

É o blogue, estas palabras que aquí escribo, que me manteñen unido a aquela teoría, a unha utopía cuspida nas paredes, e me segue enviando polo cordón queixumes dos alcolitos, que me atan e me impiden esquecer quen son, integrarme, unificarme, soñar bonsoir, erguerme co bonjour caíndome dos lábios.

E se aínda fose unha presada, uns poucos grans de area aumentando a superfície da praia máis fermosa de Europa, pero non hai areal, e estas impresións non serven máis que de antibiótico para a navegación en solitário coa que vou gañando enrugas, perdendo cabelo, pasando devagar na tona da auga, sen ronsel do que chorar a sua desaparición.

Partir

Outra vez fago a maleta, xa veremos canto dura a marea, volver ao francés, a estar eu só, quizáis iso o botara de menos, agora xa marcho con outra categoría máis pomposa, mais co mesmo soldo, son as medallas de cartón coas que che cobren o peito, non lles custa nada aos traballadores da palabra, suxeito-verbo-predicado e o mundo volve a funcionar. Non quero ser bruto, rir deles, ou desprezalos, pero por moita area que botes sen cemento non se fai a masa.

Nada, que cambio de réxime alimentício, de língua, de traballo... a ver que teñen os corsos para beber. Se houber tempo escribirei algo máis. E tamén tirarei unha chea de fotos (para quem as precisar)

oblivioni mandare

Daquela non o sabiamos pero eramos pobres, e os excrementos dos animais misturábanse ao noso olor corporal. Chegaban os alemáns e dicían en alemán, moi educadamente, “was dieses Land riecht schlecht!”. E as nosas casas foran feitas sen salón de música, así que medramos sen piano, nen violín, sen clases de solfeo, nen concertos austríacos. En cambio sempre se reservaba un recuncho para o galiñeiro, proteínas libres de impostos, esterco para a minúscula horta das cebolas e leitugas, vitaminas taxe free, ou para as flores que daban para un capricho na confitaría.

Eramos pobres, agora me decato, mas naquel tempo camiñabamos entre as bostas do gando sen critérios estéticos e os franceses dicían con educado xesto “Ça sent fort, ce pays-là!”. Ás nosas casas faltáballes o despacho con mesa de carballo, medramos alleos á importancia dos movementos do papel, Por contra había en todas un banco con ferramenta, e aprendías sen dor a filosofía do martelo, a constancia da folla de serra, as propiedades do arco eléctrico.

Iso si, uns antes, outros máis tarde, todos fomos conseguindo a televisión, logo o teléfono, a auga da traída, os tubos que levaban o noso sudre cara ao mar... pouco a pouco, gracias á primeira, fomos aprendendo o porcos que eramos, o desgraciados que eramos, e léntamente modernizámonos, arrasando galiñeiros, cavando piscinas. Paseniñamente abandonamos todo o que fedía. Mesmo prescindimos da nosa língua, pensamos que ela tamén tiña culpa da pestilencia que nos envolvía, e hoxe, esquecéndoo todo, cando cruzamos os reflexos do noso pasado, só as veces, e en voz baixiña, dicimos para nós “como huelen estos señores!”

velocidade e universos líquidos

Saio de noite buscando a luz, que cursi soa! En realidade saio buscando os lugares por onde bebes as cervexas, sabendo que non estás, aínda así logo de tres vasos volvo mandar un sms, ring, ring... andas por aí? xa sei que non, só era por probar. Vese pouca xente, nótase que a economía está frouxa. Bebo rápido, teño sede, sentado á barra, só, apurando unha noite curta, ten que ser, mañá hai que madrugar para voltar á faena. A velocidade e o universo líquido andan pelexados, e pronto me decato que acadei o límite do equilibrio. Para non cruzalo baixo ao kebab, algho de comer e augha, e arreando p’a casa, cumprindo obxectivos, ás duas na cama.

Pola mañá despertar con sorpresas, o móbil, que de levalo tanto tempo pegado ao corpo xa coñece as miñas necesidades, decide deixarme unha hora máis de sono, chegarei tarde. Ademáis alégrame cunha mensaxe tua.

Algún día habémonos encontrar, bastará cunha leve dose de enerxía. Vontade non, que a vontade xa fai parte do océano.

O día perfecto

hoxe non, hoxe non hai tempo.

outro día hei falar dos días perfectos (ou do día perfecto)

e o ronsel que vai deixando

de ilusión, de esperanza, de milleiros de novas combinacións

e o sensible incremento na factura do móbil

Reincidencia

Prometían futuros de batas brancas
coas mans libres do cemento, do aceite usado dos nosos pais
a glória estaba alí ao fondo, só había que seguir a camiñar
para acadala. Palabras con x que nos licuaban a boca
sexo, éxito, excelencia, texturas doces, sedosas, xa sen exílio
non o facían por mal, crían nesa fartura á que nos lanzaban
herdaredes o mundo! non precisades nin pulseiras de pinchos
nin camiños paralelos de melenas e marihuana
terédelo todo, todo o que nos faltou a nós

Así, xeración tras xeración, o mundo perpetuouse
e hoxe somos nós os que sementamos de pétalos
a autoestrada dos outros, sen saber de peaxes nin destinos
seguimos a imaxinarlles hipotéticos solpores laranxas
condenados a repetir a secuencia

Só o recordo

Aquela noite puxéranlle na mesiña, á beira do leito, un cigarro e un vaso de viño prohibidos dende había vinte anos. O vello fumou e bebeu e morreu esa noite mesma. Logo viñeron as correntes de aire frío a abrir ventás e pechar portas, as follas a arremuiñarse na entrada da casa, eran as meigas todas que tiña amado, acudían a recuperalo, agora xa só para elas.

Quedáronme as imaxes das maceiras, das ovellas, das tardes apañando herba xuntos, do palleiro, da bodega coas ferramentas de carpinteiro, dos homes a termar do boi mentres el o ferraba, e tamén esporádicas referencias ao traballo no naval que non interasaban aos oídos dun neno. A parte do seu mundo que se enredou no meu.

E non teño nin sequera unha foto, aínda que fora en branco e negro, ou desenfocada ou sucia e enrugada. Só o recordo.

sono

queres comer algo?
non, só un café e coller tabaco.
Os corzos térmanme das pálpebras nesta estrada comarcal atallo pola serra. A noite inóspita en estacións desertas. Dáme unha lata de gasolina!
Dilles que non chegamos, fáltannos catro horas e morro de sono.
E logo de onde era ela?
Non sei ben, creo que os dous beberamos bastante, só teño un recordo certo da suavidade da sua língua cando nos bicamos. As suas mans queimadas dos conxelados xunto coas miñas batidas do ferro non tiñan acougo.
…
non, ao final marchei, era tarde, non quería que o amencer me collera de novo fóra.
As patrullas da garda civil térmanme do pe, e das pálpebras

Buenas noches, dni y carné de conducir. Cómo se llama, dónde vive, qué hace por aquí?

Paramos na estación de servizo baixo a liña de alta tensión, pensei que o crepitar dos cables eran paxaros. Estaba durmido. Apañei unha papoula para meter os pétalos nun libro de poesía.
A calor do salpicadeiro estragouma.
Tomamos café? A ver se non poñen pegas parece que vés de roubar o cobre.
Xa sabes que non me importa, amáis teño o pantalón roto ata o xeonllo, se queren mirar que miren.
había anos que non pasaba por aquí, gústame esta rexión, hai animáis salvaxes a eito e fálanse tres línguas.
avanzamos, paramos, voltamos avanzar, tanta liña branca me confunde, xa non sei por onde vou
se queres conduzo eu, aínda que mellor, se tes sono paramos a durmir.
non, xa baixo a ventá, o frío da mañá é como unha labazada
xa sabes que non me importa que marches, o mellor era quedares, consolidármonos aquí, pero non cho vou impedir.
que sei eu, sempre chaman cando hai problemas, senon tiran da familia, polo carallo me propoñen Brasil ou Bélxica.
se chego durmirei once ou doce horas seguidas, pero xa non coñezo a autoestrada, quizáis pola forza do costume, como se for sonámbulo, darei chegado a casa.

A posibilidade dunha praia

Volve a praia, aínda fría e transitabel, pero xa apta para coller tons de pel escuros.

Volve tamén a tentación da viaxe, a fuxida, escapar a marte; creo que dende que sufrín a primeira enfermidade do deslocamento quedoume o virus no corpo e periódicamente aquelo os planos de evacuación, percorro mapas, descargo dicionarios, sobrevoo a história, logo imaxínome naquelas rúas, estranxeiro, gozando da saudade, facendo escapadas en tren, bebendo mares de viños locais.

Aínda que os aeroportos e as aduanas son os lentes que filtran os raios máis nocivos desta vida no noso país, onde os anos pasan sen engadir cicatrices á epiderme, como moito mudándolle a cor.

Agora, consultando a bola de cristal descubro que teño unha alta probabilidade de poñerme moreno durante o verán... é o que ten o viver a carón do mar.

Nietzsche revisado

Se Nietzsche twiteara hoxe a sua famosa idea, Deus está morto, viva perigosamente, etc, etc, non pasaría de ser un bromista máis incitando a sair de festa o venres santo.

reset

dende o sofá

encóllensenos os límites

non hai como o aire

para estiralos,

quedar sen folgos

cen veces

facer un reset

sede e miragens

Aínda que a terra non sempre precisa da auga pode-se dicir que si, con moita frecuencia debece por ela. E nas ocasións en que a falta é tan grande que a seca comeza a greta-la, a tornar en pó a sua superfície, a terra, que pola sua posición natural sempre ten os olhos virados cara ao ceo, comeza a ver auga onde é óbvio que non hai tal; por veces, nun aire azul desidratado confunde as estelas dos reactores con cumuloninbus, pon en marcha o febril proceso de abrir os seus poros ávidos de humidade, e agarda con excitación sexual o momento de as pingas gordas se descolgaren das nubes, de ve-las baixar xa irremediablemente cara a ela.

E agarda.

Até que as estelas van ancheando, desfacendo-se devagarinho, deixándo-lhe umha erosión fonda, ferindo alí onde o vento e a xeada nunca deran chegado.

La taverne des épaves

Alí traballan a xestión do fracaso, ocúpanse na intendencia da derrota. Chegan todos os días os navíos desarbolados, levados pola maré, van encallar alí as naos minguadas de prestacións, inzadas de necesidades, e unha vez superado o formulario inicial de brusquidade, a rudeza que non é traba despóis de tantas batallas perdidas, cargan nas bodegas contedores pequerrechiños da vitamina C indispensable no mar, para continuar a navegar, así, sen moita esperanza, pero reconfortados de sabérense protexidos contra o escorbuto.
Là-bas, à la Taverne des Épaves

Límites do océano

Aquí acaba o mar

non hai motivo para seguir coa pescuda

por moi fondo que sexa

o Oceano Mare remata aos meus pés

(Lembrando a Alessandro Baricco, e aquel ano

no que tamén lera Seda)

Spécial minceur

Agora que, despois dun número indeterminadamente alto de series de exercicios anaeróbicos, os meus abdominais asoman asombrados á luz do tecido de algodón da miña camiseta, e os bíceps, tríceps, etcétera, abultan de maneira desproporcionada por baixo da camisa apretada, xa podo dicir que teño o corpo preparado para a batalla dos seres primitivos.

Porque unha cousa é o desexo da humanidade de mellorar abandonando para iso a lei do mundo salvaxe de onde ven, no que os animais só sobreviven se son fortes, aspiración lograda xa hai moitos anos coa protección dos débiles e enfermos como un deber de especie, cousa que nos fai físicamente máis febles, pero por contra revirte no engrandecemento do noso intelecto. E outra cousa distinta é que teñamos superado eses miles e miles de anos de acatamento das leis orixinarias.

O caso máis claro é o do cortexo de apareamento, un dos piares biolóxicos de calquera especie, no que a situación non difire moito da do resto de animais: búscanse parellas cuns atributos que faciliten a sobrevivencia da descendencia en situacións adversas, mais no canto de procurar individuos que destaquen polas suas capacidades intelectuais, séguense, como os primitivos homosapiens dos que descemos, privilexiando os atributos físicos, como se a nosa sociedade continuase a estar baseada na forza bruta.

Dixit e que ben me quedou!

soy bilíngüe, porque si, porque me peta

decirvos que soy bilíngüe, porque si, porque me peta, y esto y más lo otro (parafraseando a celsoemilioferreiro, ya vos disteis de cuenta), que el jallejo sirve tanto pa comprar cinco kilos de picón pa los pitos, como pa escribir una oda a los eucalitos. Y pa un monte más de cosas. Pero no podemos pretender que las profesiones útiles tengan que utilizar esta habla, que sé yo, un güez, un médico, ellos no se dedican a las poesías, ni tienen jallinas pa comprarles el picón, entón con el español ya les llega; mejor no liarlos, no vaya ser que misturen las palabras y luego condenen al inocente o maten al sano. Pa que obligarlos, pobriños, bastante tienen con tanto que tuvieron que estudiar. Y luejo que necesidá hay de que se hable en Madrí, en el senado, pongo por caso, si los jallejos que van allí tampoco hacen rimas, y mucho menos crían pollos.
En fin, pa que cambiar el mundo, cuando estamos tan bien así, con nuestro bilingüismo sano, sin complicaciones.

No ando mitido en política, ni asociaciones de ningún tipo, pero si aljún día me dicido creo que me voy meter en Galicia Bilíngüe, porque alomenos defienden el jallejo sin asoballar el castellano.

adolescência, go home!

o amor só vive nos conxeladores

a partir do preciso intre no que

cunha alegría gilipollas

abres a porta e o sacas á luz

comeza a se che derreter entre

os dedos paralizados

pronto só terás as mans frías

e húmidas

antes do que pensas xa estarán secas

e voltarás a envexar

as parellas que tan inconscientemente

cren na eternidade dos pólos

como unha relixión sen data de caducidade

logo virán os silencios molestos

as costas viradas

que pronto se tornarán costume

xa sen dor, o nariz afaise a todo

o cheiro do podre xa nin se sinte

e segues pola inclinación da vida

cara adiante

sen voltar a meditar sobre a efímera

vida do xeo

fóra do conxelador

café

a cada folla do xornal que paso desvío a atención, poñendo un espazo en branco entre artigos, ás conversas das mesas veciñas trenzadas coa bossa-nova que dende os altavoces esparexe unha morna esperanza matinal.

leo titulares en negrito, grises subtitulares e as sinaturas, entro non entro, rozo a foto, sigo buscando, paso outra folla, volvo ás conversas, vólvo á música que as envolve, todo cuberto co temporal que lanza pingas kamikazes contra os vidros.

Madrid, Galiza, Catalunha, PSOE, PP, corrupción, discursos nos que se cuspe veleno, caixas de aforro, CRISE, países árabes, centos de letras cinzentas, cambio de sección levanto a cabeza, aí segue o ceo gris de cinza mollada isolando a vila coa treboada que asolaga o café, convérteo nun submarino dende o que se divisan as árbores do paseo acenando desesperadamente, esluídas pola auga que esvara con violência sobre os vidros das ventás refuxio da música, das conversas e das follas do xornal.

Ármome co que resta de café na taza, comeza o suplemento literario, quizais cando erga de novo a vista, a borrasca teranos feito encallar entre duas estrofas dun poema de Benedetti ou Pessoa... sûrement ailleurs.

microeternidade

Na chapa galvanizada das casetas dos pescadores non hai máis futuro que o presente

que os vellos vaian afogar as suas derrotas na auga escura e fonda do océano!

o reino eterno da tinta indeleble dos rotuladores negros, resiste o salitre e o vento do norte

que importa a duración se o tempo é a máis subxetiva das realidades

vinte anos de faena pesan menos que os dez minutos do primeiro bico nas escaleiras do peirao

Fentos de plástico

A saturación converte en plástico todo o que toca

Tiña ganas de facer resaltar ben resaltados estes fentiños que están a chamar pola primavera

Tamén eu a chamo, con todas as partes do teu corpo

...

ben, era só unha imaxe

Árvores e sonhos

Levanta a cabeza.

Aceptar o mundo como é ou seguir a sonhar coas fértiles folhas dos carvalhos?

A vida sempre é máis doada para quen sabe integrarse.

Sobre todo para quen non busca a perfección, ou non cuestiona a idoneidade das árvores

baixo as que vive.

O barco dos seres melancólicos

Podes vivir onde sexa, coas tuas rutinas, coas relacións cotiás, absorbendo pequenas cantidades desas sustancias que che axudan a voar uns centímetros máis alto, recollendo nas esquinas mínimas doses de esperanza, parches para que non se che vaia o aire todo. Ti andas por aí coma unha máquina, ao teu, pero en realidade levas a existencia enteira navegando nese barco de madeira podre, o barco dos seres melancólicos; ninguén o diría porque fas unha vida en apariencia normal , só é esa superfície que se move guiada por un piloto automático creando a ilusión de estar vivo, esa lene capa que ven os outros. En realidade non estás aí, o verdadeiro de ti está embarcado dende sempre nesa nave, ou navío, ou nao, que fai auga dende o primeiro día e non acaba de afundirse dunha puta vez. Nunca serás quen de rebentarlle o casco, ou griparlle o motor, ou provocar o máis mínimo fallo para que deixe de ir á deriva e vaia ao fondo. Pero soñas, case todos os días, que encalla, que cho afunde un meteorito, ou calquera outra forza sobrenatural, que quedas náufrago na tona do mar, e ven outro navío cunhas siglas, ou uns inciensos, ou uns uniformes cheos de calor, de aroma, de color, que te recolle e nunca máis sentirás a tristura daquelas táboas gangrenadas.

Seguiría na superfície o mecanismo da existencia, en automático, pero ti estarías xa navegando nalgunha ruta sobre augas turquesa de ilusión.

Televisión portuguesa na Galiza

Na miña opinión:

este é o camiño por onde Galiza debe avanzar, en lugar de estar a nosa sociedade sempre dirixida cara a Madrid, sería un airiño fresco o poder acceder aos medios dos veciños do sur, dos que agora estamos tan afastados, como se fosen moldavos ou bielorrusos. Os medios moldean o subconsciente das sociedades, e sería desexable que no de Galiza fose entrando un bocadinho de Portugal para que nun futuro nos aproximásemos facilitando que a grafía coa que escribimos o galego basculase cara aos eneagás, eleagás, facilitando a supervivencia desta língua pequena en perigo de asimilación.

Ben, evidentemente o galego e o portugués xa non son o mesmo mas temos unha orixe común e acaroados á árbore lusa, sen renunciar ao noso cerne, teriamos máis posibilidades de supervivencia. A miña opinión para a conxugación das grafías expuxéraa nestoutro post.

Esta entrada escríboa a raíz dunha noticia lida en El País. Asombrosamente o Bloque Nacionalista Galego ponse dacordo co Bloco de Esquerdas portugués para solicitar aos governos respectivos un intercambio de sinais. Unha iniciativa para loubar.

morte de peixe (ou) ready for the oven

Este peixe que ao longo da sua vida bebera todo un océano, máis un ou dous mares pequenos, recibe a unción in extremis con aceite de oliva mentres agarda a entrada ao infœrno

moulinex

imáisdé galego . improving the future

Esta semana seguirei a traballar nun proxecto que xa hai tempo levo madurando no sitio onde se poñen as ideas xunto ás mazáns, si, si, talmente coma se fai cos kiwis do país, para que amolezan, collan azucre e perdan o amargor. O estudo teñoo xa bastante adiantado e, se todo vai como espero, suporá un avance sen precedentes no nivel cultural da poboación en xeral e da xente nova en particular.
Trátase da... en fin, teño dificultades á hora de porlle un nome, tanto máis canto unha porcentaxe bastante alta das posibilidades de éxito radican en algo a priori de tan pouca importancia como o nome. Porque que mais pode ter que se chame cocido ou soupe-au-choux, o importante é o sabor e o nome non conseguirá cambiarllo. Pero se falamos dun produto novo, totalmente descoñecido no mercado... aí si que xoga un papel importante esa etiqueta, porque antes de que se poida decidir que, efectivamente, o seu sabor é bo, é necesario probalo, pero se aparece coa denominación birriax-nonmecomax, poño por caso, o mais probable é que teña pouca saída, aída que sexa o máis delicioso dos manxares.

Ben, feito este desvío innecesario para explicar algo xa de todos coñecido, mellor será que defina o tema e o nome iráselle achegando pouco a pouco.

Este é un aparello, aparato, ou device, como din en inglés, que ten a facultade de puntuar a poesía. O funcionamento é simples, basta con escribir o poema en cuestión (co tempo bastará co copy-collage) e darlle a aceitar. En poucos segundos a máquina sacará unha puntuación, entre 0 e 100, cun breve comentario explicativo da razón de tal nota. Poño por caso, escríbolle:
naquel biduido dos bidos louzanos
o páxaro sol non pía seus raios
e morre de amor
e a resposta non tardaría en aparecer, poño por caso, como “57” - “escasa innovación, rusticidade démodée” e o usuario se faría unha idea do valor obxectivo deses versos.

Coñecendo o valor real da poesía, saberíamos alimentar o espírito cunha dieta equilibrada en nutrientes, vitaminas e oligo-alimentos, provocando un enriquecimento cultural que xa a medio prazo revertería na sociedade nun incremento, digamos que do 20 por cento, do índice de desenvolvemento humano.

Podería chamalo versobxetivator ou émeuversoflorido?, ou aínda espelhinho-espelhinho. Xa, estou ouvindo desde aquí, os protestos e as protestas de xentes de toda condición que poñerán en cuestión a utilidade deste invento sen ter en conta que a base de calquera cultura é a poesía, sexa a dun pobo do amazonas, ou a dos que tradicionalmente se consideran civilizacións máis cultas, a rusa, a alemana, a francesa...

Que a poesía é o alicerce de calquera cultura é un axioma, cousa que nos evita ter que fornecer unha demostración. E preguntarédesvos (o questionar-se é bom!) quen é o que decide o que é ou non é axioma? A resposta é instantânea, como o nescafé: aquí, eu, que son o dono deste recuncho no que de cando en vez veño deixarvos un texto pequeno, apenas un papel colado á vosa porta.