O último xoves de cada mes

O último xoves de cada mes
as fadas cocen verduras

Érguense tarde pola mañá
porque no último xoves de cada mes
o reloxo de parede da cociña
o que marca o tempo universal
queda parado nas oito e media
e saben que non van chegar tarde ao traballo
así que toman unha boa ducha quente
e almorzan con zumo de laranxa,
salmón afumado, pan torrado devagar
ese dia collen do armario
o vestido novo, o das flores
e o poñen cun sorriso na pel
logo marchan pedaleando á oficina
e van recollendo no seu pelo
nas suas trenzas
o aire que o mar bate nas pedras
mentres coas marcas que as rodas da bicicleta
van deixando na auga da chuvia
que escurece a acera
escriben mensaxes para as gaivotas
a língua das fadas ten trazos curvos

ao mediodía comen ensalada con queixo
e noces, nas cafeterías do centro
onde as conversas se volven susurros
de follas secas e miradas e confidencias
cando elas piden na barra
os camareiros non saben por que
os últimos xoves de cada mes
as mesas se volven tan intimas
e tanta xente se namora
é un regalo que fan as fadas
sen elas sabelo, co movemento dos seus corpos
esparexen a luz no interior dos outros

pola tarde volven a casa recollendo nos cristais das gafas
o brillo do sol baixo, o que se vai a américa
que limpa os últimos resíduos do reflexo
da pantalla do ordenador
o último xoves de cada mes
as fadas cocen verduras
co sal que levan no pelo
coa luz do sol que gardan nos ollos
e no vapor que sae da pota
envían poemas, os máis fermosos,
que se pegan aos cristais, e á porta da nevera
e saen ao mundo polas suas chimeneas
a língua das fadas é leve
logo de cear recollen a mesa
e poñen no lavalouzas os coitelos
de cortar as verduras
coa punta para abaixo
as fadas teñen eses xestos de cariño
para coa humanidade

o último xoves de cada mes
cando me deito
a almofada arrecende a verdura cocida
e aínda que houbo un tempo no que sabía
traducir a palabras os seus versos de vapor
hoxe xa só os respiro, me emocionan
e nun intento van por encontrarlles o sentido
só consigo transformalos
en duas lágrimas verdes
que me recordan que xa teño
que mudar as sabas porque
o mes está rematando