quarta-feira, 12 de janeiro de 2011

imáisdé galego . improving the future

Esta semana seguirei a traballar nun proxecto que xa hai tempo levo madurando no sitio onde se poñen as ideas xunto ás mazáns, si, si, talmente coma se fai cos kiwis do país, para que amolezan, collan azucre e perdan o amargor. O estudo teñoo xa bastante adiantado e, se todo vai como espero, suporá un avance sen precedentes no nivel cultural da poboación en xeral e da xente nova en particular.
Trátase da... en fin, teño dificultades á hora de porlle un nome, tanto máis canto unha porcentaxe bastante alta das posibilidades de éxito radican en algo a priori de tan pouca importancia como o nome. Porque que mais pode ter que se chame cocido ou soupe-au-choux, o importante é o sabor e o nome non conseguirá cambiarllo. Pero se falamos dun produto novo, totalmente descoñecido no mercado... aí si que xoga un papel importante esa etiqueta, porque antes de que se poida decidir que, efectivamente, o seu sabor é bo, é necesario probalo, pero se aparece coa denominación birriax-nonmecomax, poño por caso, o mais probable é que teña pouca saída, aída que sexa o máis delicioso dos manxares.

Ben, feito este desvío innecesario para explicar algo xa de todos coñecido, mellor será que defina o tema e o nome iráselle achegando pouco a pouco.

Este é un aparello, aparato, ou device, como din en inglés, que ten a facultade de puntuar a poesía. O funcionamento é simples, basta con escribir o poema en cuestión (co tempo bastará co copy-collage) e darlle a aceitar. En poucos segundos a máquina sacará unha puntuación, entre 0 e 100, cun breve comentario explicativo da razón de tal nota. Poño por caso, escríbolle:
naquel biduido dos bidos louzanos
o páxaro sol non pía seus raios
e morre de amor
e a resposta non tardaría en aparecer, poño por caso, como “57” - “escasa innovación, rusticidade démodée” e o usuario se faría unha idea do valor obxectivo deses versos.

Coñecendo o valor real da poesía, saberíamos alimentar o espírito cunha dieta equilibrada en nutrientes, vitaminas e oligo-alimentos, provocando un enriquecimento cultural que xa a medio prazo revertería na sociedade nun incremento, digamos que do 20 por cento, do índice de desenvolvemento humano.

Podería chamalo versobxetivator ou émeuversoflorido?, ou aínda espelhinho-espelhinho. Xa, estou ouvindo desde aquí, os protestos e as protestas de xentes de toda condición que poñerán en cuestión a utilidade deste invento sen ter en conta que a base de calquera cultura é a poesía, sexa a dun pobo do amazonas, ou a dos que tradicionalmente se consideran civilizacións máis cultas, a rusa, a alemana, a francesa...

Que a poesía é o alicerce de calquera cultura é un axioma, cousa que nos evita ter que fornecer unha demostración. E preguntarédesvos (o questionar-se é bom!) quen é o que decide o que é ou non é axioma? A resposta é instantânea, como o nescafé: aquí, eu, que son o dono deste recuncho no que de cando en vez veño deixarvos un texto pequeno, apenas un papel colado á vosa porta.

5 comentários:

paideleo disse...

Eu tiven unha etapa de seudo poeta que rompería ese aparello ao primeiro intento pero seguro que sería un éxito de vendas.

rui disse...

Non, a máquina non rompe que a manexo eu, ja,ja. Os versos que puxen son de Fermín Bouza Brey, eu subxetivamente poríalle unha nota bastante máis alta, estudaramola na escola (o neotrovadorismo)e quedoume gravada dende aquela.

Como non son quen de calificar a calidade dun poema é por iso que pensei nese trebello (así tamén sometería os meus seudo versos, e seguro non voltaría a atreverme a escribilos)

saúdos

oko disse...

non sei se me gustaría meter algún texto meu nese aparello, daríame medo
con que parámetros medir a poesía?

rui disse...

Eso é a broma deste post, que é imposible unha máquina así, aínda que a min si que me gustaría tela e ter unha puntuación obxectiva para o que escribo, e saber se o que realmente me gusta é verdadeiramente bo. Pero en realidade estas duas cousas non teñen importancia ningunha. Só era falar como se fala cos compañeiros de traballo, todo con bromas. A vida faise así máis levadeira.

oko disse...

admito que a idea me deu medo. e como vivo nun país surrealista, a existencia de máquina tal ate me pareceu factible :S
mais sempre é mellor ter a opinión da xente de carne e óso, incluso cando as críticas non son boas
e si, con cousas como estas a vida faise máis levadeira. especialmente no inverno