terça-feira, 29 de dezembro de 2009

Segunda feira

Como é luns, e ademáis é o derradeiro luns do ano, pero ademáis non é propriamente luns porque xa traballei o sábado e o domingo, como é un luns de tormenta e o barco escoraba dunha maneira lixeiramente perigosa, como un perigo de xoguete, porque "en ningún momento temín pola miña vida", aínda que afundira gañaría a costa a nado (ou iso era o que pensaba cando pola ventá só se miraban as olas, primeiro plano, como en alta mar, a terra desaparecida do horizonte)

Dicía, como é luns, e como o vento zoa nos mastros de aluminio dos veleiros amarrados perennemente no porto deportivo (e se me escapa de novo o pensamento... deportivo da Coruña) e se isto fose unha ecuación matemática permitiríame a liberdade de empregar corchetes e parénteses ou dobres parénteses "[e se me escapa de novo o pensamento... deportivo d(e-l)a Coruña]

Quería dicir que como é luns, independentemente dos adxetivos e advervios que se lle enganchen, tiña unhas ganas tremendas de che facer o amor, ou polo menos, polo menos, de mirar as olas rompendo dende a cristaleira do teu salón, mesmo se os cristais seguen estando sucios... miralas, ou velas, mas velas seguro habería poucas

En realidade, aínda que fose martes ou mércores... ou calquera outro día da semana, creo que tería as mesmas ganas inmensas de tomar contigo un vaso dalgún licor "n'importe lequel", sexa no salón ou ao final dun libro calquera de amor e seda, así, ao azar, para non ter que buscar muito

Ben, pronto será martes, debin quedar durmido, o vento segue a cuspir a chuva contra os cristais, é o seu. O meu é debullar a mazaroca do meu desexo e moer logo o gran para que despois o vento leve a fariña e só queden palabras caducadas ou périmées recordatorio dun tempo traspassado.

segunda-feira, 21 de dezembro de 2009

Compras de Nadal

Saio facer compras para o Nadal... os regalos e iso

de paso merco unha fita verde na mercería

e un parche de Hello Kitty para un buratiño do pantalón

da pequena

que xa non o é tanto e de volta dime que lle ven moi infantil

carallo, como pasan os anos, ao mellor prefería una caveira

ou unha bandeira de Xamaica.

Mi madrinha, tamén pasan os anos para min!

Merco libros, como sempre collo o que a min me gusta

asegurándome un éxito dubidoso...

de volta paro na cafetería das galerías

racho co menú habitual e pido unha copiña

para acompañar o caféconleite

que me axuda a falar un chisco coa camareira

quen por fin descobre que non ando ao mar

o certo é que o café agarrótame a língua

mentres que o Ponche Cuesta inclina varios graos

cara abaixo o plano da miña vida. Sen abusar, ben seguro

“non, traballo no findeano, no nadal non”

mágoa non seren mais que formalidades de taberneira

mentres lle dou un repaso rápido a El País.

Volto a casa cun par de bolsas na man

e unha absolución para a rapaza do terceiro

que pintou esta findesemana

un corazón no ascensor

domingo, 6 de dezembro de 2009

As tres da mañá - Three o'clock in the morning

Son as tres da mañá no cuarto do que fora o meu apartamento neste bairro alto da capital
cando menos é iso o que calculo, espertei hai cinco minutos enchoupado en suor
e non lembro ter escoitado en soños a chamada á primeira oración do día
ademáis afóra segue a mesma claridade das lámpadas da noite
e un canto de paxaros nocturnos que por un intre me descoloca no mencer

Son as tres da mañá e decátome de que os dous cobertores para esta madrugada de outono
foron abrigo de máis, e as sabas xa están empapadas, vou a cociña, bebo auga
pasando á beira do radiador de gas vexo que os mistos queimados seguen no chan
onte estaba nervioso de máis para conseguir acender o queimador
por iso o reforzo do segundo edredón, e esta sede intempestiva a cortarme a noite

Son as tres da mañá e teño tempo dabondo para cair nos lugares comúns do meu pensamento
as voltas, que nunca te devolven ao mesmo ponto de partida e toda esa trangallada
como sempre, desaproveitara o tempo que tivera para facerme á idea
de que os post-it son de papel e o meses de chuvia fanlles cair as letras de tinta indeleble
decaido por teren caido tamén todos os je t'aime que pegara co meu cuspe na sua pel

Eran as tres e cuarto e volvín onda ti, aínda que me fora difícil lembrarte, o cabelo mudara
mas os ollos seguían combinándose sedutoramente co timbre tranquilo da tua voz
volvín á cama e do teu corpo collín só unha man, agarreime a ela
e mentres ti soñabas eu soñei que agardabamos xuntos a fin do mundo
das seis da mañá, de volta ao teu Centre Ville onde as cancións de berce dos klaxon
recordarante mañá os paxaros desta noite, na que aínda que non o saibas
prometinche morder a tua língua antes de deixar a miña alma escapar pola boca
e colárseche aos pés e ás plumas do teu traxe de bailarina para que non poida
xa separarme de ti...
sen dor

sexta-feira, 13 de novembro de 2009

Outra vez

Mañá é o último partido clasificatorio da selección do país para acudir ao próximo mundial, e xa hai tres días que se está festexando na rúa porque moi posiblemente vencerán a Exipto e voltarán estar aí, sendo algo no mundo... do futbol. Hai bandeiras brancas e verdes nas ventás e nas antenas dos coches, como toldos cobren unha chea de rúas, teas de máis dun cento de metros de longo, os chapeus de bufón, as bufandas, os chandal, as camisetas, bandeiras cubrindo os teitos, os capós dos coches, infinidade deles pintados de verde e branco, quen a porta do maleteiro, quen unha porta lateral, ou mesmo o capó enteiro. É unha tolería. Non paran de circular tocando o claxon, axitando os símbolos nacionais polas ventas, medio corpo de fora. Non sei como será a noite do sábado se gañan, peor que o Mouloud.

Porque si, efectivamente voltei cando fixera o firme propósito de nunca máis regresar. Sorpréndeme a calor coa que me reciben, no traballo, nas tendas nas que soía mercar, na librería, nos cafés, no hotel... Para mellor ser o compañeiro xa saiu do cárcere, xa puiden falar con el, ao día seguinte o consul levouno ao aeroporto e xa descansa coa familia. Foi un peso grande para min, podería ter sido eu. Creo que saiu con bo animo, chamáballe hotel El Harrach, tratárono ben. El non voltará. Eu non quería voltar. Todo ten que ter un fin.

E nada, unha visita relámpago, seis días aquí, cinco alá e catro na capital, visto e non visto e xa volto a casa. Perdín o gusto dos aeroportos, canseime deles. Canseime de viaxar.

E escribo por non deixar morrer o blog.

sábado, 24 de outubro de 2009

Livros de texto

Tantas palavras por conhecer!
Tantos falsos amigos!

quinta-feira, 1 de outubro de 2009

setembro-outubro


Esta mañá non souben que estabamos en outubro ata que o vin nas follas da oficina, pero xa vindo no coche pola noite a neboa asustoume, fíxome reducir bruscamente. Logo ás sete da mañá parecía que quería entrar polos portóns do taller empurrada por unha luz pocha, destas de cando remata a película coa fin dunha guerra onde morren os protagonistas todos. Menos mal que só durou uns segundos, logo xa non volvín a mirala, correndo como un coello de un lado para outro. Teño o corpo escarallado, para ser fino diría mon petit corps meurtri, pero non o son e só podo definir o meu estado como bastante escarallado. A ver se se me disolve esta preguiza e paso a anotarme no ximnasio para estirarme, ou descomprimirme.

Por iso fun onte á praia, como antonte e no nantronte, tentando disolver esta graxa negra que me perfora a pel e como unha nicotína cólaseme por dentro. Mas non sabía que era o último día de setembro e estabamos sós, o mar o barco e máis nós, nin sequera viñera o sol, estaban a desmontar o chiringo, uns rapaces abrigados con chaquetas paseaban os cans e, claro, tampouco viñeras ti a espreitarme mentras finxía ler deitado na toalla. Así que onte tomamos un baño rápido, démoslle de comer as anémonas deixándolles que nos chuparan os dedos, merendamos e voltamos con frío e ganas de caldo quente.

E así rematou setembro, sen que me tivese decatado. De novo con dificuldades para ler os sinais do ceo.

segunda-feira, 28 de setembro de 2009

Season of grape harvest

Galician people at sweet work!
Takenwater
Sandsbridge
Galiza

terça-feira, 15 de setembro de 2009

Promesas

Téñote que chamar.

Prometo que mañá, a primeira hora, antes de que o día me envolva coa sua arañeira

heite chamar

ou enviarche un sms

antes que o monstro me trague

porque unha vez no seu ventre xa non hai cobertura

até que á noite bótame fóra derrotado para cair na cama

e penso que mañá teño que te chamar

ou enviarche un sms

propósitos firmes que me pechan os ollos

cada xornada que paso lonxe de ti


Xa..., a última vez non foi a mellor

nunca comprendo nada

parece que ando aboiando pola vida

como unha bolsa de plástico

levada polo vento

a ternura que non che dei pagueina en kiloxulios

qué pouco entendo!


O certo é que hai unha tristura

pero non instalada entre nós

creo que me sae polos poros,

basta como o mel, e cólase a todo canto toco.

Por moito que tento lavarme

sobre todo con riberas del duero

ou bordeaux, ou riojas

ou directamente coa rapidez do ron

cada vez esvaro máis lonxe

cara adentro de min.


Quixera viaxar a un lugar

onde non estivera eu

pero vaia onde vaia

sempre me atopo, o mesmo de sempre

como un deus ubícuo

non me desfago de min

decote esquezo o procedemento

e saio de viaxe levándome alá onde vaia.


Mentras non o consiga

prometo que mañá hei de te chamar

ou mandarche un sms

ou enviarche por telepatía

as miñas mans para que percorran o teu corpo

mañá

seguro non hei esquecer




sexta-feira, 4 de setembro de 2009

Polo Índico, no barco das sete


No barco das sete imos sete de retirada

dos sete hai catro que dormen coa cabeza pousada nas mesas

dous a ler e un que tece os seus pensamentos coas luces da outra banda da ría

No barco das sete catro homes dormen

mentres unha muller pasa

silenciosamente

as follas da revista

e o vixía das luces cotexa os seus proxectos cos brillos da auga

eu tento chegar á fin do párrafo antes de que se me pechen os ollos


o barco fai a rota de memoria, cos ollos pechados no último treito da noite

nos dedos traio tatuado en negro o resumo da xornada


o meu protagonista navega dende Port-Louis á Agalega

fórzome a seguilo lendo para que chegue, mas é imposibel

adeus, só hai unha persoa lendo

durmo coa cabeza colgada dos ombreiros, o libro aberto


No barco das sete o motor baixa de revolucións para abordar a boca do porto

como un despertador case amábel

logo, perto do pantalán, ponse ao ralentí

dá a orde de erguerse, botar a mochila ao lombo

prepararse a desembarcar.


Terei que agardar ao barco das nove da tarde

para retomar a navegación polo Índico

de volta ao turno de noite



sexta-feira, 21 de agosto de 2009

Un paso adiante, dous atrás. Matemáticamente non hai avance

-Oyes, mira, cuando esteas en antena podrías hablar castellano
-Non, non é necesario, aínda que ti fales en castelán eu enténdote ben, e ti enténdesme a min en galego.

Isto foi hai unha chea de anos, fai parte dos meus recordos de cando ía como un tanque abrindome camiño.

Non sei se cambiaron moitas cousas. Penso que o galego segue sendo a língua da loita dunha banda e a dos discursitos da outra, mas afastandose da sociedade a medida que ésta é máis urbana.

Eu, que son así de autista, fago como se nada e vivo como se houbese normalidade lingüistica. Mas que fai unha pinga soa na ría?

Flipo cando escoito nenos falando en galego (e non son os meus)

Haberá esperanza?

(a resposta, para que me entendan os dirixentes da Galiza: I don't know!)

segunda-feira, 17 de agosto de 2009

O río


Este río é xaponés, ou poida que chinés. No bater contra as pedras vai criando unha zona de baixa influência electromagnética, unha especie de no-man's-land onde as conversas poden escorregar por carreiros nos que nunca aparecerá o (teu) traxe de xuiz ni a roupa interior das (miñas) amantes.

O río cóbrete de minerais, úntate de marmurios relaxantes, masaxeache os músculos tensos cos verdes transparentes das suas augas. Será chinés, ou poida que xaponés. O río lembrame as tendas francesas onde venden a paz embotellada, sons de paxaros para espertar de bo humor, aromas desestresantes... tendas para enfermos dos que saen a moreas nas grandes cidades. Aquí non. Aquí xa temos o río que cura, amoléceche os circuitos do cerebro, permeteche esquecer o que ti queiras, xa sabes, remanso de paz. Un remanso non é a vida, só unha pausa. Necesaria.

Mentres coa voz imos facendo avanzar as horas, as nenas saltan da corda pendurada dun ameneiro, traxectoria circular polo aire e caida vertical na auga. As miñas sílfides. Poden ficar abraiadas durante dez minutos diante dun remuiño de dous centimetros de diámetro á beira da presa. Ou mergullar dez veces por minuto para apañar a area fría do fondo.

Claro que estamos no verán, estación propicia para escurecer a pel e branquear a alma... ou o que quede dela.

sexta-feira, 7 de agosto de 2009

A casa dos libros

Na casa dos libros facíase o amor no chan enriba das alfombras, mentres da planta baixa chegaba unha melodia de piano ou de clavicordio.

Todas as estancias estaban, e seguen estando ocupadas por milleiros de libros. Só quedaban, e quedan, os baños como reductos sen conquistar, mas a falta deles as fotos das montañas levábanme os minutos do paso diário obrigado aos glaciares, aos circos, ás neves eternas.

Os libros están na meirande parte escritos en francés, aínda que tamén os hai en inglés, espanhol, latín, alemán... nunha das visitas comecei o Discours de la Méthode, mas ás poucas follas cambieino por un método de italiano, que tamén abandonei para ir esnifando outras obras; ante tanta variedade non é un quen de se fixar un obxectivo. Nesta última estadía topei un de Poe, do mil oitocentos e pico, en inglés, titulábase Poesies, pero o meu english level fica a ras-do-chão, penso, logo deixeino. Fun até ao centro, a mellor libraría da cidade e logo de hora e media de pracer merquei unha novela, Les yeux jaunes des crocodiles.

Na casa dos libros hai debuxos de vilas medievais, árbores xenealóxicas, fotografías da cidade hai cen anos, mapas antigos de Bretaña (en bretón), medallas dos antepasados, cadros do século dezanove (xa sabes, eses normandos), unha escaleira de madeira que rincha, revistas de música, cuartos con cheminea, mobles retortos e unha foto miña de hai algúns anos, co pelo ridículamente (agora o vexo!) longo e un pendente na orella esquerda.

Tamén ten un precioso xardinciño con estanque e poissons rouges, mas fica fora das catro paredes onde moran tantos libros.

sábado, 20 de junho de 2009

Google

Hai xente que nos chama dialeto
até que ven o windows ou o google
en galego
Outros non cren que estea a chover
até o veren na tele

sexta-feira, 19 de junho de 2009

Despedida

A música é A vava inouva de Idir. Xa sei que o cantante é cabil e as fotos son da wilaya de Constantine, que non é amazight, mas a canción ten o puntiño de melancolía que lle presta á despedida. Encántame esta paisaxe. Ao rematar o traballo aproveitei a viaxe de volta para facer algunhas fotos, sempre co móbil, dende a ventá do tren.

segunda-feira, 8 de junho de 2009

clépsidra

Do pouco que che puiden dar

nin todo cho din

nunca cortei de todo os cabos

xa cho dixen,

a eternidade duraba un minuto

o malo desto todo

é que eu o dixen

mas non o entendín

tan ben coma ti.

E todas as historias

de homes na cadea

de vodas fracasadas

de fillos que che atribúen

non fixeron máis que

amarrarme máis

a ti.


As imaxes do teu pasado

como pingas ían chegando

descolgandose do teito

no que viven quen te coñecen

meu amor

Eu só creo a tua versión

da hora na que estamos xuntos

na cama ou no parque

só creo que tamén me amas

e tiven medo aos coitelos

que agardaban na rua

o pulo dunha sobredose

para limpar as conciencias

co meu sangue de rumi

como na crónica

dunha morte anunciada

todo o empurraba.


Teño medo da soidade

no resto das horas

nas que non estou na cama

nin no parque contigo

e busco agarradeiras

alguén que estea sempre

aí.

Mas non hai ong

para estes casos

e gaveo polas horas

de cada día no que

desapareces.

Non sempre

case sempre

a meirande parte das veces

son eu a parte danada

só por egoísmo

supoño

tras o ponto e final

cada un remoe

a sua dor

en silencio,

até facela dixeribel

asimilala

xa ten acontecido

o silencio cos seus ácidos

amolecera até as pedras

e quedarásme debuxada

cicatriz de media lúa

no invisibel do recordo.


Cada imaxe que foi subindo

cachos do teu pasado

até ao meu presente

paseniñamente

case imperceptibelmente

foime rodeando

até aceptar a derrota

de precisar do teu corpo

para que existisen

as semanas e os meses

teu corpo clépsidra

ou area do deserto

ou reloxo de parede

teu corpo deixará

de marcar as horas

marca indelébel

na transparencia do recordo

tiC, Tac, Tic, taC

te foches mas

aínda estás.

sexta-feira, 5 de junho de 2009

Versións de Windows

Windows Industrial Revelation

Windows Green Leafs


Windows 999 night(mares)



Disponiveis também em línguas camito-semíticas

já nas bancas!


quinta-feira, 4 de junho de 2009

Pontes


Din que se quedas un bo rato aquí, dende onde tirei a foto, ou nos arredores, podes ver xente voando. Non me estraña, nas pedras destes cavorcos aniñan a soidade e o desespero axexando o paso dos humanos que nasceran sem ás.
É a ponte Sidi M'Cid, en Constantine.

terça-feira, 2 de junho de 2009

Prémio da Conxurada


Tinha pendente colocar o premio da Conxurada, levo unha temporadinha con tanto choio que non topaba un momento para copiar a imaxe e escribir algo. Os tres posts anteriores son rescates dos rascunhos. En fin, manhà tomo un descansinho en Arxel e non quero marchar sen respostar a distincion que me fai ela, a poeta que nos fai a boca auga. Como sempre non sei a quen transmitirlhe o prémio, bah, qué mais ten.
Os poderes maxicos que quereria ter, buf, sonche unha chea deles, mas asi de sùpeto dous, què sei eu, falar cos animais e voar coma os paxaros. Por ponher dous que se me ocorren agora mesmo.
Un biquinho, Conxurada

sexta-feira, 29 de maio de 2009

Muletilla incongruente

Estou sen internet e tentado escribir algo que non conteña queixas, só un retrato de costumes e paisaxes do país que xa é o meu segundo fogar; como a todos os fogares, sempre lle topo unha chea de defectos mas non por iso o quero menos.

En fin... muletilla que non quere dicir nada, amáis situándoa no principio do texto resulta algo incongruente. Mas enfim... maneira de deixar todas as posibilidades abertas. Saín onte á mañá de Orán, en tren até Arxel, noite na capital e hoxe avión a primeira hora da mañá para Constantine. Falei con tanta xente que xa esquezo quen me dixo que, mezclo o niqab e o djelbab, coa situación do traballo, os plans de futuro, as conversas nas tres cidades, sen lembrar en cal delas oín aquela palabra nova. Iniciei a viaxe co espírito positivo, procurar respostar con humor á adversidade, como se fai nesta terra, única maneira de non desesperar. Deu bastante bo resultado. No avión, xa ao pouco de sair de Huari Boumediène comezan as montañas da Cabilia, adornados os seus cúmios por ringleiras de casas coidando da estrada, alá ao fondo o mar, alí tamén vin Béjaia, Buxia, Bougie, ou como queira que se lle poida chamar á capital da pequena Cabília, nunha beira da sua baia, auga azul con verquidos marróns dos ríos. Logo virando cara ao interior, pradeiras verdes nun terreo ondulado, xa case chegando a Constantine. Aproxímase á pista o avión, xusto antes de tocar terra, un silencio dun segundo, se ven a morte qué se lle vai facer, algún día ten que ser.

Ainda que agardei un chisco polo transporte, e non había reserva nin praza no hotel, tomeino como algo natural, que non sexan organizados para dar unha chamada de teléfono á recepción é o máis normal do mundo, nin enfado, nin queixa, é así, xa fora así a anterior vez e a outra, unha vez que te afás xa non sufres. É inútil, é como o que lle reprocha ao ceo de chover cando tiña pensado ir pasear.

Penso no pouco que me gusta o futbol, o que limita moito as conversas coa multitude de afecionados do Barça ou do Madrid. Tampouco os xogos de cartas, o xogo en xeral. Nos meus defectos, na condescendencia da que me acusan, do medo a ser sincero, sempre do medo a ser deixado. E cando escollo a franqueza resulta que son demasiado brusco e podería perfectamente ter disimulado a verdade afiada que abre fendas na pel lisa das amantes. Outra contradicción, eu só quero unha muller, como podo ter amantes? Quero dicir só quero unha de cada vez, e só se a quero e me quere desexo que nunca acabe... non sei como pasa pero sempre remata, non sen unha boa dose de sufrimento, mas non hai nada sen esforzo, ou contrapartida, pode parecer primitivo sen embargo téñoo empíricamente comprobado. Mente portentosa que me tocou, semi-científica, semi-romántica, semi-comprometida, semi-egoísta, semi-desleitada, vamos, totalmente en consonancia cos tempos nos que vivo, onde se lle quita a metade da sustancia ao que comemos para que entre nos parametros da modernidade, ese concepto que xa é máis vello que o meu visavó. Cerebro ultra-supra-post-moderno. Non se me ocorren máis prefixos.

O caso é ir tirando. Vale, o caso é que cada un busque o seu destino, o meu é tirar, coma unha burra pequena arrasto a carga que me boten. Como unha burra tamén dou couces, pero couces case inofensivos, deses couces que dan as burras pequenas.

Nin sequera podo dicir que nunca me chamaron cabrón. Porque até as conviccións máis profundas se profanan ás veces, e o de non facer dano chega un día no que é imposibel de cumprir, móvaste cara onde te movas vas empuxar alguén que está moi cerca tua.

Fini cette connerie. Voilà, je ne vais pas me confesser comme ça, gratuitement, cela ne sert pas à grand chose si ce n'est pas à fermer la porte de cet espace.

Balance-Bilan

Ao principio. Ao principio quería escribir. Só letras. Como se eu tivese algún día aprendido a escribir. Vaidade. Quería escribir como de adolescente, imitando o que lía, sinceramente naqueles tempos non saira nada que sobrevivira un ano escolar. Non recordo ben o que tiña escrito, poida que algunha persoa conserve un poema daqueles anos, de todas formas foran tan formais, esconderame tanto que só quedaran en exercicios de rima insulsos. Nin bos para a fogueira, só para o esquecemento gañado a pulso, nin merecen media liña. O único positivo do escrito cando novo, e que finalmente veu ser tamén o destino deste blogue, foi a terápia que supuña, conxurando o medo ao incerto, facendo cábalas, imaxinando un futuro que por telo estruturado no papel xa parecía máis seguro, dábame confianza. Nada máis, sen máis valor que o medicinal. O mesmo no que se converteu este blogue, un rebosadeiro no que viñan parar as supuracións das miñas feridas, os estados de ánimo extraordinarios, as incongruencias do amor, as imposibilidades, as inxustizas, mesmo se nunca fun un loitador, hai situacións tan noxentas que primeiro me enchen e cando estou completo desbordan... aquí. Non vale de nada? Para a humanidade non, para min me descarga, me axuda a seguir adiante. Pero si, realmente non aporto nada positivo máis que para min mesmo.

Logo descubrín o ben que quedaba no medio das letras poñer unha imaxe, e algunha puxen, a maioría fotos do móbil.

O bo foi a cantidade de horas que lle quitou aos medios de comunicación na miña vida. Cando me enterei da peste porcina xa había cinco anos que descubriran a sua vacina (aquí me permitín a licencia dunha hipérbole, ou esaxeración sen parangón), a crise chega das conversas telefónicas e por comentarios na rúa, mas vivo isolado, sen lamentar o estar desinformado porque tampouco así son o xoguete dos donos das ideas, só deudor da miña benpensante formación de ateo conciliador buscando a igualdade en cada ser humano, levando bastantes decepcións, ou confirmando que hai seres humanos demasiado humanos, mas cada un é un mundo a parte, sen que o mal de un contamine aos outros.

E xogando coas palavras, coas línguas, coas normativas do galego, facendo o que me peta, poñéndome o límite de non escarallar tanto un texto que só chegue a entendelo eu. Antes de falar o francés, que foi bastante tarde, sempre me pareceu pedante ver no medio dun texto palabras noutra língua como para darlle categoría ao escrito, ou para locimento do autor; fora unha vez, nun ensaio de Ramón Piñeiro, ou de García Sabell, je m'en souviens plus (aí o tes), que estaba cheo de citacións en inglés, francés, italiano, alemán... e só había traduccións para o alemán. Aquilo non me ghustara nadinha, se estás tan tan arriba que os simples mortais non chegamos á sola do zapato do teu intelecto avantaxado, pois... fica ai no ceio, e que che vaia ben. E eu qué, son pedante? Non, só un chisco presumido, como todos? Eu só respondo por min, que xa teño complicación abondo (como dixo un día un ser unicelular, que darwin teña na sua glória). Iso, xogando coas línguas. Se non te decataches aínda, agora xa cho digo eu, as línguas son a miña... non, paixón non é a palavra (à posta com v) máis bem frustración, quédalle mellor. De todas as línguas nas que me rebocei, con máis esforzo que resultado só podo dicir que o francés, oui, ça va, pero daí a dominalo vai unha galaxia (ou duas se son pequenas). En fin, usei este blogue para desafogarme ortográficamente.

Seguindo aquela máxima de “para que te queiran, quérete ti primeiro” comprendín que para que o contador de visitas fose incrementándose era preciso que entrara eu a miudo, non podía deixar unha tarefa tan importante en mans de descoñecidos, así, o avultado do contador só era mérito meu, que son o meu primeiro visitante, con diferencia. Despóis ven Anabela, claro, agora bastante abandonada que a deixei, as loitas do profesorado en Portugal ocúpalle boa parte da casa.

Oran-Constantine

Días de moita viaxe, do oeste ao centro, do centro ao leste, e volta para atrás, de tren, de avión, de taxi, pasando dun extremo ao outro en todos os sentidos, Constantine tivo a desgraza de ser o berce dun teólogo musulmán e a relixión está tan enraizada que beber un vaso de viño se convirte nunha dexeneración inconcebible, o hotel refuxio de pecadores e/ou estranxeiros, que tiña unha chea de estrelas na fachada (as de dentro apodreceron dende a independencia) só oferecía unha marca de viño e unha de cervexa no restaurante, e o viño, vaia por alá, era un coes con tapón de corcho. A xente si, amable, e bos traballadores, makench mouchkil, mas estás tan protexido que en realidade vas alí preso, só chegar ao taller a parella de policía de paisán ven collerche os datos. E logo sempre acompañado, choio-hotel, hotel-choio, así ata que chega o día hotel-choio, choio-aeroporto. Menos mal que conseguín ir dar un paseiño a primeira hora da mañá polo centro antes da chegada do chófer, e os franceses deixaron marabillas, que, ao contrario de Orán, aquí si que saben coidalas.
Orán foi unha vila fermosa, hoxe abandonada e chea de basura, sen alumeado público máis que nas rúas principais, coas aceras caóticas, mesmo cando ven de visita o presidente arranxan todo dunha maneira tan trapalleira que parece feito por unha clase de educación infantil. Iso si, aquí tes bares, de cervexa a montón, aínda que a maioría parecen feitos para expresidiários, e restaurantes con viño a prezos europeios. E xusto abaixo, na esquina do hotel e xa antes de que se poña o sol, hai sempre unha banda de rapaces que oferecen os seus corpos para os alivios rápidos da soidade aos homes, sen ningún impedimento das autoridades, nin dos veciños.
Sonche uns contrastes tan agudos que non hai maneira de asimilalos, métese todo iso dentro e faiche un desastre na alma; con tanto canto afiado, non hai xeito de arrombalo nun recuncho sen que esgace algunha teoría que pensabas inamovible.
En fin. Pronto, bientôt, outra viaxe á capital, e avión a Galiza (vía Madrid, como non). Ghaniñas de comer xamón! Na T4 bocata de porco e cervexa espanhola.

sexta-feira, 15 de maio de 2009

Mariamadalena

Prometo volver erguerme ás oito en venres, e subir a persiana para que se cole un chisco do sol que xa desnuda a rúa, para descubrir con agrado que o cuarto daquel hotel picadeiro non era tan miserábel como se me aparecía logo duns meses de ausência. Como é a mente! sempre mente.

Prometo volver emborracharme sen medida e pasear pola rúa, de novo, collido do brazo con el a cantar as cancións dese país inexistente fora da imaxinación, aínda a risco das pedradas que recibe a miña ilóxica maneira de viver. A tua boca me condena a ser o teu oposto. Toujours.

Vale, vou prometer e prometo que seguirei buscando coas ferramentas da miña desnudez mesmo nos buratos onde a luz non entra nin de noite, apalpando corazóns na sombra, agardando o milagre de descubrir outro náufrago à bout de souffle. Suecia sempre foi un bo destino para conxelarlle os camiños ao desespero. E a porta deste cuarto de hotel aíllanos por unhas horas, para que as nosas bocas se tomen o aire, sabéndonos a salvo por unhas décimas de eternidade.

Xuraría, se a miña irrelixión non me tivese proibido a fórmula, voltar erguerme no venres magrebino ás oito da mañá, para baixar polas escaleiras que arrecenden a café, recoller o pasaporte, sair á rúa, xa desnuda coas roupas de domingo, amosándolle os dentes bêtement, cun aire de bonheur un bocadinho gilipollas. Sempre é así, extremismo do dente de serra, sobe-baixa a morderme a carne abrindo os camiños da vida.

Y, cuando suban las bebidas,
el doble de lo que te pida
dale por sus favores,
que, en casa de María de Magdala,
las malas compañías son las mejores


Sabina (por suposto)

segunda-feira, 11 de maio de 2009

Premio de Shucran

Cando tiña eu 19 anos e andaba un día choiando co meu pai, cos ferros, recordo un fulano que me dixera, "19 anos, unha idade difícil", a min non me parecía que 19 fose pior que 17, 18 ou 20, pero ao ler o blogue de Shucran, un lugar para escribir, veume esa frase á cabeza, logo de tantos anos. En fin, sempre é un pracer saber que hai alguén que gusta do que un escribe, máis últimamente cando as visitas se fan tan escasas.


Moitas gracias, shucran, Shucran, e un biquiño moi grande.

Para cumprir coas normas que acreditan o ser maneiros de pleno dereito, formulamos as condicións necesarias para ser tal:
-- Exhibir a imaxe do premio “Olha que blog Maneiro”.
-- Exhibir o nome do blogue que concedeu o premio.
-- Indicar outros 10 blogues propostos para seren maneiros.
-- Comunicar o premio aos blogues seleccionados.
-- Publicar as regras.
-- Comprobar que os blogues premiados seguen as normas.

Éme imposible escoller dez blogues, por poñer poñería a todos os que teño na lista, os que visito habitualmente. Escollo o de angel, que é de recente criación, ademáis que o merece por todo o que me ten aguantado, non podo dicir que me faga de pano de lágrimas, mais que pano é unha saba. Éche dese xeito tan directo que eu evito, e profundiza nas cousas que eu só sobrevoo, unha maneira de ver a vida moi distinta da miña.


sexta-feira, 8 de maio de 2009

arabe-amazight

... pinga de océano, vou nunha onda ou quedo no burato dunha pedra a apodrecer logo dunha marea viva, qué sei eu, unha pinga minúscula, algo assim, mas xa era sabido, iso somos todos. E vou partir de aquí un día xa non moi afastado, tiña dúbidas, por sorte souberon disolvelas e máis vacináronme contra outras tentativas de fuxida, que si, que haberá arabia, india, chile e o que ti queiras, mas non me pillan noutra, voltarei para quedar coa mágoa de non comprender, aínda non comprender case nada do que me din, iso é o máis frustrante, mafehemtch welo, un árabe-amazight a medio facer, acumulando unha chea de palabras soltas en árabe, un feixe de vocablos da cintura para abaixo en cabil, e aínda máis verde que un aguacate. E xa pensei en apuntarme na escola de línguas ao árabe, pero non será o mesmo, o fus.ha levarame tan lonxe de aquí que non me dirá nada, nada do cariño que lle collín a estas voces, a esta xente, é como o alemán que ven a galiza e logo volta á sua terra e estuda español, vale, si, pero non. Quizais nunca volva, non está feito o país para o turismo, só conseguir o visado custa unha dose de paciencia que xa non teño, a burocracia que tanto quería antes de coñecer isto ficou definitivamente a aniñar no meu corazón, mas como unha espiña transmisora do tétanos...

quinta-feira, 7 de maio de 2009

Perdas na indústria farmacêutica

Que nin só a auga do mar ten propriedades curativas
Arrástrome tantas horas adormecendo co traqueteo do tren - paracetamol vía tópica do teu cuspe aplicado nas miñas feridas, cauterizador, antihistamínico, e unha chea doutros benefícios fisico-químicos e psico-somáticos que non sería quen de enumerar - fáltanme as palabras, levábaas no peto traseiro do pantalón deberon caír no asento do vagón, que lle aproveiten ao que as encontre.
iso, que nin só a auga do mar ten propriedades curativas
tamén os minerais do río
e o aire da montaña
e o bálsamo da tua língua
reduzem ostensívelmente as rendas da indústria farmacêutica

quarta-feira, 6 de maio de 2009

Tortura

Viaxe xa de rutina entre Orán e Arxel, aínda non hai nada que percorría estes catrocentos e pico quilómetros sen a penas deixar de mirar pola ventá, querendo absorber o país o máis a presa possivel. Hoxe, a cortina vai corrida, ao veciño de diante molestáballe o sol; co movemento do tren balancea e deixame ver ráfagas de chairas con oliveiras e herba que camiña cara ao verán (recordos de castela sempre en agosto). Mas o país xa se me infiltrou, e me traballa por dentro, pas besoin de seguir a pasar o angazo dos ollos sobre esta terra, a colleita xa está feita.


Por dentro está xa este país a foderme por sempre, cos seus militares a muxir a vaca do leite neghro, coas suas cadeas ben húmidas para que amolezan as ideas dos que se opoñen ao réxime (chámalles como queiras) e as torturas psíquicas... e físicas, "independentzia! jotake irabazi arte!" Orgullo de seren herdeiros dos paracas represores do governo colonial, de ter sustituído ao invasor para aplicar os seus mesmos métodos nas mesmas prisións de hai cen anos. Tortura, vergoña da raza humana. Desesperaría do home, botaríame ao monte do autismo se non tivese o escalpelo que escinde eses fillos de puta do resto da humanidade.


Sodes menos que as cascudas que fuma o pobre, e sodes unha dose de veleno no meu corazón.

sexta-feira, 1 de maio de 2009

Paréntese



Primeiro baño do ano no mediterráneo
pedriñas, letras e ondas

domingo, 26 de abril de 2009

En cada obxecto

A cada paso nos chanzos

a cada golpe de cada un dos teus pes

nas escaleiras que te traen

chamas amodiño polo tempo

que quedara durmido,

vai acordando

e cando soa o timbre

da miña porta

baixa da cama, bótase a correr

e comezas na conta atrás

a escribir o teu nome

no vaso que bebes

na manta que retiras

na toalla que mollas

na silhueta que se agarra ao espello

como se vai apagando o eco

dos teus pasos

nas escaleiras que te levan

e o tempo bocexa

e se durme outra volta

tempo en coma

que me deixa o tempo

para a leitura das obras completas

do teu nome en cada obxecto

quinta-feira, 23 de abril de 2009

Días con fendas

A persiana do balcón quedara aberta, e ás oito cando marchaban xa abrín un ollo, e enseguida o outro e boteime afora da cama, almorzo e de seguido, en pixama, comezar a terápia da limpeza desta a que fora a miña casa de Arxel. Alá no hotel non teño a posibilidade, así que aquí tomei unha sobredose para que me duren os efeitos benéficos até que poida voltar de novo. Os fogóns, os botes de especias, o cubo do lixo, o chan, os baños... e preparar a cea, as lentellas con pescozo de ovella, a cebola, os allos, as patacas, o cogombro, o tomate e unha boa dose de pementa. Ben, hai que dicir que as primeiras horas da mañá foronse arrastando dificilmente, eu achácollo ao viño da véspera, porque o ron érache do ghai-cualiti.

Déranme as tres da tarde e aínda estaba en pixama, qué dexeneración! Volvín durmir hora e media ata a volta dos compañeiros. E só saín á rúa ás sete e media, para o concerto, a primeira vez dende que estou aquí que asisto a un acontecemento dese calibre. Por mediación dun rapaz que traballa na radio conseguimos entradas para o recital de música andaluza e hawzi que daban no auditorio da Radio Algérienne, mesmo se semella un chisco monótona valeu a pena, mágoa que o local estaba medio baleiro, eran vinte músicos con violíns, laúdes, contrabaixo, frauta, derbuka e unha pandeireta. Dá gusto coñecer a cultura do país, porque das discotecas "tipo europeo" xa non tiro nada de proveito.

Logo de volta, como o carro tiña matrícula dunha wilaya conflitiva, paráronnos nun control e blablablá, o de sempre. Tamén pasamos por uns cinco ou seis máis e xa tivemos vía libre. Entre a cantidade de buratos na rúa e a de barrages policiais avánzase lentamente. O importante é chegar, e aquí estou, a darlle unha segunda oportunidade ao ron, se mañá todo vai ben quedará científicamente demostrado que fora o viño, miña nai.

Hai días que comezan estancados e pouco a pouco ábreselles unha fenda e se fan río. Como hoxe.

quinta-feira, 16 de abril de 2009

Recuperación/récupération/recuperação

A presión da moral desta sociedade estabame acurralando, estabame facendo encoller, a piques de me facer implodir; a soidade, os días acumulados sen descansar no traballo, xa me paseaba coa cabeza baixa regresando á adolescencia, o desexo de aillamento do mundo voltaba dominarme, cousas tan lonxanas e que voltan cunha facilidade sorprendente, chimpando por riba de tantos anos. Levaba duas semanas aprazando a visita àquel sitio onde tan mal me trataran, onte por fin decidino, enfrenteime ao mal trago, hoxe iría alá, e fun, e non como as outras veces, collín o tren, en segunda, oitenta quilómetros até a vila das laranxeiras, e logo a pé quince minutos por unhas grandes avenidas arboradas, eran as sete e media da mañá, o sol xa quentaba, había centos de nenos na rúa de camiño ao cole, cos mandilóns brancos, fermoso.

Cheguei, e as miñas queixas anteriores surtiran efeito, recibín un trato correcto, puiden facer o traballo e saín tranquilo, voltei no tren mas aínda tiña un peso de carallo enriba, durminme. Espertei entrando na estación. Voltei ao hotel e botei duas horas e pico a ler Ce que le jour doit à la nuit de Khadra, e foi como unha droga, cando baixei de novo á rúa xa ía co sorriso nos lábios, tarxeta de teléfono, tabaco, botella de tinto para celebrar a noite do mércores, e conversa distendida cos comerciantes. Tomáronme por portugués, o que engadiu alegría na miña recuperación psicolóxica. Logo informe para Arxel-EH, regado cunha Stella oranesa. Conversa telefónica coa familia e agora coa botella* aberta o mundo afrouxou as tenaces, reconcíliome coa humanidade desta banda do planeta.

Mañá traballo, bihar lan egingo dut, ghadouan aandi el-khedma, mas já tenho feita a desfragmentação do disco duro. Tudo recomeça bem. Acompanho com música, zutik, zutik, makurtu gabe! Bientôt je vais formater le système entier, chez moi, chez nous, mon amour, dans tes bras, onde ao tempo se lle gastan as pilas.


* Chateau Tellagh / Médéa / 1998 / product of Algeria (12,5 %)



sábado, 11 de abril de 2009

Ateísmo e dalle que te pegho (jotake, irabazi arte)

Estes días anda o asesor espiritual da compañía a tentarme convencer de que non hai máis deus que alá e de que mahoma é o seu profeta, non se cansa o fulano, comezamos falando da miña relixión, feita de esquemas eléctricos, motores hidráulicos e sistemas de refrixeración, e non aguanta nin cinco minutos sen pegar o cambio ao seu reino, mecaghonacona, que lle teño que aturar o discurso durante corenta e cinco minutos de pe, ao sol, e non se dá por vencido...

... carallo, chamaron por teléfono e xa perdín o fío

O primeiro no seu método é tentar convencerme de que deus existe, e para iso emprega a táctica peregrina de me poñer fronte à criación do mundo, quén foi o que criou todo isto? mas eu que son galego de profesión retrúcolle que a miña cabeciña non da para respostar a cuestións dunha magnitude tan elevada. De todas formas é parvada querer explicar a orixe do universo, qué carallo me importa a min como comezou todo, como se iso fose cambiar a miña vida. É orgullo van o querer saber todo, e é sinxeleza tirar polo camiño fácil. Que exista un ser supremo arranxa moitos problemas, xa non hai que investigar.

En fin, a ver se cansa pronto e vai por aí romperlle a cabeciña a outro (porque o de traballar, o que é traballar, parece que na sua relixión é cousa secundaria)

quinta-feira, 9 de abril de 2009

Mar e pel (a tua)

collo rumbo ao teu corpo

arquipélago do desexo

no mar da tua pel navego

de illa en illa

largando o aparello dos meus dedos

da miña língua de rede

a pescar nos poros a tua entrega

a meter a bordo toneladas

dos teus suspiros

que salgarei para o inverno


collo rumbo a esa ría

que se riza, muda, medra

chamo polo temporal forza sete

mar arborada,

convertida en océano

entrégoche o meu barco

co que levo alá adentro

ti es todo auga salgada

e amorodos, e café con leite

perdo os pulmóns, fágome peixe

respiro as tuas ondas

aliméntome do plancton

dos teus xemidos

almíbar que conservo

en botes de confitura

para o outono

cando pluf

non haxa máis mar


Non toparía en terra

lugar tan seguro

como nesta tormenta.



Je prends cap à ton corps

archipel du désir

sur la mer de ta peau naviguer

d'île en île

larguer le gréement de mes doigts

de ma langue-filet

pour pêcher dans tes pores ton dévouement

pour mettre à bord des tonnes

de tes soupirs

que je garderai en sel pour l'hiver


je prends cap à cette baie

que se couvre de moutons, change, grandit

j'appel la tempête force sept

mer arborée,

devenue océan

je te livre mon bateau

avec ce qu'il y a dedans

toi, tu est toute en eau salée

et myrtille, et café crème

je perds mes poumons, je me fais poisson

je respire tes vagues

me nourris du plancton

de tes gémissements

sirop que je conserve

dans des pots de confiture

pour l'automne

quand, plouf,

il n'y ait plus de mer.


Je ne trouverais pas en terre

endroit plus sur

que cette tempête.



Ditaduras e simil hidráulico

Durmo nun eixo de menos trinta graos respecto á dirección da Meca, e acho que debe ser algo bo, máis que nada por desaliñarme da cultura relixiosa dominante, e tamén porque aos mortos os enterran cos pés cara alá, no mesmo eixo.

Mañá son as eleccións e últimamente xa apareceron na rúa algúns cartaces con fotos doutros candidatos, máis que opoñentes parece que son a camarilla, os catro pailáns que entran no xogo desta ditadura para darlle un airiño democrático. Xa dixen hai uns cantos postes (de viña) que o resultado está claro sen necesidade de contar as papeletas, de feito han contalas só alí onde haxa observadores internacionais, paises árabes, países africanos, mesmo algún candidato á presidencia ofendíanse todo porque viñesen aquí a tutelalos, como pode alguén dubidar do noso réxime de liberdades?! Todo unha peza de teatro onde as mafias se fotografían sobre colores azuis, tentando darlle un aire de pureza, limpeza democrática a esta pallasada na que moi pouca xente ten posta algunha esperanza, porque ELES poden dicir o que lles pete, a vida vai por outros carreiros, bastante tortuosos nestas terras.

Solución. Claro que non hai que queixarse así porque así, sempre aportando escuridade, carallo! hai que levar un saquiño de luz, aínda que sexa só unha bolsa pequena do alcampo, un puntiño de positivismo, de dicir non me gusta, prefíroo así, e analisando, analisando... qué tería pasado se nos noventa o FIS non se tivese visto privado do mando que lle dera o povo, anulándolles as elección... eu penso que só cousas positivas, o primeiro teríanse aforrado miles e miles de mortes, o segundo o país sería oficialmente menos integrista, porque para eliminar o enemigo adoptaron as suas peticións, así os votantes diríanse, ben, non se poden presentar pero xa o bo do governo actual nos dá a sobredose de relixión que aqueles rapaces nos oferecían. Todo unha fachada, igual que o nacionalismo exacerbado, os millóns de bandeiras enchendo cada recuncho, tapando os ollos e as bocas. Correndo un cortinón escuro sobre as operacións sucias dos que mandan. Inoperancia, enchufismo, fillo de fillo de inútil o señor mudir (director), méritos herdados, incompetencia incluída. La chippa, le pot de vin, o xamón da nosa terra é cousa cotiá aquí. Pagar por poder traballar, aínda que iso... iso... sóame tamén dun continente chamado Galiza, e non dos tempos da Idade Media, de hoxe, de hoxe, e cáeme a cara ao chan coa vergoña. Pais infradesenrolado sous-dévéloppé nas mans dos caciques modernos que seguen a chupar. Malditos! Se puidera faría un inferno para vós, explotadores, honte de la race humaine.

(véxase, p.ex., acceso a determinadas prazas na administración local de tantos e tantos concellos no país, paga e logo aprobas, quén non o sabe?)


sábado, 4 de abril de 2009

Espazo-tempo

Comecei a preocuparme cando ás alegrías lles deu por chegar case sempre en botella de cristal desas botellas imposibeis que veñen cun dobre fondo no que se agachan apocalipses caladas nunha conta atrás difícil de parar.

Preocuparme é o que teño que facer, que viver despreocupado é o peor que hai, o mundo precisa de lombos para se manter aí aboiando na galaxia, senon mais seguro había cair nun deses buratos negros con bocas pequenas e estómagos infinitos, eses buratos cobizosos de planetas preguiceiros que logo cansan de estar a aboiar.

Comecei a me preocupar cando os sentimentos se asilvestraron, botáronse ao monte e axexan o meu paso detrás das penedas, nas costas da vexetación baixa e rara, lambidas polo vento. Agardan calados o meu paso canso para se me botaren ao pescozo cos caninos afiados e as poutas cegas abríndose paso através da miña pel, levando a luz aos órganos escondidos.

Para amansalos, para civilizalos, quería pólos en ringleira un atrás do outro, como se estiveren na cola do banco, ordenadamente obedecendo o meu sinal de ministro de ventanilla para que pase o seguinte. Só se me ocorreu un corredor estreito feito de vasos. Deses vasos que, como é costume neles, baleiran botellas.

As botellas que agora veñen con ese dobre fondo (seguro son os chineses quen as fabrican, eses cabróns están en todo).


Trangallada todo, non me topo, hai menos dunha semana que volvín e sinto como se a festa da semana pasada tivese sido hai tres meses, non teño ganas de escribir, de responder aos comentarios, de comentar os textos dos outros blogues, non sei, hai a hóstia de choio... por facer, iso é o malo, estou aboiando, pensando unha vez máis en alto, canto máis ha durar este espazo de vaídade. Mato o tempo morto, non ten moito mérito, pégholle un tiro a un cadáver.

segunda-feira, 30 de março de 2009

Milho preto



Meiro.Bueu.OMorrazo
empanada de mexillóns, bacalhao, zamburiñas
fariña de millo corvo
viño branco.viño tinto

sexta-feira, 27 de março de 2009

Para cruzar a ria

Os barcos que cruzan a ria van tecendo pola popa alfombras brancas que só aguantan uns intres na superfície, afunden-se lentamente, o fondo do mar está cheio delas, bastaria con baixar e sacar unha ou duas que amarradas, poño por caso, entre a praia de Rodeira e o Berbés permitirian facer a travesia a pé ou en bicicleta. Xa sei que ninguén quere iso, agora falas-lle à xente de camiñar tres quilómetros a pé e tratan-te de tolo. Seguro que xa temos a tecnoloxia necesária para facer tal, mas os corpos amoleceran, contaminados dunha presa que nos fai mover-nos mais lentos. En fin, habera que estudar o tema a fondo cando o transporte de ria xa non sexa rentável, alguén aparecerá entón que se anime a pasar por riba da alfombra, para non dar toda a volta por Rande.



quarta-feira, 25 de março de 2009

Polo camiño real (by the way of the royal way)

Ningunha palabra se desapega dos arquivos gardados polos cans do altzaimer para darlle forma duradeira a ese sentimento, feito de tres partes de nostalxia e unha de identidade, que se me enganchaba nas silveiras do camiño real. Tantos anos despóis.

terça-feira, 24 de março de 2009

Polos montes do Morrazo


Seguimos sendo un continente
sumiso, servil, avergonzado, mimético
povo enfermo de alzeimer

Sobremesa


Temps pendant lequel on reste à table après le repaS

Preguiza, conversa, café, licor, licorcafÉ



quarta-feira, 18 de março de 2009

"what will be of me"

My counter is dead, my taylor is rich
my counter was free, a cabalo reghalado non lle mires a matrícula
Ben, mas como, sen contar as miñas, só son tres ou catro visitas diárias, tampouco hai que ghardarlle moitos días de duelo.
Poñerei un laciño negro no peito o tempo que se me cure esta dor insaisissable e borrarei as contas do v (de vaidade)
Era el un contador de visitas canadiense ou canadiano, non estou ben seguro agora, falábame en francés e nos entendiamos de marabilla.
Agora que passou a mellor vida, rezarei unha oración pola sua alma québécoise e poreime a buscar outro, tamén free, bem seguro.
Admítense suxerencias.

sábado, 14 de março de 2009

Marchas / Tu pars

Blogue dépotoir, blogue basureiro, onde veño baleirar a inexistencia da antimatéria, a incompresibilidade dos líquidos, a infinitude de planos que constrúo cos meus catro pontos de apoio.

Mesmo traio aquí a tristura cando

marchas. Vaste e deixasme a casa chea da tua elasticidade, as mans co teu arrecendo enchen un vaso, que non marcha, sempre ao meu lado. Para prolongarte nestas catro paredes levo moitas veces o vaso á boca, por te respirar aínda que xa non esteas.

Marchas e a tua lencería segue enchéndome as meniñas dos ollos e, ben, xa ti sabes, máis cousas. E para non borrar seu tacto nos meus dedos quedo cara á parede branca enchendo o vaso, a escoitar o relóxio de parede.

Marchas e deixasme cargado con todo o que non che podo dar, e os meus dedos, os meus ollos, as miñas mans e mesmo o vaso e os meus catro pontos de apoio perden o teu apoio, entran no vacío macizo dun burato negro, todo se torna pesado, insoportable.

Marchas e deixasme a casa manchada dunha tristura que non ten unidade de medida, nin definición científica. Preciso dun Gay-Lussac que elabore a lei das tristuras perfeitas para encontrar a temperatura e a presión xustas ás que se solidificará esta merda e poida lanzala ao oued kniss con forza, pola fiestra do balcón.

Seguramente (arrisco, en ausência da fórmula), a temperatura poida que sexa á da tua pel húmida e a presión a do teu corpo contra o meu.


Blog basureiro, blog dépotoir, où je viens vider l'inexistence de l'antimatière, l'incompressibilité des liquides, l'infinitude des plans que je construis avec mes quatre point d'appui.

Même je ramène ici la tristesse quand

tu pars. Tu t'en vas et tu me laisses la maison hantée de ton élasticité, les mains embaumées de toi remplissent un verre, lui il ne part pas, toujours à côté de moi. Pour te prolonger entre ces quatre murs j'enmène souvent le verre à ma bouche, pour te respirer bien que tu ne sois plus là.

Tu pars et ta lingérie me remplit encore les pupilles des yeux et, tu sais bien, d'autres choses. Et pour ne pas effacer son toucher de mes doigts, je reste face au mur blanc à remplir le verre, à entendre l'horloge, lui aussi sur le mur.

Toi, tu pars et tu me laisses chargé de tout ce que je ne peux pas te donner, et mes doigts, mes yeux, mes mains, même le verre et mes quatre points d'appui perdent ton appui, ils rentrent dans le vide massif d'un trou noir, tout devient lourd, insupportable.

Tu pars et tu me laisses la maison souillée d'une tristesse que n'a pas d'unité de mesure, ni de définition cientifique. J'ai besoin d'un Gay-Lussac qui puisse rédacter la loi des tristesses parfaites pour trouver la température et la pression exactes auquelles cette merde deviendra solide et je pourrais alors m'en défaire en la jetant violemment par la fenêtre du balcon à l'oued kniss.

Probablement (en absence de formule, je vais risquer), la température il se pourrait bien que ce soit celle de ta peau humide et la pression celle de ton corps contre le mien.

segunda-feira, 9 de março de 2009

Xaulas de ferro

coa calor
da fragua que fomos
tornam-se incandescentes os ferros
da xaula onde condenei
o teu recordo
(essa fera famenta)
porém...
nom se derretem
e segues a invadir
os espaços
imensos
presa
em mim

sexta-feira, 6 de março de 2009

Amores e elección(s)

Centos e centos de bandeiras novas e limpas, verdes e brancas. É o máis coidado de todo o país. Non querería que chegaramos até ese punto co azul e branco noso.

Santuarios da revolución onde se mostran en vitrinas paquetes bomba, o fin xustifica os medios, e as bolas de aceiro incrustadas no explosivo fan difícil tragar a palabra martir ao lado de cada foto. Martir que morreches para deixarme este império! Tampouco querería ese mausoleo para nós.

“Tomade o libro, aí tédelo todo, para o resto xa estamos nós”. De cando en vez unha condea que se quere exemplarizante pola infracción da lei divina, só unha maquillaxe. O pobo segue o seu camiño, independente deles que o teñen todo. O cambio foi brutal, os centos de chabolas de lata e plástico dan fe dese paso truncado da sociedade tradicional á civilización europea. Revolución divino tesouro, todopoderosa chave para tapar bocas e encher petos e contas na Suíza.

Algo fallou nos planos quinquenais, esas manchas de miseria que se estenden ao longo das vías do tren, na saída dunha cidade, na entrada da seguinte, rachan o universo de patriotismo de todo a cen, condenan silenciosamente o réxime.

Golpes de estado encubertos, Europa e os americanos miran ao ceo mentres siga habendo negocio. E hai moito, así que aínda que o negro brillante do piche das rúas recén asfaltadas tente un simulacro de campaña electoral, a única foto omnipresente é a do dono do país (co permiso dos uniformes) e o resultado, a trinta e tres días das votacións, podo adiantalo eu sen necesidade de ler nos pousos do café.

...

E contodo nunca pensei que chegaría amar tanto este país. Xa se sabe que o cabrón do amor padece de disfuncións oculares severas, e por riba eu fun confundir o botiño de colírio co de loctite.



segunda-feira, 2 de março de 2009

Resultados dunha erección


como non tiña a foto dun váter
poño a deste bidé hortera
(tampouco tiña a dun contedor do lixo)

sábado, 28 de fevereiro de 2009

Esperando

saiodenoite? non saio, espero,

bebo só no cuarto,

imaxe de filme americano. No motel. Noite afora. Home sen afeitar

bebendo e fumando deitado nunha cama chea de trapalladas.

Sigo esperando pousando para esa película.

Non lle darei tempo ao día de virme foder, durmireime antes

de rematar coa botella, de fumar o último LM rouge

seguirei esperando pero xa nun día no que ninguén espera

onde a derrota baleira as rúas, dá audiencia a programas de tv inmundos

ruína sen forza de derrubarse

ruido de fondo monótono, desolación.

Polo de agora sigo desperto, a cama está chea de trapalladas

é grande de máis para un só.

Daba de sobra para outro corpo,

dos que veñen con cerebro incluído

mesmo se esta única esixencia se esvae

co escorregar das horas

á fin o sono hame dar a razón

como aos nenos caprichosos

e vencerei sen querelo

para seguir esperando.

quarta-feira, 25 de fevereiro de 2009

Cea de martes de entroido

O bo que ten estar aquí é que as veladas rematan antes, ás sete e media xa podes ir cear e mesmo se enredas moito na mesa, ás once xa estás de volta ao cuarto baleiro, ben, esta noite estamos os tres, eu máis os dous computadores, o meu sobre as miñas pernas e o da compañía a curarse das enfermidades que foi apañando nas páxinas onde matan a soidade os compañeiros, ou a deixan aturdida, porque ela nunca morre. Basta topar uns labios e uns ollos de verdade e xa poden os cabróns estes morrer de inanición, xa sen tempo nin para poñelos a cargar. Mundo virtual que vale para simular unha vida que non temos, mas como todo é psicolóxico (mesmo o frío polas mañás!) os estímulos van chegando, tecéndonos a ilusión de estar a vivir.

A cea estivo óptima, como din para abaixo do miño, non só polo comido que á fin tivo que ser o que había, comme d'habitude, senon pola compaña íntima, agradável: conversa, viño tinto, fígado de borrego. E o ambiente do restaurante, cun número insólitamente elevado de comensais, e agradávelmente ben proporcionado no xénero, axudou a pasar o tempo como se for noite de festa. Xa que non podemos pór os disfraces, cando menos festexalo dalgún xeito.

E falando destes mundos virtuais, deste afastamento da realidade, na mesa do lado, sentábanse as duas rapazas que levan uns días compartindo as zonas comúns comigo, con todos. No almorzo, o pequeno, soemos coincidir case por frente, case, tanto que apenas ela precisa xirarse uns graos para disimuladamente terme no seu ponto de mira. E eu, que non preciso esforzo ningún para observala, porque chego despóis e escollo o emprazamento favorável, paso os dez minutos do zume-torradas-croissant-caféconleite gozando de cada intre no que, por azar, os nosos ollos tropezan facéndose os parvos.

Gostaría de non ter que escribir isto agora mesmo, ás vintetrés e vintecatro minutos dunha noite de xoves, só acompañado por dous computadores que non teñen ollos, nin lábios, nin desexos máis ca os de seren enchufados aos cargadores. Gostaría esquecelos, botalos da miña cama, cambialos por ela.


segunda-feira, 23 de fevereiro de 2009

Á beira da vía


Onte, de paseo coa cámara, gozando dos praceres das cousas gratuítas. Como o sol morno, o aire de primavera, as bromas dun amigo e as flores á beira da vía.

Sen que sirva de precedente, adícoche a foto.

quinta-feira, 19 de fevereiro de 2009

Qué carallo sei eu de Túnez?

En Túnez os anúncios se colorean, vía Londres, ou máis ben se decoloran para que os actores parezan máis brancos do que son. Na península se gasta en solários e polvos que recorden o sol do verán. Ti, agora no inverno, traes as mans morenas, non che gusta, encántame, entre a punta dos teus zapatos de tacón, que poñen meus lábios á altura do teu pescozo, e a liña dos teus dedos que separa as duas cores do teu corpo fágome un território onde son braconnier, furtivo coa miña boca póndolle trampas aos teus sentidos, enchendo sen vergonza os teus poros, que por un momento son meus, de vértigo, e facendolles ás tuas uñas desexar romper a uniformidade - da miña pel. Sempre quero que sexa eterno, que pasen as horas e sigamos buscándonos, póndonos as cousas difíciles, quitando a luz para que as imaxes entren en nós polo tacto das palabras que non teñen língua, que se disolven coas flores da manta de acrílico, suavidade que envexa á da tua pel escura.

Pero en realidade, qué carallo sei eu de Túnez?

terça-feira, 17 de fevereiro de 2009

Ovellas e balas

Ontem..., sim, ontem mesmo esteve a buscar-me e encontrei-me. Também encontrei uma entrada assombrosa num blogue desconhecido (para mim), titulábase Follas (como balas), pensei poesía, lindo, bien sûr, pensei física, o vacío, follas caíndo sen o rozamento co aire, anormalmente rápidas. Pensei eu,
pensei en ovellas. Ela dille a el... monotonía.

Os expertos coinciden

O meu querido R está en Bedjaia, o S en Madrid, só fico eu na casinha, vou facer a louza que xa volveu a auga e está todo desordenado.

Esta tarde dei un paseiño por Hydra, tomar un café con leite na Placette, mercar unha botella de tinto, pasear ao sol cun airiño fresco, baixar até á Colonne, saudar aos policías, en francés, non en árabe, decatarme do acerto que foi traer esta camisa vella que aínda dá o pego, e a cazadora de coiro portuguesa, si que até me responden os axentes respetuosamente bonsoir, monsieur, ai, qué diferencia a ir coa camiseta do intercéltico. Sempre estiven en contra dos disfraces, mas neste país sonche moi útiles.

Xa está decidido, les experts sont formels: a felicidade pode estar no paseiño desta tarde, co sorriso nos lábios, despreocupado, camiñando no meu barrio polas ruas principais ateigadas de coches, e as secundarias residenciais e tranquilas, casas francesas e piñeiros enormes no xardín.

E sentirse querido, tamén axuda.

domingo, 15 de fevereiro de 2009

De Flaubert a Khadera

Todo esforzo ten recompensa, e mira que desta vez me custou collerlle o gusto, botei as duascentas primeiras páxinas lendo por inercia, sen convicción, sen interese, coa dificultade engadida da língua do século XIX e unha letra pequeniña para alegrar a vista, mas logo me arrastrou a historia e volvín todos os días ao hotel con ansia de seguir a vida de Fredéric, no medio desa época tan turbulenta, as revolucións, a república, os amores escondidos, utópicos, a mala xestión da fortuna familiar, unha vida ociosa a comer do capital herdado... finalmente o Flaubert sabía escribir, será por iso que centocincuenta anos despóis aínda hai libros del nas librarías.

Para tapar o burato que me deixou, saín á volta da esquina na procura de máis alimento e atrevinme co autor do país, Yasmine Khadera, e din no branco (ou no alvo, sspd) onte non era quen de apagar a luz para durmir, qué ben se situa un en Arxelia ao lelo, mallado.

E como se me acaba a batería do portátil xa publico isto sen máis volta nin revisión. Coas faltas de ortografía que nos fan máis humanos.

sexta-feira, 13 de fevereiro de 2009

Fráxil ecosistema

Fráxil ecosistema, fráxil, sempre a punto da extinción
basta un sopro de vento que traia o fume do basureiro
para que morra até a última erva do meu coração
e se oxide mesmo o parafuso cuberto de vaselina
fondosdomar enemigos do ferro
brisasalgadas coméndome todo
deixando a miña pel queimada
xa non proe o sal
só bate e afonda as enrugas
só idade, a pasar mornos os anos, cun golpe na cabeza
e o frío espertar nunha gasolineira
lévame, lévame, lévame
lévame á beira do mar
onde carallo estou?
Que aspirador lle regalou ao lixo tanta concupiscencia
putas máquinas que todo o moedes!
Quen vos deu o permiso
de tragar cos vosos pistóns brillantes,
cos vosos bobinados vernizados,
os esquemas que fixera en papel vexetal
coa tinta china eterna
mira colegha, non dura nada esta eternidade
que me vendeches
gracias a deus, elhamdulilla,
xa non teño quince anos
para amarte por sempre
até aos dezaseis
porque toujours dura cada vez menos
tanto que dá medo dicilo
só arrisco a entrega
co verde da botella de tinto
amores infinitos de só unha hora.
O incrível homem minguante
empequenecido ao nível das bactérias.
Dame antibiótico amor que quero morrer.
Mas tamén quero resucitar mañá
oxalá, inchala
aínda hai unha chea de cables soltos
no animal
non o podo deixar asi
nin sequera comme ça
precisa do meu cariño,
don't worry, miña cousiña
cando chegue o taxi
salam aleikum
estarei fresco coma unha uva pasa
para che ir facer as beiras.
Beira, ribeira, póvoa, muros...
carnota
mesmo oran e arxel,
cómo vos botarei en falta cando xa non esteades
mais que no backup
do meu passado