quinta-feira, 1 de outubro de 2009

setembro-outubro


Esta mañá non souben que estabamos en outubro ata que o vin nas follas da oficina, pero xa vindo no coche pola noite a neboa asustoume, fíxome reducir bruscamente. Logo ás sete da mañá parecía que quería entrar polos portóns do taller empurrada por unha luz pocha, destas de cando remata a película coa fin dunha guerra onde morren os protagonistas todos. Menos mal que só durou uns segundos, logo xa non volvín a mirala, correndo como un coello de un lado para outro. Teño o corpo escarallado, para ser fino diría mon petit corps meurtri, pero non o son e só podo definir o meu estado como bastante escarallado. A ver se se me disolve esta preguiza e paso a anotarme no ximnasio para estirarme, ou descomprimirme.

Por iso fun onte á praia, como antonte e no nantronte, tentando disolver esta graxa negra que me perfora a pel e como unha nicotína cólaseme por dentro. Mas non sabía que era o último día de setembro e estabamos sós, o mar o barco e máis nós, nin sequera viñera o sol, estaban a desmontar o chiringo, uns rapaces abrigados con chaquetas paseaban os cans e, claro, tampouco viñeras ti a espreitarme mentras finxía ler deitado na toalla. Así que onte tomamos un baño rápido, démoslle de comer as anémonas deixándolles que nos chuparan os dedos, merendamos e voltamos con frío e ganas de caldo quente.

E así rematou setembro, sen que me tivese decatado. De novo con dificuldades para ler os sinais do ceo.

10 comentários:

Ra disse...

¿Y octubre?

rui disse...

outubro xa case vai fóra!
como pasan os días! Como de rápido.

Anabela Magalhães disse...

Este blogue anda a precisar de uma injecção de energia!
Como é Rui?
Como é Galego?
E por onde andas tu?

Unknown disse...

Pensa que xa chega Novembro que, malia que cinsento, é o mellor mes.

rui disse...

Anabela: Sim que o blogue está um bocadinho abandonado, medram-me as silvas e as más ervas pelo meio dos caminhos!

Ando a trabalhar na minha cidade, em Vigo, onde já trabalhava antes da aventura argelina, voltei a casa.

Passei uns dias muito bons em Portugal este mês, là pela Serra da Estrela, em Legeosa de Mondego. E á volta passamos pertinho de Amarante, mas não houve ocasião de se achegar.

Beijinhos, Anabela

rui disse...

Mariola: Canto tempo! Si, a min tamén me gusta o outono, nacín nesta estación, quizáis a que mellor vai co meu carácter.

Biquiños

Anabela Magalhães disse...

Ó Galego tu não me digas que passaste aqui pertinho e não vieste tomar un café comigo! Francamente! :(
Bom, ainda bem que gostaste de andar aqui pelo rectângulo!
Olha, e acabou mesmo a aventura argelina?

rui disse...

Não pôde parar, iamos juntos vários amigos e não podia eu fazer a rota à minha vontade. Si que teria gostado muito de tomar un cafecinho contigo e conhecer Amarante.

O de Argélia, pensaba eu que já estava acabado para sempre e agora parece que terei que ir duas semanas no próximo mês. (As últimas, isso espero)

Beijinhos

Anabela Magalhães disse...

Ok. Está explicado.
E ainda não será desta que vais ao Sul da Argélia, a Tassili Najjer?! :(

rui disse...

Não, ao Sul ainda não, outra volta a Orão, Argel, Constantine. Porém já não tenho vontade de viajar, vou quase que forçado, estiveram a insistir tanto que já me romperam a cabeça. Estou bem em casa, ajudando nas divisões por duas cifras, ou na queda do Império Romano... passei muito tempo fóra e agora posso voltar a desfrutar das tarefas do pai.