Desintegración

É o blogue, estas palabras que aquí escribo, que me manteñen unido a aquela teoría, a unha utopía cuspida nas paredes, e me segue enviando polo cordón queixumes dos alcolitos, que me atan e me impiden esquecer quen son, integrarme, unificarme, soñar bonsoir, erguerme co bonjour caíndome dos lábios.

E se aínda fose unha presada, uns poucos grans de area aumentando a superfície da praia máis fermosa de Europa, pero non hai areal, e estas impresións non serven máis que de antibiótico para a navegación en solitário coa que vou gañando enrugas, perdendo cabelo, pasando devagar na tona da auga, sen ronsel do que chorar a sua desaparición.