segunda-feira, 30 de março de 2009

Milho preto



Meiro.Bueu.OMorrazo
empanada de mexillóns, bacalhao, zamburiñas
fariña de millo corvo
viño branco.viño tinto

sexta-feira, 27 de março de 2009

Para cruzar a ria

Os barcos que cruzan a ria van tecendo pola popa alfombras brancas que só aguantan uns intres na superfície, afunden-se lentamente, o fondo do mar está cheio delas, bastaria con baixar e sacar unha ou duas que amarradas, poño por caso, entre a praia de Rodeira e o Berbés permitirian facer a travesia a pé ou en bicicleta. Xa sei que ninguén quere iso, agora falas-lle à xente de camiñar tres quilómetros a pé e tratan-te de tolo. Seguro que xa temos a tecnoloxia necesária para facer tal, mas os corpos amoleceran, contaminados dunha presa que nos fai mover-nos mais lentos. En fin, habera que estudar o tema a fondo cando o transporte de ria xa non sexa rentável, alguén aparecerá entón que se anime a pasar por riba da alfombra, para non dar toda a volta por Rande.



quarta-feira, 25 de março de 2009

Polo camiño real (by the way of the royal way)

Ningunha palabra se desapega dos arquivos gardados polos cans do altzaimer para darlle forma duradeira a ese sentimento, feito de tres partes de nostalxia e unha de identidade, que se me enganchaba nas silveiras do camiño real. Tantos anos despóis.

terça-feira, 24 de março de 2009

Polos montes do Morrazo


Seguimos sendo un continente
sumiso, servil, avergonzado, mimético
povo enfermo de alzeimer

Sobremesa


Temps pendant lequel on reste à table après le repaS

Preguiza, conversa, café, licor, licorcafÉ



quarta-feira, 18 de março de 2009

"what will be of me"

My counter is dead, my taylor is rich
my counter was free, a cabalo reghalado non lle mires a matrícula
Ben, mas como, sen contar as miñas, só son tres ou catro visitas diárias, tampouco hai que ghardarlle moitos días de duelo.
Poñerei un laciño negro no peito o tempo que se me cure esta dor insaisissable e borrarei as contas do v (de vaidade)
Era el un contador de visitas canadiense ou canadiano, non estou ben seguro agora, falábame en francés e nos entendiamos de marabilla.
Agora que passou a mellor vida, rezarei unha oración pola sua alma québécoise e poreime a buscar outro, tamén free, bem seguro.
Admítense suxerencias.

sábado, 14 de março de 2009

Marchas / Tu pars

Blogue dépotoir, blogue basureiro, onde veño baleirar a inexistencia da antimatéria, a incompresibilidade dos líquidos, a infinitude de planos que constrúo cos meus catro pontos de apoio.

Mesmo traio aquí a tristura cando

marchas. Vaste e deixasme a casa chea da tua elasticidade, as mans co teu arrecendo enchen un vaso, que non marcha, sempre ao meu lado. Para prolongarte nestas catro paredes levo moitas veces o vaso á boca, por te respirar aínda que xa non esteas.

Marchas e a tua lencería segue enchéndome as meniñas dos ollos e, ben, xa ti sabes, máis cousas. E para non borrar seu tacto nos meus dedos quedo cara á parede branca enchendo o vaso, a escoitar o relóxio de parede.

Marchas e deixasme cargado con todo o que non che podo dar, e os meus dedos, os meus ollos, as miñas mans e mesmo o vaso e os meus catro pontos de apoio perden o teu apoio, entran no vacío macizo dun burato negro, todo se torna pesado, insoportable.

Marchas e deixasme a casa manchada dunha tristura que non ten unidade de medida, nin definición científica. Preciso dun Gay-Lussac que elabore a lei das tristuras perfeitas para encontrar a temperatura e a presión xustas ás que se solidificará esta merda e poida lanzala ao oued kniss con forza, pola fiestra do balcón.

Seguramente (arrisco, en ausência da fórmula), a temperatura poida que sexa á da tua pel húmida e a presión a do teu corpo contra o meu.


Blog basureiro, blog dépotoir, où je viens vider l'inexistence de l'antimatière, l'incompressibilité des liquides, l'infinitude des plans que je construis avec mes quatre point d'appui.

Même je ramène ici la tristesse quand

tu pars. Tu t'en vas et tu me laisses la maison hantée de ton élasticité, les mains embaumées de toi remplissent un verre, lui il ne part pas, toujours à côté de moi. Pour te prolonger entre ces quatre murs j'enmène souvent le verre à ma bouche, pour te respirer bien que tu ne sois plus là.

Tu pars et ta lingérie me remplit encore les pupilles des yeux et, tu sais bien, d'autres choses. Et pour ne pas effacer son toucher de mes doigts, je reste face au mur blanc à remplir le verre, à entendre l'horloge, lui aussi sur le mur.

Toi, tu pars et tu me laisses chargé de tout ce que je ne peux pas te donner, et mes doigts, mes yeux, mes mains, même le verre et mes quatre points d'appui perdent ton appui, ils rentrent dans le vide massif d'un trou noir, tout devient lourd, insupportable.

Tu pars et tu me laisses la maison souillée d'une tristesse que n'a pas d'unité de mesure, ni de définition cientifique. J'ai besoin d'un Gay-Lussac qui puisse rédacter la loi des tristesses parfaites pour trouver la température et la pression exactes auquelles cette merde deviendra solide et je pourrais alors m'en défaire en la jetant violemment par la fenêtre du balcon à l'oued kniss.

Probablement (en absence de formule, je vais risquer), la température il se pourrait bien que ce soit celle de ta peau humide et la pression celle de ton corps contre le mien.

segunda-feira, 9 de março de 2009

Xaulas de ferro

coa calor
da fragua que fomos
tornam-se incandescentes os ferros
da xaula onde condenei
o teu recordo
(essa fera famenta)
porém...
nom se derretem
e segues a invadir
os espaços
imensos
presa
em mim

sexta-feira, 6 de março de 2009

Amores e elección(s)

Centos e centos de bandeiras novas e limpas, verdes e brancas. É o máis coidado de todo o país. Non querería que chegaramos até ese punto co azul e branco noso.

Santuarios da revolución onde se mostran en vitrinas paquetes bomba, o fin xustifica os medios, e as bolas de aceiro incrustadas no explosivo fan difícil tragar a palabra martir ao lado de cada foto. Martir que morreches para deixarme este império! Tampouco querería ese mausoleo para nós.

“Tomade o libro, aí tédelo todo, para o resto xa estamos nós”. De cando en vez unha condea que se quere exemplarizante pola infracción da lei divina, só unha maquillaxe. O pobo segue o seu camiño, independente deles que o teñen todo. O cambio foi brutal, os centos de chabolas de lata e plástico dan fe dese paso truncado da sociedade tradicional á civilización europea. Revolución divino tesouro, todopoderosa chave para tapar bocas e encher petos e contas na Suíza.

Algo fallou nos planos quinquenais, esas manchas de miseria que se estenden ao longo das vías do tren, na saída dunha cidade, na entrada da seguinte, rachan o universo de patriotismo de todo a cen, condenan silenciosamente o réxime.

Golpes de estado encubertos, Europa e os americanos miran ao ceo mentres siga habendo negocio. E hai moito, así que aínda que o negro brillante do piche das rúas recén asfaltadas tente un simulacro de campaña electoral, a única foto omnipresente é a do dono do país (co permiso dos uniformes) e o resultado, a trinta e tres días das votacións, podo adiantalo eu sen necesidade de ler nos pousos do café.

...

E contodo nunca pensei que chegaría amar tanto este país. Xa se sabe que o cabrón do amor padece de disfuncións oculares severas, e por riba eu fun confundir o botiño de colírio co de loctite.



segunda-feira, 2 de março de 2009

Resultados dunha erección


como non tiña a foto dun váter
poño a deste bidé hortera
(tampouco tiña a dun contedor do lixo)