Onte, de paseo coa cámara, gozando dos praceres das cousas gratuítas. Como o sol morno, o aire de primavera, as bromas dun amigo e as flores á beira da vía.
preciosas flores. eu, ata que marchei a estudar vivín ao lado da estación de ferrocarril. o tren de vía estreita, feve. a miña vexetación de vía é outra, había anís, a flor do te, que era unha plaga, unhas floriñas marelas que tinxían, e, no tempo, careixóns que facían as nosas delicias. tamén pan de cobra e nun pequeno tramo, calas.
abraiado me deixas coa tua deferencia hacia min quedome co detalle , contigo coas flores e ca via que seguro e de ida e volta ,camiños que non levan a nigunha parte, gracias por unha imaxen placentera, e unha impresion igual. amen
Anabela: Desfruta umas boas férias, a neve agora e depois a areia, tens sorte, mas também é uma necessidade, há que esquecer um bocadinho o trabalho. beijos
Mica: É extraño que haxa cousas tan fermosas é que ninguén se pare a miralas. Gustaríame coñecer os nomes de todas as que descubro á beira da vía, entre as herbas. Cando nenos, miña nai tiña un xardín pequeniño que na primavera estaba a rebentar de flores, daí me vén o gusto polas plantas. O arrecendo das suas clavelinas, o recordo máis doce da adolescencia.
6 comentários:
E eu gozando uns passeios na neve, neve por todo o lado, em Buda... em Budapeste para espairecer...
Beijinhos
preciosas flores. eu, ata que marchei a estudar vivín ao lado da estación de ferrocarril. o tren de vía estreita, feve. a miña vexetación de vía é outra, había anís, a flor do te, que era unha plaga, unhas floriñas marelas que tinxían, e, no tempo, careixóns que facían as nosas delicias. tamén pan de cobra e nun pequeno tramo, calas.
abraiado me deixas coa tua deferencia hacia min quedome co detalle , contigo coas flores e ca via que seguro e de ida e volta ,camiños que non levan a nigunha parte, gracias por unha imaxen placentera, e unha impresion igual.
amen
Anabela:
Desfruta umas boas férias, a neve agora e depois a areia, tens sorte, mas também é uma necessidade, há que esquecer um bocadinho o trabalho.
beijos
Mica:
É extraño que haxa cousas tan fermosas é que ninguén se pare a miralas. Gustaríame coñecer os nomes de todas as que descubro á beira da vía, entre as herbas. Cando nenos, miña nai tiña un xardín pequeniño que na primavera estaba a rebentar de flores, daí me vén o gusto polas plantas. O arrecendo das suas clavelinas, o recordo máis doce da adolescencia.
Um prazer, Angel, e a ver se lle sacas dunha vez a verificación para che poder poñer o comentario.
Enviar um comentário