07/10/10

Ao sair pola porta do edificio vexo que o ceo segue gris, poalla ou vai poallar moi pronto, collo o camiño cara ao centro polo casco vello, paso pola gavia aberta do gas, unha rata corre a esconderse no seu tobo, tuberías de auga, tuberías de gas e o tobo da rata. Párome un minuto a observar, saca a cabeciña, mirámonos, ten os ollos negros, eu marróns, ten medo, non se arrisca a sair de novo. Baixo pisando o empedrado húmido, os tenis xa meten auga, riscos de andar na leña cos tenis novos. Paso pola tenda de informática por enésima vez, xa hai dous meses que agardo a reparación do cargador, mazzel, entre estoupar e ser amable sempre escollo a calma. Levo o pantalón da capoeira á costureira, subir os baixos (é o malo que ten ser pequeno), coser a bandeira brasileira sobre a espanhola (é o malo que ten ser galego). A muller dáme unha semana de prazo e sei que cumprirá, el-hamdulillah!. No mesmo barrio está a cafetería brasileira, decoración verde e branca, ambiente calido, café só e lectura da prensa española, cal senón. Seguinte escala no peluqueiro, corto e gomina, comme d'habitude. Iogures, queixo e actimeles no supermercado, volto ao edificio, os pes húmidos, segue o ceo gris. Mentres boto un pitillo no balcón cunha taza de café frouxo continúo lendo a JE o americano. Estilo telegráfico que me contamina o percorrido matinal logo de colárseme nos soños. É bo o tío. O Império nunca será dos poetas.