segunda-feira, 1 de agosto de 2011

Tueur à gages

Assis aux bancs de la gare, en fumant la cigarrette digestive après le repas au buffet, les gars parlent de laisser tomber ce boulot crevant, de chercher un autre emploi, comme tueur à gages, ou quelque chose dans le genre, un truc qui ne leur laisse pas les muscles endoloris à la fin de la journée.

Mais la vie n’était pas un film de cinéma et a une heure trente ils sont rentrés au chapiteau pour continuer le démontage avec les clés de 46 et cette chaleur moite à écraser les rêves.


Sentados nos bancos da estación, fumando o pitillo dixestivo despóis do xantar na cantina, os rapaces falan de deixar este traballo matador, de buscar outro emprego, como asasino a soldo ou algo polo estilo, un choio que non lles deixe os músculos doloridos ao final do día.

Pero a vida non era una película do cine e á unha e media voltaron ao taller para continuar a desmontaxe coas chaves de 46 e esta calor húmida que aplasta os soños.

5 comentários:

Anabela Magalhães disse...

Xosé, tens um desafio no meu blogue... não demores muitos a espreitar porque já sabes que eu sou hiperactiva e depois o post afunda... eheheh...
Beijinhos!

rui disse...

já está respondido o teu desafio. Seguro que cada dia poderia dar uma resposta diferente!

Beijinhos

Anabela Magalhães disse...

Pois! Também pensei nisso quando respondi!
Beijinhos e obrigada!

Anónimo disse...

teño na miña casa unha escopeta do 4,5 conta con ela e fai realida os sonhos dos demais.
besotes

rui disse...

Hei, Angeliño, como che vai! Alegría de verte por aquí! Non lles levo a escopeta que logo deixanme só, os soños moitas veces están aí para manternos a flote pero cando se materializan soen decepcionarnos. Mellor seguir a soñar ou cambiar as chaves polo fusil? Un dilema que nunca o ser humano será quen de responder. Se ven un marciano ou calquera ser intelixente doutro planeta haberá que pedirlle que resolva este dilema co que nós non podemos.