sexta-feira, 24 de junho de 2011

Partir

Outra vez fago a maleta, xa veremos canto dura a marea, volver ao francés, a estar eu só, quizáis iso o botara de menos, agora xa marcho con outra categoría máis pomposa, mais co mesmo soldo, son as medallas de cartón coas que che cobren o peito, non lles custa nada aos traballadores da palabra, suxeito-verbo-predicado e o mundo volve a funcionar. Non quero ser bruto, rir deles, ou desprezalos, pero por moita area que botes sen cemento non se fai a masa.

Nada, que cambio de réxime alimentício, de língua, de traballo... a ver que teñen os corsos para beber. Se houber tempo escribirei algo máis. E tamén tirarei unha chea de fotos (para quem as precisar)

sábado, 18 de junho de 2011

oblivioni mandare

Daquela non o sabiamos pero eramos pobres, e os excrementos dos animais misturábanse ao noso olor corporal. Chegaban os alemáns e dicían en alemán, moi educadamente, “was dieses Land riecht schlecht!”. E as nosas casas foran feitas sen salón de música, así que medramos sen piano, nen violín, sen clases de solfeo, nen concertos austríacos. En cambio sempre se reservaba un recuncho para o galiñeiro, proteínas libres de impostos, esterco para a minúscula horta das cebolas e leitugas, vitaminas taxe free, ou para as flores que daban para un capricho na confitaría.

Eramos pobres, agora me decato, mas naquel tempo camiñabamos entre as bostas do gando sen critérios estéticos e os franceses dicían con educado xesto “Ça sent fort, ce pays-là!”. Ás nosas casas faltáballes o despacho con mesa de carballo, medramos alleos á importancia dos movementos do papel, Por contra había en todas un banco con ferramenta, e aprendías sen dor a filosofía do martelo, a constancia da folla de serra, as propiedades do arco eléctrico.

Iso si, uns antes, outros máis tarde, todos fomos conseguindo a televisión, logo o teléfono, a auga da traída, os tubos que levaban o noso sudre cara ao mar... pouco a pouco, gracias á primeira, fomos aprendendo o porcos que eramos, o desgraciados que eramos, e léntamente modernizámonos, arrasando galiñeiros, cavando piscinas. Paseniñamente abandonamos todo o que fedía. Mesmo prescindimos da nosa língua, pensamos que ela tamén tiña culpa da pestilencia que nos envolvía, e hoxe, esquecéndoo todo, cando cruzamos os reflexos do noso pasado, só as veces, e en voz baixiña, dicimos para nós “como huelen estos señores!”

domingo, 12 de junho de 2011

velocidade e universos líquidos

Saio de noite buscando a luz, que cursi soa! En realidade saio buscando os lugares por onde bebes as cervexas, sabendo que non estás, aínda así logo de tres vasos volvo mandar un sms, ring, ring... andas por aí? xa sei que non, só era por probar. Vese pouca xente, nótase que a economía está frouxa. Bebo rápido, teño sede, sentado á barra, só, apurando unha noite curta, ten que ser, mañá hai que madrugar para voltar á faena. A velocidade e o universo líquido andan pelexados, e pronto me decato que acadei o límite do equilibrio. Para non cruzalo baixo ao kebab, algho de comer e augha, e arreando p’a casa, cumprindo obxectivos, ás duas na cama.

Pola mañá despertar con sorpresas, o móbil, que de levalo tanto tempo pegado ao corpo xa coñece as miñas necesidades, decide deixarme unha hora máis de sono, chegarei tarde. Ademáis alégrame cunha mensaxe tua.

Algún día habémonos encontrar, bastará cunha leve dose de enerxía. Vontade non, que a vontade xa fai parte do océano.

domingo, 5 de junho de 2011

O día perfecto

hoxe non, hoxe non hai tempo.
outro día hei falar dos días perfectos (ou do día perfecto)
e o ronsel que vai deixando
de ilusión, de esperanza, de milleiros de novas combinacións
e o sensible incremento na factura do móbil