Teño algo a apretarme o estómago
ou o peito ou ambos os dous
será o n'gauss de laranxa
que non coñece aínda o meu corpo.
E a cafeteira, insolidaria ela,
botoume un líquido negro frío
que vin sair silencioso
dende o teito da cociña,
un home frío apostándoo todo
a un café nacido morto.
Sain recargar o móbil que
ás veces axuda con palabras
chegadas ao dereito da praia,
sen forza para falar arrastreime
mas o tendeiro sempre fala
e anota até catro veces a cifra
que até catro veces se borra
na calculadora xaponesa
mentres me recita as suratas
que non é quen de traducir
arrastro os pes co peso das bolsas
arrastro a Noé e aos fillos de Sem
arrastro o maná e mais o Sinaí
que hoxe quedaron colados
á miña roupa sen me penetraren
nin un milímetro de pel
subo, subo, subo, coa luz amarela
a me agardar alá arriba
o eco de cada paso na escaleira
esváese sen encontrar a resposta
e polos vidros que onte limpei
hoxe entra reforzada a noite
Sem comentários:
Enviar um comentário