sexta-feira, 19 de dezembro de 2008

Aínda

hoxe volvín pasar por alí


nas rúas quedaba aínda, enganchado nas pedras das fachadas, o sabor húmido dos teus lábios elásticos contra os meus... despóis destes anos, aínda segue o arrecendo do teu cabelo nos soportais, nos pes das farolas e na máquina de preservativos. E todos os zaguáns escuros que acubillaron os abrazos, templos daquelas sombras cálidas onde as nosas mans abriron os ollos, estacións de lembranza, oración co teu nome a cada coche que pasa. Até a luz borrallenta do mencer, que coma espiñas de toxo a estrar a cama nos botara daquel cuarto de hotel miserento, soa no meu padal cun eco de torta de améndoa

aínda

alí por pasar volvín hoxe

quinta-feira, 11 de dezembro de 2008

Brazos pequenos

Pois xa estou de volta, logo dunha súper cea de despedida onde acabamos entre tres cunha perna de ovella, dez latas de cervexa e catro botelliñas de tinto, collín o luns pola mañá o camiño da estación a pe, o país paralizado coa festa de L'Aid, esquivando os regueiros de sangue que abrollaban dos canos rotos e corrían polas aceras,, vermello de alegría, xenocidio ovino. Seis horas de tren e noite en Arxel, o martes voo a Galiza con escala en Madrid. Et me voilà, ou aquí estou.

Marchara no verán só cunha chaquetiña na mala e volto con este frío e esta chuva, como se houbesen pasado dous anos. Recibido polos abrazos grandes e quentiños que dan os brazos pequenos, mans pequenas que escribiran exclamacións en maiúsculas no calendario agardando por este día. Agardando por min. O home máis importante da terra, do mar e do aire, como non se me vai encher o peito!

Biquiños

segunda-feira, 1 de dezembro de 2008

Botote de menos

meu blogue quiridinho; botote tanto de menos e non posso neste teclado azerty do taxi phone ocuparme de ti como quixera. Prontinho xa volto; pouco mais dumha semana e estarei em Galiza: Biquinhos para todas e todos: millons de biquinhos;

quinta-feira, 20 de novembro de 2008

Chimpo

Chimpo! Chimpiño cara ao oeste, flis-flús, eu e duas malas, cara ás ceas con colegas e con viño, e ás birras en bares de mala malísima reputación. O computador e máis eu, flis-flús, e duas malas demasiado cheas de cousas que non precisamos. Meu tesouro! aí vamos os dous collidiños da correa, arrastando esas duas pesadas, ti e máis eu sozinhos, imos tentar aprender algo, ou facernos máis duros, ou rematar dunha vez por todas con esta aventura, volver onde meu corpo espido non escandalice, alá onde xa nada será igual, nunca nada volve ser como era, nin sequera será peor, só muda, todo muda. Guk bai ere. Nós tamén, imperceptiblemente, coma os xirasóis seguindo o sol.

Hala, marcho! Aburiño, Arxel.

Biquiños a todas e todos.

segunda-feira, 17 de novembro de 2008

Cadeas

Deixáchesme a tua marca, o teu perfume nos pulsos e no pescozo, como unha cadea que a ducha da mañá tentará romper até á próxima invasión tan desexada. E os camiños tan, tan inmensos que aínda nin comezamos a percorrer, agardan por nós sabendo que nunca chegaremos, que ficamos nos douscentos primeiros metros e voltamos á saída.

Que pouco pesan estas cadeas e que só me sinto cando baixas polas escaleiras, recollo a mesa e fago a cama. E aínda a música non é quen de afogar o eco das tuas mans apretándome.

Irei á cociña, a realidade da cebola fritida afastará de min este estado improdutivo, outonal.

domingo, 16 de novembro de 2008

Derdja

E díxenme eu durante a longa viaxe de volta a Arxel... non pode ser tan difícil unha língua, xa tenho árbore, xa tenho terra, e casa e luz, e auga e pedra, e ceo e mar. Xa podo comezar a construir un universo onde a árbore botar raíces sen secar, onde a casa estea quente pola noite, a pedra mantenha firmes os recordos, o ceo sexa o produtor incansabel de sonhos e o mar... o mar que me cure as feridas e me encha os pulmóns de esperanza.

shayara-ardh-dar-dho-ma-hidjara-smaa-bahr

Con menos medios hainos que até levantaran impérios, eu só pretendo construir un cuartinho pequeno nalgún recuncho virxe do cerebro (vai ser malo de topar) dende o que ver o mundo a través destas letras revirichadas.
الدّارجة

segunda-feira, 10 de novembro de 2008

Días de amor

Hoxe, aujourd'hui, l-yom, hoje, mesmo podería dicer today, cheghei a casa ben tarde por cousa dun programa dobre-sesión contínua, ao estilo dos antigos cines Palermo e Avenida. E voltei canso, o xefe dicíame que logo de tanto traballo podería durmir ben e eu respondín que se fora logo dun polvo durmiría mellor. Mas o xefe é home, eu son home, os dous heterosexuais, así que ça ne nous avance en rien. E logo de facer media cidade a pe, de mala hóstia, para topar a oficina da compañía da luz e o gas, porque a factura nunca chega a casa, mas a orde de corte do suministro si que saben facerma chegar, aínda houbo o traballo de l-aachiya (le soir), que non me incomoda mas foi muito seguido. E volvín a casa coa sá intención de sustituir a cea polo labor humanitario de rematar coa solitaria botella de vodka que levaba unhas semanas aburrida ao lado do concentrado de tomate e os cartóns de leite. Non é que goste demasiado desta colonia eslava, prefiro o ron dos paises máis cálidos, porén non habendo pan bos son os bollicaos. E así me atopo, saio ao balcón para fumar un pitillo e volvo tropezando nos mobles e con dificultades para ler a pantalla do computador, este cabrón a medida que vou bebendo vai diminuindo a sua resolución gráfica. Há dias como hoje em que digo muitas vezes Algérie, mon amour! Ras le bol d'être étranger henaia (ici)! ou traducido em lingua vulgaris, até os ﺲﻧﻮﻳﻮﮐ de ser estranxeiro aquí! Pido a nacionalidade e as quatro mulheres que me correspondem a cámbio de um insignificante cachinho de pel!

domingo, 9 de novembro de 2008

Fauna e roupa


Curioso, porque na foto non se mira a fauna nin a roupa, mas hainas, a roupa é a miña e a fauna a do oued, mesmo onte vin unha parella de bufos preciosos e os meus pantalóns a secar... Como non teño proba gráfica de ningunha das duas marabillas, deixo inmortalizados aos testigos que chegado o caso poderán corroborar o que digo.

sexta-feira, 7 de novembro de 2008

Agur, Aljer el-djaza'ir


E si, andábache pesimista, algo decaído podíase dicer, prefiro o outro estado de violencia emocional cando o meu vocabulario se fai do máis vulgar, a ira enchendo o noventa por cento das miñas horas todo polo traballo que nunca colle a forma que eu lle dou. Mas non se pode escoller, tocou abaixarse ao decaímento pasivo, en troques de deixarse sacudir pola mala hóstia que move o sangue todo.

É que son conservador.

Quero conservar todo o que me gusta, aínda que souvent o perda.

E agora hai que emigrar, agora que xa estaba integrado no barrio, na cidade, no traballo, marchar para o oeste, outro apartamento, outro ambiente, iso si, cervexa non falta na cidade do pecado.

Para a conexión á internet xa veremos.

Desta volta é definitivo, recoller a pouca roupa que teño, os libros, as sabas e o computador.

Tamén vou levar o pelador de patacas, collinlle moito cariño.

Os paxariños do oued non me collen na mala, botareinos de menos.

Seres indecentes

Indecente sinceridade estudada para desarmar ao outro, escolas de miradas puras e insistentes, que nin se apartan dos teus ollos nin sequera pestanexan, duelo de honradeces, só para vender unha póliza de seguros.

Indecentes mans treinadas para comprimir a do outro, academias de apretóns de mans trituradoras de metacarpios, finxindo que é o corazón o motor desa forza cando só é o manual do representante o que lle calcula os kilonewtons en función do peso do adversario.

Indecente cordialidade invitando á apertura que rápidamente se amortece cando o afable imitador de ser humano descobre que non es ti o animal a cazar.

Indecente pallaso que pon colado ao seu nome os seus estudos, o seu posto na empresa, as suas propiedades, seres semi-humanos... ou quizáis demasiado humanos para que consigan pasar polo burato estreito da miña gorxa.

terça-feira, 4 de novembro de 2008

Ou protocolo de comunicación

Tocou visita cultural a Chlef, se consideramos o traballo como cultura, si, pódese dicer que foi unha visita moi cultural.

E volvo topar relatos deses anos negros, a xente fala dos noventa como se fose hai cincuenta anos, lonxe, lonxe. Sempre os escoitas en primeira persoa, quen cho conta non che fala de oídas, porque de oídas poderíache contar centos de casos, sempre é unha situación violenta (explosións, tiros, mortes) vivida polo que a narra. E nunca topas nin a mínima pegada de orgullo, ninguén o conta coma unha valentía, máis ben co alivio de que xa teña rematado e estar enteiro. Houbo moito medo.

De todo iso aínda quedan residuos, hai quen di que mantidos polo exército para conservar o negocio suculento da seguridade. Esta mañá vin aos operarios dunha compañía estranxeira a choiar en campo aberto, na electrificación da vía, e estaban protexidos por dous fulanos de paisano con fusís de caza ao lombo que dende un outeiriño os vixiaban (a eles, non aos arredores!), semellaba máis unha imaxe dun campo de traballos forzados que outra cousa. Por sorte no meu podo pasar un chisquiño máis desapercibido.

E como é ghratis poño unha foto que alí fixen, xa hai meses, para o que teña inquedanzas ligüisticas. En árabe leríase Ash-Shlaf, aínda que os as pronuncíanos es e quítanlle o artigo, mesmo ao falaren no árabe da rúa, así que queda Shlef, ou, coa grafía francesa (portuguesa, também) Chlef. En galego habería dar algo coma Xlef, que máis parece protocolo de comunicación do computador que nome dunha cidade.

domingo, 2 de novembro de 2008

Arrastrando os pes

Teño algo a apretarme o estómago

ou o peito ou ambos os dous

será o n'gauss de laranxa

que non coñece aínda o meu corpo.

E a cafeteira, insolidaria ela,

botoume un líquido negro frío

que vin sair silencioso

dende o teito da cociña,

un home frío apostándoo todo

a un café nacido morto.

Sain recargar o móbil que

ás veces axuda con palabras

chegadas ao dereito da praia,

sen forza para falar arrastreime

mas o tendeiro sempre fala

e anota até catro veces a cifra

que até catro veces se borra

na calculadora xaponesa

mentres me recita as suratas

que non é quen de traducir

arrastro os pes co peso das bolsas

arrastro a Noé e aos fillos de Sem

arrastro o maná e mais o Sinaí

que hoxe quedaron colados

á miña roupa sen me penetraren

nin un milímetro de pel

subo, subo, subo, coa luz amarela

a me agardar alá arriba

o eco de cada paso na escaleira

esváese sen encontrar a resposta

e polos vidros que onte limpei

hoxe entra reforzada a noite




sábado, 1 de novembro de 2008

Doces, moi doces, lembranzas salgadas

deitado na cama do hotel, mas non estaba só, tíñate a ti ao outro lado do teléfono e, agora cho confeso, contento de que estiveses tan lonxe para que non vises o rubio que me puxen cando me recitaches aquel textiño que escribira para ti, co teu acento cheo de escuma do mar facías marabillosas aquelas palabras que lidas por min semellaban un tratado de electrónica industrial. Fora unha honra... e unha verghoña. Nos seguíntes días respostaches coa cousa máis fermosa que ninguén me teña escrito nunca, con palabras que comezaban por a (non era alicates) e por b de borracho que coa salitre dos teus versos virábanse en salmón afumado no meu paladar, sal dos croques comidos na praia, sal que cura as feridas e abre o apetito. Muito bebera e muito te amara.

Unhas fotos de Arxel


Duas fotos que tomei esta mañá no centro, veuse un día caralludo, saín a pe até Didouche Mourad e La Grande Poste, ao comezo do paseo crucei centos de policías, non estaba eu alá moi tranquilo, por se acaso levei o pasaporte, anbaban coas celebracións oficiais do primeiro de novembro, carros negros, de gama alta, con bandeiriñas de todos os países que veñen aquí levar un bocadiño da riqueza da terra, a lamberlle o cú ao senhor B. que por certo xa cambiou a Constitución para se facer nomear presidente unha vez máis, até 15 anos, mentres aos militares lles vaia ben pode seguir no poder ainda que estea morto e momificado.

Pasada a zona quente xa unha camiñata agradábel, soliño, xente de domingo, sen ser venres, é festivo, así que pareime moito nas vitrinas das librarías, entrei en Ibn Khaldun, gocei e merquei. Logo cafeciño no Miryam, outra voltiña vendo ferreterías e librarías, unhas horas de relax.

Tomeille por enésima vez unha foto á Grande Poste, para min é o monumento que identifica a Arxel, moito mellor ca o monstro que fixeron nos anos oitenta na memória dos mártires (vou pór unha foto del). E tirei tamén unha do hotel Albert premier, no mesmo largo da GP, edifícios deste estilo son os que lle deron a Arxel o sobrenome de Alger la blanche. Unha espiniña... son todos de factoría francesa. No día de festexar o comezo da revolución pola independencia non está ben lembralo.

sexta-feira, 31 de outubro de 2008

Frio e bos recordos

E por fin chegou o frío! levaba toda esta semana traballando de manga curta, non por ser máis valente que ninguén, que ía un tempiño morno moi agradábel, mas o último día, o mércores, comezou a refrescar, e pola noite o edredón non era suficiente, así que onte xa prendín a calefacción. Non é que sexa a neve, dicían oito ou dez graos de mínima e dezaoito-vinte de máxima, mas nesta parte onde vivo, se é certo que no verán corre un ventiño que fai levadeiras as altas temperaturas, no inverno... tamén corre ese fodido ventiño e me leva a pouca calor que dá gardado esta casa vella. Como estou á beira do oued o aire aproveita este carreiro para ghavear dende as zonas baixas e lambe as tres paredes exteriores máis a terraza roubándome as calorías. Ben, é unha especie de troco, non é que mas roube, cámbiamas por frigorías.

E na rúa, mi madriña, xa saiu a xente cos abrigos, dixen eu, carallo, parece que estamos na Suíza, eu coa miña chaquetiña de verán e o persoal xa con estes chaquetóns. Mas non é de extrañar, nin é a primeira vez que tal me acontece, o ano pasado en Euskal Herría fora moito peor, era o mes de novembro e si que pasei frío, como en Galiza andavamos co verán de sanmartiño só levara a chaqueta de marras e ao chegar alí... brrrrrrrrrr, unha mañá voltando das festas de Ormaiztegi caíume a xiada por riba mentres agardaba polo tren, menos mal que o corpo era unha caldeira a queimar cacique e cervexa. (A xiada é o único mal recordo que me quedou desa vila, o resto todos caralludos)

Millóns de bicos á xente do Goiherri. Jende jatorra Goiherrian daude, ongi hartu naute, lagun bezala. Hara bueltatzeko gogoa dut.

Intuición e ecuacións diferenciais

Durante anos considerei a vida como un modelo teórico cun número de variáveis finito. Destas variáveis só un pequeno grupo delas tinhan un peso considerável para seren tidas en conta, o resto podendo ser desprezadas sen risco de alterar sensivelmente o resultado.

Ante qualquer encrucilhada só se precisava introducir os valores destas variáveis na ecuación diferencial apropriada para obter o resultado correto. Sendo así a toma de decisións sempre un proceso obxectivo e sen posibilidade de erro.

Porén, a experiência veu demostrar que algumhas das variáveis consideradas de menor peso, e que polo tanto non entraran na ecuación, condicionavan despóis dumha maneira ostensível o novo caminho marcado polo resultado matemático exacto, sen decimais.

Na atualidade o cálculo diferencial releguei-no aos procesos puramente físicos e no resto só me guio pola intuición xa que o tempo veu demostrar que é un sistema muitísimo mais complexo e con resultados mais fiáveis do que a simples ecuación diferencial, por mui elevado que sexa o número de variáveis en ela introducidas.

quarta-feira, 29 de outubro de 2008

Tradución

O carballo grande

Vivía afastado dos camiños forestais
non era de ningunha maneira unha árbore de profesión
nunca vira nin a sombra dun leñador
este gran carballo orgulloso no seu tronco

Tería coñecido días tecidos de ouro e seda
sen os seus viciños máis achegados, a pior xente que se poida atopar
as canas mal pensadas, nin sequera chegaban a ser bambús,
que se divertían a lle facer a vida imposible

Dende a mañá até á noite estes gomiños
que malamente chegaban á talla de canas de pescar, casi nin matasogras eran
andábanlle arredor cantándolle, in extenso
a fábula do carballo e da cana

E aínda que fose de madeira (nos carballos é cousa corrente)
a fábula non o deixaba indiferente
aconteceu que canso de ser o branco das suas bromas pesadas
decidiuse polo exilio

Con moito traballo sacou os seus grandes pes do burato
e marchou sen mirar atrás nin moito, nin pouco.
Mas eu que o coñecín, sei ben que sufriu
de deixar a ingrata patria.

Á beira dos bosques, o carballo aflito
iniciou a relación con dous namorados
"Gran carballo, deixanos enriba tua gravar os nosos nomes..."
o carballo grande non dixo non.

Cando houberon acabado o seu saco de bicos
cando de tanto bicarse os seus fuciños se gastaron
escoitaron entón, aguantando as bágoas
o carballo contando as suas desgrazas.

"Gran carballo, ven canda nós, atoparás a paz
as nosas canas teñen educación e non son nada caraduras.
Entre as nosas paredes terás unha estancia agradábel
regado catro veces ao día"

Dito isto, os tres se puxeron en camiño
cada namorado levando unha raíz na man
qué contento parecía! qué feliz parecía!
o carballo entre os seus namorados.

Plantárono ao pé da sua chabola
e foi entón que comezou o desencanto
xa que o único rego que tivo, foi a chuva
dos cans levantando a pata contra el.

Colléronlle todas as landras para alimentar os porcos
coa sua fermosa cortiza fixeron rollas
e cada vez que era ditada unha sentencia de morte
era el quen herdaba do aforcado

Logo estas malas xentes, un perfeitos vándalos
cortárono en catro e fixeronse unha cama
e a horribel bruxa como tivo unha chea de amantes
fíxoo envellecer prematuramente.

Á fin, un triste día, esta parella desalmada
pasoulle a machada e botouno ao lume
como leña dunha caixa, amargo destino!
morreu na cheminea.

O noso cura, santiño menesteroso
dubida que o seu fume se eleve até Deus.
Qué saberá o fulano, e quén foi o que llo dixo
que non hai carballos no paraiso? que non hai carballos no paraíso?

O carballo grande de Brassens era unha sobreira

Le grand chêne
Il vivait en dehors des chemins forestiers,
Ce n'était nullement un arbre de métier
Il n'avait jamais vu l'ombre d'un bûcheron
Ce grand chêne fier sur son tronc.

Il eût connu des jours filés d'or et de soie
Sans ses proches voisins, les pires gens qui soient
Des roseaux mal pensant, pas même des bambous,
S'amusant à le mettre à bout.

Du matin jusqu'au soir ces petits rejetons,
Tout juste canne à pêche, à peine mirlitons,
Lui tournant tout autour chantaient, in extenso,
L'histoire du chêne et du roseau.

Et, bien qu'il fut en bois ( les chênes, c'est courant )
La fable ne le laissait pas indifférent
Il advint que lassé d'être en butte aux lazzis,
Il se résolut à l'exil.

A grand-peine il sortit ses grands pieds de son trou
Et partit sans se retourner ni peu ni prou.
Mais, moi qui l'ai connu, je sais bien qu'il souffrit
De quitter l'ingrate patrie.

A l'orée des forets le chêne ténébreux
A lié connaissance avec deux amoureux.
«Grand chêne, laisse nous sur toi graver nos noms …»
Le grand chêne n'a pas dit non.

Quand ils eurent épuisé leur grand sac de baisers,
Quand de tant s'embrasser, leurs becs furent usés,
Ils ouïrent alors, en retenant des pleurs,
Le chêne contant ses malheurs.

«Grand chêne, viens chez nous, tu trouveras la paix
Nos roseaux savent vivre et n'ont aucun toupet,
Tu feras dans nos murs un aimable séjour,
Arrosé quatre fois par jour.»

Cela dit, tous les trois se mirent en chemin
Chaque amoureux tenant une racine en main
Comme il semblait content ! Comme il semblait heureux !
Le chêne entre ses amoureux.

Au pied de leur chaumière ils le firent planter
Ce fut alors qu'il commença à déchanter
Car en fait d'arrosage, il n'eut rien que la pluie
Des chiens levant la patt' sur lui.

On a pris tous ses glands pour nourrir les cochons
Avec sa belle écorce on a fait des bouchons
Chaque fois qu'un arrêt de mort était rendu
C'est lui qui héritait du pendu.

Puis ces mauvaises gens, vandales accomplis
Le coupèrent en quatre et s'en firent un lit
Et l'horrible mégère ayant des tas d'amants
Il vieillit prématurément.

Un triste jour, enfin, ce couple sans aveu
Le passa par la hache et le mit dans le feu
Comme du bois de caisse, amère destinée !
Il périt dans la cheminée.

Le curé de chez nous, petit saint besogneux
Doute que sa fumée, s'élève jusqu'à Dieu
Qu'est-ce qu'il en sait le bougre, et qui donc lui a dit
Qu'y a pas de chêne en paradis ? Qu'y a pas de chêne en paradis ?

Esta tarde o traduzo, foi o conto do último post de casatlántica que me fixo lembrar esta canción. Como a maioría das letras de Brassens, gústame moito.

domingo, 26 de outubro de 2008

Filosofía

Nin me fales de ir ao deserto, meu!
deixame escoitar as cinco chamadas
diárias á oración
e bótame de comer.

sábado, 25 de outubro de 2008

Horas e días

Mañá Galiza terá a mesma hora ca min, e o computador no que nin pasei a pena de modificar a configuración rexional víndome aquí, xa marcará a hora verdadeira, non 21:40 cando aínda son as nove menos vinte. Aquí xa as noites comezan moi cedo, alí será unha entrada máis no inverno, de súpeto a ver anoitecer unha hora antes. Eu nada, mañá día normal, coma martes ou terça feira, é unha vantaxe o andar adiantado, así chégame o mércores pola tarde coa fin de semana debaixo do brazo.

Hoxe preparei unha super-tortilla de oito ovos, tres patacas descomunais, catro ou cinco dentes de allo e, como non, catro cebolas pequenas. Os pementos da tenda estaban un chisco murchos, senón houber posto un chisquiño de verde entre tanto amarelo. Por certo que o tendeiro preguntou moi discretamente, vous-êtes seul à la maison? non cré que sexa quen de comer tanto como lle levo, mais oui, bien sûr, des fois j'invite un ami, mais j'habite tout seul.

Antonte pasei pola porta do parque zoolóxico de camiño para casa e acordoume que xa había tempo que tiña ganas de visitalo, así que

Onte, para facer algo distinto de ler ou viaxar polos blogues, marchei alí ás once da mañá e voltei ás tres a casa, é inmenso, poucos animais e todo moi abandonado, non esperaba nada distinto a desidia é moeda corrente neste estado estatalizado. Iso non é o que quería contar, é inmenso, si, entre unha zona con dromedarios e elefantes tes que andar máis dun quilómetro até o recinto das feras, leóns, tigres e outros, e vas por unha estrada entre montes e campos, está cheo de parellas, que aproveitan o paseiño dominical para perderense entre os arbustos. Ai, particulinhas em suspensão no ar! e eu tão sozinho! Até cando farto de camiñar a subir e baixar costas cheguei a un parque de atraccións que botara raíces de óxido nos anos setenta e quixen beber algo, o do quiosco me dixo que era a hora da oración do venres, que tiña que agardar, ai, miséria. Así que din volta cara á entrada botando moitísimas cousas de menos (ademáis do refresco) ou mellor dito botando algunhas cousas moitísimo de menos.

Xa está.

quinta-feira, 23 de outubro de 2008

A aguadar pela incompatibilidade

Agardandando, pedindindo ás particulas en suspensión do aire, que soe o móbil, ou como pouco que vibre un chisquiño e apareza o teu nome na pantalla. E baixe a correr mercar unha botella de martini. E acudas á chamada do meu arroz con pavo-perú-dinde. E me contes a tua vida alá en Qatar, e eu a miña nesta Arxel que ti coñeces tan ben como eu as corredoiras do monte da miña aldea.

Mas pedindindo, máis ben esperando con esperanza desesperada polo teu corpo apretado nesa roupa tan sofisticada que me afoga, e non sei nin por que caminiño se chega á porta que fai cair ese disfrace ben estudado. Non che sei, eu tan espido e ti con tantos tantísimos abalorios, con ferramentas tan dispares non é doado de facer funcionar nin o mecanismo dun chupete. É coma se un astronauta quixera acoplarse cunha bacteria que topa en Marte. É un chisco difícil, aínda que habendo amor... xa se sabe, supéranse todas as dificuldades.

E como son home de acción (?!) case baixo, estilo foghete, visto non visto, até á tenda de licores e traio o martini, e comezo a botella, e logo, cando xa estea seguro que non chamas tereina medio rematada e a tristura ou a decepción toparan as entradas pechadiñas, a miña cabeza xa dándolle voltas a outros asuntos, contigo alá lonxe, falando inglés e árabe polos cóbados eu aquí co francés e o galego saíndome por debaixo das unhas, manchando o teclado de gilipolleces.

Veña, ikusi arte, mulher chea de brillantes que pasaches un día á beira da miña cama sen deixar nin unha soa pegada no edredón.

Despertar

Que durmo, que non durmo... oito da mañá e xa non hai maneira, quería comezar a fin de semana hibernando coma un oso mas as oito horas sobran e o corpo non aguanta máis en horizontal. Precisaría unha ronda nocturna até ás sete da mañá, facéndome a boca ron comezaría polo Cangaceiro e remataría no último dos últimos, volvendo a casa aplastado pela luz delatora do novo día. Entón si, entón durmiría até ás duas ou tres da tarde.

Postos a madrugar busco o lado práctico e quero baixar ao centro para adiantar o traballo, el-khedma, (el-؏mel en normativo), estaba o tempo gris facéndome dubidar, recollo a roupa do balcón? hala, aí se queda, poño unha chaquetiña e se chove que chova, bótome á rúa, qué carallo, faltaría máis que un galego tenha medo da chuva. E veñen as alegrías unhas atrás das outras, vou cambiar 100 euros no mercado negro e danmo a 113, cando no banco está a 81. Este verán, co dólar no máis baixo dábancho a 118.

Logo comezo a baixada, chamada de teléfono, boas novas, os amigos topan traballo. E aínda non levaba nin medio quilómetro cando topo ao taxista en sentido oposto que cruzaba de casualidade por alí (tamén el se chama Alí). Fálolle dos plans que teño, do material que ando a procurar e me di, viens, je t'enmène! e lévame a unha tenda dos BeniM'zab, que tanto che venden un saco de cemento coma un térmico trifásico, teñen fama de teren todo todo, mas non é certo, exactamente non tiñan o xustiño que eu precisaba mas apañeime.

Saíu o sol, paramos tomar un cafeciño en Cité Malki, deixoume na placette, e fixen as compras, por fin, de novo volvo ter cebolas para poder lembrar o arrecendo da cociña de mamá o sábado pola mañá, cando aínda dando voltas na cama, tentando fechar todos os soños comezados, se abría o novo día co son da cebola a se fritir no aceite, e aínda hoxe, tantos anos despóis, ao despertar coa chuva a bater no tellado, ese repenique similar ao da tixola, faime voltar a aquel cuarto compartido, a aquel mundo no que a luz chegaba adornada co arrecendo do refogado.

terça-feira, 21 de outubro de 2008

Martes, nin te capes, nin te enmarques.

Canso do traballo, canso de agardar volvín a pé a casa, chovía. Cheguei antes que se viñera no taxi, adiantei máis coches que se fora pola autoestrada, un caos de circulación. Tomei unha ducha, volvínme cortar as mans co frasco da loción capilar que me esvarara das mans esta mañá, aínda quedaban cachos na bañeira. Tomei tres cubatas de vodka, o ron xa hai tempo que se esgotou. Logo estiven co computador, fixen unha tortilla triste, non tiña cebola! acompañeina co tinto país e saín mercar tabaco, como dixen no post de onte, a rúa arrecende a flores sobre todo pola noite, un paseiño pracenteiro, e ademáis topei ao tendeiro dando unha volta, xa sei que se chama Amar, ou como se escriba, e aínda pasamos un ratiño a falar, un home moi agradabel. E non lembro o que quería contar... ah, si, o de ir á lúa que moita xente puxo no post do que faría eu se fose millonário. Eu non, non iría alí porque se non hai auga malamente pode haber viño. E falando de auga e viño, sempre tan estreitamente ligados ambos os dous, por desgraza, lembrei un compañeiro de traballo de hai anos, de Rubiós, nin máis nin menos, menudo tipo, se un día tivese que cruzar o atlántico nunha balsa querería que fose con el, a alegría en persoa, no mundo debera haber moita xente coma el.
C'est tout.

segunda-feira, 20 de outubro de 2008

Le parfum des fleurs

Ah, et vous ne le savez pas, mais ma rue, la nuit, surtout la nuit, elle embaume les fleurs du chevrèfeuille, et vous savez? même quand on n’as pas le sourrire aux lèvres, les tonnes de toutes les conneries salles à vous peser dessus, on ouvre bien les narines et ces arômes vous enlèvent, vous kidnappent et vous déposent sur un pré avec des vaches à paître sous un noyer, elles toujours si indolentes, si paisibles, qui savent prendre la vie du bon côté, pas du côté vache (toujours ça m’a émerveillé quand elles me guidaient, quand elles connaissaient le chemin bien mieux que moi!)

Je crois que tout le monde devrait avoir le droit au parfum des fleurs, parce qu’elles font oublier tant des misères. Mais souvent lorsque le chien est maigre, les puces si acharnent dessus, et les démunis sont entourés de poubelle qui fait les peines plus pénibles avec les odeurs de pourriture à garder les maisons de lattes métaliques loin de la dignité à laquelle l’être humain a droit par naissance.

Enfin, je remercie tous les voisins qui s’occupent des plantes dans leurs jardins, surtout ceux de la maison avec le drapeau palestinien, tout fier, avec le croissant au bout du mât. Là où habite le vendeur de roses, le manchot à qui j’achète de temps en temps des bouquets de roses pour égayer mon salon.

sábado, 18 de outubro de 2008

Semana das letras

Hai semanas coma esta que comezan e rematan por p, de Portugal, bem seguro, p de Pessoa, p de Pissarro, que sendo el de nacionalidade holandesa tiña os antepasados orixinarios de Bragança. Delicia de probar cousas saborosas polos ollos. Tamén foi a semana do b, de Brassens, xa había tempo que non o escoitaba, e me segue emocionando coas suas rimas, con calquera dos seus temas Supplique pour être enterré à la plage de Sète, por exemplo. Ah, e tamén a semana dos as, a de aragonés e a de asturiano, e, como non, a de árabe, a de línguas descoñecidas, que xa non dan entrado na miña cabeciña escasa de neuronas. Semana de frío. Semana de incumprir os propósitos da véspera dende primeira hora da mañá. Semaniña normal, coma outra calquera, as cousas deliciosas xa as deixei escritas aquí, as noxentas non as escribirei para que non se volvan máis importantes do que en realidade son.

Tamén volveu abrir o restaurante que levaba pechado dende o comezo do ramadán, ese que só ten sardiñas, pescada e chocos, mas todo condimentado co sorriso da camareira en hidjab.

En fin, boa semaniña, para todos os que a comecen mañá. (Sim, para todas também)

sexta-feira, 17 de outubro de 2008

Os labores domésticos

Coso cos dedos bastos de labrador tentando tapar os buratos deste pantanlón que se foi gastando sen remedio, xa tan vello, e a pouca habilidade de costureiro queda patente nas manchas dun vermello vivo que pouco a pouco escurecen e afean a tela esfiañada, mas devagar vou colando cicatrices de fío que cando menos evitarán mostrar as partes que cómpre ocultar aos descoñecidos, para que os soños non se volten realidade e pasee de novo espido na rua, ou durma en coiros sobre o esterco da corte. Para que as intimidades non se esparexan sobre a erva como as tripas do soldado que ven de perder a guerra, xa para sempre.

Un frío insólito

Os ruídos das patas das cadeiras rabuñando no meu teito, os choros intempestivos do bebé á metade da noite, as voces apagadas da televisión nas tardes de fin de semana e o ritmo dos golpes da cabeceira da cama contra a parede, todo iso desapareceu, así como se evapora o fume do tabaco levado por unha corrente de aire, o día que voltei cedo, un día anormal coma outro calquera, no que alguén roubara a esteira da miña porta e eu seguín subindo até á última planta onde topei unha terraza con antenas parabólicas oxidadas e baldosas despegadas por onde entraban os debuxos de humidade ao meu cuarto. E souben que todo fora mentira, e a corrente de aire deixou un frío insólito a me partir os ósos, e estouparon cen cargas de dinamita nos alicerces da torre de lóxica binaria e harmonía de ecuación diferencial que tantos anos me levara levantar.

quinta-feira, 16 de outubro de 2008

Pobreza e culpáveis

Vin onte no blogue de oko, dornaretina, un aviso para unha presión dos blogueiros en contra da pobreza. E como máis vale tarde que nunca, deixo unha foto dos refuxiados que se veñen para o norte fuxindo a guerra, a fame, a violencia, non digo que veñan fuxindo a pobreza porque o norte tamén é pobre pero un chisco menos.

Coas riquezas naturais que hai neste país encóllese o corazón de ver xente pasando tantas necesidades. Hai que lle botar a culpa a alguén, por exemplo aquí o máis sinxelo é botarlla primeiro aos franceses e logo aos governantes actuais que criaron un réxime burocrático socialista (?!) no que a rendabilidade non é un parámetro a ter en conta. Fálase por poñer un caso dunha canteira na wilaya de Bouira, até hai ben pouco estaba en mans do estado que a administraba coa desidia típica de a quen o benefício nin lle vai nin lle ven. Pasou a ser xestionada por unha empresa mixta turco-arxelina e en dous anos obtivo máis ingresos que nos vinte anteriores. O beneficio é riqueza que repercute sempre dalgunha maneira no povo dos arredores.

Aparte do petroleo e o gas, o mercúrio, ouro, ferro, cadmio, zinc, fosfatos... producen uns rendementos anuais que dan vertixe a quen ten que pasar o mes con 110 euros por dez horas ao día de traballo. Claro que a miseria ten culpables, e non se pode dicir que sexa moi complicado atopalos. (cando menos moito máis doado topalos a eles que seguir o rastro dos millóns de dólares que foxen por corredoiras retortas cara ás suas contas)

segunda-feira, 13 de outubro de 2008

Recollida selectiva

Despertei moi tarde esta mañá. Tiña o móbil na mesiña de noite, cando soou apagueino e continuei a perfeccionar unha letra nunha palabra do título, total por só unha letra deixo o tema rematado, cando estivo a tarefa lista acordei, mirei o móbil que xa estaba entre as sabas e pasaran corenta e cinco minutos, así que, como todas as mañás, erguínme ás carreiras, metín os soños da noite nunha bolsa de plástico lastrada no fondo cun ladrillo da parede, pecheina ben pechada e baixei con presa cara ao táxi que xa levaba un anaco a me agardar na porta. A uns quilómetros cruzamos El Harrach que separa Dar-el-Beida de Mohammadia, xusto no medio da ponte guindei coa bolsa que foi mergullarse nese río de augas bastas e escuras. Sei que non son eu só quen se desfai así dos soños chocos de cada noite, de feito lin esta semana no xornal que os veciños da ribeira comezan a desenrolar patoloxías oníricas, e que xa están fartos, que este mar sen marea non pode con todo e gran parte das bolsas quedan alí de por vida, e moitas rachan e deixan escapar esas deformidades que eles non teñen por que sufrir.

É certo que o fondo do río está a cada paso máis poluído e a miña casa ten cada día menos ladrillos. Porén, mentres non haxa unha recollida selectiva, nalgún sitio teño que me desfacer de tanto fracaso.

domingo, 12 de outubro de 2008

Relixión e estados irreparáveis

Quería comprar uns ovos para facer unha tortilla, xa comezo a ter experiencia no choio, mas subín primeiro até á praza, la placette chámanlle, e pasei pola tenda de licores, onde un dos dependentes fixo un bo chiste sobre a miña camiseta (mexan por nos e temos que dicir que chove) dicía algo de porno, que sobraba un S ou algo así, díxenlle que non, que quería dicir Pour Nous, fíxome rir o condenado e leveille unha botelliña de tinto, na rúa de novo, coa botella na bolsa xa non podía entrar na tenda de ultramarinos, o home é praticante, teñoo topado moitas veces a rezar atrás do mostrador e non quero que pense mal de min, mesmo se sabe que non son do grémio, así que merquei tabaco e voltei ao computador, e cun cacho de queixo que había na nevera e moitos vasiños deste sangue de mahoma xa dou por bo este serán de luns (é que aínda non me entra na cabeza que sexa sábado). Estiven nun foro do país, deste, e falábase dos seis fulanos que en Biskra foran condenados (anos de cadea!!) por comer durante a xornada de ramadán en público. Deixeilles a miña experiencia no país, como non crente, como estranxeiro mas vivindo con eles, aínda hai xente que o xustifica, cando, cando, pero cando a relixión ficará só no corazón e os estados se decidirán a facer só o seu traballo. Honte, vergonha, lotsa! Ogalla un día Arxelia non teña nada que lle envexar a Europa, remate a corrupción, o enchufismo, o governo dos militares, a puta miséria, a chulería do terceiro mundo, ogallá un día pasen a ser o segundo mundo, coma a Galiza, ou assim. Deséxolles o mellor, sobre todo que non se lles escapen os mellores cara Europa e só queden a desgovernar os máis inútiles fillos dos inútiles. A ver se me botan do país dunha vez e volvo traballar a Vigo!

quinta-feira, 9 de outubro de 2008

Papá

Onte a noite houbo unha tronada de medo, e a chuva caía que daba gusto. Esta mañá seguiu a chover mas pola tarde saiu un chisquiño o sol e aproveitei para ir tomar café e tarta en Sidi Yahia, logo no canto de voltar directo a casa fun dar un paseiño até Bir Mourad Rais (Bermondraís, que lle chaman) e sabes, creo que me estou a voltar vello. Recordo milleiros de paseos que de rapaces demos cos pais, na Galiza e fora dela, e agora vexo que co tempo voume parecendo máis a el. El é de carne e oso mas semella un imán, e onde vai quedar pegado senón nas vitrinas das ferreterías, aquilo para nós non tiña ningún interese, agardabamos a sua pausa na camiñata, aburridos ou tentando amosar uns gramiños de empatía mirando a ferrallada, fea e allea ao noso universo.

Cando paseo por unha cidade eu adoito parar nas librarías, se están pechadas repaso os libros expostos a través do vidro, se están abertas entro e, cando valen a pena, podo ficar máis dunha hora a gozar, a escoller, a respirar o seu arrecendo. Sen embargo hoxe, en Bermondraís quedei parvo coa ferramenta que tiñan exposta na quincaillerie á beira da gasolineira, qué marabilla de carracas, chaves mixtas, xogos de vasos para chave de media ou un cuarto, extractores de rodamentos, alicates variados, desparafusadores de calidade, comíaos cos ollos, entrei e levei un xogo de puntas antivandálicas, allen, planas e estrela co seu adaptador para a makita, e quedei contento coma un rapaz no día de reis, pola módica suma de setecentos oitenta dinares.

Seguramente ha ser a idade. A terra ulía a outono, deben ser as follas a apodrecer no chan.

Se for millonario e extravagante


En resposta ao Paideleo vou poñer cinco extravagancias que faría se fose millonario, mesmo moi millonario, cando as necesidades básicas estivesen cubertas e o corpo só tivese o traballo de cumprirlle os caprichos á mente.

Seguramente tería un establo con todo luxo de comodidades para as vacas, e non, non lles poría uns altofalantes para que escoitasen música (teño un coñecido en Euskal Herría que si lla pon) eu poríalles unha persoa durante unhas horas ao día a recitarlles poesía, seguro que saía un leite cheo de metáforas e imaxes deliciosas, non habería nin que lle botar azucre.

Iría pasar un tempo cuns inuit dos de antes (non sei se quedarán) deses nómadas do trineo tirado por cans, comendo peixe cru e carne podre.

Tamén buscaría a maneira de botar unha tempada convivindo con algún povo da selva amazónica, aprendendo a cazar monos con cerbatana.

Faría unha marea no Gransol ou en Namibia. A traballar cas redes e o peixe.

Botaría unha mañá a empacar a erva seca e logo collería un helicóptero que en menos de media hora me levase á ría de Muros ou Arousa e alí iría bucear en apnea, para afondar sete metros e ficar inmóbil atrás dunha rocha agardando a super-maraghota dos meus soños. (uma maragota nada tem a ver com uma má garota)

Ben, seguro que se fose moi millonario se me ocorrerían máis cousas (d'autres en plus du retour aux paysages du bonheur d'adolescence), mas estas cinco si que tentaría facelas.

terça-feira, 7 de outubro de 2008

Burocrácia

A xente dos papeis, para quen o teu traballo só é unha casilla enchida nunha folla que xa ten unha chea doutras casillas cheas e por encher, toma decisións para facilitar a sua tarefa: que os seus documentos estean limpamente ordenados nunha gaveta. Cando ti tomas atallos eles cabréanse, descádranselles as contas, e no mundo real as cousas funcionan, mas nos seus caixóns entra o desorde, coma unha cascuda no cuarto dun bebé, e cabréanse, e ameazan e presionan, mas a vida funciona e segue adiante pese aos seus estados de ánimo. Cando ti segues as suas consignas, eles son felices, creo que se corren de gusto, todo ordenadiño, todo casa.

Cando aceptas as ordes dos poderosos vermes comedores de celulosa, tes por seguro que as flores van apodrecer, eles nin se inmutan, xa teñen outras casillas, marcadas como "fora de servicio", o único é porlle a aspa dentro. O seu universo fica sereno, todo controlado. So que ti, que por sorte non vives a vida sen aire dos despachos, que tes a normal, a de todo o mundo, quédaste a velar o morto que apodrece á tua beira, e o cheiro afógate, mas qué máis pode ter, o que realmente importa (o que pasa á história!) son os papeis, o cotián é coma unha folla de xornal, pasa un día e xa non vale para nada, canto máis importantes son os seus arquivos, por favor, non me compares.

E tes que te facer unha razón, hai duascentas persoas que van padecer a podrémia, mas hai unha que celebrará esta noite cunha copiña de coñac o éxito que supuxo ter todas as cruces postas no sitio xusto, no momento adecuado.

segunda-feira, 6 de outubro de 2008

Chinés coma min

Pasei alí unha semana e todos os días comprei filloas a duas rapaciñas que viñan cunha bolsa delas pola porta, a verdade é que non as daba comido todas, tampouco me enteraba de nada do que me dicían e non era quen de explicarlles que xa tiña dabondo, así que seguía comprando. Relevoume o R. no apartamento, el si fala na língua do país, e claro que as mociñas volveron petar na porta e sorprendidas preguntáronlle onde marchara o chinés da semana pasada, o que sempre lles collía dyoul.

E hoxe estaba falando co tendeiro, de paso que mercaba cebolas, e veu un asiático a por unha barra de pan. Díxome, mira, éste é chinés, sonche moi traballadores. Si, respondín, aquí son eles os que fan todos os edificios. Claro, rematou el, os alvaneis dalá téñenche un bo curriculum, non miras a muralla que fixeron!

domingo, 5 de outubro de 2008

Encore Sabina, du vin et des regrets

Derrochando la bolsa y la vida
la fui poco a poco
dando por perdida.

Pasaría a noite escoitando a Sabina, cando menos até rematar as duas botellas de viño, mas mañá hai traballo. Só me queda o consolo de que será mércores, e xa faltará menos para que o edredón, que xa está farto do meu corpo, poida encherse de arrecendos novos.

Je passerais la nuit à écouter Sabina, au moins jusqu'avoir fini les deux bouteilles de vin, mais demain il y a du boulot. Au moins j'ai le réconfort de savoir qu'on sera enfin mercredi, et il restera moins pour que la couette, qui en a déjà marre de mon corps, puisse se remplir de nouveaux arômes.

À gaspiller la bourse et la vie
peu à peu je me suis fait à l'idée
que pour moi elle étais à jamais perdue

sábado, 4 de outubro de 2008

A fábrica de caramelos

Nun momento atopeime paseando pola beira do mar e non sabía quen era, nin de onde viña, nin cara onde ía. Non sabía se habería alguén agardando por min nalgures, ou perseguíndome, ou se había vacas adoecidas que berraban por que fora muxilas, ou se tiña que entrar ao traballo, nin se traballaba, nin se tiña familia ou país, nin sequera lembraba se estaba namorado ou cal era a miña língua. E como esto me xurdiu camiñando, seguín a mover os pes, e acabouse a praia e comezou unha rúa con plátanos a cada lado, e seguín, cheguei aos estaleiros, e unha hora despóis estaba no centro dunha cidade, e nun painel publicitario mirei a foto dun neno comendo un caramelo, e o nome abaixo en letras vermellas, e de súpeto véuseme unha luz, era a miña fábrica, cos seus máis de trinta concentrados de aromas fortísimos e misturados que provocaban náuseas, a perda do olfacto e, por veces, buratos inquietantes na memória. E pensei ogallá só sexa un soño. Mas tiña os ollos abertos, comezaba a chover e só faltaban quince minutos para entrar a fichar.

sexta-feira, 3 de outubro de 2008

Um bocadinho de sépia



um bocadinho de sépia
para dignificar com o condimento da nostalgia estas velharias
de quando meus avós andavam a flertar
(com outros avós)


Sol e chuva



Tamén no sur chove, creo que está feito adrede, para que me sinta coma no país, tomando un cafeciño ao quente na casa e saíndo de cando en vez ao balcón para desexar que siga a chover. No caso de facer sol marcho dar un paseo, normalmente até alá abaixo, onde serven unha comida noxenta mas os postres e o café son decentes, de paso vexo as evolucións dos universitarios e asimilados executando a danza do pavón arredor das mesas delas. Como din aquí: normal!

Leituras


Para ler a poder ser deitado na cama de matrimonio mas sobre todo acompañado dunha parella á que non lle importe ser despertada ás duas da mañá para, digamos, consultar dúbidas sobre algún parágrafo que precise da interpretación a dous corpos.

Últimas fotos



Ben, posto algunha foto máis de Constantina, ou Constantine, ou Qsantina, non queda nada máis potabel no cartafol. Potabel, que non é o mesmo que Ta belle peau, e no cartafol que nada ten a ver con folle carnota. Isto non ven a conto mas o publicar unhas fotos sen lle pór cando menos tres ou catro liñas debaixo é uma falta de estilo que les dieux de l'encre ne sauraient pas me pardonner.

quarta-feira, 1 de outubro de 2008

Presente, pasado, futuro.



Non me gustan os videoxogos, hai que tomar decisións rápidas, non é o meu estilo, gústame gozar con calma do que estou facendo, recrearme no que fixen e ilusionarme co que farei.

terça-feira, 30 de setembro de 2008

Topónimos

Canso destes nomes que nunca aprenderei a pronunciar preciso dun bálsamo de topónimos do país como unha canción de berce que me faga durmir quince horas seguidas. A abilleira onde faciamos voar os avións, molide do lobo, a horta na eira de pazos, o pereiro das viñas, canles, de maceiras e erva verde onde se enterraban os tratores, a raxeira do millo, o outeiro á beira da estrada, a mouteira entre as mimosas, ribeira baixando na bici, paradela de noite, rioboo, valboa camiño de santiago, ancorados, berres, río Ulla, meus amores deitádevos todos comigo como cando era rapaz e logo de empacar a erva seca durmía vestido enriba da cama. Qué poucas cousas cambiaron e cómo vos boto de menos!

Víndeme arrolar coa calor dos recordos para que peche os ollos e desperte na casa vella, no cuarto de enriba da cociña, coa ventá pousada nun mar de follas de viña.

segunda-feira, 29 de setembro de 2008

Vinte receitas de arroz e unha canción desesperada

Hai situacións raras de carallo neste país, pero desas que non che entran na cabeza, hai que aceptalo así e fóra. A festa de Laid (L'Aïd) celébrase con dous días festivos, xusto ao rematar o mes de ramadán, mas este mes pode ter vintenove ou trinta días e non se sabe até o serán do día vintenove. Ou sexa que mañá aínda non sei se teño que ir ao traballo ou quedar na casa. Parece que hai que mirar a saída da lúa, se xa aparece un cachiño entón rematou o ramadán, se aínda é lúa nova hai que se esforzar un día máis. Non sei se se decatan das dificultades que esto trae na organización de calquera traballo, mesmo das vacacións, para qué día collo o billete de avión? Ben, peculiaridades.

E como son dous días festivos e seica todo estará fechado, ou case todo, porque a xente marcha á aldea (le bled) que isto xa parece Vigo!, a maioría dos arxelinos son de fóra e aproveitan calquera ponte para pirarse; como non poderei mercar comida aproveitei hoxe para encher a nevera e o moble dos legumes, así que trouxen carne para alimentar unha familia numerosa, patacas, cebolas, allos, pementos, cogombros, uvas, leite, auga, limonadas, galletas e até chocolate (como remedio ao irremediable) e xa estou listo para catro días de ausencia de vida comercial e para experimentar as vinte receitas de arroz.

Esta festa lémbrame o nadal porque a xente estrea roupa e dálle regalos aos cativos. Moitos gastos para as economías medias, logo desta festa pasa como en Galiza no mes de xaneiro, queda pouca liquidez nos fogares.

Eu agardo tamén este festivo, en xeral a fin do mes santo, non só polo incordio que supón o non poder xantar ao mediodía, nin beber, nin fumar en público, tamén as tendas de alcool volverán abrir e poderei facerme de novo cunhas botelhinhas de coteaux de Tlemcen, e cervexa que farán que a canción non sexa tan desesperada.

domingo, 28 de setembro de 2008

Inestabilidade e utopias

coido que foi antonte, pois lino hoxe no Watan de onte antes que viñeran abrir o taller, un grupo de fulanos, case nada, uns corenta ou así, baixaron das montañas lindantes coa wilaya de Tipaza (aí estiven) e nunha vila da wilaya de Aïn Defla (aí durmín) atacaron un posto de control da policía, dos que hai normalmente na entrada de todos os núcleos de poboación, ían ben organizados, vestidos de paisano, uns cortaron o tráfico e outros foron a por os que facían a garda, mataron un policía e feriron dous, houbo un tiroteo de tres pares de cañóns, imaxína, corenta ghichos con armas, contra os catro ou cinco que soe haber por barrage. O mes de agosto foi moito peor, eu estaba na Galiza de vacacións e lin no País a cantidade de atentados que houbo, un deles no posto de policía dunha praia á que fora en xullo. Normalmente na capital non soe haber nada, hai máis contróis pola rúa que paradas de bus, quitando o primeiro ao día seguinte de chegarmos, en decembro do ano pasado, non volveu estoupar ningún iluminado, máis nas wilayas do leste, Boumerdès, Bouira, Tizi-Ouzou, hai bastante actividade. Por iso en Constantine nos tiñan tan protexidos (asustados). Seica ía vir a polícia escoltarme até ao aeroporto e o único que vin foi un, cando xa levava duas horas agardando polo voo, que me veu preguntar se era eu a persoa que levava escolta (sería invisible!). Normalmente na capital e en Orán non hai problemas, mas noutras rexións o tema da violencia dos integristas relixiosos está moi lonxe de desaparecer, non se lle dá moita publiciade na prensa, morre un gardabosques e aparece unha notiña pequena nunha páxina das do interior. O estado quere dar unha aparencia de normalidade, é malo para os seus negócios a inestabilidade. Porén agora está o país de marabilla, nos noventa foi moi duro, non son os avós que foron á guerra, é xente máis nova ca min que me conta o ambiente, o estado de excepción, o que te encañonaran confundíndote con un a quen querían matar, os contróis na estrada que nunca sabías se era a policía ou os outros quen te paraban, e de como a selección que facían ao principio de só atacar obxectivos estatais se foi ampliando até chegar a un desenfreo de sangue onde ...

Aquí vou cortar, que se fai moi longo. O cacho que falta póstoo outro día.

sábado, 27 de setembro de 2008

Ruínas á beira do río

Mágoa non ter cámara de fotos desas de moitos megapíxeles para facer ampliacións das ruínas á beira do precipício. O móbil é máis discreto mas os resultados non son os mesmos. En fin, outra fotiño na mesma cidade das pontes sen pilares. E falando de pilares, este ano, aos galegos, o pilar venvos sen pontes. Para min será a semana próxima o festivo, a festa do Laid, a fin do Ramadán (sen uvas que vendimar!)

Relixión e perdas irreparables.

Falando de relixión, da relixión do país, a situación máis violenta é cando alguén pretende convencerte para que te convirtas, así, de súpeto no medio dunha conversa de tres minutos. Iso é duro de tragar e incómodo. O bonito é cando unha persoa che fala das suas crenzas sinxelamente, explicándochas sen ningunha segunda intención, así teño aprendido moito e podo comprender mellor aos musulmáns, no fondo moi parecidos aos católicos, tendo o Antigo Testamento en común, por forza ten de haber coincidencias. Logo souben que o Corán ten tamén un caracter práctico, onde se describe por exemplo cada cantos días hai que se afeitar o sexo, a frecuencia das relacións sexuais no matrimonio, as condicións para ter máis dunha muller... (a verdade é que só recordo as cousas que teñen que ver co sexo, qué se lle vai facer). Mas hai unha forza superior á da relixión, e é o xuizo da sociedade, porque mesmo se cumpres cos preceptos do libro hai situacións non ben vistas polos veciños, por exemplo, o primeiro matrimonio celébrase cunha festa por todo o alto, mostrando públicamente a felicidade da familia, con caravanas de carros percorrendo a cidade, coa furgoneta dos músicos que vai coas portas traseiras e lateral abertas para facer partícipe ao mundo desa celebración. Sen embargo, o segundo e posteriores fanse dunha maneira moito máis discreta, e por qué? iso, que non se mira ben, por moito que cumpras os requisitos das escrituras para ter máis dunha esposa no fogar.

Tamén hai quen che anda de vacile, qué xa falas o árabe, agora só che falta ir á mezquita, e eu entro ben no xogho e respondo que todo ben, pero o de cortar unha parte tan querida do meu corpo, por iso si que non paso, e confundindo adrede a parte a cortar alego que en tendo pouca cantidade pode até ser pecado a mingua. Xa, que se fose de raza negra estaba disposto a prescindir mesmo da metade, mas o pouco que os meus pais me deran pretendo conservalo.

Esta noite tiven moitos soños, froito da inactividade de onte, día de chuva no que non botei o pé fóra, e un deses soños era que me fixeran a circuncisión e ben, ao final non quedaba tan mal a cousa. Por sorte non hai medo que saia do plano onírico.

terça-feira, 23 de setembro de 2008

Papeleos

Esta mañá saín cedo do choio para varias trapalladiñas de papeis, entre elas ir renovar o meu contrato de conexión á internet, xa había máis de dez días que rematara, sen embargo tardaron en cortarma. E ía eu un chisco preocupado porque cando me dera de alta dixeranme que en dous días xa a tería e tardei dous máis por problemas de solapamento cunha conexión antiga nesta liña que aínda non se tiña dado de baixa. Así que pensaba eu, coa fin de semana aí á volta da esquina e eu sen conexión, adicareime a limpar a casa, ler e prenderei a tele, que leva uns meses sen ver a luz.

Ao chegar á oficina de Algérie Télécom, senteime a agardar, falei un rato co rapaz do meu lado e mirei para as mesas, alí estaba, aquela rapaza tan simpática, a que me atendera a primeira vez, a ver se teño sorte e me volve despachar ela, non tiven sorte foi outro empregado que tiña cara de poucos amigos, mas só foi unha primeira imaxe que resultou equivocada, tratoume moi ben. A cousa foi que cando fun cara a mesa que me correspondía ela díxolle ao que me atendeu que eu era português, menudo piropo, quedei contento porque sempre me din que son turco ou italiano, pero português é a primeira vez.

Tiven duas alegrías, ou tres, seguidas, non só a conexión por sete meses baixara á metade de prezo, senón que o desbloqueo da liña foi feito ao momento, ao lle traer a factura paga.

E dixen eu... pensando coa miñas pobres neuronas coxas, cómo pode ser que en nove meses aquí sexa a primeira vez que me toman por português? E pensei no blogue e nunha visita que teño dende Arxelia que non é ningún coñecido meu, e deducín que alguén dalí da oficina de telecom entra ler o que eu escribo. En atención ao bo trato recibido traduzo isto ispo facto.

Aujourd'hui je suis sorti du boulot plus tôt que d'habitude pour quelques gestions, entr'elles le renouvellement du contrat d'abonnement à l'internet, ça faisait plus de dix jours qu'il était périmé, quand même ils ne l'avaient pas coupé tout-de-suite. Et j'étais un peu inquiet parce que quand j'avais signé le premier contrat ils m'avaient dit que ça mettrait deux jours pour que j'y puisse avoir accès et j'ai mis le double en raison du chevauchement avec un ancien contrat qui n'était pas encore fini. C'est ansi que je faisais mes calcules, avec le week-end tout proche, pour passer les deux jours à faire le ménage, lire et allumer la télé, vu que ça fait quelques mois qu'elle ne voit pas la lumière.

En arrivant à Algérie Télécom je me suis assis à attendre, j'ai papoté un moment avec le mec qui patientait à côté de moi et j'ai jeté un coup d'oeil vers les bureaux, elle était là, cette fille si sympa, celle qui s'était occupé de moi la première fois, pourvu que ce soit encore elle! mais pas de chance, ça a été à un autre employé de renouveler mon abonnement, un qui avait l'air fâché, mais ce fut juste une première impression trompeuse, il a été très gentil avec moi. La chose bizarre a été que quand j'allais vers le bureau qui me correspondait, elle a dit à mon type que j'étais portuguais, le compliment!, j'ai été très flatté puisqu'on me dit toujours que je suis turque ou italien, mais portuguais c'est la première fois.

J'ai eu deux joies, ou trois, de suite, non seulement le prix du nouvel abonnement pour sept mois avait chuté de cinquante pour cent, sinon qu'en plus la ligne a été débloquée tout-de-suite après avoir payé la facture.

Et je me suis dit... en utilisant pour penser mes pauvres neurones branlantes, mais comment il peut se faire qu'en neuf mois ici, aujourd'hui c'est la première fois qu'on me prend par un portuguais? Et j'ai pensé au blog et à une visite inconnue que je reçois depuis l'Algérie et j'ai déduit que dans ce bureau-là il-y-a quelqu'un qui rentre lire ce que j'écris. En attention au beau traitement reçu j'ai traduit ça ipso facto (en réalité ça m'a pris un bout de temps!)

El djoussour mouaalaqa





Constantine, a cidade das pontes suspendidas, ou suspensas, que é o nome polo que se coñece, é impresionante. Así só me quedan bos recordos da semaniña que alí pasei (esquecendo o cativerio na periféria).

Outono

Pero cómo pode ser que este ano, amáis da primavera, tamén esquecín a chegada do outono! Vexo hoxe os capachos cheos de uvas no blogue do paideleo e (palavrão!) caio da burra, é certo, a vendima, chegou o outono e eu sen me decatar, eu preocupado polo traballo e o día a día aquí abaixo e as estacións van escapando sen que as celebre, sen poder ilusionarme agardando a sua chegada. Afinal poderei dicir, estaba tan preocupado pola vida que esta pasou sen que me decatara. De rapaz era distinto, as estacións chegaban como un estourido e nunca entraban sen que eu as estivese xa chamando, e sobre todo nunca me pasaba coma agora, por veces párome a pensar e xa non sei se é verán ou inverno, ou primavera ou outono, tan, tan lonxe da natureza.

sexta-feira, 19 de setembro de 2008

À beira da miséria

Estou no gueto como se estivese preso, teño pouca comida na nevera, pero leite e nescafé non me faltan e tabaco tampouco. Aquí me traen na furgoneta a iso das duas da mañá, cando remata o traballo, a porta do edificio queda nun sitio algo apartado, pola parte de atrás da fachada que dá a rúa, sempre esperan que entre no apartamento e que chame para marcharen. Onte había un que traía un coitelo na man, para os malfeitores dicía el, eu bromeei dicíndolle que hoxe non saíran, pero teño medo ao dar a volta, cando xa entro nese espazo agochado entre dous bloques, non hai ninguén, e cando subo as escaleiras, o portal nunca se pecha, escoito tentando descubrilos antes de que se boten a min, sempre tardo un mundo de tempo en abrir as tres fechaduras da porta. Dentro pecho, chamo e marchan, míroos pola xanela da cociña, e ao día seguinte volven a recollerme á tardiña. E o día pásoo coma un paxaro nesta xaula, por fortuna teño a conexión á internet, hoxe mesmo pasei boa parte da tarde (ou da mañá... xa non sei) lendo un libriño de Bukowski que me baixei desta páxina. Cando chego pola tarde ao traballo o xefe dime, qué, fodiches hoxe e eu respóndolle que non, pero por sorte tampouco me foderon a min. Só veño por unha semaniña, pero é a última que pasarei neste barrio suburbial, a próxima a un hotel no centro, os edificios non están mal, o piso é decente, pero esto é a fin do mundo, da parte de abaixo da rúa está o poboado de chabolas, cando saímos chámanlle con desprezo as cortes, les écuries, triste, porque son seres humanos coma nós, e habería que ver o que fariamos nós tan honrados e legais cando nos apretase os collóns a fame. Eles, os que me traen, tampouco é que vivan na abundancia, D. que me invitou á cea de ramadán o outro día na sua casa, ten cinco fillos e dividindo o seu soldo por sete dá a asombrosa cifra de 95 dinares ao día por cabeza, equivalencia aproximada a 95 céntimos de euro, e antes de entrar ao traballo tomamos xuntos o café, e... nunca me deixa pagalo, di que son o invitado. Se os traballadores do estado malviven con esa cantidade, non quero nin pensar cales son as cifras que manexan o veciños do lado de abaixo. Como non estou seguro de topar caixeiro nesta cidade, e como xa noutras ocasións teño pasado apuros por quedarme sen cartos e cunha tarxeta inútil na man, trouxen comigo o equivalente de dous meses de salario dun enxeñeiro estatal, non é gran cousa, podo gastalo nun par de semanas sen moito problema na capital. Eu, fillo dun obreiro, síntome aquí facendo parte dese mundo que sempre odiei, como un maldito rico. Boto de menos Galiza.

quarta-feira, 17 de setembro de 2008

Negro e branco

pola noite penso en follas de papel branco que non podería tocar cos meus dedos sen deixalas inservibles. Cando o ruído xordo das máquinas que están permanentemente prendidas afoga a iluminación cativa é a cor negra que domina, negro sobre as miñas roupas azul escuro, negro nas paredes e no chan de terra e cemento, negro de anos de derrames de aceite requeimado, negro de ineficiencia, negro de pobreza.

pola noite penso en follas de papel branco onde lembrar a túa elasticidade, a miña presa por que nunca acabe, o meu suor secando na tua pel, follas onde dar rodeos até pasar os ríos sen a axuda das pontes de palabras que nos fixan e que son imposibles, abrázame, pero máis forte, disimula que estou sensible, que necesito máis do que non tes para min.

pola noite o chan está tan negro que mesmo esas follas brancas sen esperanza son un puntiño de luz que me axuda a chegar até a cama. Sabes que hoxe lavei as sabas e o pouco que quedaba de ti marchou polo sumidoiro?. Qué maneira tan poética de saires da miña vida, disolta, líquida.

Prémio Brillante Weblog II (e fim)

E a seguir co do prémio, mira que xa pasaron dous días e aínda non rematei co asunto, tócame agora o de nomear eu sete outros blogues. Iso vai ser bastante difícil, visto que son home e seica teño un cerebro de capacidades reducidas, incapaz de facer duas cousas ao mesmo tempo e polo tanto é tamén reducido o número dos que visito. Até hai ben pouco só tiña catro enlaces, si, claro que ía a máis a través dos links deles. Ben, sen atrapallarme máis un daríallo a casatlantica, foi o primeiro blogue que coñecín e me namorou, outro a o cartafol de silencios que me conquistara con este post (shit, non podo enlazalo, é o do 27.01.08), outro a Anabela se non o tivera xa, asómbrame a sua fertilidade, a facilidade con que escribe e porque é unha loitadora que ama o seu traballo, o seguinte para a raiña vermella pola sua elegancia, outro para a conxura dos desexos pola sexualidade feminina sem cortapisas (nunca mellor dito), para graça pires na ortografia do olhar porque é un pracer ler a súa poesía, para a reveladora pola prosa deliciosa (nun dos seus post topei unha foto do meu lugar de traballo!) e para fromhell pola sorna e o aire de vaqueiro que ten.


O que si non vou facer é comunicarllo, pareceríame coma o Festival de cine de Donosti cando lle dá un premio a un actor de renome internacional, simplemente para se faceren eles mesmos publicidade, o actor xa ten a fama ben gañada. A mesma cousa sucede aquí, estes blogues que eu visito son tan bos que non precisan de loubanzas, de feito nalgúns deles nin sequera me coñecen, eu gozo léndoos é o que importa.


Ben, e poñerei o logo do premio na barra lateral.


Beijinhos

terça-feira, 16 de setembro de 2008

Premio Brillante Weblog

Mi madriña! Onte recibín de Anabela Magalhães o premio Brillante Weblog! E para celebralo, non foi planificado nin moito menos, tiven á noite unha cea extraordinaria. Unha celebración moi adecuada ao espírito de quen me oferece tal distinción. Normalmente, o evento tería sido reflexado no descenso do nivel da botella de ron, cousas da soidade, cousas do vício! Porén estou fóra da casa, e no mes do xaxún é máis difícil procurarse as bebidas haram, tanto máis en Constantine que descoñezo completamente. O marabilloso é que, e canta razón hai na frase!, non só de pan vive o home, neste caso de ron, e a cea á que me invitou un colega de traballo, na sua casa, coa sua familia, superou con creces a mísera homaxe que tería eu feito co alcool. Era a maida ftor, a mesa da cea do ramadán, chea a fartar, a comezar polos dátiles e o leite acedo, a ensalada, a seguir a chorba, logo (imposible lembrar os nomes) garabanzos con pastas e polo, unhas empanadillas de puré, aceitunas e carne picada, tortilla con perixel, froita, zumo e seguro esquezo algo. A comida non é o que foi o pracer, mesmo se estaba caralluda (salvo o leite acedo), o xenial foi ter a sorte de coñecer unha festa na casa dunha familia árabe, que me tratou como se fose un ministro. E coñecer é comprender e querer (de amar, claro).

Ben, pois o premio recibido fai que estea subido á parra (qué bo son, mi madriña, pero qué bon son!) xa lle dixen (che dixen Anabela) que foi unha inxección de vitaminas para o meu ego, e agora vou estar insuportável, tanto como que onte decidinme incluso a postar unha poesía, como as que facía de adolescente e lle enviaba ás amigas, con rima e así, coma no século dezanove

(unha aclaración, aínda que xa son vello de carallo, eu son do século vinte, o dos dous X)

Un millón de grazas a Anabela, gosto que alguén goste. Xa se sabe, a vaidade ese pecado capital do meu continente.

Istoposto postoisto e logo continuarei coas miñas predileccións en materia de blogues.

segunda-feira, 15 de setembro de 2008

simbiose impossível

cos corpos dos cadáveres
cubrindo de erva o pasado
dentro de mil lúas quen sabe
quizáis me torne en area
e á fin poidas botar raíces
no que agora só é pedra


quizáis quen sabe se un día
as arbores creen a ciencia
de penetrar minerais
sen os cubriren de fendas.


entón poida que nazamos
novos para a bioloxía
nunha simbiose extrema
nós a beber a luz de ambos
nós a abrir mananciais
sen que ningún dos dous perda

domingo, 14 de setembro de 2008

Mala hóstia que me asombras / ó pé dos meus cabezales...

Cheguei ao gueto de bastante mala hóstia, menos mal que a nevera estaba chea de auga, hai leite e nescafé, uvas e unhas filloas típicas desta cidade. Logo de estar todo o día sen lle botar nada á gorxa, por fin entro no oásis, e para que todo sexa cool e se desfaga este veleno que me leva comendo tamén topo un computador que por milagre ten a conexión a internet. Así que me atopo tomando cafés (xa non quedan uvas) e fumando.
É que dende a saida cara ao aeroporto comezoume a invadir este estado de ódio. Primeiro control, no taxi, ben, segundo mal, pára, abre maleteiro, non o leves á terminal que vaia a pé, logo de discusións chego á terminal en coche. Entrar no hall, control de mochila co escáner, paso do arco, cacheo manual. Facturar, control de documentación, cubrir o papel para a policía, control de documentos de novo, logo o avión sae unha hora tarde, iso é o de menos, non hai nin unha soa pantalla que avise do retraso, nin da porta de embarque, nin aviso por megafonía, para entrar no avión, aínda control do equipaxe de man, identificación da mochila facturada, cacheo a pe das escaleiras, xente con fusiles pola pista, máis forzas de seguridade que persoal de terra; máis que sentirme seguro síntome refén deles, e descubro que a chulería é un invento do terceiro mundo (deben ter a patente) cousas da miséria.

Vale, estas situacións sopórtoas normalmente, pero hoxe, co ramadán, as cafeterías da estación están pechadas, e non se pode fumar nos espazos públicos (nin beber-comer-foder) e iso fai que só me aparezan visibles as virtudes máis podres desta sociedade. Tentei botar un pitillo nos servícios, só que pareceume demasiado evidente, aguanteime.

Ao entrar no avión, sorpresa, a rapañota, os asentos non están numerados, sálvese quen poida, tocoume un veciño moi expansivo, toda a viaxe incómodo. Chegado aquí, a mochila rebentárana e parecía que limparan con ela a bodegha do avión, está para botala ao lixo. Despóis collín un taxi confiado, dixéranme que nesta cidade eran máis honestos que na capital, ou que no oeste, onde escoitar un acento estranxeiro saíndo da estación desperta a cobiza de calquera taxista que noutras condicións seguro é un musulmán exemplar, mas a tentación é demasiado grande. Todo moi ben até á hora do pago. Tirouse da moto, e coa mala hóstia que tiña púxenlle as pilas, non adoito facelo, pero hoxe díxenlle que era un voleur, je suis étranger mais je ne suis pas con! Baixou un chisco o prezo, aínda así xa ghañou o día.

Cando vin o barrio onde teño que pasar estes días... menos mal que non teño alma, senón teríaseme caído até ao inferno. O Gueto. Déranme unhas chaves e o enderezo. Aquí veño coma un fuxitivo, ao piso franco. Psicolóxicamente ambiente hostil.

Entrar no piso foi unha salvación. Prender un pitillo. État des lieux, topar este maná me reconcilia co universo. Escoito uns cds que merquei nunha tenda do aeroporto. Un día hei aprender como é que se pon unha canción no post e hei adobiar a escrita cun tema que leva soando todo este ano na radio, o hiphop arxelino de Lofti, gústame, cantado na língua da rúa, esa que o estado despreza e non hai escola que cha ensine. Derdja da rúa para aprender na rúa, o árabe estandar só é cousa dos medios oficiais, comunicacións, ensino... qué peniña que o que aprenden a falar na casa logo é considerado como algo vulgar (o día que un presentador da tele solta unha palabra na língua do povo ármase un rebumbio).

Buf, o meu sangue xa está purificado, comezo a falar de línguas, sinal de que xa chegou a curación!

Biquiños.

sexta-feira, 12 de setembro de 2008

A chegada do inverno


As nubes empuxan o verán
cara ao sur
para que se enchan as aulas
de esperanza

O orgulho de ser pigmeo

Ben, bien, xa voltei por enésima vez a esta beira do Mediterráneo, logo dunha noite en París, unha semana na Galiza e un día en Madrid, e desta vez penso que agotarei os tres meses do visado antes de marchar para casa, aló polo mes de decembro. Como sempre, xa é un costume, trouxen na mala (desta vez unha mochila pequena) unha botella de ron e dous libros, as trece badaladas de Suso de Toro e, por fin e logo de moito procuralo, Nove de María Lado, señora de casatlantica e dunha fermosa barriga á que xa lle queda pouco. Custoume bastante atopalo, como na vila non o había crucei a ría e alí tampouco foi doado, ao final na libraría de Patiño, logo de media hora (saín tomar un café mentres a rapaza o buscaba) apareceu no medio doutros, nin o levaran de volta ao almacén nin o devolveran á editorial. Fermoso e triste, como tiña que ser logo de tanta dor, a dor do desastre e a da humillación de ser tratados coma imbéciles. Porque a democracia ten que ser así, non se pode facer nada cando os ignorantes votan aos imbéciles para seren mantidos na sua ignorancia, e tratados coma imbéciles. En fin, o mellor era que desaparecésemos dunha puta vez, fóra a gaita, fóra a língua, fóra a história, comezar de cero, as catro novas províncias de Castilla y León, perderan o mar por Cantabria, agora que o tomen por este recuncho do noroeste. Eutanasia, para min o primeiro, que mellor ser pigmeo ou inouit, xente orgullosa que se chama a si mesma os seres humanos, que galego que se ten por burro de carga.
-Estoy moy orjulloso de ser castellano
-y sus abuelos en qué hablaban
-ay, no te sé decir, ya murieran, por desjracia
En fin, estou a me liar e non quería entrar no pesimismo, non vou mirar cara ao futuro, xa mirei hai un par de días, prefiro gozar no presente do pracer solitario da poesía. Foi mágoa non poder ir hai unha semana a Salvaterra, onde o pracer tería sido colectivo, teño muito que facere, non podo atender a todo.

Volto a estar na zona de ramadán e un pouco por educación e outro pouco por respeito dos seus costumes, como, bebo e fumo ás agachadas, aínda que seguramente hai moito musulmán que fai coma min, por iso agora vense nas tendas máis bolsiñas de froitos secos á venda. Alá cada quen coa sua conciencia. A relixión debera ser só algo íntimo e persoal, cando os estados a usan como bandeira só crea hipocresía.

Para todos os musulmáns honrados: Sahha ftorkum! (e para os outros, levádeo o mellor que poidades!)

quarta-feira, 10 de setembro de 2008

De paseo

Apéome nesta cidade complexa e fermosa, aqui onde podo pasar uns días a admirar a arquitectura das rúas mas onde nin dobrándome o soldo faría o meu niño. Logo de pechar a mínima xestión que me trouxo, encho o resto da xornada a camiñar con rumbo non moi preciso tirando algunha que outra foto, orientándome de lembranzas e tamén dos planos (autobús, metro, barrio) que aparecen con bastante frecuencia. Tamén miro as sombras e decátome que levo quince minutos por esta longa avenida camiñando cara ao norte cando o meu destino difuso ficaba alá no sur. Vou correxindo a traxectoria cruzando a rúa, facendo a media volta sen que o sexa, buscando outras paisaxes co sol á miña esquerda.

Atraveso o parque onde unha natureza demasiado domesticada non me fai esquecer o asfalto, rodeo as augas verde podre do estanque, cheiro a excrementos de pato que me tiran a gana de botar media hora a relaxarme cos remos.

E pasiño a pasiño vai chegando a hora do xantar (o almoço!) fuxo dos restaurantes tan modernos que me fan sentir pailán coa miña camiseta, xa vella, do Intercéltico do Morrazo e o pantalón con algunha mancha de aceite que a lavadora non é quen de borrar. Logo vexo as salas de cine e topo o filme que vai reducir en duas horas o meu paseo. Non digo nada del, iso dá para outro post, outro día, se cadra.

Farto dos pasiños aproveitome da marabillosa eficiencia do metro que me deixa en vinte minutos á porta do hotel.

Por suposto que tamén, tamén, lancei a botella coa mensaxe de socorro para escorrentar a soidade, é unha ecuación tan complexa! tento definir o maior número posible de variables porén raras veces atopo o resultado correcto, ou mínimamente válido, e así, véxome obrigado a declinar o verbo estar acompañado nada máis que do caderno e a caneta que lle quitan o posto ao computador por un día.

E o viño que non falte (como ha faltar!)

Galiza en Madrid


Para todos os amantes do cine (p.ex. sarajess)

Mirando ao futuro


Con amplitude de miras

sexta-feira, 5 de setembro de 2008

Actualidade

Sonche medio autista no que se refire á actualidade, só leo os xornais cando volto ao país, e a tele pois o mesmo, entón non é de extrañar que non me entere de nada, así tamén sufro menos, porque xa de volta no avión déronme un País e topei unha noticia pequeniña onde un fulano inglés asombrábase que houbera universidades onde fora obrigatorio falar en galego, entendía que en catalán xa era máis normal, porque non hai comparación entre as duas línguas, o catalán é unha língua importante.

Tampouco é que esta nova me faga sufrir moito, porque o tío non o facía con malicia, só con descoñecemento, iso pódese perdoar.

Eu a verdade é que quería pór o nome do ghicho no meu blogue, pero aínda que trouxen o xornal para casa, a folla onde aparecía isto xa a usei para pelar as patacas, eu tamén, sen malícia ningunha.