segunda-feira, 31 de janeiro de 2011

O barco dos seres melancólicos

Podes vivir onde sexa, coas tuas rutinas, coas relacións cotiás, absorbendo pequenas cantidades desas sustancias que che axudan a voar uns centímetros máis alto, recollendo nas esquinas mínimas doses de esperanza, parches para que non se che vaia o aire todo. Ti andas por aí coma unha máquina, ao teu, pero en realidade levas a existencia enteira navegando nese barco de madeira podre, o barco dos seres melancólicos; ninguén o diría porque fas unha vida en apariencia normal , só é esa superfície que se move guiada por un piloto automático creando a ilusión de estar vivo, esa lene capa que ven os outros. En realidade non estás aí, o verdadeiro de ti está embarcado dende sempre nesa nave, ou navío, ou nao, que fai auga dende o primeiro día e non acaba de afundirse dunha puta vez. Nunca serás quen de rebentarlle o casco, ou griparlle o motor, ou provocar o máis mínimo fallo para que deixe de ir á deriva e vaia ao fondo. Pero soñas, case todos os días, que encalla, que cho afunde un meteorito, ou calquera outra forza sobrenatural, que quedas náufrago na tona do mar, e ven outro navío cunhas siglas, ou uns inciensos, ou uns uniformes cheos de calor, de aroma, de color, que te recolle e nunca máis sentirás a tristura daquelas táboas gangrenadas.
Seguiría na superfície o mecanismo da existencia, en automático, pero ti estarías xa navegando nalgunha ruta sobre augas turquesa de ilusión.

terça-feira, 18 de janeiro de 2011

Televisión portuguesa na Galiza

Na miña opinión:
este é o camiño por onde Galiza debe avanzar, en lugar de estar a nosa sociedade sempre dirixida cara a Madrid, sería un airiño fresco o poder acceder aos medios dos veciños do sur, dos que agora estamos tan afastados, como se fosen moldavos ou bielorrusos. Os medios moldean o subconsciente das sociedades, e sería desexable que no de Galiza fose entrando un bocadinho de Portugal para que nun futuro nos aproximásemos facilitando que a grafía coa que escribimos o galego basculase cara aos eneagás, eleagás, facilitando a supervivencia desta língua pequena en perigo de asimilación.

Ben, evidentemente o galego e o portugués xa non son o mesmo mas temos unha orixe común e acaroados á árbore lusa, sen renunciar ao noso cerne, teriamos máis posibilidades de supervivencia. A miña opinión para a conxugación das grafías expuxéraa nestoutro post.

Esta entrada escríboa a raíz dunha noticia lida en El País. Asombrosamente o Bloque Nacionalista Galego ponse dacordo co Bloco de Esquerdas portugués para solicitar aos governos respectivos un intercambio de sinais. Unha iniciativa para loubar.

quinta-feira, 13 de janeiro de 2011

morte de peixe (ou) ready for the oven

Este peixe que ao longo da sua vida bebera todo un océano, máis un ou dous mares pequenos, recibe a unción in extremis con aceite de oliva mentres agarda a entrada ao infœrno
moulinex

quarta-feira, 12 de janeiro de 2011

imáisdé galego . improving the future

Esta semana seguirei a traballar nun proxecto que xa hai tempo levo madurando no sitio onde se poñen as ideas xunto ás mazáns, si, si, talmente coma se fai cos kiwis do país, para que amolezan, collan azucre e perdan o amargor. O estudo teñoo xa bastante adiantado e, se todo vai como espero, suporá un avance sen precedentes no nivel cultural da poboación en xeral e da xente nova en particular.
Trátase da... en fin, teño dificultades á hora de porlle un nome, tanto máis canto unha porcentaxe bastante alta das posibilidades de éxito radican en algo a priori de tan pouca importancia como o nome. Porque que mais pode ter que se chame cocido ou soupe-au-choux, o importante é o sabor e o nome non conseguirá cambiarllo. Pero se falamos dun produto novo, totalmente descoñecido no mercado... aí si que xoga un papel importante esa etiqueta, porque antes de que se poida decidir que, efectivamente, o seu sabor é bo, é necesario probalo, pero se aparece coa denominación birriax-nonmecomax, poño por caso, o mais probable é que teña pouca saída, aída que sexa o máis delicioso dos manxares.

Ben, feito este desvío innecesario para explicar algo xa de todos coñecido, mellor será que defina o tema e o nome iráselle achegando pouco a pouco.

Este é un aparello, aparato, ou device, como din en inglés, que ten a facultade de puntuar a poesía. O funcionamento é simples, basta con escribir o poema en cuestión (co tempo bastará co copy-collage) e darlle a aceitar. En poucos segundos a máquina sacará unha puntuación, entre 0 e 100, cun breve comentario explicativo da razón de tal nota. Poño por caso, escríbolle:
naquel biduido dos bidos louzanos
o páxaro sol non pía seus raios
e morre de amor
e a resposta non tardaría en aparecer, poño por caso, como “57” - “escasa innovación, rusticidade démodée” e o usuario se faría unha idea do valor obxectivo deses versos.

Coñecendo o valor real da poesía, saberíamos alimentar o espírito cunha dieta equilibrada en nutrientes, vitaminas e oligo-alimentos, provocando un enriquecimento cultural que xa a medio prazo revertería na sociedade nun incremento, digamos que do 20 por cento, do índice de desenvolvemento humano.

Podería chamalo versobxetivator ou émeuversoflorido?, ou aínda espelhinho-espelhinho. Xa, estou ouvindo desde aquí, os protestos e as protestas de xentes de toda condición que poñerán en cuestión a utilidade deste invento sen ter en conta que a base de calquera cultura é a poesía, sexa a dun pobo do amazonas, ou a dos que tradicionalmente se consideran civilizacións máis cultas, a rusa, a alemana, a francesa...

Que a poesía é o alicerce de calquera cultura é un axioma, cousa que nos evita ter que fornecer unha demostración. E preguntarédesvos (o questionar-se é bom!) quen é o que decide o que é ou non é axioma? A resposta é instantânea, como o nescafé: aquí, eu, que son o dono deste recuncho no que de cando en vez veño deixarvos un texto pequeno, apenas un papel colado á vosa porta.