falares de chuva

hoxe, vintenove de outubro os nenos tiveron que cubrir con impremeábeis as capas de vampiro, os traxes de esqueletes, as maquillaxes cadavéricas, pero non deixaron que a tristura entrara nas botelliñas con sangue de tomato-ketchup. hoxe venres é día de feira, que a crónica do xornal adxetivaría como deslucida pola meteoroloxía adversa, sen embargo hai xa ben tempo que non vin un mercado máis humano, estiven cos feirantes das flores e do queixo, mentres poñían os toldos sobre os crisantemos e as tetillas, envolvéronme na sua camaradería alegre, convidáronme a café, sempre entre bromas a vida esvara cara arriba. escoitábanse alí, na rúa e na cafetería acentos e línguas moi diversas, que che fan máis humano o mundo, o real, o que case non aparece na tele coa sua monocorde e aseptica dicción, estaban os galegos e os acentos americanos, os que falan en francés, os do norte da áfrica e os das línguas nixer-congo, os sotaques xitanos, tamén os aires castellanos, e non sei por que, hoxe todas esas falas soábanme ledas, a xente, malia teren os baixos dos pantalóns mollados e os pes húmidos, se dirixían uns aos outros como se se coñeceran, sempre con ese punto de confianza. hoxe voltou a chuva e parece que todos estabamos a agardala, como se coa sua vinda as cousas tomasen o seu sitio, é inverno, chove e venta, todo vai ben, non é marabilloso o mundo!