Miradas

E como sempre (que podo) saín dar o paseo ata Sidi Yahia, dende a ponte de Hydra onde vivo non é que sexa moita distanza, uns quince minutiños, a tomar o meu querido cafeciño con leite e o anaco de tarta de fresa. Agora xa sei que hai que pedir un crème pronunciando o r como no galego, non como no francés oficial, porque en árabe se se pronuncia dunha ou doutra maneira son duas letras distintas, o raâ e o ġayn, e como o meu francés tampouco é que sexa do melloriño, e a miña dicción também não, falo coma eles e me fago comprender mellor.

Este bar que frecuento, por cousa do meu gusto pola rutina, está cheio de todo um pouco, dos fumadores (e fumadoras!) de narguilé, dos adolescentes á moda, que non quitan as ghafas de sol nin para ir mexar, dos grupiños de amigas, dos grupiños de amigos, sobre todo xente nova, tamén xente normal (coma min, vamos! porque o ser novo é un defecto moi grande que ten solución a longo prazo). Nada, que alí me sento soíño nunha mesa pequena e observo a paisaxe de fóra, a rotonda cos seus cinco gardas de tráfico, a tenda de Mango, os paisanos e paisanas que pasan na rúa, ou tamén se a situación (da mesa) mo permite dou un vistazo aos parroquianos, claro ás parroquianas tamén. E onte, mi madriña, había unha mirada que buscaba os meus ollos, insistindo, teimando, e eu mandaba a vista para a tele, para a cristaleira, para a barra, todo menos para esa rapaciña, moi segura de si, moi chula ela, tentando atraer ao estranxeiro só. Deus! (ou debera dicir Alá!), como boto de menos sair en Galiza, ou en Euskal Herría, ou Madrid, ou Valencia, onde só me miren polo que son, non polo que teño no peto, e eu que pensaba que non era esixente! Así non quero. Co bonito que é o xogo de miradas, mesmo se non dá máis que para soñar, saber que a que te mira ten algún interese, por mínimo que sexa, en ti, xa enche a un de esperanza. Aquí non, aquí esas miradas deprimen. Deprímenme. E para máis fastidio non hai nin unha mísera birra que se botar á gorxa, que teño que mercar o viño nunha tenda especializada e bebelo na casa, clandestino, coma un alcohólico! Xa teño ghanas de... sair do Triskele tropezando no banzo da porta, coa vista algo anubada e facendo esforzos por camiñar dereito, mantendo a compostura, ir bailar un ratiño ao Boxes, e logo rematar a noite no Moulin Rouge, no medio do pijerío, si, nada é perfecto. E voltar a casa a pé, co día comezando a iluminar a miña conciencia (a mala, por suposto). A ver se o mes que vén dou un saltiño ata alá! In-shal.lâ!