sexta-feira, 21 de agosto de 2009

Un paso adiante, dous atrás. Matemáticamente non hai avance

-Oyes, mira, cuando esteas en antena podrías hablar castellano
-Non, non é necesario, aínda que ti fales en castelán eu enténdote ben, e ti enténdesme a min en galego.

Isto foi hai unha chea de anos, fai parte dos meus recordos de cando ía como un tanque abrindome camiño.

Non sei se cambiaron moitas cousas. Penso que o galego segue sendo a língua da loita dunha banda e a dos discursitos da outra, mas afastandose da sociedade a medida que ésta é máis urbana.

Eu, que son así de autista, fago como se nada e vivo como se houbese normalidade lingüistica. Mas que fai unha pinga soa na ría?

Flipo cando escoito nenos falando en galego (e non son os meus)

Haberá esperanza?

(a resposta, para que me entendan os dirixentes da Galiza: I don't know!)

segunda-feira, 17 de agosto de 2009

O río


Este río é xaponés, ou poida que chinés. No bater contra as pedras vai criando unha zona de baixa influência electromagnética, unha especie de no-man's-land onde as conversas poden escorregar por carreiros nos que nunca aparecerá o (teu) traxe de xuiz ni a roupa interior das (miñas) amantes.

O río cóbrete de minerais, úntate de marmurios relaxantes, masaxeache os músculos tensos cos verdes transparentes das suas augas. Será chinés, ou poida que xaponés. O río lembrame as tendas francesas onde venden a paz embotellada, sons de paxaros para espertar de bo humor, aromas desestresantes... tendas para enfermos dos que saen a moreas nas grandes cidades. Aquí non. Aquí xa temos o río que cura, amoléceche os circuitos do cerebro, permeteche esquecer o que ti queiras, xa sabes, remanso de paz. Un remanso non é a vida, só unha pausa. Necesaria.

Mentres coa voz imos facendo avanzar as horas, as nenas saltan da corda pendurada dun ameneiro, traxectoria circular polo aire e caida vertical na auga. As miñas sílfides. Poden ficar abraiadas durante dez minutos diante dun remuiño de dous centimetros de diámetro á beira da presa. Ou mergullar dez veces por minuto para apañar a area fría do fondo.

Claro que estamos no verán, estación propicia para escurecer a pel e branquear a alma... ou o que quede dela.

sexta-feira, 7 de agosto de 2009

A casa dos libros

Na casa dos libros facíase o amor no chan enriba das alfombras, mentres da planta baixa chegaba unha melodia de piano ou de clavicordio.

Todas as estancias estaban, e seguen estando ocupadas por milleiros de libros. Só quedaban, e quedan, os baños como reductos sen conquistar, mas a falta deles as fotos das montañas levábanme os minutos do paso diário obrigado aos glaciares, aos circos, ás neves eternas.

Os libros están na meirande parte escritos en francés, aínda que tamén os hai en inglés, espanhol, latín, alemán... nunha das visitas comecei o Discours de la Méthode, mas ás poucas follas cambieino por un método de italiano, que tamén abandonei para ir esnifando outras obras; ante tanta variedade non é un quen de se fixar un obxectivo. Nesta última estadía topei un de Poe, do mil oitocentos e pico, en inglés, titulábase Poesies, pero o meu english level fica a ras-do-chão, penso, logo deixeino. Fun até ao centro, a mellor libraría da cidade e logo de hora e media de pracer merquei unha novela, Les yeux jaunes des crocodiles.

Na casa dos libros hai debuxos de vilas medievais, árbores xenealóxicas, fotografías da cidade hai cen anos, mapas antigos de Bretaña (en bretón), medallas dos antepasados, cadros do século dezanove (xa sabes, eses normandos), unha escaleira de madeira que rincha, revistas de música, cuartos con cheminea, mobles retortos e unha foto miña de hai algúns anos, co pelo ridículamente (agora o vexo!) longo e un pendente na orella esquerda.

Tamén ten un precioso xardinciño con estanque e poissons rouges, mas fica fora das catro paredes onde moran tantos libros.