Cadeas

Deixáchesme a tua marca, o teu perfume nos pulsos e no pescozo, como unha cadea que a ducha da mañá tentará romper até á próxima invasión tan desexada. E os camiños tan, tan inmensos que aínda nin comezamos a percorrer, agardan por nós sabendo que nunca chegaremos, que ficamos nos douscentos primeiros metros e voltamos á saída.

Que pouco pesan estas cadeas e que só me sinto cando baixas polas escaleiras, recollo a mesa e fago a cama. E aínda a música non é quen de afogar o eco das tuas mans apretándome.

Irei á cociña, a realidade da cebola fritida afastará de min este estado improdutivo, outonal.