terça-feira, 30 de setembro de 2008

Topónimos

Canso destes nomes que nunca aprenderei a pronunciar preciso dun bálsamo de topónimos do país como unha canción de berce que me faga durmir quince horas seguidas. A abilleira onde faciamos voar os avións, molide do lobo, a horta na eira de pazos, o pereiro das viñas, canles, de maceiras e erva verde onde se enterraban os tratores, a raxeira do millo, o outeiro á beira da estrada, a mouteira entre as mimosas, ribeira baixando na bici, paradela de noite, rioboo, valboa camiño de santiago, ancorados, berres, río Ulla, meus amores deitádevos todos comigo como cando era rapaz e logo de empacar a erva seca durmía vestido enriba da cama. Qué poucas cousas cambiaron e cómo vos boto de menos!

Víndeme arrolar coa calor dos recordos para que peche os ollos e desperte na casa vella, no cuarto de enriba da cociña, coa ventá pousada nun mar de follas de viña.

segunda-feira, 29 de setembro de 2008

Vinte receitas de arroz e unha canción desesperada

Hai situacións raras de carallo neste país, pero desas que non che entran na cabeza, hai que aceptalo así e fóra. A festa de Laid (L'Aïd) celébrase con dous días festivos, xusto ao rematar o mes de ramadán, mas este mes pode ter vintenove ou trinta días e non se sabe até o serán do día vintenove. Ou sexa que mañá aínda non sei se teño que ir ao traballo ou quedar na casa. Parece que hai que mirar a saída da lúa, se xa aparece un cachiño entón rematou o ramadán, se aínda é lúa nova hai que se esforzar un día máis. Non sei se se decatan das dificultades que esto trae na organización de calquera traballo, mesmo das vacacións, para qué día collo o billete de avión? Ben, peculiaridades.

E como son dous días festivos e seica todo estará fechado, ou case todo, porque a xente marcha á aldea (le bled) que isto xa parece Vigo!, a maioría dos arxelinos son de fóra e aproveitan calquera ponte para pirarse; como non poderei mercar comida aproveitei hoxe para encher a nevera e o moble dos legumes, así que trouxen carne para alimentar unha familia numerosa, patacas, cebolas, allos, pementos, cogombros, uvas, leite, auga, limonadas, galletas e até chocolate (como remedio ao irremediable) e xa estou listo para catro días de ausencia de vida comercial e para experimentar as vinte receitas de arroz.

Esta festa lémbrame o nadal porque a xente estrea roupa e dálle regalos aos cativos. Moitos gastos para as economías medias, logo desta festa pasa como en Galiza no mes de xaneiro, queda pouca liquidez nos fogares.

Eu agardo tamén este festivo, en xeral a fin do mes santo, non só polo incordio que supón o non poder xantar ao mediodía, nin beber, nin fumar en público, tamén as tendas de alcool volverán abrir e poderei facerme de novo cunhas botelhinhas de coteaux de Tlemcen, e cervexa que farán que a canción non sexa tan desesperada.

domingo, 28 de setembro de 2008

Inestabilidade e utopias

coido que foi antonte, pois lino hoxe no Watan de onte antes que viñeran abrir o taller, un grupo de fulanos, case nada, uns corenta ou así, baixaron das montañas lindantes coa wilaya de Tipaza (aí estiven) e nunha vila da wilaya de Aïn Defla (aí durmín) atacaron un posto de control da policía, dos que hai normalmente na entrada de todos os núcleos de poboación, ían ben organizados, vestidos de paisano, uns cortaron o tráfico e outros foron a por os que facían a garda, mataron un policía e feriron dous, houbo un tiroteo de tres pares de cañóns, imaxína, corenta ghichos con armas, contra os catro ou cinco que soe haber por barrage. O mes de agosto foi moito peor, eu estaba na Galiza de vacacións e lin no País a cantidade de atentados que houbo, un deles no posto de policía dunha praia á que fora en xullo. Normalmente na capital non soe haber nada, hai máis contróis pola rúa que paradas de bus, quitando o primeiro ao día seguinte de chegarmos, en decembro do ano pasado, non volveu estoupar ningún iluminado, máis nas wilayas do leste, Boumerdès, Bouira, Tizi-Ouzou, hai bastante actividade. Por iso en Constantine nos tiñan tan protexidos (asustados). Seica ía vir a polícia escoltarme até ao aeroporto e o único que vin foi un, cando xa levava duas horas agardando polo voo, que me veu preguntar se era eu a persoa que levava escolta (sería invisible!). Normalmente na capital e en Orán non hai problemas, mas noutras rexións o tema da violencia dos integristas relixiosos está moi lonxe de desaparecer, non se lle dá moita publiciade na prensa, morre un gardabosques e aparece unha notiña pequena nunha páxina das do interior. O estado quere dar unha aparencia de normalidade, é malo para os seus negócios a inestabilidade. Porén agora está o país de marabilla, nos noventa foi moi duro, non son os avós que foron á guerra, é xente máis nova ca min que me conta o ambiente, o estado de excepción, o que te encañonaran confundíndote con un a quen querían matar, os contróis na estrada que nunca sabías se era a policía ou os outros quen te paraban, e de como a selección que facían ao principio de só atacar obxectivos estatais se foi ampliando até chegar a un desenfreo de sangue onde ...

Aquí vou cortar, que se fai moi longo. O cacho que falta póstoo outro día.

sábado, 27 de setembro de 2008

Ruínas á beira do río

Mágoa non ter cámara de fotos desas de moitos megapíxeles para facer ampliacións das ruínas á beira do precipício. O móbil é máis discreto mas os resultados non son os mesmos. En fin, outra fotiño na mesma cidade das pontes sen pilares. E falando de pilares, este ano, aos galegos, o pilar venvos sen pontes. Para min será a semana próxima o festivo, a festa do Laid, a fin do Ramadán (sen uvas que vendimar!)

Relixión e perdas irreparables.

Falando de relixión, da relixión do país, a situación máis violenta é cando alguén pretende convencerte para que te convirtas, así, de súpeto no medio dunha conversa de tres minutos. Iso é duro de tragar e incómodo. O bonito é cando unha persoa che fala das suas crenzas sinxelamente, explicándochas sen ningunha segunda intención, así teño aprendido moito e podo comprender mellor aos musulmáns, no fondo moi parecidos aos católicos, tendo o Antigo Testamento en común, por forza ten de haber coincidencias. Logo souben que o Corán ten tamén un caracter práctico, onde se describe por exemplo cada cantos días hai que se afeitar o sexo, a frecuencia das relacións sexuais no matrimonio, as condicións para ter máis dunha muller... (a verdade é que só recordo as cousas que teñen que ver co sexo, qué se lle vai facer). Mas hai unha forza superior á da relixión, e é o xuizo da sociedade, porque mesmo se cumpres cos preceptos do libro hai situacións non ben vistas polos veciños, por exemplo, o primeiro matrimonio celébrase cunha festa por todo o alto, mostrando públicamente a felicidade da familia, con caravanas de carros percorrendo a cidade, coa furgoneta dos músicos que vai coas portas traseiras e lateral abertas para facer partícipe ao mundo desa celebración. Sen embargo, o segundo e posteriores fanse dunha maneira moito máis discreta, e por qué? iso, que non se mira ben, por moito que cumpras os requisitos das escrituras para ter máis dunha esposa no fogar.

Tamén hai quen che anda de vacile, qué xa falas o árabe, agora só che falta ir á mezquita, e eu entro ben no xogho e respondo que todo ben, pero o de cortar unha parte tan querida do meu corpo, por iso si que non paso, e confundindo adrede a parte a cortar alego que en tendo pouca cantidade pode até ser pecado a mingua. Xa, que se fose de raza negra estaba disposto a prescindir mesmo da metade, mas o pouco que os meus pais me deran pretendo conservalo.

Esta noite tiven moitos soños, froito da inactividade de onte, día de chuva no que non botei o pé fóra, e un deses soños era que me fixeran a circuncisión e ben, ao final non quedaba tan mal a cousa. Por sorte non hai medo que saia do plano onírico.

terça-feira, 23 de setembro de 2008

Papeleos

Esta mañá saín cedo do choio para varias trapalladiñas de papeis, entre elas ir renovar o meu contrato de conexión á internet, xa había máis de dez días que rematara, sen embargo tardaron en cortarma. E ía eu un chisco preocupado porque cando me dera de alta dixeranme que en dous días xa a tería e tardei dous máis por problemas de solapamento cunha conexión antiga nesta liña que aínda non se tiña dado de baixa. Así que pensaba eu, coa fin de semana aí á volta da esquina e eu sen conexión, adicareime a limpar a casa, ler e prenderei a tele, que leva uns meses sen ver a luz.

Ao chegar á oficina de Algérie Télécom, senteime a agardar, falei un rato co rapaz do meu lado e mirei para as mesas, alí estaba, aquela rapaza tan simpática, a que me atendera a primeira vez, a ver se teño sorte e me volve despachar ela, non tiven sorte foi outro empregado que tiña cara de poucos amigos, mas só foi unha primeira imaxe que resultou equivocada, tratoume moi ben. A cousa foi que cando fun cara a mesa que me correspondía ela díxolle ao que me atendeu que eu era português, menudo piropo, quedei contento porque sempre me din que son turco ou italiano, pero português é a primeira vez.

Tiven duas alegrías, ou tres, seguidas, non só a conexión por sete meses baixara á metade de prezo, senón que o desbloqueo da liña foi feito ao momento, ao lle traer a factura paga.

E dixen eu... pensando coa miñas pobres neuronas coxas, cómo pode ser que en nove meses aquí sexa a primeira vez que me toman por português? E pensei no blogue e nunha visita que teño dende Arxelia que non é ningún coñecido meu, e deducín que alguén dalí da oficina de telecom entra ler o que eu escribo. En atención ao bo trato recibido traduzo isto ispo facto.

Aujourd'hui je suis sorti du boulot plus tôt que d'habitude pour quelques gestions, entr'elles le renouvellement du contrat d'abonnement à l'internet, ça faisait plus de dix jours qu'il était périmé, quand même ils ne l'avaient pas coupé tout-de-suite. Et j'étais un peu inquiet parce que quand j'avais signé le premier contrat ils m'avaient dit que ça mettrait deux jours pour que j'y puisse avoir accès et j'ai mis le double en raison du chevauchement avec un ancien contrat qui n'était pas encore fini. C'est ansi que je faisais mes calcules, avec le week-end tout proche, pour passer les deux jours à faire le ménage, lire et allumer la télé, vu que ça fait quelques mois qu'elle ne voit pas la lumière.

En arrivant à Algérie Télécom je me suis assis à attendre, j'ai papoté un moment avec le mec qui patientait à côté de moi et j'ai jeté un coup d'oeil vers les bureaux, elle était là, cette fille si sympa, celle qui s'était occupé de moi la première fois, pourvu que ce soit encore elle! mais pas de chance, ça a été à un autre employé de renouveler mon abonnement, un qui avait l'air fâché, mais ce fut juste une première impression trompeuse, il a été très gentil avec moi. La chose bizarre a été que quand j'allais vers le bureau qui me correspondait, elle a dit à mon type que j'étais portuguais, le compliment!, j'ai été très flatté puisqu'on me dit toujours que je suis turque ou italien, mais portuguais c'est la première fois.

J'ai eu deux joies, ou trois, de suite, non seulement le prix du nouvel abonnement pour sept mois avait chuté de cinquante pour cent, sinon qu'en plus la ligne a été débloquée tout-de-suite après avoir payé la facture.

Et je me suis dit... en utilisant pour penser mes pauvres neurones branlantes, mais comment il peut se faire qu'en neuf mois ici, aujourd'hui c'est la première fois qu'on me prend par un portuguais? Et j'ai pensé au blog et à une visite inconnue que je reçois depuis l'Algérie et j'ai déduit que dans ce bureau-là il-y-a quelqu'un qui rentre lire ce que j'écris. En attention au beau traitement reçu j'ai traduit ça ipso facto (en réalité ça m'a pris un bout de temps!)

El djoussour mouaalaqa





Constantine, a cidade das pontes suspendidas, ou suspensas, que é o nome polo que se coñece, é impresionante. Así só me quedan bos recordos da semaniña que alí pasei (esquecendo o cativerio na periféria).

Outono

Pero cómo pode ser que este ano, amáis da primavera, tamén esquecín a chegada do outono! Vexo hoxe os capachos cheos de uvas no blogue do paideleo e (palavrão!) caio da burra, é certo, a vendima, chegou o outono e eu sen me decatar, eu preocupado polo traballo e o día a día aquí abaixo e as estacións van escapando sen que as celebre, sen poder ilusionarme agardando a sua chegada. Afinal poderei dicir, estaba tan preocupado pola vida que esta pasou sen que me decatara. De rapaz era distinto, as estacións chegaban como un estourido e nunca entraban sen que eu as estivese xa chamando, e sobre todo nunca me pasaba coma agora, por veces párome a pensar e xa non sei se é verán ou inverno, ou primavera ou outono, tan, tan lonxe da natureza.

sexta-feira, 19 de setembro de 2008

À beira da miséria

Estou no gueto como se estivese preso, teño pouca comida na nevera, pero leite e nescafé non me faltan e tabaco tampouco. Aquí me traen na furgoneta a iso das duas da mañá, cando remata o traballo, a porta do edificio queda nun sitio algo apartado, pola parte de atrás da fachada que dá a rúa, sempre esperan que entre no apartamento e que chame para marcharen. Onte había un que traía un coitelo na man, para os malfeitores dicía el, eu bromeei dicíndolle que hoxe non saíran, pero teño medo ao dar a volta, cando xa entro nese espazo agochado entre dous bloques, non hai ninguén, e cando subo as escaleiras, o portal nunca se pecha, escoito tentando descubrilos antes de que se boten a min, sempre tardo un mundo de tempo en abrir as tres fechaduras da porta. Dentro pecho, chamo e marchan, míroos pola xanela da cociña, e ao día seguinte volven a recollerme á tardiña. E o día pásoo coma un paxaro nesta xaula, por fortuna teño a conexión á internet, hoxe mesmo pasei boa parte da tarde (ou da mañá... xa non sei) lendo un libriño de Bukowski que me baixei desta páxina. Cando chego pola tarde ao traballo o xefe dime, qué, fodiches hoxe e eu respóndolle que non, pero por sorte tampouco me foderon a min. Só veño por unha semaniña, pero é a última que pasarei neste barrio suburbial, a próxima a un hotel no centro, os edificios non están mal, o piso é decente, pero esto é a fin do mundo, da parte de abaixo da rúa está o poboado de chabolas, cando saímos chámanlle con desprezo as cortes, les écuries, triste, porque son seres humanos coma nós, e habería que ver o que fariamos nós tan honrados e legais cando nos apretase os collóns a fame. Eles, os que me traen, tampouco é que vivan na abundancia, D. que me invitou á cea de ramadán o outro día na sua casa, ten cinco fillos e dividindo o seu soldo por sete dá a asombrosa cifra de 95 dinares ao día por cabeza, equivalencia aproximada a 95 céntimos de euro, e antes de entrar ao traballo tomamos xuntos o café, e... nunca me deixa pagalo, di que son o invitado. Se os traballadores do estado malviven con esa cantidade, non quero nin pensar cales son as cifras que manexan o veciños do lado de abaixo. Como non estou seguro de topar caixeiro nesta cidade, e como xa noutras ocasións teño pasado apuros por quedarme sen cartos e cunha tarxeta inútil na man, trouxen comigo o equivalente de dous meses de salario dun enxeñeiro estatal, non é gran cousa, podo gastalo nun par de semanas sen moito problema na capital. Eu, fillo dun obreiro, síntome aquí facendo parte dese mundo que sempre odiei, como un maldito rico. Boto de menos Galiza.

quarta-feira, 17 de setembro de 2008

Negro e branco

pola noite penso en follas de papel branco que non podería tocar cos meus dedos sen deixalas inservibles. Cando o ruído xordo das máquinas que están permanentemente prendidas afoga a iluminación cativa é a cor negra que domina, negro sobre as miñas roupas azul escuro, negro nas paredes e no chan de terra e cemento, negro de anos de derrames de aceite requeimado, negro de ineficiencia, negro de pobreza.

pola noite penso en follas de papel branco onde lembrar a túa elasticidade, a miña presa por que nunca acabe, o meu suor secando na tua pel, follas onde dar rodeos até pasar os ríos sen a axuda das pontes de palabras que nos fixan e que son imposibles, abrázame, pero máis forte, disimula que estou sensible, que necesito máis do que non tes para min.

pola noite o chan está tan negro que mesmo esas follas brancas sen esperanza son un puntiño de luz que me axuda a chegar até a cama. Sabes que hoxe lavei as sabas e o pouco que quedaba de ti marchou polo sumidoiro?. Qué maneira tan poética de saires da miña vida, disolta, líquida.

Prémio Brillante Weblog II (e fim)

E a seguir co do prémio, mira que xa pasaron dous días e aínda non rematei co asunto, tócame agora o de nomear eu sete outros blogues. Iso vai ser bastante difícil, visto que son home e seica teño un cerebro de capacidades reducidas, incapaz de facer duas cousas ao mesmo tempo e polo tanto é tamén reducido o número dos que visito. Até hai ben pouco só tiña catro enlaces, si, claro que ía a máis a través dos links deles. Ben, sen atrapallarme máis un daríallo a casatlantica, foi o primeiro blogue que coñecín e me namorou, outro a o cartafol de silencios que me conquistara con este post (shit, non podo enlazalo, é o do 27.01.08), outro a Anabela se non o tivera xa, asómbrame a sua fertilidade, a facilidade con que escribe e porque é unha loitadora que ama o seu traballo, o seguinte para a raiña vermella pola sua elegancia, outro para a conxura dos desexos pola sexualidade feminina sem cortapisas (nunca mellor dito), para graça pires na ortografia do olhar porque é un pracer ler a súa poesía, para a reveladora pola prosa deliciosa (nun dos seus post topei unha foto do meu lugar de traballo!) e para fromhell pola sorna e o aire de vaqueiro que ten.


O que si non vou facer é comunicarllo, pareceríame coma o Festival de cine de Donosti cando lle dá un premio a un actor de renome internacional, simplemente para se faceren eles mesmos publicidade, o actor xa ten a fama ben gañada. A mesma cousa sucede aquí, estes blogues que eu visito son tan bos que non precisan de loubanzas, de feito nalgúns deles nin sequera me coñecen, eu gozo léndoos é o que importa.


Ben, e poñerei o logo do premio na barra lateral.


Beijinhos

terça-feira, 16 de setembro de 2008

Premio Brillante Weblog

Mi madriña! Onte recibín de Anabela Magalhães o premio Brillante Weblog! E para celebralo, non foi planificado nin moito menos, tiven á noite unha cea extraordinaria. Unha celebración moi adecuada ao espírito de quen me oferece tal distinción. Normalmente, o evento tería sido reflexado no descenso do nivel da botella de ron, cousas da soidade, cousas do vício! Porén estou fóra da casa, e no mes do xaxún é máis difícil procurarse as bebidas haram, tanto máis en Constantine que descoñezo completamente. O marabilloso é que, e canta razón hai na frase!, non só de pan vive o home, neste caso de ron, e a cea á que me invitou un colega de traballo, na sua casa, coa sua familia, superou con creces a mísera homaxe que tería eu feito co alcool. Era a maida ftor, a mesa da cea do ramadán, chea a fartar, a comezar polos dátiles e o leite acedo, a ensalada, a seguir a chorba, logo (imposible lembrar os nomes) garabanzos con pastas e polo, unhas empanadillas de puré, aceitunas e carne picada, tortilla con perixel, froita, zumo e seguro esquezo algo. A comida non é o que foi o pracer, mesmo se estaba caralluda (salvo o leite acedo), o xenial foi ter a sorte de coñecer unha festa na casa dunha familia árabe, que me tratou como se fose un ministro. E coñecer é comprender e querer (de amar, claro).

Ben, pois o premio recibido fai que estea subido á parra (qué bo son, mi madriña, pero qué bon son!) xa lle dixen (che dixen Anabela) que foi unha inxección de vitaminas para o meu ego, e agora vou estar insuportável, tanto como que onte decidinme incluso a postar unha poesía, como as que facía de adolescente e lle enviaba ás amigas, con rima e así, coma no século dezanove

(unha aclaración, aínda que xa son vello de carallo, eu son do século vinte, o dos dous X)

Un millón de grazas a Anabela, gosto que alguén goste. Xa se sabe, a vaidade ese pecado capital do meu continente.

Istoposto postoisto e logo continuarei coas miñas predileccións en materia de blogues.

segunda-feira, 15 de setembro de 2008

simbiose impossível

cos corpos dos cadáveres
cubrindo de erva o pasado
dentro de mil lúas quen sabe
quizáis me torne en area
e á fin poidas botar raíces
no que agora só é pedra


quizáis quen sabe se un día
as arbores creen a ciencia
de penetrar minerais
sen os cubriren de fendas.


entón poida que nazamos
novos para a bioloxía
nunha simbiose extrema
nós a beber a luz de ambos
nós a abrir mananciais
sen que ningún dos dous perda

domingo, 14 de setembro de 2008

Mala hóstia que me asombras / ó pé dos meus cabezales...

Cheguei ao gueto de bastante mala hóstia, menos mal que a nevera estaba chea de auga, hai leite e nescafé, uvas e unhas filloas típicas desta cidade. Logo de estar todo o día sen lle botar nada á gorxa, por fin entro no oásis, e para que todo sexa cool e se desfaga este veleno que me leva comendo tamén topo un computador que por milagre ten a conexión a internet. Así que me atopo tomando cafés (xa non quedan uvas) e fumando.
É que dende a saida cara ao aeroporto comezoume a invadir este estado de ódio. Primeiro control, no taxi, ben, segundo mal, pára, abre maleteiro, non o leves á terminal que vaia a pé, logo de discusións chego á terminal en coche. Entrar no hall, control de mochila co escáner, paso do arco, cacheo manual. Facturar, control de documentación, cubrir o papel para a policía, control de documentos de novo, logo o avión sae unha hora tarde, iso é o de menos, non hai nin unha soa pantalla que avise do retraso, nin da porta de embarque, nin aviso por megafonía, para entrar no avión, aínda control do equipaxe de man, identificación da mochila facturada, cacheo a pe das escaleiras, xente con fusiles pola pista, máis forzas de seguridade que persoal de terra; máis que sentirme seguro síntome refén deles, e descubro que a chulería é un invento do terceiro mundo (deben ter a patente) cousas da miséria.

Vale, estas situacións sopórtoas normalmente, pero hoxe, co ramadán, as cafeterías da estación están pechadas, e non se pode fumar nos espazos públicos (nin beber-comer-foder) e iso fai que só me aparezan visibles as virtudes máis podres desta sociedade. Tentei botar un pitillo nos servícios, só que pareceume demasiado evidente, aguanteime.

Ao entrar no avión, sorpresa, a rapañota, os asentos non están numerados, sálvese quen poida, tocoume un veciño moi expansivo, toda a viaxe incómodo. Chegado aquí, a mochila rebentárana e parecía que limparan con ela a bodegha do avión, está para botala ao lixo. Despóis collín un taxi confiado, dixéranme que nesta cidade eran máis honestos que na capital, ou que no oeste, onde escoitar un acento estranxeiro saíndo da estación desperta a cobiza de calquera taxista que noutras condicións seguro é un musulmán exemplar, mas a tentación é demasiado grande. Todo moi ben até á hora do pago. Tirouse da moto, e coa mala hóstia que tiña púxenlle as pilas, non adoito facelo, pero hoxe díxenlle que era un voleur, je suis étranger mais je ne suis pas con! Baixou un chisco o prezo, aínda así xa ghañou o día.

Cando vin o barrio onde teño que pasar estes días... menos mal que non teño alma, senón teríaseme caído até ao inferno. O Gueto. Déranme unhas chaves e o enderezo. Aquí veño coma un fuxitivo, ao piso franco. Psicolóxicamente ambiente hostil.

Entrar no piso foi unha salvación. Prender un pitillo. État des lieux, topar este maná me reconcilia co universo. Escoito uns cds que merquei nunha tenda do aeroporto. Un día hei aprender como é que se pon unha canción no post e hei adobiar a escrita cun tema que leva soando todo este ano na radio, o hiphop arxelino de Lofti, gústame, cantado na língua da rúa, esa que o estado despreza e non hai escola que cha ensine. Derdja da rúa para aprender na rúa, o árabe estandar só é cousa dos medios oficiais, comunicacións, ensino... qué peniña que o que aprenden a falar na casa logo é considerado como algo vulgar (o día que un presentador da tele solta unha palabra na língua do povo ármase un rebumbio).

Buf, o meu sangue xa está purificado, comezo a falar de línguas, sinal de que xa chegou a curación!

Biquiños.

sexta-feira, 12 de setembro de 2008

A chegada do inverno


As nubes empuxan o verán
cara ao sur
para que se enchan as aulas
de esperanza

O orgulho de ser pigmeo

Ben, bien, xa voltei por enésima vez a esta beira do Mediterráneo, logo dunha noite en París, unha semana na Galiza e un día en Madrid, e desta vez penso que agotarei os tres meses do visado antes de marchar para casa, aló polo mes de decembro. Como sempre, xa é un costume, trouxen na mala (desta vez unha mochila pequena) unha botella de ron e dous libros, as trece badaladas de Suso de Toro e, por fin e logo de moito procuralo, Nove de María Lado, señora de casatlantica e dunha fermosa barriga á que xa lle queda pouco. Custoume bastante atopalo, como na vila non o había crucei a ría e alí tampouco foi doado, ao final na libraría de Patiño, logo de media hora (saín tomar un café mentres a rapaza o buscaba) apareceu no medio doutros, nin o levaran de volta ao almacén nin o devolveran á editorial. Fermoso e triste, como tiña que ser logo de tanta dor, a dor do desastre e a da humillación de ser tratados coma imbéciles. Porque a democracia ten que ser así, non se pode facer nada cando os ignorantes votan aos imbéciles para seren mantidos na sua ignorancia, e tratados coma imbéciles. En fin, o mellor era que desaparecésemos dunha puta vez, fóra a gaita, fóra a língua, fóra a história, comezar de cero, as catro novas províncias de Castilla y León, perderan o mar por Cantabria, agora que o tomen por este recuncho do noroeste. Eutanasia, para min o primeiro, que mellor ser pigmeo ou inouit, xente orgullosa que se chama a si mesma os seres humanos, que galego que se ten por burro de carga.
-Estoy moy orjulloso de ser castellano
-y sus abuelos en qué hablaban
-ay, no te sé decir, ya murieran, por desjracia
En fin, estou a me liar e non quería entrar no pesimismo, non vou mirar cara ao futuro, xa mirei hai un par de días, prefiro gozar no presente do pracer solitario da poesía. Foi mágoa non poder ir hai unha semana a Salvaterra, onde o pracer tería sido colectivo, teño muito que facere, non podo atender a todo.

Volto a estar na zona de ramadán e un pouco por educación e outro pouco por respeito dos seus costumes, como, bebo e fumo ás agachadas, aínda que seguramente hai moito musulmán que fai coma min, por iso agora vense nas tendas máis bolsiñas de froitos secos á venda. Alá cada quen coa sua conciencia. A relixión debera ser só algo íntimo e persoal, cando os estados a usan como bandeira só crea hipocresía.

Para todos os musulmáns honrados: Sahha ftorkum! (e para os outros, levádeo o mellor que poidades!)

quarta-feira, 10 de setembro de 2008

De paseo

Apéome nesta cidade complexa e fermosa, aqui onde podo pasar uns días a admirar a arquitectura das rúas mas onde nin dobrándome o soldo faría o meu niño. Logo de pechar a mínima xestión que me trouxo, encho o resto da xornada a camiñar con rumbo non moi preciso tirando algunha que outra foto, orientándome de lembranzas e tamén dos planos (autobús, metro, barrio) que aparecen con bastante frecuencia. Tamén miro as sombras e decátome que levo quince minutos por esta longa avenida camiñando cara ao norte cando o meu destino difuso ficaba alá no sur. Vou correxindo a traxectoria cruzando a rúa, facendo a media volta sen que o sexa, buscando outras paisaxes co sol á miña esquerda.

Atraveso o parque onde unha natureza demasiado domesticada non me fai esquecer o asfalto, rodeo as augas verde podre do estanque, cheiro a excrementos de pato que me tiran a gana de botar media hora a relaxarme cos remos.

E pasiño a pasiño vai chegando a hora do xantar (o almoço!) fuxo dos restaurantes tan modernos que me fan sentir pailán coa miña camiseta, xa vella, do Intercéltico do Morrazo e o pantalón con algunha mancha de aceite que a lavadora non é quen de borrar. Logo vexo as salas de cine e topo o filme que vai reducir en duas horas o meu paseo. Non digo nada del, iso dá para outro post, outro día, se cadra.

Farto dos pasiños aproveitome da marabillosa eficiencia do metro que me deixa en vinte minutos á porta do hotel.

Por suposto que tamén, tamén, lancei a botella coa mensaxe de socorro para escorrentar a soidade, é unha ecuación tan complexa! tento definir o maior número posible de variables porén raras veces atopo o resultado correcto, ou mínimamente válido, e así, véxome obrigado a declinar o verbo estar acompañado nada máis que do caderno e a caneta que lle quitan o posto ao computador por un día.

E o viño que non falte (como ha faltar!)

Galiza en Madrid


Para todos os amantes do cine (p.ex. sarajess)

Mirando ao futuro


Con amplitude de miras

sexta-feira, 5 de setembro de 2008

Actualidade

Sonche medio autista no que se refire á actualidade, só leo os xornais cando volto ao país, e a tele pois o mesmo, entón non é de extrañar que non me entere de nada, así tamén sufro menos, porque xa de volta no avión déronme un País e topei unha noticia pequeniña onde un fulano inglés asombrábase que houbera universidades onde fora obrigatorio falar en galego, entendía que en catalán xa era máis normal, porque non hai comparación entre as duas línguas, o catalán é unha língua importante.

Tampouco é que esta nova me faga sufrir moito, porque o tío non o facía con malicia, só con descoñecemento, iso pódese perdoar.

Eu a verdade é que quería pór o nome do ghicho no meu blogue, pero aínda que trouxen o xornal para casa, a folla onde aparecía isto xa a usei para pelar as patacas, eu tamén, sen malícia ningunha.

quinta-feira, 4 de setembro de 2008

Remoendo


Como as vacas no establo, amarrados no pantalán, parcimoniosos remoen os iates a penúltima singradura pola ría

segunda-feira, 1 de setembro de 2008

Consecuencias

Ao final non teño que baixar ao porto pola noite a facer cola e esperar ata que o último pasaxeiro embarque para saber se hai un sitiño para min. Rebéntame esa incertidume e a prespectiva de ter que voltar coa mochila a casa, fracasado. Por sorte apareceu unha praza nun voo de Aigle Azur, a París, qué máis ten, o caso é sair, xa me arranxarei logo para ir a Madrid, e logo a Galiza.

O primeiro día de ramadán sáldase cunha sede angustiosa, non é que eu estea a respeitar a coresma musulmana, é que son gilipollas; o caso é que pensando que hoxe marchaba estiven onte a rematar a botella de ron, e claro logo erguinme tarde e saín da casa a correr e só levei medio litro de auga que administrei como ben puiden ata que non houbo máis, e suei como un cabrón. Non comín, nin me importa, ao chegar a casa ataquei todas as botellas da nevera: auga, fanta, zumo, leite, estou ansioso, bebo e bebo. E fumo, esta mañá fíxeno ás agachadas. Dentro dunhas horas, ás sete, na penúltima oración, as rúas baleiraranse e será unha festa en cada casa.

(e mañá levarei tres litros de auga na mochila, e un bocadillo)