segunda-feira, 28 de abril de 2008

Em Areamilha


Botei os neuronios a remolho no vento do norte
recolhinos cheos de sal e nadadeiras de arroás

sábado, 19 de abril de 2008

A tormenta

E agora, tamén, son eu o que se pregunta para que serve todo isto do blogue, un pasatempo para encher estas horas mortas que me matan? ou quizáis un rodeo que estou a dar, unha volta inmensa que fago para non comezar o traballo? pode ser que nin sequera sexa unha volta, poida que só estea na cinta do ximnasio, camiñando, correndo pero sen me mover do sitio, sempre vendo o mesmo á miña fronte, nada muda, miles de pasos e sigo onde estaba cando subín a ela, co reflexo da miña cara na parede acristalada, o único que vexo, e que non me axuda, nin me dá ideas de como dar marcha atrás ou de como coller un desvío. E como sempre, covardía, quixera ter ás de voitre e contemplar a miña vida dende o alto, como un espectador que pode xulgar a rotura dun encoro e os danos provocados sen ser salpicado polas augas. Fuxir non serve, cando serviu? correr e correr como agora só fai pasar o tempo, patienter en attendant que la foudre vienne faire éclater ce barrage d'eau morte, stagnante. J'ai peur de l'orage. Rezaría, se crera en deus, para que el fixera todo, pero estando só como estou terei que crear o raio, mesmo se comezo frotando duas pedras, cunha muxica pequeniña, sempre será algo. Todo mellor que seguir aquí, ollando este rostro cada vez máis engurrado, estragando a imaxe idílica da piscina que se ve atrás do cristal.

sexta-feira, 18 de abril de 2008

Máis flores




A segunda compreina onte alá abaixo, na Colonne, é fermosa, pero xa todos o saben, xa houbo unha chea de persoas que traballaron en ela para que así chegase a ser.
A primeira naceu nun testo do balcón ela soíña, pensei que era unha hortensia, pero é brava, sen embargo é moi linda, só hai que se achegar un chisquiño a ela para se decatar.
Cal é a mellor? case gosto máis da pequeniña.

quinta-feira, 17 de abril de 2008

Pretensións

Pretender... yes I'm a great pretender. Non, que non, que non teño pretensión ningunha, só faltaría que os mecánicos quixeran facerse co poder, o poder non poderemos telo nunca porque xa o teñen as máquinas, elas son as donas do mundo, nós só somos os seus servos, os seus médicos, os seus compañeiros. E cando elas declaran a folga hai que lles facer moitas cóxegas e moi ben feitas para que abandonen e sigan a mover o mundo por nós. E nunca pensei que remataría así, atado polo pescozo a elas, como o seu canciño. Eu que temía o motor do coche do meu pai, menudos traballiños, agharra aquí, dáme a doce-trece, pásame a estopa... e non tiña nin idea de como funcionaba, só anos máis tarde cheguei a perderlle o medo ao diesel, mundo sucio de aceite e graxa, pero moi gratificante cando se convence a un deses bichos de porse de novo ao traballo.

Coas máquinas xa hai anos que me reconciliei, aceptei o seu dominio, o que non consigo perdoar é o sistema educativo que me criou, para que mundo nos preparaban? para este no que vivo por suposto que non, ou será que a miña mente é lenta e me custou anos conxuntar as duas cousas? en fin, de nada vale queixarse agora, espero que hoxendía non sigan a facer as mesmas parvadas que do meu tempo, e que despóis de oito anos de estudar inglés xa poidan manter unha conversa fluída, non coma min que só me quedei con aquilo de aidontespikinglis.

quarta-feira, 16 de abril de 2008

Andando


Un día que non tomo o atallo e mira ti o que me aparece á beira das máquinas do tren. Din un rodeo pero valeu a pena, sempre paga a pena mesmo se non topas nada, cantos e cantos baldíos terei percorrido! a verdade é que teño a facultade de perderme con bastante facilidade cando camiño, non me molesta, andar é moi san, e a miudo aparécenche cousiñas lindas como estas e danche unha alegría. Normalmente non me gusta consultar o mapa e tiro para diante, intuitivamente, e ando e ando e bastantes veces teño que recoñecer que me equivoquei de ruta pero, para min, non ten moita importancia, á final todos os camiños teñen o seu lado bo. Mesmo se hai que recuar.

terça-feira, 15 de abril de 2008

Mal de ollo

Dende a primeira hora da mañá estiveran traballando os dous na avaría do freno hidrodinámico, xa os tiña visto máis veces envoltos en líos semellantes, pero hoxe fixeime máis en eles e admirei a sua organización, a maneira tan lóxica que teñen de ir pouco a pouco aillando o problema, dende un comezo que engloba unha chea de posibilidades, ata chegar pasiño a pasiño a topar o cable que quedara desconectado nunha regleta dun armario calquera. Dito parece moi sinxelo e non se aprecia a cantidade de datos que hai que manexar para chegar a dar co punto feble. A capacidade que teñen para interpretar os esquemas eléctricos e ir descifrando o funcionamento do conxunto verificando só aquelo que pode ser causa do fallo require un nível que me admira topar por aquí. Si señor, un bo traballo.

Logo de probar o sistema de novo quedounos un tempiño morto no que estivemos a bromear, falando un pouco de todo, e por casualidade veu aparecer o tema do mal de ollo "que non che diga que estás moi ben de saude non vaia ser que che estea a botar o meigallo". Claro que como na nosa terra, pensei nunha broma coas crenzas dos nosos antepasados, só que non era tal e os dous falaronme de homes que lanzan maldicións mediante palabras de loubanza, que fan estoupar a ubre dunha vaca, avariar un bulldozer, facer cair un home do cabalo..., pero son contos nonsi? mi madriña, non eran contos, os dous crían neses feitos cunha fe cega, incluso tentando convencerme a min. E pensei no que a miña nai contaba cando eu neno, cousas dos avós, dos bisavós, das vacas que enfermaban por un veciño que che quería mal, e de como ían á meiga para quitar o mal de ollo. Vale, hai cen anos, cincuenta anos, pero xa non hoxe.

Esta combinación atroz entre ciencia e superstición éme difícil de encaixar. Fai que me sinta só, un bicho raro, un extraterrestre caído do ceo. A verdade tanto me ten, se un é feliz crendo que irá ao paraíso non son quen eu para baixalo da sua nube. Só que me choca ver como aquí a auga e o aceite se mezclan sen problemas.

domingo, 13 de abril de 2008

Acusado

... eles poden dicir o que queiran, descolgar os seus diplomas da parede, escanealos e adxuntalos aos seus míseros informes para lles dar credibilidade, pero non teñen nin idea, nin idea da cantidade de noites que baixei até á represa do muiño, rabuñando as pernas nas silvas e nos toxos, para lavar con aquela corrente xelada a vergonza da humillación, para que o frío e a auga aspirasen do fondo de min ese fedor denso a putrefacción. Calquera cousa antes que ceder ao sabor metálico da rabia que me comía, que me segue a comer, porque eles poden dicir o que queiran pero non saben nada...

sábado, 12 de abril de 2008

Bilinguisme

Et aujourd'hui un petit exercice pour délier ma langue, celle que j'ai dans ma bouche, celle que deviens toute lourde quand je parle en français, ouais, on cherche toujours la perfection, même pas ça, il me suffirait de ne pas trébucher si souvent, de mettre un peu de trois-en-un pour la faire bouger plus légére, sans quelle s'accroche de partout. Je ne sais pas ce que ça va donner ce séjour en Algérie, j'éspère améliorer mon niveau, en plus d'essayer de fourrer l'arabe dans ma tête a coup de bâton! Ah, et le r parisien, que j'avais appris avec tant d'enthousiasme, et que j'ai accommodé après au portugais, pert à présent de la place en faveur du r roulé, juste pour ameliorer la communication, pour m'adapter au milieu.

J'avais envie de parler de langues, comme c'est bizarre! Je suis un vicieux! Enfin. Pour la nôtre, le galicien, à côté de l'espagnol, comme ici pour les kabyles la leur en face de l'arabe. Je n'ai pas d'idées rigides ni non plus intolerantes en ce qui concerne l'apprentissage de la langue de l'état, les collègues de Tizi-Ouzou me disent que quelle drôle d'idée m'a pris de vouloir connaître cette p... de charabia, mais c'est celle qu'ils utilisent tous les jours au travail, bien sûr qu'ils aiment la leur, et qu'ils prefèrent le français à la langue officielle. Moi, c'est pas mon avis, même si c'est agreable pour moi de trouver des peuples si fiers de leur culture, comme les basques (et que je voudrais pour le mien le même orgueil). Une langue de plus, peut importe laquelle, ni la situation politique, c'est un atout. Pour moi on doit faire l'enseignement dans la langue natale de l'enfant et apprendre celle de l'état comme deuxième... Si c'etait si facile! il faut aussi tenir en compte une partie très grande de notre peuple pour qui l'espagnol est sa première langue. Bon, sans rentrer en détails qu'abîment ma rédaction. Je voulais ici surtout parler de mes filles, et tout ce que j'ai écrit avant ce n'est que des obstacles pour que toi qui est en train de lire ça, n'arrives à découvrir mon bonheur que si tu as de la patience. Parce qu'elles, ma Fleur et mon Iria, sont mon bonheur à moi, ma fierté, et aussi dans le thème que j'ai choisi ce soir je peux les mettre comme exemple. Elles sont bilingues, elles ont eu le galicien avec moi et le français avec la mère (comme c'etait beau, en arrivant le soir du boulot quand elles demandaient "papá, como se di voiture en galego?"). Jamais elles n'ont parlé en castillan avec moi, et pourtant bientôt, à la crèche d'abord, à la maternelle ensuite, elles ont commencé a se débrouiller en cette langue. Je n'ai jamais fait la connerie de leur interdire, bien au contraire, je les corrigeais à chaque fois qu'elles se trompaient. Content qu'elles puissent avoir accès à beaucoup d'autres cultures, d'avantage de portes ouvertes. Mes filles, ma fierté, et qu'elles parlent le galicien c'est un charme ajouté.

Tolérance, travailler à l'école avec les deux langues, celle du pays et celle de l'état, même avec l'anglais, bien sûr, mais la base, la première, la nôtre. Sans doute. Car la Galice n'est pas la Castille, ni je veux pas qu'un jour elle le devienne, de même que je ne me bât pas pour que Valladolid parle le galicien.

sexta-feira, 11 de abril de 2008

Joie!

andava de paseio pela rede, visitando os sitios que me gustan, un saltiño aquí, un chimpo alá, ler o que fai a xente, cousiñas lindas, cheguei á ortografia do olhar, saboreei a poesía brasileira, escollín o link da pícara de alhegue, e logo dalí pasei á tola do monte, e foi no blogue dela onde topei o icono da irmandade da fala, pincheino e lendo, lendo, entereime de que se podía descargar unha libraría de galego para o windows, e alá de cabeza me fun, non foi doado, moitos pasiños intermedios, mais conseguino, instalei o galego no ordenador, e agora mesmo cando me aparecen mensaxes negativas dáme alegría que sexa na miña língua "windows bloqueou algúns programas de inicio". Por fin!

Porque os computadores dos colegas vascos están en euskara, e eu dicíame, qué miserables somos que nin Microsoft recoñece a nosa língua! pero si, por fin, pouquiño a pouco. Poliki, poliki, amodiño, amodiño, pero sempre cara a diante.

Árabe do Maghreb

Hoxe, que é día de descanso musulmán, teño moito tempo libre e como sempre, para matalo e combater a soidade, veño de novo ao blogue, escribir trapalladiñas, encher as horas. Quixera tamén fregar de novo o balcón, grabar algo para o festival dos mallos e estudar unha horiña o árabe do maghreb, que é unha pena, hai rapaces simpáticos que chaman por min para falar un rato e non entendo nada, sei cousas básicas, fai frío, calor, chove, beber café e pouco máis, con iso non dá para manter conversa algunha. Quíxenlle dicir que baixaba traballar pero só coñecía abaixo el-taḥt e o traballo el-khedma, que a todas vistas é insuficiente para facerlle chegar a idea que quero. Agora xa preguntei: raieḥ nekhdem, vou traballar. É curioso como a primeira persoa de singular é N, coma no euskara, ni naiz (eu son), nik lan egin dut (eu traballo), supoño que xa hai unha chea de lingüistas que repararon no caso. Despóis as outras persoas xa se parecen máis ás linguas latinas, Tgoule (ti dis), Egoule (el di), e a primeira do plural tamén, NroḥO (nós imos), NekherdjO (nós saímos). Ben, menudo camiño que me queda ata meter todo isto na cabeza! Encantaríame poder volver ao Morrazo e entenderme coa comunidade marroquina, na sua língua.

E logo, cando saia dunha tenda e me digan como agora "vive la Turquie!" (porque son moreno) poderei respostar "lâ, khuyâ, anâ galizî... e iso onde queda? pois non, non é ao lado de Játiva, máis ben de Portugal".

Por certo, ás laranxas chámanlles Tchina no árabe do país, pero no estándar é Bourtouqal, e seica ven de Portugal. Non sei, non sei...

Chuva en Hydra

Esta noite veu unha chuva de lama que deixou o balcón perdido, e eu fregárao onte á mañá! Xa me parecía a min que tanta calor no mes de abril non era normal. Polo menos limpou a atmosfera e supoño que aumentaría o nível nos encoros, alá na Galiza é un tema que me preocupa, cando paso por Zamáns e está cheiño, dá ghloria velo! Dende o mes de febreiro, ao inauguraren a planta de desalinización da auga do mar, xa case nunca teño falta dela na billa, nos outros barrios só a tiñan a metade do día, neste non, este é o da elite e supostamente o subministro era contínuo, só que ás horas puntas de consumo saía un fiíño que non chegaba para prender o quentador de gas. Agora chámanlle H24, cando mo dixeron pensei en H2O, hache-vingt-quatre, dixen eu que ao mellor a do mar saía reforzada en hidróxeno, pero logo xa me explicaron, agora haina todo o día. Por iso, por iso vense tantos depósitos nas terrazas e balcóns, gardar para cando non hai.

E falando das peculiaridades deste barrio, ben, a maioría das embaixadas están aquí, e xa me contaron que tamén o subministro eléctrico está asegurado por unha liña individual, independente do resto da cidade, nós e a residencia do Bouteflika, téñome que sentir honrado por este tratamento de favor. Mais nada é gratis, o aluguer custa o dobre que na parte baixa, ou o triple, en todo caso bastante máis caro que en Vigo... e cando digo que ten 300.000 habitantes desprézanma, pensan que é unha aldea, claro que aquí son arredor de tres millóns. Só que hai que lle aplicar o de "burro ghrande, ande non ande". E o caos urbanistico desa a miña cidade que medrou ás carreiras vexoo dende aquí coma un defecto moi pequeniño. Quen lle dera a Arxel! Vigo, a metrópole da miña infancia, a cidade-aldea, a cidade obreira.

quinta-feira, 10 de abril de 2008

O que fai o viño

mi madriña, mi madriña, e a vida segue sen o meu benquerido ron, o viño do país fait l'affaire, e a soidade que non dá chegado, xa me doe o lombo de ser terrón de azucre, desfacéndome pouco e pouco no fondo deste encoro, sen dar sabor a nada, sen senso, deixando cachiños de min, sendo menos e menos, sen medrar por outra parte, esvaíndome, quedando nada, nadanadiña de min, ai! a ver se noutra vida son polo menos peixe! ou algo que non se desfaga.

sábado, 5 de abril de 2008

Qué vai ser de min!

Aghora xa, definitivamente, rematei a botelha de ron, e hai dous días foi a de martini, só me queda o vinho do país, que se bebe sen sentir aínda que logo síntese ben na cabeza. Que se me estou volvendo alcohólico? non, hóstias, non! eu sempre son bastante esaxerado, e amáis durante o día non hai maneira de tomar un ghrolo, augha, zumo, colas e mirindas as que queiras, pero algho con vidinha, iso xa non é tan doado, podería ir xantar ao hotel, pero entón o prato custaríame dez veces máis que na rúa, e fódeme bastante. O que me ghustaría aghora sería ter unha botelhinha de licorcafé, coma os ghaiteiros, eu de música non entendo nada, pero o licor béboo coma se levase trinta anos tocando a ghaita.

Pluf, xa está, xa lhe din o last ghrolo, xa non me queda nada, qué vai ser de min? voume convertir ao islam, así ghastarei menos en tabaco, menos en vinho, e pasarei máis tempo enredando no que realmente é importante, e qué é iso? o futbol? a política? o punto de cruz? non, non nos chamemos a engano, o que realmente importa é o que non temos, e o que non tenho eu é unha mulher que ghose comigho, non, non, non quero alghen que me fagha a comida, nin que limpe a casa, nin que fagha a compra, iso todo faghoo eu e non preciso de axuda nesas materias. A calorcinha dun corpo ao meu lado, ben, un chisquinho de carinho, de compliciadade, muito sexo. Ah, e por quê me convertir ao islam? pola promoción que fan dende hai mil trescentos anos, o das catro mulheres ás que ten dereito cada musulmán, aínda que penso que só é marketing para atraer fieles, porque todos os que conhezo non tenhen máis que unha (será que é únicamente unha cláusula para os ricos). O caralho non é ser pobre, non, o caralho é non ter o que os cartos non poden mercar. Mi madrinha, meu cerebro ressuma filosofía, é o que che ten o ter estudos!

Vale, que estes palavrões non son para dicir diante dos meninhos, pero isto non o lé nin deus (porque está tan ocupado en contar cada pelo que cae da nosa cabeza que non ten tempo para o resto!) bah, eu non creo nin en deus, nin demo, nin ceo, nin inferno, unha fodida mentira todo. Só creo no que vexo, e hoxe acabo de ver a botelha de ron definitivamente baleira, qué vai ser de min!

sexta-feira, 4 de abril de 2008

Problemas cas droghas

... levo xa doce anos casado con aquela morenaza de ollos negros e carnes firmes, que fodia coma unha leoa, sincera, a sua necesidade atrapoume e alí me embarquei con ela, aínda que tiven que mentir só foron palabras, qué máis daba, e máis a min importábame ben pouco aquela profesión de fe, que Alá era o único Deus e Mahoma o seu profeta. Tería dito da mesma maneira calquera outra cousa, para min non tiña ningunha importancia, mesmo me estrañou bastante que os outros lle deran tanto aquel a unha frase dita por min. Aquela travesía logo se torceu, máis rápido do que se podía imaxinar, se é que cando se nace con mala sorte non hai xeito de endereitalo. Primeiro pechou a fábrica de rodas, agora facíanas máis baratas os chineses, botei meses arrastrándome con traballos mal pagos. Os pequenos, xa tiñamos tres daquela, comían mal, andaban sucios e necesitados. O Danieliño morreu moi pronto, apenas chegaba ao ano de idade, non había cartos bastantes para curalo, desnutridiño como estaba. Todas as noites volve á miña cabeza, non me deixa, nin nos dous anos de cadea conseguín esquecelo. Se puidera volver a comezar... pero nunca se pode, para qué soñar. Por un asunto miserable, duns poucos de miles de dinares, cazoume a brigada contra o narcotráfico, aí, se xa estabamos na merda, comezou a baixada ao inferno, para min e para ela, eu terei secuelas de por vida da miña estadía no caldeiro, ela sei que cando os pais xa non puideron axudarlle máis, chegou buscar de noite os restos no lixo dos veciños, non mo di pero seino, logo ben, sei tamén que estivo deitándose con homes por cartos, non a culpo, a pobre tiña que sacar adiante os críos, o único é que ao voltar eu, logo dos dous anos había un pequeno máis na casa, en fin, cousas da vida, chamoulle Mohamed, mellor así, o único que tiña nome cristián non aguantou moito. Xa hai cinco anos que vou todos os venres á mezquita, máis que nada por integrarme, por limpar a miña imaxe, por ter contento ao sogro, e si, é certo que saio dela máis tranquilo, é coma unha comuñón cos veciños, un acto social. Pero de cortar o pelexo do carallo, deso nin falar, que unha cousa é bater coa cabeza no chan e outra é a ciruxía. O apartamento no que vivimos é ben miserento, bó é que temos isto, e imos tirando, o único que aínda queda todo o día na casa é o pequeno, que todavía anda a gatiñas, os outros xa van ao seu aire, o máis vello sei que pasa todo o día na rúa tentando roubar carteiras aos turistas, tamén esnifa pegamento, ben, cousas de rapaces. É o único que aprendeu algo da miña lingua, as boas intencións que sempre se teñen ao principio, só que o único que usa son insultos cos estranxeiros aos que non lles dá sacado un peso "que che dean polo cú, cabrón". Non, xa nin eu a uso apenas, comezo a esquecela, mellor así, para qué lembrar, estar onde estou e non lle dar máis voltas. E esta tarde de repouso non saín xogar á petanca cos colegas, quedeime adurmiñado diante da tele, pero o condenado do Ibrahim non para de foderme, gabea pola miña perna e cólgase do peto do meu pantalón, e tira e tira...

E esperto, deitado no chan do baño do meu cuarto no Hilton, sangro un pouco pola cabeza... e polo nariz, e o móbil está vibrando no peto do meu pantalón o collo de mala hostia e contesto
sae un fulano falando en inglés, ao principio non entendo nada, é o meu xefe, cagándose en todo o que existe porque non chego á reunión cos chineses, para o negocio da importación de neumáticos, dime que en dez minutos teño que estar abaixo, na sala de congresos, e que leve a camisa planchada, que no meu tempo libre faga o que queira, pero o traballo é sagrado e blablablá, o mesmo de sempre. Debeu ser un baixón de tensión, dóeme o tabique nasal, estou ata os collóns deste choio, desta vida, das putas que se veñen comigo por unhas raias, de sorrir todo o puto día como se vivise no paraíso, odio este traballo, a próxima vez que volva soñar agarrareime con forza á manciña sucia de Ibrahim para que non me deixe voltar a este inferno.

Para ela

Non che construirei un mundo prefabricado onde esteas protexida do vento do norte con sebes de rosas e xasmíns,
nin unha casiña con paredes de pedra e cadros alegrándoche a vista, con ventaiñas por onde entre o sol a dourar o teu cabelo castaño.
Quéroche dar unha estreliña que gardes no teu peto e poidas sacar en cada cruce de camiños ao que chegues,
e vaias por onde vaias sempre terás os meus brazos fortes, cando os necesites, meu amor, miña Flor.

Ibiltxoa

Gaur goizean, hiriguneara jaitsi nintzen telefonu berri bat erosteko, baina gaur ostiralea da, igandea bezala Euskal Herrian, eta dena itxita zegoen, bueno, ia ezer ez irekia zegoen, bakarrik tabernak, tabako dendak, kioskoak eta gozotegiak. Orduan buelta bat eman nuen, oinez, bi ordu bitartean. Eta pozik osoa nengoen liburu bat euskaraz denda-leihoan ikusi nuenean. Sahara askatasunaren basamortua. Perla ostra batean aurkitu bezala izan da!

quinta-feira, 3 de abril de 2008

Miradas

E como sempre (que podo) saín dar o paseo ata Sidi Yahia, dende a ponte de Hydra onde vivo non é que sexa moita distanza, uns quince minutiños, a tomar o meu querido cafeciño con leite e o anaco de tarta de fresa. Agora xa sei que hai que pedir un crème pronunciando o r como no galego, non como no francés oficial, porque en árabe se se pronuncia dunha ou doutra maneira son duas letras distintas, o raâ e o ġayn, e como o meu francés tampouco é que sexa do melloriño, e a miña dicción também não, falo coma eles e me fago comprender mellor.

Este bar que frecuento, por cousa do meu gusto pola rutina, está cheio de todo um pouco, dos fumadores (e fumadoras!) de narguilé, dos adolescentes á moda, que non quitan as ghafas de sol nin para ir mexar, dos grupiños de amigas, dos grupiños de amigos, sobre todo xente nova, tamén xente normal (coma min, vamos! porque o ser novo é un defecto moi grande que ten solución a longo prazo). Nada, que alí me sento soíño nunha mesa pequena e observo a paisaxe de fóra, a rotonda cos seus cinco gardas de tráfico, a tenda de Mango, os paisanos e paisanas que pasan na rúa, ou tamén se a situación (da mesa) mo permite dou un vistazo aos parroquianos, claro ás parroquianas tamén. E onte, mi madriña, había unha mirada que buscaba os meus ollos, insistindo, teimando, e eu mandaba a vista para a tele, para a cristaleira, para a barra, todo menos para esa rapaciña, moi segura de si, moi chula ela, tentando atraer ao estranxeiro só. Deus! (ou debera dicir Alá!), como boto de menos sair en Galiza, ou en Euskal Herría, ou Madrid, ou Valencia, onde só me miren polo que son, non polo que teño no peto, e eu que pensaba que non era esixente! Así non quero. Co bonito que é o xogo de miradas, mesmo se non dá máis que para soñar, saber que a que te mira ten algún interese, por mínimo que sexa, en ti, xa enche a un de esperanza. Aquí non, aquí esas miradas deprimen. Deprímenme. E para máis fastidio non hai nin unha mísera birra que se botar á gorxa, que teño que mercar o viño nunha tenda especializada e bebelo na casa, clandestino, coma un alcohólico! Xa teño ghanas de... sair do Triskele tropezando no banzo da porta, coa vista algo anubada e facendo esforzos por camiñar dereito, mantendo a compostura, ir bailar un ratiño ao Boxes, e logo rematar a noite no Moulin Rouge, no medio do pijerío, si, nada é perfecto. E voltar a casa a pé, co día comezando a iluminar a miña conciencia (a mala, por suposto). A ver se o mes que vén dou un saltiño ata alá! In-shal.lâ!

quarta-feira, 2 de abril de 2008

Visitas

Ao principio, cando creei este blogue, puxen un contador para saber canta xente ía pasando facerme visitas (xa sei que é coquetería, ben, non che son perfecto), e claro case ninguén, só algún que outro amigo, pero quedei flipado porque aparecía na lista dos países a Groenlandia, amáis volvía e volvía o fulano visitarme cada día, claro que coa miña intelixencia aghuda non tardei moito tempo en decatarme de que o ghichiño non era outro que eu cada vez que accedía, e este cabrón de contador no canto de poñerme Arxelia que é o país no que estou a traballar, púñame Groenlandia, non sei se é que teñen códigos telefónicos semellantes ou qué é. Como ao entrar na páxina do contador pregunta se topei algún erro, mandeille un escrito informándoos do tema, pero xa hai tempo deso e segue engrosando a lista das conexións dende Greenland, Terraverde (qué nome tan lindo!) parece como a nosa terra, aínda que eu vivindo na zona das rías baixas case podería identificarme máis con Eucalyptusland, ou Burntland. Que ghanhe o máis forte! lei da natureza e que ghanhe o máis rentabel! lei de mercado, cando neste caso as duas leis apuntan no curto prazo ao alcolito (ghustame como meu pai o chama) é claro que sempre vai ghanhar, só que despois do curto prazo qué imos facer? xa se foderán os que venham atrás! non si, mon amour?

E falando de visitas, agora que estou lonxe e teño tempo e teño morriña, e visito os blogues galegos e portugueses e brasileiros para sentirme un pouquiño como no país, estiven tentado (afástate de min satanás!) de deixar de escribir, porque topei xente que conta marabillas, textos que me emocionan, poesías para soñar desperto, historias moi ben narradas, metáforas redondas, fermosas como as rosas que veño de mercar esta tarde (por fin!). E nunca acadarei ese nível (olho! com o til no i) pero, mas, porém, but, mais, decidim continuar. Gostei imenso duma visita que recevim esta semana de um dos meus blogues preferidos, é como se es afeccionado de uma equipa de futebol e o treinador vem à tua casa. Gostei imenso dos Xigantes, emocionou-me, lembrou-me a minha infância, quando no enterro duma tia-avó estavamos os irmãos a jogar alheios na eira, arredor do carro, e lastimaramos a pequena num braço. Isto era na Estrada que foi o meu paraíso durante muitos anos, mesmo agora é um lugar que visito com alegria, passear pelos bosques da minha mãe dá-me paz, enche os meus pulmões de folhas de carvalho, e os encoros á beira das erveiras soltam un arrecendo que me traz tantos, tantos recordos!

E agora pragmatismo. Estiven tantos meses cunha moa a me torturar que non houbo outra maneira de se desfacer da dor que me apertaba a cabeza máis que sacándoa (arracher din en francés, qué bruto, qué medo) e por suposto, logo antibiótico e mesmo se aquí nos prospectos dos medicamentos non preveñen contra o pouco conveniente que é mezclalos con alcohol (claro que os musulmáns non beben, mon œil!) eu, con coñecemento do tema, pasei dez días de abstinencia, e hoxe, rematado o prazo abrín unha botelliña de Coteaux de Tlemcen, viño tinto do país que está caralludo, e non é de extrañar que estea a misturar os temas e as línguas e escrevendo este texto sem muito sentido. Ben, admítense queixas. Obxeccións tamén.

terça-feira, 1 de abril de 2008

Alucinante

Parece ser que a xente que non ten para comprar costo aquí fuma... cascuda seca e moída, seica o corpo deste animaliño contén substancias alucinóxenas. Cando hai fame non hai pan duro.

On raconte qu'ici les gens qui n'ont pas d'argent pour acheter du shit ils fument... du cafard sec et moulu, il parait que cette petite bête a dans son corps des substances hallucinogènes, et faute de merles...

Parece ser que aquí a gente que não tem para comprar haxixe fuma... barata seca e moída, aparentemente o corpo deste animalinho contem substâncias alucinógenas, e não havendo outra coisa melhor...

Non sei se isto é lenda urbana ou é verdadeiramente así de noxento