terça-feira, 27 de abril de 2010

Medidas individuais para evitar a desaparición do galego

Este post téñoo atravesado dende hai uns días, prometín que o escribiría e non me sae nada potable.

O primeiro que eu podo facer para que non desapareza o galego é deixar o tabaco. Iso aumentaría a miña esperanza de vida, e, como é sabido, mentres haxa un só falante dunha língua non se poderá considerar ésta como extinta.

Para conseguir que se invirta a tendencia da perda de falantes, e tendo claro que unha sociedade só segue modelos exitosos (com sucesso), teríame que facer unha persoa de éxito, qué sei eu... facerme rico, ou algo semellante, facerme guapo, facerme intelixente, etc. E que se vise que si, este home "que vive en galego" é rico, guapo, intelixente... Pero o problema é que nunca foi o meu obxectivo chegar a ser un Rockefeller, nin sabería como, para o de guapo precisaría gastar unha milhonada na ciruxía estética, e para o de intelixente, teño que consolarme co da intelixencia emocional, que a vida é moi ancha e non só de facer ecuacións vive o home.

Disculpa w. sobchack, pensei que ía topar algunha idea brillante, pero non me vén nada mellor.

Poñerei un consolo mínimo, un microconsolo. O francés é unha língua (cultura) que coñezo un pouco, non moito, non vaiades pensar (falo un francés que non acaba de perder o sotaque galego) e sendo como eles son unha potencia mundial, calquera estudo científico téñeno que publicar en inglés, a língua francesa está fóra de xogo no eido da investigación.

Pensarei máis no tema, pero non prometo nada

sexta-feira, 16 de abril de 2010

Perda de falantes para o galego

Ao final ía ter razón o pesimismo de Alonso Montero con respecto ao futuro do galego. Ben é certo que o do pesimismo é unha arma que temos para conxurar as desgrazas futuras, para que as cousas vaian mellor do que tiñamos calculado, só que nada vai mellor e as previsións da agonía non conseguen evitala.

Hoxe lin, mentres tomaba un café (comme d'habitude), o xornal El País e sorprendeume este artigo sobre a perda de falantes na nosa língua. Aínda que as enquisas sempre hai que miralas con lupa, sobre todo hai que se fixar ben en quen é que as paga e en como se fan as preguntas (no ánimo de orientar as respostas cara onde lle interese ao pagador). Aínda así non vou facer como os políticos perdedores na noite das eleccións, os resultados son claramente negativos.

E, por outra banda, tampouco creo que se poida atribuir esta perda ao novo governo de dereitas da Galiza, nin a esa asociación de defensa do castelán (espanhol) no noso país (como se estivese ameazado o máis mínimo!). Xa as enquisas lles quitan a razón, non hai por que defender algo que ven subindo como unha marea sen preamar. A política e a sociedade parece que van por dous camiños moi distantes.

Sorprendeume o ver que Vigo é a cidade galega onde menos se fala a língua (ben, logo de Ferrol, a cidade que foi dos militares). Aínda que nas parróquias, a zona semi-rural, se manteña o seu uso, na própia urbe emprégase de xeito minoritário, mesmo nos ambientes que tradicionalmente foran de maioría galegofona (non sei se existe esta palabra!) xa se converteu en rara.

Enfin, non me vou facer o harakiri, fareime o anakiro.

Tampouco vou desesperar e pasar a escrever o meu blogue en inglés, como fai algunha xente, (a primeira dificuldade é... que non sei o inglés!)

Agora xa podo dicir:
cariño, sonche unha minoría, protéxeme, coida de min!

segunda-feira, 12 de abril de 2010

domingo, 11 de abril de 2010

Rio Tormes

O rio Tormes desde a ponte romana de Salamanca
(escapada fotográfica na viagem de trabalho)

quinta-feira, 8 de abril de 2010

Auga

Tiña ganas de achegarme aos encoros cheos a rebordar
Este é no río Tera, en Zamora
Cando unhas horas despois cheguei a Vigo
o mar pareceume un animal salvaxe, perigoso
mantido a raia polos edificios da beiramar
que terman del noite e día para que non escape da ría
pola terra adentro