Livros de texto

Tantas palavras por conhecer!
Tantos falsos amigos!

setembro-outubro

Esta mañá non souben que estabamos en outubro ata que o vin nas follas da oficina, pero xa vindo no coche pola noite a neboa asustoume, fíxome reducir bruscamente. Logo ás sete da mañá parecía que quería entrar polos portóns do taller empurrada por unha luz pocha, destas de cando remata a película coa fin dunha guerra onde morren os protagonistas todos. Menos mal que só durou uns segundos, logo xa non volvín a mirala, correndo como un coello de un lado para outro. Teño o corpo escarallado, para ser fino diría mon petit corps meurtri, pero non o son e só podo definir o meu estado como bastante escarallado. A ver se se me disolve esta preguiza e paso a anotarme no ximnasio para estirarme, ou descomprimirme.

Por iso fun onte á praia, como antonte e no nantronte, tentando disolver esta graxa negra que me perfora a pel e como unha nicotína cólaseme por dentro. Mas non sabía que era o último día de setembro e estabamos sós, o mar o barco e máis nós, nin sequera viñera o sol, estaban a desmontar o chiringo, uns rapaces abrigados con chaquetas paseaban os cans e, claro, tampouco viñeras ti a espreitarme mentras finxía ler deitado na toalla. Así que onte tomamos un baño rápido, démoslle de comer as anémonas deixándolles que nos chuparan os dedos, merendamos e voltamos con frío e ganas de caldo quente.

E así rematou setembro, sen que me tivese decatado. De novo con dificuldades para ler os sinais do ceo.

Season of grape harvest

Galician people at sweet work!
Takenwater
Sandsbridge
Galiza

Promesas

Téñote que chamar.

Prometo que mañá, a primeira hora, antes de que o día me envolva coa sua arañeira

heite chamar

ou enviarche un sms

antes que o monstro me trague

porque unha vez no seu ventre xa non hai cobertura

até que á noite bótame fóra derrotado para cair na cama

e penso que mañá teño que te chamar

ou enviarche un sms

propósitos firmes que me pechan os ollos

cada xornada que paso lonxe de ti

Xa..., a última vez non foi a mellor

nunca comprendo nada

parece que ando aboiando pola vida

como unha bolsa de plástico

levada polo vento

a ternura que non che dei pagueina en kiloxulios

qué pouco entendo!

O certo é que hai unha tristura

pero non instalada entre nós

creo que me sae polos poros,

basta como o mel, e cólase a todo canto toco.

Por moito que tento lavarme

sobre todo con riberas del duero

ou bordeaux, ou riojas

ou directamente coa rapidez do ron

cada vez esvaro máis lonxe

cara adentro de min.

Quixera viaxar a un lugar

onde non estivera eu

pero vaia onde vaia

sempre me atopo, o mesmo de sempre

como un deus ubícuo

non me desfago de min

decote esquezo o procedemento

e saio de viaxe levándome alá onde vaia.

Mentras non o consiga

prometo que mañá hei de te chamar

ou mandarche un sms

ou enviarche por telepatía

as miñas mans para que percorran o teu corpo

mañá

seguro non hei esquecer

Polo Índico, no barco das sete

No barco das sete imos sete de retirada

dos sete hai catro que dormen coa cabeza pousada nas mesas

dous a ler e un que tece os seus pensamentos coas luces da outra banda da ría

No barco das sete catro homes dormen

mentres unha muller pasa

silenciosamente

as follas da revista

e o vixía das luces cotexa os seus proxectos cos brillos da auga

eu tento chegar á fin do párrafo antes de que se me pechen os ollos

o barco fai a rota de memoria, cos ollos pechados no último treito da noite

nos dedos traio tatuado en negro o resumo da xornada

o meu protagonista navega dende Port-Louis á Agalega

fórzome a seguilo lendo para que chegue, mas é imposibel

adeus, só hai unha persoa lendo

durmo coa cabeza colgada dos ombreiros, o libro aberto

No barco das sete o motor baixa de revolucións para abordar a boca do porto

como un despertador case amábel

logo, perto do pantalán, ponse ao ralentí

dá a orde de erguerse, botar a mochila ao lombo

prepararse a desembarcar.

Terei que agardar ao barco das nove da tarde

para retomar a navegación polo Índico

de volta ao turno de noite

Un paso adiante, dous atrás. Matemáticamente non hai avance

-Oyes, mira, cuando esteas en antena podrías hablar castellano
-Non, non é necesario, aínda que ti fales en castelán eu enténdote ben, e ti enténdesme a min en galego.

Isto foi hai unha chea de anos, fai parte dos meus recordos de cando ía como un tanque abrindome camiño.

Non sei se cambiaron moitas cousas. Penso que o galego segue sendo a língua da loita dunha banda e a dos discursitos da outra, mas afastandose da sociedade a medida que ésta é máis urbana.

Eu, que son así de autista, fago como se nada e vivo como se houbese normalidade lingüistica. Mas que fai unha pinga soa na ría?

Flipo cando escoito nenos falando en galego (e non son os meus)

Haberá esperanza?

(a resposta, para que me entendan os dirixentes da Galiza: I don't know!)

O río

Este río é xaponés, ou poida que chinés. No bater contra as pedras vai criando unha zona de baixa influência electromagnética, unha especie de no-man's-land onde as conversas poden escorregar por carreiros nos que nunca aparecerá o (teu) traxe de xuiz ni a roupa interior das (miñas) amantes.

O río cóbrete de minerais, úntate de marmurios relaxantes, masaxeache os músculos tensos cos verdes transparentes das suas augas. Será chinés, ou poida que xaponés. O río lembrame as tendas francesas onde venden a paz embotellada, sons de paxaros para espertar de bo humor, aromas desestresantes... tendas para enfermos dos que saen a moreas nas grandes cidades. Aquí non. Aquí xa temos o río que cura, amoléceche os circuitos do cerebro, permeteche esquecer o que ti queiras, xa sabes, remanso de paz. Un remanso non é a vida, só unha pausa. Necesaria.

Mentres coa voz imos facendo avanzar as horas, as nenas saltan da corda pendurada dun ameneiro, traxectoria circular polo aire e caida vertical na auga. As miñas sílfides. Poden ficar abraiadas durante dez minutos diante dun remuiño de dous centimetros de diámetro á beira da presa. Ou mergullar dez veces por minuto para apañar a area fría do fondo.

Claro que estamos no verán, estación propicia para escurecer a pel e branquear a alma... ou o que quede dela.

A casa dos libros

Na casa dos libros facíase o amor no chan enriba das alfombras, mentres da planta baixa chegaba unha melodia de piano ou de clavicordio.

Todas as estancias estaban, e seguen estando ocupadas por milleiros de libros. Só quedaban, e quedan, os baños como reductos sen conquistar, mas a falta deles as fotos das montañas levábanme os minutos do paso diário obrigado aos glaciares, aos circos, ás neves eternas.

Os libros están na meirande parte escritos en francés, aínda que tamén os hai en inglés, espanhol, latín, alemán... nunha das visitas comecei o Discours de la Méthode, mas ás poucas follas cambieino por un método de italiano, que tamén abandonei para ir esnifando outras obras; ante tanta variedade non é un quen de se fixar un obxectivo. Nesta última estadía topei un de Poe, do mil oitocentos e pico, en inglés, titulábase Poesies, pero o meu english level fica a ras-do-chão, penso, logo deixeino. Fun até ao centro, a mellor libraría da cidade e logo de hora e media de pracer merquei unha novela, Les yeux jaunes des crocodiles.

Na casa dos libros hai debuxos de vilas medievais, árbores xenealóxicas, fotografías da cidade hai cen anos, mapas antigos de Bretaña (en bretón), medallas dos antepasados, cadros do século dezanove (xa sabes, eses normandos), unha escaleira de madeira que rincha, revistas de música, cuartos con cheminea, mobles retortos e unha foto miña de hai algúns anos, co pelo ridículamente (agora o vexo!) longo e un pendente na orella esquerda.

Tamén ten un precioso xardinciño con estanque e poissons rouges, mas fica fora das catro paredes onde moran tantos libros.

Google

Hai xente que nos chama dialeto
até que ven o windows ou o google
en galego
Outros non cren que estea a chover
até o veren na tele

Despedida

A música é A vava inouva de Idir. Xa sei que o cantante é cabil e as fotos son da wilaya de Constantine, que non é amazight, mas a canción ten o puntiño de melancolía que lle presta á despedida. Encántame esta paisaxe. Ao rematar o traballo aproveitei a viaxe de volta para facer algunhas fotos, sempre co móbil, dende a ventá do tren.