sexta-feira, 17 de dezembro de 2010

Amizade - Amitié

Non, non chegamos a ser embarcacións á deriva, todo o más follas secas aboiando na corrente dun regato, ti e máis eu, como a noite e o día, ou viceversa, que a noite ten tamén os seus praceres e o día as suas angurias. Xuntámonos, de tarde en tarde co fin primeiro de transvasar líquidos, unha excusa boa como calquera outra para analisar os restos do furacán mediático unha vez a tempête épuisée, e os movementos sísmicos que nos constrúen montañas afiadas que escalar e depresións fondas das que escapar (sempre). Un desafogo, para min, un xeito de permitir que alguén me poña o seus óculos, para ver o mundo con outras dioptrías, facerse violencia, il le faut! aínda que só sexa un chisquiño, aceitar algo do teu punto de vista, cheo de datos, cheo de lóxica e razón, contra a miña visión tan pouco pragmática, tan poderosa que é quen de torcer a traxectoria da luz co único peso dos sentimentos. E hai que modificar as conexións neuronais, dino os científicos, se queremos seguir vivos, e impedir a toda costa que os camiños se endurezan e logo non saibamos sair deses catro movementos, rixidez próxima da cadavérica, anticipando acontecementos.

Tamén falamos de sexo, vagamente, iso que nunca falte, e miramos o que podemos dos volumes escotados e dos pantalóns de algodón e promesas, aínda que estas sexan, xa o sabemos, máis falsas que as de un político en campaña. Que mais ten, aí estamos ti e máis eu, con esperanza. Eu marcho cun libro de Dostoievski, ti cun do Laarson.

Ata a próxima, están os bares esperándonos, meu amigo.

segunda-feira, 15 de novembro de 2010

O espigón do porto

o espigón do porto
onde os vellos van visitar
ao seu eterno enemigo
e soñar con Walvis Bay e Cape Town
alá lonxe, na mocidade
de tabernas e prostíbulos
nos que cantaban a Rianxeira
coa mesma morriña
coa que hoxe falan de South Africa

domingo, 14 de novembro de 2010

O último xoves de cada mes

O último xoves de cada mes
as fadas cocen verduras

Érguense tarde pola mañá
porque no último xoves de cada mes
o reloxo de parede da cociña
o que marca o tempo universal
queda parado nas oito e media
e saben que non van chegar tarde ao traballo
así que toman unha boa ducha quente
e almorzan con zumo de laranxa,
salmón afumado, pan torrado devagar
ese dia collen do armario
o vestido novo, o das flores
e o poñen cun sorriso na pel
logo marchan pedaleando á oficina
e van recollendo no seu pelo
nas suas trenzas
o aire que o mar bate nas pedras
mentres coas marcas que as rodas da bicicleta
van deixando na auga da chuvia
que escurece a acera
escriben mensaxes para as gaivotas
a língua das fadas ten trazos curvos

ao mediodía comen ensalada con queixo
e noces, nas cafeterías do centro
onde as conversas se volven susurros
de follas secas e miradas e confidencias
cando elas piden na barra
os camareiros non saben por que
os últimos xoves de cada mes
as mesas se volven tan intimas
e tanta xente se namora
é un regalo que fan as fadas
sen elas sabelo, co movemento dos seus corpos
esparexen a luz no interior dos outros

pola tarde volven a casa recollendo nos cristais das gafas
o brillo do sol baixo, o que se vai a américa
que limpa os últimos resíduos do reflexo
da pantalla do ordenador
o último xoves de cada mes
as fadas cocen verduras
co sal que levan no pelo
coa luz do sol que gardan nos ollos
e no vapor que sae da pota
envían poemas, os máis fermosos,
que se pegan aos cristais, e á porta da nevera
e saen ao mundo polas suas chimeneas
a língua das fadas é leve
logo de cear recollen a mesa
e poñen no lavalouzas os coitelos
de cortar as verduras
coa punta para abaixo
as fadas teñen eses xestos de cariño
para coa humanidade

o último xoves de cada mes
cando me deito
a almofada arrecende a verdura cocida
e aínda que houbo un tempo no que sabía
traducir a palabras os seus versos de vapor
hoxe xa só os respiro, me emocionan
e nun intento van por encontrarlles o sentido
só consigo transformalos
en duas lágrimas verdes
que me recordan que xa teño
que mudar as sabas porque
o mes está rematando

sexta-feira, 29 de outubro de 2010

falares de chuva

hoxe, vintenove de outubro os nenos tiveron que cubrir con impremeábeis as capas de vampiro, os traxes de esqueletes, as maquillaxes cadavéricas, pero non deixaron que a tristura entrara nas botelliñas con sangue de tomato-ketchup. hoxe venres é día de feira, que a crónica do xornal adxetivaría como deslucida pola meteoroloxía adversa, sen embargo hai xa ben tempo que non vin un mercado máis humano, estiven cos feirantes das flores e do queixo, mentres poñían os toldos sobre os crisantemos e as tetillas, envolvéronme na sua camaradería alegre, convidáronme a café, sempre entre bromas a vida esvara cara arriba. escoitábanse alí, na rúa e na cafetería acentos e línguas moi diversas, que che fan máis humano o mundo, o real, o que case non aparece na tele coa sua monocorde e aseptica dicción, estaban os galegos e os acentos americanos, os que falan en francés, os do norte da áfrica e os das línguas nixer-congo, os sotaques xitanos, tamén os aires castellanos, e non sei por que, hoxe todas esas falas soábanme ledas, a xente, malia teren os baixos dos pantalóns mollados e os pes húmidos, se dirixían uns aos outros como se se coñeceran, sempre con ese punto de confianza. hoxe voltou a chuva e parece que todos estabamos a agardala, como se coa sua vinda as cousas tomasen o seu sitio, é inverno, chove e venta, todo vai ben, non é marabilloso o mundo!

terça-feira, 19 de outubro de 2010

Política con corazón

Os erros, amighiño, son erros e acábanse por paghar. Non hai nada gratis na vida, non se pode meter a zoca e sair indultado como se nada houbese pasado.
A esquerda espanhola, tan inmadura como a dereita da Espanha unagrandeylibre do PP, non soubo criar unha política de inmigración efectiva e agora enchen de gasolina os depósitos da extrema-dereita. Foron por diante cun humanismo naif, coa teoría do bo indíxena, co cal xa mostraron o desprezo cara á cultura do outro actuando cun paternalismo esquizofrénico, meu pobriño que cheghas aquí logo de ter sufrido tanto permite que che cure as feridas, que che rehidrate e alimente, aquí en Europa somos así de comprensivos cos povos atrasados coma o teu, e sobre todo necesitamos quen faga traballos sen qualificação por un trinta por cento menos do custo no mercado. E así viñeron xentes de moi diversas nacións, e viñeron os bos e xenerosos, e viñeron os delincuentes e perniciosos, mas estaban as mentes con dous séculos de retraso e seguiron a Rousseau. E todo valía mentres a riqueza de uns poucos ía medrando, a preguiza de outros engordando, e íase criando unha nova clase de pobres (polo menos agora xa non eramos nós). Pero a pobreza non nos gusta, só que únicamente nos decatamos dunha cousa tan sinxela cando acabamos de abandonar ese estado económico, e agora notamos que o aire no que antes viviamos é unha podremia, e xa non toleramos o ruído e o olor (le bruit et l’odeur, Chirac dixit).
As cousas están así, e non hai volta de folla, chegados a un determinado nivel económico, os custos da man de obra elévanse demasiado, solvéntase mecanizando, automatizando os procesos, ou, o que é máis barato, traendo man de obra máis económica de terceiros (ou cuartos países) só que se vives aquí pero cobras ostensiblemente por baixo da media é imposible ter condicións dignas de vida, isto implica a criación dunhas poboacións pobres que nin sequera son nacionais co cal ao noso ódio pola pobreza podemos engadirlle o ódio polo estranxeiro
E xa temos os ingredientes para que a extrema dereita entre en acción, coa sua política do corazón e outras vísceras menos nobres. Pero vamos ser abertos, vamos escoitar a todos, en democracia é obrigado, nonsi?, e estes neo-fascistas teñen moito que dicir, buf, vamos deixalos falar, vamos ceder, hala que propoñan recortar dereitos aos inmigrantes, reducir expresións públicas das suas culturas, expulsións fulminantes para os delincuentes... que sei eu! Nin todo o que din é disparatado, por exemplo, unha cultura que permite o maltrato da muller é evidente que non se pode permitir en Occidente. Tudo bom, mas unha vez que comecen (e xa o fixeron) pensas que van parar nos inmigrantes? Ti pensas que un día, cando poñan a gorra de pensar, porque a paixón das primeiras soflamas vaia enfriando, non se decatarán de que, por exemplo, o Ministerio de Defensa do Reino de Espanha está dirixido por unha muller (bastante guapa, que dirán eles) e que para máis afrenta ao Sacro Imperio nin sequera ten un nome católico (aliás, espanhol).
Deixalles a corda solta e volveremos ao tempo no que eramos felices (con Franco non había inmigrantes!) eramos un noventa por cento de pobres, traballabamos en Alemania, Francia, Suíza...
Se odias os inmigrantes voltarás ser coma eles!
Se as inspeccións de traballo permiten salarios inferiores aos legais, pechando os ollos para criar riqueza moi concentrada, que os beneficiados por ese enriquecemento paguen toda a conflictividade social derivada.

Se chegaches lendo ata aquí, mereces un descanso, así que xa paro que me vai dar un vértigo ou algo polo estilo, nunca tanto esforzo xunto fixera!

terça-feira, 12 de outubro de 2010

Vendima

Aquí sempre se vendimou en outubro
este ano non ía ser menos
na aldea os meus paraísos de adolescente
seguen intactos
herbeira elíptica ≈ 300 litros
de nostalxia

sexta-feira, 8 de outubro de 2010

ecuacións de chuva en stand-by

chove
chove e venta e aínda que o buscase non atoparía mellor tempo que este para pasar o día enteiro na cama / contigo
xa teño a cama e sóbrame o tempo, só falta unha incógnita para resolver a ecuación matemática de uñas que acarician e muslos que apretan
aplicar-me-hei nos vellos libros da mir, axilidade mental, resolución de ecuacións diferenciais, só preciso de horas de concentración, sobre o teu corpo
está ao alcance de todos (non malinterpretes, falo da resolución, e das diferencias)
fareime home viril de doche&gabana, fareime macho de loewe
(só por un instante, non soportaría dous capítulos seguidos desa frivolidade, sen risco de ficar loewotomizado pour toujours, dolchegalbanizado para sempre)
Resumindo: que chove, e venta, e teño unha ecuación con tres incógnitas, que agarda por ti para ser verdadeira

07/10/10

Ao sair pola porta do edificio vexo que o ceo segue gris, poalla ou vai poallar moi pronto, collo o camiño cara ao centro polo casco vello, paso pola gavia aberta do gas, unha rata corre a esconderse no seu tobo, tuberías de auga, tuberías de gas e o tobo da rata. Párome un minuto a observar, saca a cabeciña, mirámonos, ten os ollos negros, eu marróns, ten medo, non se arrisca a sair de novo. Baixo pisando o empedrado húmido, os tenis xa meten auga, riscos de andar na leña cos tenis novos. Paso pola tenda de informática por enésima vez, xa hai dous meses que agardo a reparación do cargador, mazzel, entre estoupar e ser amable sempre escollo a calma. Levo o pantalón da capoeira á costureira, subir os baixos (é o malo que ten ser pequeno), coser a bandeira brasileira sobre a espanhola (é o malo que ten ser galego). A muller dáme unha semana de prazo e sei que cumprirá, el-hamdulillah!. No mesmo barrio está a cafetería brasileira, decoración verde e branca, ambiente calido, café só e lectura da prensa española, cal senón. Seguinte escala no peluqueiro, corto e gomina, comme d'habitude. Iogures, queixo e actimeles no supermercado, volto ao edificio, os pes húmidos, segue o ceo gris. Mentres boto un pitillo no balcón cunha taza de café frouxo continúo lendo a JE o americano. Estilo telegráfico que me contamina o percorrido matinal logo de colárseme nos soños. É bo o tío. O Império nunca será dos poetas.

quarta-feira, 8 de setembro de 2010

Enlace ao flickr

Prudência, look right!

Como non escribo nada deixo o enlace para quen quixer ver algunha foto que ponho no flickr

Xa sei que non é o mesmo, nin me dá a mesma satisfacción que a escrita, éche o que hai

Beijinhos para todos e desculpas por desaparecer así

quinta-feira, 17 de junho de 2010

Flores de ortiga

Fleurs d'ortie, flores de urtiga
Esta foto xa a puxen no flickr pero repítoa aquí para que se vexa que as ortigas, amáis das propriedades medicinais, e o molestas que chegan a ser cando vas con pantalón curto, tamén posúen unhas fermosas flores.

No galego da miña infancia ás ortigas chamabámoslles "estrugas"

Ben, finalmente non son ortigas, débolle a aclaración a un tal marra

segunda-feira, 7 de junho de 2010

Os blogues da Idade do Bronze


Petróglifos de Mogor
Marín
Ría de Pontevedra
Galiza

sexta-feira, 4 de junho de 2010

Perigos

Nun día nublado de primavera, a dama paseando de vagar polo monte non repara nas flores que a espreitan.

Nos tempos antigos as xentes tiñan medo do bosque, dos perigos coñecidos e dos escuros perigos. Hoxe en día non é ningún risco adentrarse polo camiño fondo nas sombras húmidas, afastarse do carro e ir apagando a cada paso o ruído dos trebellos, do caucho, do aceiro, da fibra, do gasoil --hai trinta anos que morreu o derradeiro lobo da comarca. E contra o temor ao descoñecido sempre topamos a ecuación que o acota dentro duns límites estreitos, prisioneiro da nosa lóxica.

Mas os perigos agáchanse nas cousas fermosas para as que non temos defensa.

sábado, 29 de maio de 2010

Visita

na porta
da tua casa
mergulleime nun caldo
de café con leite e torta de améndoa
entrábame a vontade polos poros da pel
ese país que non existe
no código binário
unha nación difusa entre o cero e o un
un continente que non quere estar
nos libros de xeografía
quizáis así tamén sexa eu
pasar desapercibido, viver fóra
dos arquivos, de incógnito.
Aproveitando a visita saín
lastrado de novela brasileira
e poesía, á procura
das pontes que nos eleven ao un
das fontes que nos acheguen aos dous
sempre na distância
para ben ser, enchoupados de nostálxia
a buscarnos no horizonte do calendário
que lenta pasa a vida!
canto tempo sen o arrecendo
húmido do teu corpo!
e así, así mesmo
sígote amando por procuración
mentres o mundo que vou construíndo
se esboroa constantemente
deixando só un ronsel de borralla
o triste legado dun home triste
que te amou.
nada

quarta-feira, 26 de maio de 2010

Dia de chuva


Chove. A farola, o faro, a gaivota. A cidade difuminada pola chuva alá no fondo, na outra beira da ria. Chove pero non é inverno e en dez minutos voltará o sol a baixar o tempo de exposición. Non, a chuva non me molesta, ao contrario hidrátame os sentimentos.

Está ben que chova, axuda a lavarme dos residuos cos que me cobre o resentimento. É como prender unha vela aromática que fai que todo volte á normalidade.

O rencor é unha planta adaptada a ambientes extremadamente áridos, sobrevive aí, aparentemente lignificada, até que cunha excusa calquera saca espiñas novas, duras e afiadas como agullas, cheas de veneno.

Polo de agora volverase agachar nalgún recuncho do cerebro, pero sei que non desaparecerá, nin quero que o faga, que estea aí á sombra para lembrame os erros pasados, cando cunhas portas en trompe-l'oeil do paraíso reclutaban cidadáns exemplares para a dereita espanhola.

Que chova cinco minutos máis.

segunda-feira, 17 de maio de 2010

Dia das letras

Hoxe mesmo o oso saiu da sua caverna
(o oso son eu, b.s.)

quarta-feira, 12 de maio de 2010

Tormenta - tempête


Todo é cuestión do ponto de vista
Se vas na cuberta dun transatlántico, cunha copa de martini na man
só notarás o mareo que che poida procurar o alcool
Se cruzas nun barquinho de pasaxe, moveseche un pouco o mundo
quizáis sintas inquietude se non estás afeito
Mas se estás nadando, lonxe da beira, as ondas a abanarte coma o tapón dunha botella
o ceo parecerache o preludio do inferno

quarta-feira, 5 de maio de 2010

lovely piper - bonita gaiteira


Gaiteira e pandereteiras da banda de gaitas Tromentelo, actuando este domingo pasado na festa do muiño de Coiro (Cangas, O Morrazo, Galiza)

Prémio da Anabela


Muito obrigado, Anabela. (Anabela Magalhães, bien sûr)

Mesmo se está um bocadinho descuidada, agradeço que tenhas pensado em esta minha casa na rede.

E das condições do prémio... já sabes o pouco expansivo que sou.

beijinhos

terça-feira, 27 de abril de 2010

Medidas individuais para evitar a desaparición do galego

Este post téñoo atravesado dende hai uns días, prometín que o escribiría e non me sae nada potable.

O primeiro que eu podo facer para que non desapareza o galego é deixar o tabaco. Iso aumentaría a miña esperanza de vida, e, como é sabido, mentres haxa un só falante dunha língua non se poderá considerar ésta como extinta.

Para conseguir que se invirta a tendencia da perda de falantes, e tendo claro que unha sociedade só segue modelos exitosos (com sucesso), teríame que facer unha persoa de éxito, qué sei eu... facerme rico, ou algo semellante, facerme guapo, facerme intelixente, etc. E que se vise que si, este home "que vive en galego" é rico, guapo, intelixente... Pero o problema é que nunca foi o meu obxectivo chegar a ser un Rockefeller, nin sabería como, para o de guapo precisaría gastar unha milhonada na ciruxía estética, e para o de intelixente, teño que consolarme co da intelixencia emocional, que a vida é moi ancha e non só de facer ecuacións vive o home.

Disculpa w. sobchack, pensei que ía topar algunha idea brillante, pero non me vén nada mellor.

Poñerei un consolo mínimo, un microconsolo. O francés é unha língua (cultura) que coñezo un pouco, non moito, non vaiades pensar (falo un francés que non acaba de perder o sotaque galego) e sendo como eles son unha potencia mundial, calquera estudo científico téñeno que publicar en inglés, a língua francesa está fóra de xogo no eido da investigación.

Pensarei máis no tema, pero non prometo nada

sexta-feira, 16 de abril de 2010

Perda de falantes para o galego

Ao final ía ter razón o pesimismo de Alonso Montero con respecto ao futuro do galego. Ben é certo que o do pesimismo é unha arma que temos para conxurar as desgrazas futuras, para que as cousas vaian mellor do que tiñamos calculado, só que nada vai mellor e as previsións da agonía non conseguen evitala.

Hoxe lin, mentres tomaba un café (comme d'habitude), o xornal El País e sorprendeume este artigo sobre a perda de falantes na nosa língua. Aínda que as enquisas sempre hai que miralas con lupa, sobre todo hai que se fixar ben en quen é que as paga e en como se fan as preguntas (no ánimo de orientar as respostas cara onde lle interese ao pagador). Aínda así non vou facer como os políticos perdedores na noite das eleccións, os resultados son claramente negativos.

E, por outra banda, tampouco creo que se poida atribuir esta perda ao novo governo de dereitas da Galiza, nin a esa asociación de defensa do castelán (espanhol) no noso país (como se estivese ameazado o máis mínimo!). Xa as enquisas lles quitan a razón, non hai por que defender algo que ven subindo como unha marea sen preamar. A política e a sociedade parece que van por dous camiños moi distantes.

Sorprendeume o ver que Vigo é a cidade galega onde menos se fala a língua (ben, logo de Ferrol, a cidade que foi dos militares). Aínda que nas parróquias, a zona semi-rural, se manteña o seu uso, na própia urbe emprégase de xeito minoritário, mesmo nos ambientes que tradicionalmente foran de maioría galegofona (non sei se existe esta palabra!) xa se converteu en rara.

Enfin, non me vou facer o harakiri, fareime o anakiro.

Tampouco vou desesperar e pasar a escrever o meu blogue en inglés, como fai algunha xente, (a primeira dificuldade é... que non sei o inglés!)

Agora xa podo dicir:
cariño, sonche unha minoría, protéxeme, coida de min!

segunda-feira, 12 de abril de 2010

domingo, 11 de abril de 2010

Rio Tormes

O rio Tormes desde a ponte romana de Salamanca
(escapada fotográfica na viagem de trabalho)

quinta-feira, 8 de abril de 2010

Auga

Tiña ganas de achegarme aos encoros cheos a rebordar
Este é no río Tera, en Zamora
Cando unhas horas despois cheguei a Vigo
o mar pareceume un animal salvaxe, perigoso
mantido a raia polos edificios da beiramar
que terman del noite e día para que non escape da ría
pola terra adentro

quarta-feira, 31 de março de 2010

Conjectura de Poincaré

Gosta da chuva em primavera

e dos matemáticos de princípios
em geral gosto da gente de princípios
da gente humilde também

Odeio a papagaiada
costuma ser o adorno de misérias de todo tipo

segunda-feira, 29 de março de 2010

Panorámica da ría


Cruzando a ría, camiño do traballo
descubrín que a cámara fai fotos en panorámico
collín un cacho do ronsel e as nubes avanzando sobre
a península do Morrazo

Por certo que logo tiven que viaxar pola autoestrada ao norte do país e de volta había unha lua branca e unhas nubes laranxas fermosas, parecían diretamente vindas do sul, do blogue de Em@, mas chegaba tarde para o barco de volta e non tiven tempo de parar a fotografalas.

terça-feira, 16 de março de 2010

Micro-tigres


O tigre está un chisquiño aborrecido, viuno visitar unha chea de xente, grandes e pequenos, esmirriados e gordos, saborosos e algún noxento, xa coñece el esta léria, estas filas de bocadillos separados polo foxo e os fíos eléctricos. Ao comezo aínda tivera algunha ilusión, agora... agora xa nin se lle fai a boca auga, está algo deprimido. Quizáis un día dea un salto grande, o famoso salto do tigre, e se lle pase a depresión ao paparse un dos gordos e gorentosos visitantes. Pero non vai ser hoxe, hoxe prefire seguir deitado na sua preguiza melancólica.

segunda-feira, 15 de março de 2010

Areia no cabeçalho


Esta foto é do mesmo día no que fiz a do cabeçalho, a areia é um bocadinho mais fina porque estava afastada da beira-mar; quando as ondas batem na praia sempre há uma zona onde a água leva os grãos mais leves e ficam os grossos, como acontece com a da foto da concha.

Por certo, a areia é a da praia de Liméns, nas costas de Cangas do Morrazo... na Galiza, b.s.

quarta-feira, 10 de março de 2010

Neve en Sanabria





Para os da costa a neve sempre é un espectáculo.
Onte, voltando a Galiza, na zona de Sanabria, provincia Zamora, comunidade autónoma de Castilla y León. Nesta comarca limítrofe coa Galiza e Portugal a língua oficial é a mesma que no resto de Castela, o espanhol, no entanto tamén se falan o galego (nas Portelas) e o asturleonés.
Sanabria (ou Senabria, ou Seabra) é unha comarca rica en línguas.
Ademáis alegrounos a vista coa neve.

Voltar a soñar

soño que estou en sitios
nos que xa soñei que estivera
e agora que volto (voltar é o meu vício)
o que fora a ruptura da barreira do som
semella só un destello, un estralo ao lonxe
volto unhas horas ao lugar (voltar é a miña condena)
a revisar metódicamente cada segundo
cada gota de suor do meu corpo
que se estendeu pola tua pel.
Sei que desta volta, voltar é indecente
imprudente, imprópio, improdutivo... qué sei eu
porque xa só me toparei a min mesmo
e a sombra do teu vestido azul estival
-- lixeiro como a miña devoción
que ficou eternamente a erosionar estas fachadas
nas que amor foi escrito con caligrafía florida
mas por desgraza comezaba por h
volto sen telo eu programado (voltar é o meu destino)
e sei que estiven aquí nun soño
esperto e só me queda o teu sabor na boca
ténue, feble, apagado
afogado polos remorsos
de te ter deixado de soñar

segunda-feira, 8 de março de 2010

Voltar cedo



Voltar cedo é o método máis eficiente para evitar que os universos de cristal escachen pola noite (ou pola mañá cedo cheirando a frescura) mentres estás durmindo e te decates de que si, efectivamente, ti tamén tiñas unha alma, que aparece visível cando espertas sangrando polas afiadas esquírolas que se agachan traidoras nas pregas das sabas. Voltar cedo e aparentemente derrotado é un bo investimento a curto prazo para manter a coesión dos fráxiles mundos transparentes de soidade.

domingo, 28 de fevereiro de 2010

Baixada ao mar

Suponho que a existência das marés tem algo a ver com o caráter dos povos que habitam nas beiras atlânticas. Sempre senti desassossego nas costas mediterrâneas, a sensação de que algo vai mal e não sabes o que é. Com muitos anos de diferência notei a mesma morna intranquilidade (em Cartagena e Alger) pela obstinação do mar a ficar imóvel, sempre a bater na mesma linha.

Supoño que a existencia das mareas ten algo que ver co carácter dos pobos que habitan nas beiras atlánticas. Sempre sentín desacougo nas costas mediterraneas, a sensación de que algo vai mal e non sabes o que é. Con moitos anos de diferencia notei a mesma morna intranquilidade (en Cartagena e Alger) pola obstinación do mar a quedar inmóbil, sempre a bater na mesma liña.

sexta-feira, 26 de fevereiro de 2010

Tenue de camouflage


Uniforme de camuflagem

quinta-feira, 25 de fevereiro de 2010

Memória

Últimamente comezo a notar uns espazos en branco
nas gavetas do país dos meus recordos
é posible que estean a fallar algunhas autoestradas
neuronais, maiormente por falta de manutención
han estar cheas de buracos e coas liñas deleídas
por veces son anos enteiros que se borran
até que unha imaxe reflota o groso daqueles meses
por veces só unha noite que quería conservar
entre envoltórios de xabón aromático
e perdo o enderezo electrónico daquel soño

non quedan fotos nin frases que revivan
o sabor salgado dos camiños
que marcaba con saliva sobre o teu corpo
nin a éxtase que me provocaba
a tua perda temporal de dicción

nin o arrecendo da tua roupa
pousada na cadeira do cuarto


e aínda que a automedicación é desaconsellabel
ou polo menos contraproducente na cura de certos males
penso que neste caso de patoloxía ben definida
podo arriscarme a propor un tratamento
de choque, cunha posoloxía bastante elástica
tanto como o colchón onde se recupere
tanto tempo perdido

só por reparar os desperfectos
das conexións neuronais
enténdase

Des charmes de ma mie
j'en passe et des meilleurs
vos cours d'anatomie
allez les prendre ailleur

G. Brassens

quarta-feira, 24 de fevereiro de 2010

Barragem de Fridão

Para evitar destroçar a nossa natureza
mais info

segunda-feira, 22 de fevereiro de 2010

Udra

Penedos do cabo Udra
Bueu - O Morrazo
Galiza

domingo, 21 de fevereiro de 2010

Língua galega

No dia internacional da língua materna
Como nos miran os outros
Necesidade de uma grafia próxima à do português
Medo a voltar à condición de dialeto
Antes do castelhano, agora do português
Mesmo se a nossa órbita natural é a da lusofonia

Mentres o nh-lh non cheguen

Velaquí tedes a maneira de topar xuntas Galiza, Portugal, Brasil e Angola
(Esta tarde, no paralelo 42)

sexta-feira, 19 de fevereiro de 2010

Ferramentas


Como hoxe saíu o sol, e só traballo de tarde, aproveitei a mañá para dar unha volta polo porto. Había xente a desenredar redes, barcos de pasaxe e de pesca entrando e saíndo, gavotas e cormoráns.

quinta-feira, 18 de fevereiro de 2010

No Náutico de Vigo

Tanta escola de vela, tanta escola de vela e ao final a metade dos veleiros da ria andan a motor.
Burguesia galega desnortada, o norte é a Galiza, eles están coa cabeza en Espanha. Vexo-os pasear polas rúas céntricas, falando castelhano, levando os seus filhos cos uniformes das escolas privadas máis prestixiosas o cal non lhes garante umha melhor formación, só umha barreira para se separaren do povinho. Perpetuación do tópico... Galiza nunca tivo burguesia, a pouca que hai é espanhola.
Cuanta inoráncia hai en el mundo!

segunda-feira, 15 de fevereiro de 2010

O rio no inverno

Havia anos que non voltava ao rio.
Desta vez non foi para banhar-me (aínda é inverno!)
fomos tomar un cafecinho aí ao fondo, sobre os arcos
para rematar a comida anual dos companheiros de trabalho

É no concelho de Mondariz Balneário. O máis pequeno de toda a Galiza, 2,1 km², arredor de 800 habitantes, umha soa parróquia. (Concelho .. municipalidade)

sexta-feira, 12 de fevereiro de 2010

Soltoistoassimeprontovoilàc'esttout

Teño unhas ganas poderosas de comezar a escribir e encher fólios e fólios con algúns asuntos que me morden nos cabos de interconexión dos neurônios... mas, pluf, pluf, todo fica bloqueado, non aparece claramente unha estrutura na que ir colocando estas cousiñas. Ìa o asunto dende o relato do cafeciño pracenteiro que tomei unha tarde desta semana na cidade, cun amigo, até à asfixiante presión que a extrema dereita espanhola esta-me a fazer nas glándulas máis sensíveis, pasando polo sindicalismo que por desgraça exerce unha atracción gravitatória selectiva que afecta maiormente aos preguiceiros, aos enemigos declarados do trabalho. Tamén están corroendo as auto-estradas da comunicação do meu cerebro temas do máis diverso, a pouca eficiência das axudas internacionais para as catástrofes naturais ou, máis a miudo, provocadas, o proceso ao xuiz Garzón por querer investigar os crimes da ditadura espanhola (uiuiui! já vão dois espanhois no mesmo texto!), a pouca fe que teêm os políticos galegos na nossa cultura, a soluição é suicidar-se como país, passar a falar o castelhano e o inglês, e a tocar as gaitas escocesas --- hala, esquece toda esta paifocada da Galiza.



Ben, tamén quixera falar marabilhas da triloxía sueca de moda, por suposto que caín preso dos seus charmes até bem entrada a noite, alguma lagriminha também teve de ocultar, discretamente camuflada cum bocejo, ou cum amago de resfriado sobretudo cando ía lendo no barco, “não é bom que o homem chore em público” que dizem as sagradas escrituras da masculinidade. Si, o Larsson fiou tudo bem fiado, pondo muitas celadas aos corazoncinhos delicados tel que le mien! Ben, como sei que abusei estou agora lendo aos bocadinhos, podería dizer siroter, ao Kant, questao de exercitar o cerebro como tratamento preventivo contra as enfermidades da memória.


Tenho uma vontade poderosa de começar a escrever e encher fólios e fólios... mas não é de boa educação ocupar em excesso o tempo dos leitores, a rede é tão – tão vasta que já não roubo mais espaço-tempo. Bi-quinhos. Bei-jinhos.


Nota: se seguem em aumento os leitores brasileiros e portugueses vou ter que mudar de grafía e apostar firmemente pelos nh, lh, etc

quarta-feira, 10 de fevereiro de 2010

O neno e a vaca

Xa sabía que esta foto tiña que estar no trasteiro, xunto as miñas coleccións infantís de selos e moedas, coas notas do colexio.

O que fora o meu paraíso, a Galiza rural da miña infancia.

Qué rapaciño máis guapo! Ben, dende aquela gañei algo de peso e de estatura aínda que perdín en fermosura, en fin... non se pode ter todo.

quarta-feira, 3 de fevereiro de 2010

Grisclaro


inverno dun lado e do outro da ría
nin os días grises son tan escuros
nin os claros se libran das interferencias
electromagnéticas

sábado, 30 de janeiro de 2010

Demi-autoportrait dans les toilettes

mira que ghuapiño saín!
É un espelho deses cónvavos para facer a depilación
canto mais te afastas del, mais grande apareces
tentava conseguir umha foto dun olho agrandado
non saiu ben, pero quedou-me un retrato parcial xeitosinho

son eu - c'est moi - sou eu

quarta-feira, 27 de janeiro de 2010

O galego e o novo acordo ortográfico da língua portuguesa

Ben, grazas ao comentário de Anabela Magalhães á entrada nh-lh na que botei ao aire unha pregunta bastante complicada, a posibilidade da sobrevivencia do galego sen achegar a nosa ortografía á portuguesa, grazas a Anabela estiven mirando un pouco de que trataba o do novo acordo ortográfico da língua portuguesa , aí onde está enlazado e máis na web ciberdúvidas, onde lin algúns comentários en contra.


Resumindo, a actual diverxencia entre o português de Portugal e o de Brasil naceu en 1911 cando a ortografía foi actualizada en Portugal sen ter en conta aos brasileiros. A partir de entón cada língua foi digamos que evoluíndo independentemente, e agora, cen anos despóis as diferenzas son tan grandes que semella que o novo acordo vai ter que ser metido con calzador, forzando bastante, ou con un chisco de violencia.

Agora vou eu ao tema das evolucións, para aplicarlla á nosa língua, o galego que dende a Idade Media comezou a distanciarse por motivos políticos si, mais tamén, quen podería negalo? por ter unha base lixeiramente distinta, sen influencia da zona musulmana do sur reconquistado. Se só cos 99 anos é tan difícil poñer dacordo unha lingua que se foi separando, que non será para unha que leva... qué sei eu, digamos 500 anos de distanciamento.

O facelo á forza, comezando dende xa a escribir directamente en porgugués, só provocaría un rexeitamento dunha parte importante da poboación que emprega o galego na escrita, non digamos xa da xente que sendo falantes habituais só coñecen a escrita en castelán. O galego e o portugués están hoxe irremediablemente afastados, e someramente expoño algunhas diferencias para explicalo


  • no galego non existe a pronuncia do v, nin do j, nin do s, z sonoro,
  • cando escribimos noso pronunciamos nosso
  • para nós non ten sentido escribir desejo, pois que pronunciamos dessexo,
  • nin jogo pois dicimos xogo. Non hai diferencia entre baixar e viajar (pronunciamos biaxar)
  • si que temos un son a maiores, e é o ch, pronunciado como tch, de feito chamar nos non pronunciamos xamar, senón tchamar (idem para todos os ch)
  • e, ademáis diso, o noso indefinido uma pronunciase como nasal velar sonora, nunca como bilabial (humano). Aquí escríbese como unha, e algúns grupos reintegracionistas póñena como umha para evitar a confusión cando se emprega o nh en lugar do ñ,.
  • Non entro na problemática do b-v, iso é fácilmente modificable, xa que só temos un son para as duas letras (b), polo tantos énos o mesmo escribir libro ou livro
  • o Z, admite as duas pronuncias, a do s xordo e a máis extendida do th inglés (fricativa interdental xorda)


Ben, partindo destas diferencias e visto que o galego aillado ten unhas dificultades tremendas para sobrevivir, tendo en conta a orixe común de ambas línguas sería moi interesante ir pouco a pouco adaptándonos a escrita portuguesa, sen modificar sustancialmente a nosa lingua, vamos, sen que o galego deixase de ser galego.

  • Para iso é moi fácil facer desapareder o duplo L e grafalo como lh, non cambia para nada as nosas palabras: toalha, molhar, milho, atalho
  • eliminar o ñ, (co único conflito de procurar unha nova grafía para unha-algunha-ningunha e as contraccións con de-en-con): castanha, pinha, medonhento, farinha
  • adoptar todos os v portugueses, xa que a nós tennos igual. Lavrador, livro, palavra, ceive, erva..
  • o emprego do hifen (o guión) para separar os pronomes do verbo (a pronuncia permanece a mesma): darei-cho (dar-to-ei), senta-te-me, chama-nos
  • sería tamén posible o cambio da acentuación pasando lencería a lenceria, e estancia a estáncia

Polo momento deixariamos a un lado o duplo ss, pois xa vemos que non ten moito sentido, ao pronunciarmos igual casa que cassa.


Se tivésemos a cordura de aprobar unhas normas así para o galego, normas que poderiamos chamar indefinidamente de transición, aínda que non perderamos en principio nada da nosa língua, estariamos (case como falan os políticos) asentando uns alicerces ben sólidos para o futuro da nosa língua, e en consecuencia da cultura do noso pobo. Esta norma permitiría a fluidez entre os países de língua oficial portuguesa e o noso, e as expresións culturais galegas xa non terían que ser traducidas ao portugués e viceversa.

E o máis importante... de estar limitados a escasamente tres millóns de persoas, pasariamos a douscentos.



segunda-feira, 25 de janeiro de 2010

Para colorear


E como demain xa é hoxe poño un par de fotos para darlle color ao blogue
A ría e máis as nubes por riba do parque questa sera

domingo, 24 de janeiro de 2010

Et demain

Et demain je publierais une photo ou deux pour colorier un chouilla le blog (saudade de l'Algérie!!)

volvo

volto sen victoria, sen derrota
volto no primeiro barco do domingo
hoxe a policía pechara os últimos
e tiven que tomar as últimas
en cafeterías e no bar dos punkis
voltei case enteiro, co sol a me pisar
os talóns.
por se acaso, pasei polo traballo
botei unha hora a bromear cos colegas
e a deixar cair piropos de borracho
mas respeituosos como só pode ser
saíndo da miña boca corrupta.
houbo que soplar, sen disgustos
e houbo que bailar, sem éxitos
na fábrica de chocolate,
no versus dos desastres tamén.

Ben, o vademecum pechado,
a planta baixa tamén
rematei a noite na cafetería da estación
desinibido, a dicir gilipolleces
Comme d'habitude!

(que ninguém se confunda! isto nom é, de ninhuma maneira poesia (bem seguro), isto só é preguiça, de escrever mais linhas com menos palavras)

e agora vou durmir

beijinhos

terça-feira, 19 de janeiro de 2010

Traballo a contraluz


unha mañá calquera de inverno faenando na ría ao abeiro de punta balea, mesmo por días de temporal andan cos raños apañando ameixa ou vieira

ábreseme o apetito, vou comer algo antes de coller o barco, cruzar a ría, voltar enzoufarme no traballo

quarta-feira, 13 de janeiro de 2010

nh - lh

haberá unha saída para, sen deixar de ser nós mesmos, chegar a ser viables e en consecuencia evitar a desaparición?

haverá uma saída para, sem deixar de ser nós mesmos, chegar a ser viáveis e em conseqüência evitar a desaparição?

(esta entrada non ten nada que ver cunha cadea de hoteis)

sábado, 9 de janeiro de 2010

O caramuxo

Poño un chisquiño de color no blogue coa foto deste caramuxo colorado
topeino esta semana na praia, achegueime silandeiro, paseniño, amodiño
vamos, achegueime sen facer ruído, e tireille esta foto, com aleivosia mas sem premeditação,
retrateino sen mais roupa que a que traía cando foi parido

sexta-feira, 8 de janeiro de 2010

A esperança é faixa preta de caratê

Cando falo por teléfono teño que moverme, mesmo se estou nun cuarto pequeno ando arredor todo o que dure a conversa, como se cos pasos fose construíndo o diálogo, ou axudándome a encamiñalo... o carallo é cando che toca falar dende un teléfono fixo, alí preso, atado polo fío, e o peor é cando está xusto enfrente dun espello, entón, sen poder darlle as costas ao fulano que che está contando as enrugas da frente a esperanza leva unha navallada e queda bastante flácida, medio morta.

Sen embargo, a esperanza é unha experta en artes marciais, mesmo cando parece que xa non respira, aínda che pode revivir cunha patada direta à cabeça, basta a presión dunhas mans femininas que veñen por atrás colléndote os ombros para susurrarche calquera banalidade, e dis ti... pero pode ser possivel? e será! E xa dubidas que fora só o contacto das mans, supós que os peitos no teu lombo tamén axudaron algo.

Tamén volve a esperanza, de maneira máis sólida, ectoplasma do meu corazón, como esta tarde cando o macaco saiu logo de poucos intentos, tantos anos había que estaba eu frustrado dende que a iso dos dezaseis tentara facelo na praia e levara tal golpe que abandonara definitivamente o proxecto de dar a voltereta cara atrás. Hoxe non só o macaco (así lle chaman na capoeira), senón incluso o mortal cara atrás! Claro que axudado polo mestre.

Qué maneira de comezar o ano, ben, si, sete días despois, pero son así de lento