sábado, 28 de fevereiro de 2009

Esperando

saiodenoite? non saio, espero,

bebo só no cuarto,

imaxe de filme americano. No motel. Noite afora. Home sen afeitar

bebendo e fumando deitado nunha cama chea de trapalladas.

Sigo esperando pousando para esa película.

Non lle darei tempo ao día de virme foder, durmireime antes

de rematar coa botella, de fumar o último LM rouge

seguirei esperando pero xa nun día no que ninguén espera

onde a derrota baleira as rúas, dá audiencia a programas de tv inmundos

ruína sen forza de derrubarse

ruido de fondo monótono, desolación.

Polo de agora sigo desperto, a cama está chea de trapalladas

é grande de máis para un só.

Daba de sobra para outro corpo,

dos que veñen con cerebro incluído

mesmo se esta única esixencia se esvae

co escorregar das horas

á fin o sono hame dar a razón

como aos nenos caprichosos

e vencerei sen querelo

para seguir esperando.

quarta-feira, 25 de fevereiro de 2009

Cea de martes de entroido

O bo que ten estar aquí é que as veladas rematan antes, ás sete e media xa podes ir cear e mesmo se enredas moito na mesa, ás once xa estás de volta ao cuarto baleiro, ben, esta noite estamos os tres, eu máis os dous computadores, o meu sobre as miñas pernas e o da compañía a curarse das enfermidades que foi apañando nas páxinas onde matan a soidade os compañeiros, ou a deixan aturdida, porque ela nunca morre. Basta topar uns labios e uns ollos de verdade e xa poden os cabróns estes morrer de inanición, xa sen tempo nin para poñelos a cargar. Mundo virtual que vale para simular unha vida que non temos, mas como todo é psicolóxico (mesmo o frío polas mañás!) os estímulos van chegando, tecéndonos a ilusión de estar a vivir.

A cea estivo óptima, como din para abaixo do miño, non só polo comido que á fin tivo que ser o que había, comme d'habitude, senon pola compaña íntima, agradável: conversa, viño tinto, fígado de borrego. E o ambiente do restaurante, cun número insólitamente elevado de comensais, e agradávelmente ben proporcionado no xénero, axudou a pasar o tempo como se for noite de festa. Xa que non podemos pór os disfraces, cando menos festexalo dalgún xeito.

E falando destes mundos virtuais, deste afastamento da realidade, na mesa do lado, sentábanse as duas rapazas que levan uns días compartindo as zonas comúns comigo, con todos. No almorzo, o pequeno, soemos coincidir case por frente, case, tanto que apenas ela precisa xirarse uns graos para disimuladamente terme no seu ponto de mira. E eu, que non preciso esforzo ningún para observala, porque chego despóis e escollo o emprazamento favorável, paso os dez minutos do zume-torradas-croissant-caféconleite gozando de cada intre no que, por azar, os nosos ollos tropezan facéndose os parvos.

Gostaría de non ter que escribir isto agora mesmo, ás vintetrés e vintecatro minutos dunha noite de xoves, só acompañado por dous computadores que non teñen ollos, nin lábios, nin desexos máis ca os de seren enchufados aos cargadores. Gostaría esquecelos, botalos da miña cama, cambialos por ela.


segunda-feira, 23 de fevereiro de 2009

Á beira da vía


Onte, de paseo coa cámara, gozando dos praceres das cousas gratuítas. Como o sol morno, o aire de primavera, as bromas dun amigo e as flores á beira da vía.

Sen que sirva de precedente, adícoche a foto.

quinta-feira, 19 de fevereiro de 2009

Qué carallo sei eu de Túnez?

En Túnez os anúncios se colorean, vía Londres, ou máis ben se decoloran para que os actores parezan máis brancos do que son. Na península se gasta en solários e polvos que recorden o sol do verán. Ti, agora no inverno, traes as mans morenas, non che gusta, encántame, entre a punta dos teus zapatos de tacón, que poñen meus lábios á altura do teu pescozo, e a liña dos teus dedos que separa as duas cores do teu corpo fágome un território onde son braconnier, furtivo coa miña boca póndolle trampas aos teus sentidos, enchendo sen vergonza os teus poros, que por un momento son meus, de vértigo, e facendolles ás tuas uñas desexar romper a uniformidade - da miña pel. Sempre quero que sexa eterno, que pasen as horas e sigamos buscándonos, póndonos as cousas difíciles, quitando a luz para que as imaxes entren en nós polo tacto das palabras que non teñen língua, que se disolven coas flores da manta de acrílico, suavidade que envexa á da tua pel escura.

Pero en realidade, qué carallo sei eu de Túnez?

terça-feira, 17 de fevereiro de 2009

Ovellas e balas

Ontem..., sim, ontem mesmo esteve a buscar-me e encontrei-me. Também encontrei uma entrada assombrosa num blogue desconhecido (para mim), titulábase Follas (como balas), pensei poesía, lindo, bien sûr, pensei física, o vacío, follas caíndo sen o rozamento co aire, anormalmente rápidas. Pensei eu,
pensei en ovellas. Ela dille a el... monotonía.

Os expertos coinciden

O meu querido R está en Bedjaia, o S en Madrid, só fico eu na casinha, vou facer a louza que xa volveu a auga e está todo desordenado.

Esta tarde dei un paseiño por Hydra, tomar un café con leite na Placette, mercar unha botella de tinto, pasear ao sol cun airiño fresco, baixar até á Colonne, saudar aos policías, en francés, non en árabe, decatarme do acerto que foi traer esta camisa vella que aínda dá o pego, e a cazadora de coiro portuguesa, si que até me responden os axentes respetuosamente bonsoir, monsieur, ai, qué diferencia a ir coa camiseta do intercéltico. Sempre estiven en contra dos disfraces, mas neste país sonche moi útiles.

Xa está decidido, les experts sont formels: a felicidade pode estar no paseiño desta tarde, co sorriso nos lábios, despreocupado, camiñando no meu barrio polas ruas principais ateigadas de coches, e as secundarias residenciais e tranquilas, casas francesas e piñeiros enormes no xardín.

E sentirse querido, tamén axuda.

domingo, 15 de fevereiro de 2009

De Flaubert a Khadera

Todo esforzo ten recompensa, e mira que desta vez me custou collerlle o gusto, botei as duascentas primeiras páxinas lendo por inercia, sen convicción, sen interese, coa dificultade engadida da língua do século XIX e unha letra pequeniña para alegrar a vista, mas logo me arrastrou a historia e volvín todos os días ao hotel con ansia de seguir a vida de Fredéric, no medio desa época tan turbulenta, as revolucións, a república, os amores escondidos, utópicos, a mala xestión da fortuna familiar, unha vida ociosa a comer do capital herdado... finalmente o Flaubert sabía escribir, será por iso que centocincuenta anos despóis aínda hai libros del nas librarías.

Para tapar o burato que me deixou, saín á volta da esquina na procura de máis alimento e atrevinme co autor do país, Yasmine Khadera, e din no branco (ou no alvo, sspd) onte non era quen de apagar a luz para durmir, qué ben se situa un en Arxelia ao lelo, mallado.

E como se me acaba a batería do portátil xa publico isto sen máis volta nin revisión. Coas faltas de ortografía que nos fan máis humanos.

sexta-feira, 13 de fevereiro de 2009

Fráxil ecosistema

Fráxil ecosistema, fráxil, sempre a punto da extinción
basta un sopro de vento que traia o fume do basureiro
para que morra até a última erva do meu coração
e se oxide mesmo o parafuso cuberto de vaselina
fondosdomar enemigos do ferro
brisasalgadas coméndome todo
deixando a miña pel queimada
xa non proe o sal
só bate e afonda as enrugas
só idade, a pasar mornos os anos, cun golpe na cabeza
e o frío espertar nunha gasolineira
lévame, lévame, lévame
lévame á beira do mar
onde carallo estou?
Que aspirador lle regalou ao lixo tanta concupiscencia
putas máquinas que todo o moedes!
Quen vos deu o permiso
de tragar cos vosos pistóns brillantes,
cos vosos bobinados vernizados,
os esquemas que fixera en papel vexetal
coa tinta china eterna
mira colegha, non dura nada esta eternidade
que me vendeches
gracias a deus, elhamdulilla,
xa non teño quince anos
para amarte por sempre
até aos dezaseis
porque toujours dura cada vez menos
tanto que dá medo dicilo
só arrisco a entrega
co verde da botella de tinto
amores infinitos de só unha hora.
O incrível homem minguante
empequenecido ao nível das bactérias.
Dame antibiótico amor que quero morrer.
Mas tamén quero resucitar mañá
oxalá, inchala
aínda hai unha chea de cables soltos
no animal
non o podo deixar asi
nin sequera comme ça
precisa do meu cariño,
don't worry, miña cousiña
cando chegue o taxi
salam aleikum
estarei fresco coma unha uva pasa
para che ir facer as beiras.
Beira, ribeira, póvoa, muros...
carnota
mesmo oran e arxel,
cómo vos botarei en falta cando xa non esteades
mais que no backup
do meu passado

sábado, 7 de fevereiro de 2009

A fonte

Como queira que conforme os días ían pasando sempre viñan outros novos atrás, deuse naquela época por vivir como se esa fartura nunca fose ter unha fin, ou cando menos se alguén o sospeitaba sempre o situaba nun futuro moi afastado, tanto que calquera faena insignificante bastaba para apartar instantaneamente tal idea das cabezas máis sensatas.

Aparentemente semellaba que a fonte que deitaba os días non daría signos de secar, o manancial debía ser de dimensións insospeitadas, e ben que o caudal non fose uniforme, até nos peores tempos se mantiña un fiíño durante toda a noite que conseguía cada mañá un novo amencer.

Iso foi así durante séculos e séculos.

Bastantes séculos.

sexta-feira, 6 de fevereiro de 2009

Resaca

Canso de manchar de derrota o aire que me rodea, rezolle aos tres deuses para que volva a ironía soplar o seu aire fresco xa de mañá cedo e me acompañe até á hora de me deitar. Farto de queixarme, preso neste novelo encerellado retórzome coma un gato a buscar un cabo do fío, e só me topo o embigo.

E máis hoxe, cando teño o cuarto cheo dos cristais rotos dun universo que estalou onte á noite, non sei ben a que hora, mas ao acordar topei o desastre acompañado da gorxa queimada e a cabeza chea de chapapote. No hotel puxeron mala cara por pedir o almorzo tan tarde. Ben, non o tomo a mal, sei que as isonovemil quedaron bloqueadas na aduana, na mesma caixa das normas din, e han tardar en liberalas.

Aínda que saín de paseo, por ver se a chuva disolvía o alquitrán do meu cerebro e a auga do mar entrándome polos ollos me curaba a gorxa seca, á volta encontrei o cuarto tal e como o deixara. Incómodo continuo lendo no século XIX, mas Flaubert faiseme empalagoso, volvo sair xa hai sol e vento fresco, que non chega para limpar os fragmentos dese mundo brutalmente desfeito.

Estes universos creados a golpe de billete de mil dinares son tan fráxiles que non aguantan a chegada do novo día, teñen unha vida máis curta que a dos efímeros anque seguramente tamén cumpran a sua misión na cadea trófica.

Quédannos no haber dous mil sorrisos sinceros e a certeza de que o uísque era do que soe estar á beira do bo.

quinta-feira, 5 de fevereiro de 2009

Soirée elle et moi (hiya w-ana)


Temendo a hora na que a botella de médéa non solte máis unha gota de viño.

Tantas veces que quixen agarrar con forza o móbil arxelino e contra unha parede de pedra reventarlle os recordos todos, e o teu número, e tantos outros, desaparecendo en cachiños de plástico espallados polo chan, cousa de porlle unha válvula antirretorno, ou un diodo, aos camiños que abren as botellas de tinto, que todo terxiversan, mudando o orgullo en ousadía.


segunda-feira, 2 de fevereiro de 2009

Coisas pequeninas e cousas grandes

A cinco metros de distancia,
por sorte non é preciso viaxar
ao Serengueti
para gozar da natureza

domingo, 1 de fevereiro de 2009

Miliampérios e microfarádios

Aproveitando o insomnio, mal que me foi descoñecido até ben pouco, collo o computador, le micro, como lle chaman no país, para librarme do peso da manta, en canto pecho os ollos seméllame unha lousa de cen quilos apoiada no peito, e se me fai difícil respirar.
Ben sei que non é a roupa da cama a que me aplasta, aínda que sexa ben gorda, senon as toneladas de hipocresía que teño que sufrir e ás que non lles encontro xustificación ningunha.
E como fun educado entre miliampérios e microfarádios, entre óhmios e vóltios, agora que tanta falta me fai decátome que non teño a (debera dicir carezo da) retórica precisa para defender as miñas liberdades máis fundamentais. Claro que sempre as vin tan consustanciais coa natureza do ser humano educado que nunca precisei elaborar ningún tratado onde razoar a necesidade do seu respeito. Pensei que chegado á idade adulta e unha vez superado o período natural de conflito cos pais, que van soltando a corda até que xa é cada un gobernante de si mesmo, esas liberdades non volverían ser postas en entredito por ninguén.
Mas non é así e atópome en situacións insospeitadas onde hei de facer un esforzo sobrehumán para facerlle comprender ao inquisidor de turno que os principios básicos non se negocian, que un vén de série con eles e non é possivel reducilos por cocción prolongada nin traducilos a unha língua na que ocupen a metade de espazo. Neses momentos boto moito de menos a elocuencia que faga entrar por algunha fenda da sua coiraza de prexuizos a necesidade que ten de me respeitar igual que eu o fago con el, con calquera home co que trato (porque con mulleres, aquí, prácticamente non hai trato).
É esta lousa a que se me pousa enriba do peito cando me deito e hei de facer unha forza contínua para sostela e seguir respirando, sempre teño medo de durmirme e morrer afogado de inexplicación.