Pois xa estou de volta, logo dunha súper cea de despedida onde acabamos entre tres cunha perna de ovella, dez latas de cervexa e catro botelliñas de tinto, collín o luns pola mañá o camiño da estación a pe, o país paralizado coa festa de L'Aid, esquivando os regueiros de sangue que abrollaban dos canos rotos e corrían polas aceras,, vermello de alegría, xenocidio ovino. Seis horas de tren e noite en Arxel, o martes voo a Galiza con escala en Madrid. Et me voilà, ou aquí estou.
Marchara no verán só cunha chaquetiña na mala e volto con este frío e esta chuva, como se houbesen pasado dous anos. Recibido polos abrazos grandes e quentiños que dan os brazos pequenos, mans pequenas que escribiran exclamacións en maiúsculas no calendario agardando por este día. Agardando por min. O home máis importante da terra, do mar e do aire, como non se me vai encher o peito!
Biquiños