Perda de falantes para o galego

Ao final ía ter razón o pesimismo de Alonso Montero con respecto ao futuro do galego. Ben é certo que o do pesimismo é unha arma que temos para conxurar as desgrazas futuras, para que as cousas vaian mellor do que tiñamos calculado, só que nada vai mellor e as previsións da agonía non conseguen evitala.

Hoxe lin, mentres tomaba un café (comme d'habitude), o xornal El País e sorprendeume este artigo sobre a perda de falantes na nosa língua. Aínda que as enquisas sempre hai que miralas con lupa, sobre todo hai que se fixar ben en quen é que as paga e en como se fan as preguntas (no ánimo de orientar as respostas cara onde lle interese ao pagador). Aínda así non vou facer como os políticos perdedores na noite das eleccións, os resultados son claramente negativos.

E, por outra banda, tampouco creo que se poida atribuir esta perda ao novo governo de dereitas da Galiza, nin a esa asociación de defensa do castelán (espanhol) no noso país (como se estivese ameazado o máis mínimo!). Xa as enquisas lles quitan a razón, non hai por que defender algo que ven subindo como unha marea sen preamar. A política e a sociedade parece que van por dous camiños moi distantes.

Sorprendeume o ver que Vigo é a cidade galega onde menos se fala a língua (ben, logo de Ferrol, a cidade que foi dos militares). Aínda que nas parróquias, a zona semi-rural, se manteña o seu uso, na própia urbe emprégase de xeito minoritário, mesmo nos ambientes que tradicionalmente foran de maioría galegofona (non sei se existe esta palabra!) xa se converteu en rara.

Enfin, non me vou facer o harakiri, fareime o anakiro.

Tampouco vou desesperar e pasar a escrever o meu blogue en inglés, como fai algunha xente, (a primeira dificuldade é... que non sei o inglés!)

Agora xa podo dicir:

cariño, sonche unha minoría, protéxeme, coida de min!