Amizade - Amitié

Non, non chegamos a ser embarcacións á deriva, todo o más follas secas aboiando na corrente dun regato, ti e máis eu, como a noite e o día, ou viceversa, que a noite ten tamén os seus praceres e o día as suas angurias. Xuntámonos, de tarde en tarde co fin primeiro de transvasar líquidos, unha excusa boa como calquera outra para analisar os restos do furacán mediático unha vez a tempête épuisée, e os movementos sísmicos que nos constrúen montañas afiadas que escalar e depresións fondas das que escapar (sempre). Un desafogo, para min, un xeito de permitir que alguén me poña o seus óculos, para ver o mundo con outras dioptrías, facerse violencia, il le faut! aínda que só sexa un chisquiño, aceitar algo do teu punto de vista, cheo de datos, cheo de lóxica e razón, contra a miña visión tan pouco pragmática, tan poderosa que é quen de torcer a traxectoria da luz co único peso dos sentimentos. E hai que modificar as conexións neuronais, dino os científicos, se queremos seguir vivos, e impedir a toda costa que os camiños se endurezan e logo non saibamos sair deses catro movementos, rixidez próxima da cadavérica, anticipando acontecementos.

Tamén falamos de sexo, vagamente, iso que nunca falte, e miramos o que podemos dos volumes escotados e dos pantalóns de algodón e promesas, aínda que estas sexan, xa o sabemos, máis falsas que as de un político en campaña. Que mais ten, aí estamos ti e máis eu, con esperanza. Eu marcho cun libro de Dostoievski, ti cun do Laarson.

Ata a próxima, están os bares esperándonos, meu amigo.

O espigón do porto

o espigón do porto

onde os vellos van visitar

ao seu eterno enemigo

e soñar con Walvis Bay e Cape Town

alá lonxe, na mocidade

de tabernas e prostíbulos

nos que cantaban a Rianxeira

coa mesma morriña

coa que hoxe falan de South Africa

O último xoves de cada mes

O último xoves de cada mes
as fadas cocen verduras

Érguense tarde pola mañá
porque no último xoves de cada mes
o reloxo de parede da cociña
o que marca o tempo universal
queda parado nas oito e media
e saben que non van chegar tarde ao traballo
así que toman unha boa ducha quente
e almorzan con zumo de laranxa,
salmón afumado, pan torrado devagar
ese dia collen do armario
o vestido novo, o das flores
e o poñen cun sorriso na pel
logo marchan pedaleando á oficina
e van recollendo no seu pelo
nas suas trenzas
o aire que o mar bate nas pedras
mentres coas marcas que as rodas da bicicleta
van deixando na auga da chuvia
que escurece a acera
escriben mensaxes para as gaivotas
a língua das fadas ten trazos curvos

ao mediodía comen ensalada con queixo
e noces, nas cafeterías do centro
onde as conversas se volven susurros
de follas secas e miradas e confidencias
cando elas piden na barra
os camareiros non saben por que
os últimos xoves de cada mes
as mesas se volven tan intimas
e tanta xente se namora
é un regalo que fan as fadas
sen elas sabelo, co movemento dos seus corpos
esparexen a luz no interior dos outros

pola tarde volven a casa recollendo nos cristais das gafas
o brillo do sol baixo, o que se vai a américa
que limpa os últimos resíduos do reflexo
da pantalla do ordenador
o último xoves de cada mes
as fadas cocen verduras
co sal que levan no pelo
coa luz do sol que gardan nos ollos
e no vapor que sae da pota
envían poemas, os máis fermosos,
que se pegan aos cristais, e á porta da nevera
e saen ao mundo polas suas chimeneas
a língua das fadas é leve
logo de cear recollen a mesa
e poñen no lavalouzas os coitelos
de cortar as verduras
coa punta para abaixo
as fadas teñen eses xestos de cariño
para coa humanidade

o último xoves de cada mes
cando me deito
a almofada arrecende a verdura cocida
e aínda que houbo un tempo no que sabía
traducir a palabras os seus versos de vapor
hoxe xa só os respiro, me emocionan
e nun intento van por encontrarlles o sentido
só consigo transformalos
en duas lágrimas verdes
que me recordan que xa teño
que mudar as sabas porque
o mes está rematando

falares de chuva

hoxe, vintenove de outubro os nenos tiveron que cubrir con impremeábeis as capas de vampiro, os traxes de esqueletes, as maquillaxes cadavéricas, pero non deixaron que a tristura entrara nas botelliñas con sangue de tomato-ketchup. hoxe venres é día de feira, que a crónica do xornal adxetivaría como deslucida pola meteoroloxía adversa, sen embargo hai xa ben tempo que non vin un mercado máis humano, estiven cos feirantes das flores e do queixo, mentres poñían os toldos sobre os crisantemos e as tetillas, envolvéronme na sua camaradería alegre, convidáronme a café, sempre entre bromas a vida esvara cara arriba. escoitábanse alí, na rúa e na cafetería acentos e línguas moi diversas, que che fan máis humano o mundo, o real, o que case non aparece na tele coa sua monocorde e aseptica dicción, estaban os galegos e os acentos americanos, os que falan en francés, os do norte da áfrica e os das línguas nixer-congo, os sotaques xitanos, tamén os aires castellanos, e non sei por que, hoxe todas esas falas soábanme ledas, a xente, malia teren os baixos dos pantalóns mollados e os pes húmidos, se dirixían uns aos outros como se se coñeceran, sempre con ese punto de confianza. hoxe voltou a chuva e parece que todos estabamos a agardala, como se coa sua vinda as cousas tomasen o seu sitio, é inverno, chove e venta, todo vai ben, non é marabilloso o mundo!

Política con corazón

Os erros, amighiño, son erros e acábanse por paghar. Non hai nada gratis na vida, non se pode meter a zoca e sair indultado como se nada houbese pasado.
A esquerda espanhola, tan inmadura como a dereita da Espanha unagrandeylibre do PP, non soubo criar unha política de inmigración efectiva e agora enchen de gasolina os depósitos da extrema-dereita. Foron por diante cun humanismo naif, coa teoría do bo indíxena, co cal xa mostraron o desprezo cara á cultura do outro actuando cun paternalismo esquizofrénico, meu pobriño que cheghas aquí logo de ter sufrido tanto permite que che cure as feridas, que che rehidrate e alimente, aquí en Europa somos así de comprensivos cos povos atrasados coma o teu, e sobre todo necesitamos quen faga traballos sen qualificação por un trinta por cento menos do custo no mercado. E así viñeron xentes de moi diversas nacións, e viñeron os bos e xenerosos, e viñeron os delincuentes e perniciosos, mas estaban as mentes con dous séculos de retraso e seguiron a Rousseau. E todo valía mentres a riqueza de uns poucos ía medrando, a preguiza de outros engordando, e íase criando unha nova clase de pobres (polo menos agora xa non eramos nós). Pero a pobreza non nos gusta, só que únicamente nos decatamos dunha cousa tan sinxela cando acabamos de abandonar ese estado económico, e agora notamos que o aire no que antes viviamos é unha podremia, e xa non toleramos o ruído e o olor (le bruit et l’odeur, Chirac dixit).
As cousas están así, e non hai volta de folla, chegados a un determinado nivel económico, os custos da man de obra elévanse demasiado, solvéntase mecanizando, automatizando os procesos, ou, o que é máis barato, traendo man de obra máis económica de terceiros (ou cuartos países) só que se vives aquí pero cobras ostensiblemente por baixo da media é imposible ter condicións dignas de vida, isto implica a criación dunhas poboacións pobres que nin sequera son nacionais co cal ao noso ódio pola pobreza podemos engadirlle o ódio polo estranxeiro
E xa temos os ingredientes para que a extrema dereita entre en acción, coa sua política do corazón e outras vísceras menos nobres. Pero vamos ser abertos, vamos escoitar a todos, en democracia é obrigado, nonsi?, e estes neo-fascistas teñen moito que dicir, buf, vamos deixalos falar, vamos ceder, hala que propoñan recortar dereitos aos inmigrantes, reducir expresións públicas das suas culturas, expulsións fulminantes para os delincuentes... que sei eu! Nin todo o que din é disparatado, por exemplo, unha cultura que permite o maltrato da muller é evidente que non se pode permitir en Occidente. Tudo bom, mas unha vez que comecen (e xa o fixeron) pensas que van parar nos inmigrantes? Ti pensas que un día, cando poñan a gorra de pensar, porque a paixón das primeiras soflamas vaia enfriando, non se decatarán de que, por exemplo, o Ministerio de Defensa do Reino de Espanha está dirixido por unha muller (bastante guapa, que dirán eles) e que para máis afrenta ao Sacro Imperio nin sequera ten un nome católico (aliás, espanhol).
Deixalles a corda solta e volveremos ao tempo no que eramos felices (con Franco non había inmigrantes!) eramos un noventa por cento de pobres, traballabamos en Alemania, Francia, Suíza...
Se odias os inmigrantes voltarás ser coma eles!
Se as inspeccións de traballo permiten salarios inferiores aos legais, pechando os ollos para criar riqueza moi concentrada, que os beneficiados por ese enriquecemento paguen toda a conflictividade social derivada.

Se chegaches lendo ata aquí, mereces un descanso, así que xa paro que me vai dar un vértigo ou algo polo estilo, nunca tanto esforzo xunto fixera!

Vendima

Aquí sempre se vendimou en outubro

este ano non ía ser menos

•

na aldea os meus paraísos de adolescente

seguen intactos

herbeira elíptica ≈ 300 litros

de nostalxia

ecuacións de chuva en stand-by

chove
chove e venta e aínda que o buscase non atoparía mellor tempo que este para pasar o día enteiro na cama / contigo

xa teño a cama e sóbrame o tempo, só falta unha incógnita para resolver a ecuación matemática de uñas que acarician e muslos que apretan

aplicar-me-hei nos vellos libros da mir, axilidade mental, resolución de ecuacións diferenciais, só preciso de horas de concentración, sobre o teu corpo
está ao alcance de todos (non malinterpretes, falo da resolución, e das diferencias)
fareime home viril de doche&gabana, fareime macho de loewe
(só por un instante, non soportaría dous capítulos seguidos desa frivolidade, sen risco de ficar loewotomizado pour toujours, dolchegalbanizado para sempre)
Resumindo: que chove, e venta, e teño unha ecuación con tres incógnitas, que agarda por ti para ser verdadeira

07/10/10

Ao sair pola porta do edificio vexo que o ceo segue gris, poalla ou vai poallar moi pronto, collo o camiño cara ao centro polo casco vello, paso pola gavia aberta do gas, unha rata corre a esconderse no seu tobo, tuberías de auga, tuberías de gas e o tobo da rata. Párome un minuto a observar, saca a cabeciña, mirámonos, ten os ollos negros, eu marróns, ten medo, non se arrisca a sair de novo. Baixo pisando o empedrado húmido, os tenis xa meten auga, riscos de andar na leña cos tenis novos. Paso pola tenda de informática por enésima vez, xa hai dous meses que agardo a reparación do cargador, mazzel, entre estoupar e ser amable sempre escollo a calma. Levo o pantalón da capoeira á costureira, subir os baixos (é o malo que ten ser pequeno), coser a bandeira brasileira sobre a espanhola (é o malo que ten ser galego). A muller dáme unha semana de prazo e sei que cumprirá, el-hamdulillah!. No mesmo barrio está a cafetería brasileira, decoración verde e branca, ambiente calido, café só e lectura da prensa española, cal senón. Seguinte escala no peluqueiro, corto e gomina, comme d'habitude. Iogures, queixo e actimeles no supermercado, volto ao edificio, os pes húmidos, segue o ceo gris. Mentres boto un pitillo no balcón cunha taza de café frouxo continúo lendo a JE o americano. Estilo telegráfico que me contamina o percorrido matinal logo de colárseme nos soños. É bo o tío. O Império nunca será dos poetas.

Enlace ao flickr

Prudência, look right!

Como non escribo nada deixo o enlace para quen quixer ver algunha foto que ponho no flickr

Xa sei que non é o mesmo, nin me dá a mesma satisfacción que a escrita, éche o que hai

Beijinhos para todos e desculpas por desaparecer así

Flores de ortiga

Fleurs d'ortie, flores de urtiga
Esta foto xa a puxen no flickr pero repítoa aquí para que se vexa que as ortigas, amáis das propriedades medicinais, e o molestas que chegan a ser cando vas con pantalón curto, tamén posúen unhas fermosas flores.

No galego da miña infancia ás ortigas chamabámoslles "estrugas"

Ben, finalmente non son ortigas, débolle a aclaración a un tal marra