sábado, 29 de março de 2008

Non me cadra

Hoxe mesmo me falaron da superioridade espiritual deste país con respecto á europa pecadora, á europa alcoholica e promíscua, á europa atea, loubáronme os beneficios que para a tua alma ten o ir facer as oracións diarias á mezquita, enfin, ante argumentos tan aplastantes non tiven máis que agachar as orellas e aceptar que son un miserable.

Claro que non me cadra logo por qué é que queren todos marchar deste país, se a tua alma está en paz, qué é o que buscas entón afora?

sexta-feira, 28 de março de 2008

Domingo

Un día de repouso, erguerse tarde, sair pasear, tomar café cos amigos, conversar dos nosos mundos, similitudes dos nosos países, os marcos, propiedade da terra, a Kabilia e a Galiza, todos lonxe da familia, pero felices de ternos para pecharlle as portas á soidade. E agora pasar o ferro á camisa e ao pantalón, para estar presentable mañá diante dos presuntuosos e prepotentes, ai! canta miséria no mundo!

quinta-feira, 27 de março de 2008

Já chegou


Mira ti! chegou a primavera e eu nem me decatei, pelo calendário daquí foi esta mesma semana, e pelo da Galiza foi a semana passada. E eu sem sabe-lo! Claro que estas árvores que estam abaixo do meu balcom aínda nom botaram as folhas, e as figueiras já há tanto que as tenhem... isto há ser a idade, quando novo a primavera fazia-se sentir mais que agora. Melhor botar a culpa ao cámbio climático, com isso arranjamos tudo. Ah, primavera condenada que me dizes que já vou velho!

quarta-feira, 26 de março de 2008

Amareite ata a morte

/ amarei-te até à morte / je t'aimerai jusqu'à la mort / te amaré hasta la muerte / maite izango dut hila arte / I'll love you until the deadh



antes de que me esqueza vouno marcar aquí, nḫebbak ḫetta el-mūt, ou como en Exipto, baḫeb ḫetta el-mūt, ou sexa, amareite ata a morte. Non sei porque me quixo ensinar esta frase, por broma, supoño, por botarmos unhas risas ao escoitar a miña pronuncia, o caso é ir falando, a ver se pouquiño a pouco esta lingua vai facéndose un sitio nalgunha parte virxe do meu cerebro, se é que queda algún recunchiño por aí sen colonizar.



Ben, en euskara creo que puxen "farei o amor ata morrer", iso gústame máis. O outro é fume, vender ilusión, véndoche a atmósfera, coa capa de ozono furada, véndoche o ruído das follas das árbores, véndoche o amencer. Como se pode? ámote, é todo. ámote hoxe.

segunda-feira, 24 de março de 2008

A xente do sur / A gente do sul

Estaba á procura dalgunha foto das que fixen a semana pasada na viaxe a Orán, pero agora que xa comprei a tarxeta de memoria da cámara e que pasei todo ao ordenador, ao velas en grande non hai unha que me pareza boa, en fin, poño o tuareg que tocaba co seu grupo festexando a véspera de Mouloud, que logo volvín topar despóis da cea bailando moi animadamente, eles foron o mellor desa noite na que só hai na rúa rapazada estoupando petardos inconscientemente; buscabamos un bar xeitoso para tomar unhas birriñas pero logo de andar un bo cacho esquivando as bombiñas que caían de todas partes decidimos voltar ao hotel, por certo este foi bastante penoso, a recepción ben, pero o cuarto, mi madriña, cando entrei pensei que me confundira de porta, a cama estaba desfeita e fedía a pestes, nin sequera topei cascudas, signo inconfundible do seu mal estado, pois ata elas partiran.

Estava à procura dalguma foto das que tirei a semana passada na viagem a Orão, mas agora que já comprei a carta de memória SD da câmara e que passei tudo ao computador, ao as ver em grande não há uma que me pareça boa, enfim, ponho o tuareg que tocava com o seu grupo para festejar a véspera de Mouloud, que logo volvim encontrar depois do jantar bailando muito animadamente, eles foram o melhor dessa noite em que só há na rúa criançada estourando petardos inconscientemente; queriamos um bar jeitoso para pegar numas cervejinhas porém logo de andar um bom anaco esquivando as bombinhas que caiam de todas as partes decidimos voltar para o hotel, por certo, este foi bastante penoso, a recepção bem, mas o cuarto, meu deus, quando entrei nele pensei que confundira a porta, a cama estava desfeita e fedía a pestes, nem sequer encontrei baratas, signo inconfundível do seu mau estado já que mesmo elas partiram.

domingo, 23 de março de 2008

Greenland

Pois ben, manda truco, puxen un contador na páxina e topei un visitante de Groenlandia, Greenland, foi o único que, supoño que por erro, se achegou ata aquí, as outras visitas son as miñas, pero este capullo de programa dime que as visitas foram feitas dende a Espanha e non é certo, eu estou aquí em Argélia, á beira do Mediterraneo, e por certo, ben lonxe do deserto, que toda a xente me pregunta polos camelos e nanai, aquí chove case como na Galiza, hoxe por exemplo volvín a casa cos pes pingando. Ah, e ademáis non hai camelos no Sáhara, só dromedarios, que os das duas chepas son asiáticos.

Venha, e agora vou tentar traduzir isto para o inglês, no caso de receber outra visita do homem do norte. (Primeiro para o francês)

Et bien! j'ai mis un compteur dans mon blog et j'ai trouvé un visiteur de la Groënlande, Greenland, c'est le seul qui soit passé par là, je pense que par erreur, les autres visites ce sont les miennes et ce con de programme me dit que les accès ont eu lieu dès l'Espagne et ce n'est pas vrai, je suis ici en Algérie, au bord de la Méditerranée et, au contraire de ce qu'on peut croire, bien loin du désert, parce que tous les gens me demandent comment est-ce qu'ils se portent les chameaux et pas du tout, ici il pleut presque comme en Galice, aujourd'hui, par exemple, je suis rentré chez moi les pieds trempés. Ah, et d'ailleurs il n'y a pas de chameaux au Sahara, juste des dromadaires, que ceux qui ont les deux bosses ce sont les asiatiques.

Thank you for your visit, people of Greenland, I'd like to know english language in order to translate the texte I've written in galicien, but I'm just able to order a beer speaking english. Then, cheer up, may be one day you will learn our "língua" near of portuguese but written with spanish grammar.

Impossivel de traduzir, os meus conhecimentos não são suficiêntes!

sexta-feira, 21 de março de 2008

diferenza / diferença

...

e agora, o meu barquiño / e agora, o meu barquinho

que navegaba na dársena de Bouzas / que navegava na doca de Bouças

con medo non xa ao océano / com medo nem já ao océano

senón á ría en calma / senão à ria em calma

vese agora á deriva / vê-se agora à deriva

neste mar feito de auga dos sumidoiros / neste mar feito de água dos esgotos

que convirten aquel peirao fedorento / que convertem aquele cais fedorento

nun paraíso na miña memoria / num paraíso na minha memória

quinta-feira, 20 de março de 2008

O teléfono de Rachid

Foi ao mediodía cando se produciu o incidente que vou contar, nós, os desprazados, Belkacem e eu, estiveramos media mañá fedellando coa nova máquina para cortar o cristal roto, eles, os "titulares" do centro, Rachid e Sebastián, estaban coma abellas dando voltas arredor do tren, atacando todos os puntos fracos, e aturando ao mesmo tempo ao cliente, non os envidiaba. Rematamos a primeira fase e decatámonos que o deixar a terceiros o suministro de material foi un erro, pedimos auga e trouxeron vinagre, así que marchamos á vila buscar o sikaflex, on n'est jamais mieux servi que par soi même. Ao volver, xa antes de entrar no taller atopamos ao responsable do centro que nos anuncia o roubo do teléfono de Rachid, e agora que o penso, si era un modelo bastante recente, un pastón. Nada, o traballo empantanado, comisión de investigación, reunión dos xefes, charla, discusión, policía... en fin, nós agardando que o lío rematase para poder continuar coa faena, mentres tentaban dar unha saída a un feito que non tiña marcha atrás, chamaban ao seu número pero xa o novo propietario o apagara e tirara coa tarxeta, aínda así eu decidín comprobalo por min mesmo, e fixen o que xa todos tiñan feito, unha chamada ao móbil de Rachid, e aí foi onde se me romperon os esquemas, porque el, que estaba a cinco metros de min, no miolo das acusacións e os reproches, nervioso e un pouco desesperado, respondeu á miña chamada e con toda naturalidade preguntoume se nos faltaba moito para volver porque querían mover o tren, e eu estábao vendo alí á miña beira e estaba escoitándoo noutro mundo paralelo ao que eu nunca retornaría, do mesmo xeito que o seu teléfono non voltaría ao seu peto. Imaxino que nese universo do que marchei deben estar como tolos buscándonos, xa estará a embaixada informada, e seguramente saia a nova no telexornal , quixen sabelo de certo e marquei outra vez o seu número, pero xa non responde, xa os nosos mundos se separaron definitivamente.

Nota: ningúnha das persoas que aparece neste texto é inventada, nin paguei dereitos de autor para traelos aquí, só os invitei o outro día a un café, espero que iso chegue.

segunda-feira, 17 de março de 2008

Soberanía

Hoxe volveu cambiar o taxista, este é un rapaz novo que non lles anda a pitar ás rapazas, e temos conversas máis interesantes, ao outro cústalle un chisquiño falar o francés e amáis non conectamos tan ben. Estivome falando dun irmán que é médico en Francia e do seu pai inválido da guerra da independencia. E pensei na cantidade de sufrimento que custou a este país o deixar de ser colonia, e ben, hai que ser obxectivos e mirar as cousas sen prexuizos, aquí a parte máis fermosa da cidade é a colonial, parece como se dende a independencia todo tivese ido a menos, e agora, xa claro, por suposto, os dirixentes son de aquí, o país é soberano, pero a élite que goberna é totalmente allea ao pobo, penso que peores que os que viñan de fora, e hai moitos que nin sequera falan a lingua do país, só inglés e francés, e que levan aos seus fillos estudar fóra, e cando están enfermos van curarse a Europa ou aos Estados Unidos. E hai moita miseria. Independencia? Para qué? Vendedores de neboa. Vergonza.

domingo, 16 de março de 2008

eñe agá

Pois, non, non escribo en reintegrado! ou sim, que máis tem, jà somos poucos para ainda por riba estarmos a pelexar. Que nom, que o que tu fazes nom é galego, isso é um castrapo! Bah, non hai que ser tan esixentes, mesmo a gheada así, escrita me mola, me gusta escoitala, as duas, a do jota e a do h aspirado, máis a seghunda. Quero dicir que si, que habería que porse de acordo e quizais en achegándonos á normativa do português teriamos máis posibilidades dunha proxección internacional, pero o galego xa non é portugués, ou o portugués xa non é galego e, meu amigho, xa non se pode dar marcha atrás, porque de que lle vale ao home ganhar o mundo se perde a sua alma? ou dito noutras palabras, de qué nos vale ter proxección internacional se se perde a nosa lingua. Vale que podemos escribir nh, e lh e hífens entre verbo e pronome, ou mesmo as palavras rematadas por m, ou mudar bes por ves, mesmo escrever s duplo (aínda que non vala de nada, o s intervocálico pronuncia-se coma o z em português, pero en galego sempre é s), pero hai cousas que non casan, e o do j non hai maneira de aquelalo, porque em português hai os dous sons, o j e o x, "jà o deixo" pero para nós sempre é pronunciado "xa o deixo", ou sexa, redoblar esforzos para reflexar na escrita sons que non temos na fala.

Bem, para min non hai problema, encántame ler en português, e en galego, se escriba como se escreva. O importante é que seja fértil!

E agora vou preparar a cea. Beijinhos!