domingo, 2 de novembro de 2008

Arrastrando os pes

Teño algo a apretarme o estómago

ou o peito ou ambos os dous

será o n'gauss de laranxa

que non coñece aínda o meu corpo.

E a cafeteira, insolidaria ela,

botoume un líquido negro frío

que vin sair silencioso

dende o teito da cociña,

un home frío apostándoo todo

a un café nacido morto.

Sain recargar o móbil que

ás veces axuda con palabras

chegadas ao dereito da praia,

sen forza para falar arrastreime

mas o tendeiro sempre fala

e anota até catro veces a cifra

que até catro veces se borra

na calculadora xaponesa

mentres me recita as suratas

que non é quen de traducir

arrastro os pes co peso das bolsas

arrastro a Noé e aos fillos de Sem

arrastro o maná e mais o Sinaí

que hoxe quedaron colados

á miña roupa sen me penetraren

nin un milímetro de pel

subo, subo, subo, coa luz amarela

a me agardar alá arriba

o eco de cada paso na escaleira

esváese sen encontrar a resposta

e polos vidros que onte limpei

hoxe entra reforzada a noite




Sem comentários: