segunda-feira, 9 de março de 2009

Xaulas de ferro

coa calor
da fragua que fomos
tornam-se incandescentes os ferros
da xaula onde condenei
o teu recordo
(essa fera famenta)
porém...
nom se derretem
e segues a invadir
os espaços
imensos
presa
em mim

6 comentários:

Anabela Magalhães disse...

Acontece! ;)

Ra disse...

Bravísimo.

Suso Lista disse...

Amigo, o recordo é malo de engaoilar.Apertas

paideleo disse...

Non temos poder sobre as lembranzas...e menos con viño polo medio !.
Teño unha aclaración no meu blogo .

A Conxurada disse...

Lévasme a sentimentos que tiven...supoño que hai cousas que son universais.

un bico

rui disse...

Anabela: Ás vezes o passado impõe-se ao pressente. Beijinhos

Ra: Merci, aprecio o teu comentário.

Suso: Así é, e por veces escapa da gaiola e invádeo todo como se fose onte mesmo.

Paideleo: qué se lle vai facer, somos de cultura cristiá e o viño está nos nosos ritos. E as lembranzas son os átomos cos que estamos construídos.

A conxurada: supoño que si, e ademáis de universais tamén unisex.


Biquiños a todos, ah, e tamén ao que me fixo o comentario por teléfono porque non funcionaba a conexión.