sábado, 30 de janeiro de 2010

Demi-autoportrait dans les toilettes

mira que ghuapiño saín!
É un espelho deses cónvavos para facer a depilación
canto mais te afastas del, mais grande apareces
tentava conseguir umha foto dun olho agrandado
non saiu ben, pero quedou-me un retrato parcial xeitosinho

son eu - c'est moi - sou eu

quarta-feira, 27 de janeiro de 2010

O galego e o novo acordo ortográfico da língua portuguesa

Ben, grazas ao comentário de Anabela Magalhães á entrada nh-lh na que botei ao aire unha pregunta bastante complicada, a posibilidade da sobrevivencia do galego sen achegar a nosa ortografía á portuguesa, grazas a Anabela estiven mirando un pouco de que trataba o do novo acordo ortográfico da língua portuguesa , aí onde está enlazado e máis na web ciberdúvidas, onde lin algúns comentários en contra.


Resumindo, a actual diverxencia entre o português de Portugal e o de Brasil naceu en 1911 cando a ortografía foi actualizada en Portugal sen ter en conta aos brasileiros. A partir de entón cada língua foi digamos que evoluíndo independentemente, e agora, cen anos despóis as diferenzas son tan grandes que semella que o novo acordo vai ter que ser metido con calzador, forzando bastante, ou con un chisco de violencia.

Agora vou eu ao tema das evolucións, para aplicarlla á nosa língua, o galego que dende a Idade Media comezou a distanciarse por motivos políticos si, mais tamén, quen podería negalo? por ter unha base lixeiramente distinta, sen influencia da zona musulmana do sur reconquistado. Se só cos 99 anos é tan difícil poñer dacordo unha lingua que se foi separando, que non será para unha que leva... qué sei eu, digamos 500 anos de distanciamento.

O facelo á forza, comezando dende xa a escribir directamente en porgugués, só provocaría un rexeitamento dunha parte importante da poboación que emprega o galego na escrita, non digamos xa da xente que sendo falantes habituais só coñecen a escrita en castelán. O galego e o portugués están hoxe irremediablemente afastados, e someramente expoño algunhas diferencias para explicalo


  • no galego non existe a pronuncia do v, nin do j, nin do s, z sonoro,
  • cando escribimos noso pronunciamos nosso
  • para nós non ten sentido escribir desejo, pois que pronunciamos dessexo,
  • nin jogo pois dicimos xogo. Non hai diferencia entre baixar e viajar (pronunciamos biaxar)
  • si que temos un son a maiores, e é o ch, pronunciado como tch, de feito chamar nos non pronunciamos xamar, senón tchamar (idem para todos os ch)
  • e, ademáis diso, o noso indefinido uma pronunciase como nasal velar sonora, nunca como bilabial (humano). Aquí escríbese como unha, e algúns grupos reintegracionistas póñena como umha para evitar a confusión cando se emprega o nh en lugar do ñ,.
  • Non entro na problemática do b-v, iso é fácilmente modificable, xa que só temos un son para as duas letras (b), polo tantos énos o mesmo escribir libro ou livro
  • o Z, admite as duas pronuncias, a do s xordo e a máis extendida do th inglés (fricativa interdental xorda)


Ben, partindo destas diferencias e visto que o galego aillado ten unhas dificultades tremendas para sobrevivir, tendo en conta a orixe común de ambas línguas sería moi interesante ir pouco a pouco adaptándonos a escrita portuguesa, sen modificar sustancialmente a nosa lingua, vamos, sen que o galego deixase de ser galego.

  • Para iso é moi fácil facer desapareder o duplo L e grafalo como lh, non cambia para nada as nosas palabras: toalha, molhar, milho, atalho
  • eliminar o ñ, (co único conflito de procurar unha nova grafía para unha-algunha-ningunha e as contraccións con de-en-con): castanha, pinha, medonhento, farinha
  • adoptar todos os v portugueses, xa que a nós tennos igual. Lavrador, livro, palavra, ceive, erva..
  • o emprego do hifen (o guión) para separar os pronomes do verbo (a pronuncia permanece a mesma): darei-cho (dar-to-ei), senta-te-me, chama-nos
  • sería tamén posible o cambio da acentuación pasando lencería a lenceria, e estancia a estáncia

Polo momento deixariamos a un lado o duplo ss, pois xa vemos que non ten moito sentido, ao pronunciarmos igual casa que cassa.


Se tivésemos a cordura de aprobar unhas normas así para o galego, normas que poderiamos chamar indefinidamente de transición, aínda que non perderamos en principio nada da nosa língua, estariamos (case como falan os políticos) asentando uns alicerces ben sólidos para o futuro da nosa língua, e en consecuencia da cultura do noso pobo. Esta norma permitiría a fluidez entre os países de língua oficial portuguesa e o noso, e as expresións culturais galegas xa non terían que ser traducidas ao portugués e viceversa.

E o máis importante... de estar limitados a escasamente tres millóns de persoas, pasariamos a douscentos.



segunda-feira, 25 de janeiro de 2010

Para colorear


E como demain xa é hoxe poño un par de fotos para darlle color ao blogue
A ría e máis as nubes por riba do parque questa sera

domingo, 24 de janeiro de 2010

Et demain

Et demain je publierais une photo ou deux pour colorier un chouilla le blog (saudade de l'Algérie!!)

volvo

volto sen victoria, sen derrota
volto no primeiro barco do domingo
hoxe a policía pechara os últimos
e tiven que tomar as últimas
en cafeterías e no bar dos punkis
voltei case enteiro, co sol a me pisar
os talóns.
por se acaso, pasei polo traballo
botei unha hora a bromear cos colegas
e a deixar cair piropos de borracho
mas respeituosos como só pode ser
saíndo da miña boca corrupta.
houbo que soplar, sen disgustos
e houbo que bailar, sem éxitos
na fábrica de chocolate,
no versus dos desastres tamén.

Ben, o vademecum pechado,
a planta baixa tamén
rematei a noite na cafetería da estación
desinibido, a dicir gilipolleces
Comme d'habitude!

(que ninguém se confunda! isto nom é, de ninhuma maneira poesia (bem seguro), isto só é preguiça, de escrever mais linhas com menos palavras)

e agora vou durmir

beijinhos

terça-feira, 19 de janeiro de 2010

Traballo a contraluz


unha mañá calquera de inverno faenando na ría ao abeiro de punta balea, mesmo por días de temporal andan cos raños apañando ameixa ou vieira

ábreseme o apetito, vou comer algo antes de coller o barco, cruzar a ría, voltar enzoufarme no traballo

quarta-feira, 13 de janeiro de 2010

nh - lh

haberá unha saída para, sen deixar de ser nós mesmos, chegar a ser viables e en consecuencia evitar a desaparición?

haverá uma saída para, sem deixar de ser nós mesmos, chegar a ser viáveis e em conseqüência evitar a desaparição?

(esta entrada non ten nada que ver cunha cadea de hoteis)

sábado, 9 de janeiro de 2010

O caramuxo

Poño un chisquiño de color no blogue coa foto deste caramuxo colorado
topeino esta semana na praia, achegueime silandeiro, paseniño, amodiño
vamos, achegueime sen facer ruído, e tireille esta foto, com aleivosia mas sem premeditação,
retrateino sen mais roupa que a que traía cando foi parido

sexta-feira, 8 de janeiro de 2010

A esperança é faixa preta de caratê

Cando falo por teléfono teño que moverme, mesmo se estou nun cuarto pequeno ando arredor todo o que dure a conversa, como se cos pasos fose construíndo o diálogo, ou axudándome a encamiñalo... o carallo é cando che toca falar dende un teléfono fixo, alí preso, atado polo fío, e o peor é cando está xusto enfrente dun espello, entón, sen poder darlle as costas ao fulano que che está contando as enrugas da frente a esperanza leva unha navallada e queda bastante flácida, medio morta.

Sen embargo, a esperanza é unha experta en artes marciais, mesmo cando parece que xa non respira, aínda che pode revivir cunha patada direta à cabeça, basta a presión dunhas mans femininas que veñen por atrás colléndote os ombros para susurrarche calquera banalidade, e dis ti... pero pode ser possivel? e será! E xa dubidas que fora só o contacto das mans, supós que os peitos no teu lombo tamén axudaron algo.

Tamén volve a esperanza, de maneira máis sólida, ectoplasma do meu corazón, como esta tarde cando o macaco saiu logo de poucos intentos, tantos anos había que estaba eu frustrado dende que a iso dos dezaseis tentara facelo na praia e levara tal golpe que abandonara definitivamente o proxecto de dar a voltereta cara atrás. Hoxe non só o macaco (así lle chaman na capoeira), senón incluso o mortal cara atrás! Claro que axudado polo mestre.

Qué maneira de comezar o ano, ben, si, sete días despois, pero son así de lento