Partir

Outra vez fago a maleta, xa veremos canto dura a marea, volver ao francés, a estar eu só, quizáis iso o botara de menos, agora xa marcho con outra categoría máis pomposa, mais co mesmo soldo, son as medallas de cartón coas que che cobren o peito, non lles custa nada aos traballadores da palabra, suxeito-verbo-predicado e o mundo volve a funcionar. Non quero ser bruto, rir deles, ou desprezalos, pero por moita area que botes sen cemento non se fai a masa.

Nada, que cambio de réxime alimentício, de língua, de traballo... a ver que teñen os corsos para beber. Se houber tempo escribirei algo máis. E tamén tirarei unha chea de fotos (para quem as precisar)

oblivioni mandare

Daquela non o sabiamos pero eramos pobres, e os excrementos dos animais misturábanse ao noso olor corporal. Chegaban os alemáns e dicían en alemán, moi educadamente, “was dieses Land riecht schlecht!”. E as nosas casas foran feitas sen salón de música, así que medramos sen piano, nen violín, sen clases de solfeo, nen concertos austríacos. En cambio sempre se reservaba un recuncho para o galiñeiro, proteínas libres de impostos, esterco para a minúscula horta das cebolas e leitugas, vitaminas taxe free, ou para as flores que daban para un capricho na confitaría.

Eramos pobres, agora me decato, mas naquel tempo camiñabamos entre as bostas do gando sen critérios estéticos e os franceses dicían con educado xesto “Ça sent fort, ce pays-là!”. Ás nosas casas faltáballes o despacho con mesa de carballo, medramos alleos á importancia dos movementos do papel, Por contra había en todas un banco con ferramenta, e aprendías sen dor a filosofía do martelo, a constancia da folla de serra, as propiedades do arco eléctrico.

Iso si, uns antes, outros máis tarde, todos fomos conseguindo a televisión, logo o teléfono, a auga da traída, os tubos que levaban o noso sudre cara ao mar... pouco a pouco, gracias á primeira, fomos aprendendo o porcos que eramos, o desgraciados que eramos, e léntamente modernizámonos, arrasando galiñeiros, cavando piscinas. Paseniñamente abandonamos todo o que fedía. Mesmo prescindimos da nosa língua, pensamos que ela tamén tiña culpa da pestilencia que nos envolvía, e hoxe, esquecéndoo todo, cando cruzamos os reflexos do noso pasado, só as veces, e en voz baixiña, dicimos para nós “como huelen estos señores!”

velocidade e universos líquidos

Saio de noite buscando a luz, que cursi soa! En realidade saio buscando os lugares por onde bebes as cervexas, sabendo que non estás, aínda así logo de tres vasos volvo mandar un sms, ring, ring... andas por aí? xa sei que non, só era por probar. Vese pouca xente, nótase que a economía está frouxa. Bebo rápido, teño sede, sentado á barra, só, apurando unha noite curta, ten que ser, mañá hai que madrugar para voltar á faena. A velocidade e o universo líquido andan pelexados, e pronto me decato que acadei o límite do equilibrio. Para non cruzalo baixo ao kebab, algho de comer e augha, e arreando p’a casa, cumprindo obxectivos, ás duas na cama.

Pola mañá despertar con sorpresas, o móbil, que de levalo tanto tempo pegado ao corpo xa coñece as miñas necesidades, decide deixarme unha hora máis de sono, chegarei tarde. Ademáis alégrame cunha mensaxe tua.

Algún día habémonos encontrar, bastará cunha leve dose de enerxía. Vontade non, que a vontade xa fai parte do océano.

O día perfecto

hoxe non, hoxe non hai tempo.

outro día hei falar dos días perfectos (ou do día perfecto)

e o ronsel que vai deixando

de ilusión, de esperanza, de milleiros de novas combinacións

e o sensible incremento na factura do móbil

Reincidencia

Prometían futuros de batas brancas
coas mans libres do cemento, do aceite usado dos nosos pais
a glória estaba alí ao fondo, só había que seguir a camiñar
para acadala. Palabras con x que nos licuaban a boca
sexo, éxito, excelencia, texturas doces, sedosas, xa sen exílio
non o facían por mal, crían nesa fartura á que nos lanzaban
herdaredes o mundo! non precisades nin pulseiras de pinchos
nin camiños paralelos de melenas e marihuana
terédelo todo, todo o que nos faltou a nós

Así, xeración tras xeración, o mundo perpetuouse
e hoxe somos nós os que sementamos de pétalos
a autoestrada dos outros, sen saber de peaxes nin destinos
seguimos a imaxinarlles hipotéticos solpores laranxas
condenados a repetir a secuencia

Só o recordo

Aquela noite puxéranlle na mesiña, á beira do leito, un cigarro e un vaso de viño prohibidos dende había vinte anos. O vello fumou e bebeu e morreu esa noite mesma. Logo viñeron as correntes de aire frío a abrir ventás e pechar portas, as follas a arremuiñarse na entrada da casa, eran as meigas todas que tiña amado, acudían a recuperalo, agora xa só para elas.

Quedáronme as imaxes das maceiras, das ovellas, das tardes apañando herba xuntos, do palleiro, da bodega coas ferramentas de carpinteiro, dos homes a termar do boi mentres el o ferraba, e tamén esporádicas referencias ao traballo no naval que non interasaban aos oídos dun neno. A parte do seu mundo que se enredou no meu.

E non teño nin sequera unha foto, aínda que fora en branco e negro, ou desenfocada ou sucia e enrugada. Só o recordo.

sono

queres comer algo?
non, só un café e coller tabaco.
Os corzos térmanme das pálpebras nesta estrada comarcal atallo pola serra. A noite inóspita en estacións desertas. Dáme unha lata de gasolina!
Dilles que non chegamos, fáltannos catro horas e morro de sono.
E logo de onde era ela?
Non sei ben, creo que os dous beberamos bastante, só teño un recordo certo da suavidade da sua língua cando nos bicamos. As suas mans queimadas dos conxelados xunto coas miñas batidas do ferro non tiñan acougo.
…
non, ao final marchei, era tarde, non quería que o amencer me collera de novo fóra.
As patrullas da garda civil térmanme do pe, e das pálpebras

Buenas noches, dni y carné de conducir. Cómo se llama, dónde vive, qué hace por aquí?

Paramos na estación de servizo baixo a liña de alta tensión, pensei que o crepitar dos cables eran paxaros. Estaba durmido. Apañei unha papoula para meter os pétalos nun libro de poesía.
A calor do salpicadeiro estragouma.
Tomamos café? A ver se non poñen pegas parece que vés de roubar o cobre.
Xa sabes que non me importa, amáis teño o pantalón roto ata o xeonllo, se queren mirar que miren.
había anos que non pasaba por aquí, gústame esta rexión, hai animáis salvaxes a eito e fálanse tres línguas.
avanzamos, paramos, voltamos avanzar, tanta liña branca me confunde, xa non sei por onde vou
se queres conduzo eu, aínda que mellor, se tes sono paramos a durmir.
non, xa baixo a ventá, o frío da mañá é como unha labazada
xa sabes que non me importa que marches, o mellor era quedares, consolidármonos aquí, pero non cho vou impedir.
que sei eu, sempre chaman cando hai problemas, senon tiran da familia, polo carallo me propoñen Brasil ou Bélxica.
se chego durmirei once ou doce horas seguidas, pero xa non coñezo a autoestrada, quizáis pola forza do costume, como se for sonámbulo, darei chegado a casa.

A posibilidade dunha praia

Volve a praia, aínda fría e transitabel, pero xa apta para coller tons de pel escuros.

Volve tamén a tentación da viaxe, a fuxida, escapar a marte; creo que dende que sufrín a primeira enfermidade do deslocamento quedoume o virus no corpo e periódicamente aquelo os planos de evacuación, percorro mapas, descargo dicionarios, sobrevoo a história, logo imaxínome naquelas rúas, estranxeiro, gozando da saudade, facendo escapadas en tren, bebendo mares de viños locais.

Aínda que os aeroportos e as aduanas son os lentes que filtran os raios máis nocivos desta vida no noso país, onde os anos pasan sen engadir cicatrices á epiderme, como moito mudándolle a cor.

Agora, consultando a bola de cristal descubro que teño unha alta probabilidade de poñerme moreno durante o verán... é o que ten o viver a carón do mar.

Nietzsche revisado

Se Nietzsche twiteara hoxe a sua famosa idea, Deus está morto, viva perigosamente, etc, etc, non pasaría de ser un bromista máis incitando a sair de festa o venres santo.

reset

dende o sofá

encóllensenos os límites

non hai como o aire

para estiralos,

quedar sen folgos

cen veces

facer un reset