Como hoxe saíu o sol, e só traballo de tarde, aproveitei a mañá para dar unha volta polo porto. Había xente a desenredar redes, barcos de pasaxe e de pesca entrando e saíndo, gavotas e cormoráns.
5 comentários:
oko
disse...
cada vez que leo cousas destas no teu blogue, danme ganas de doce horas de avión anque só sexa pra ir pasar unha tarde nas praias do morrazo
Sabes, esta semana estiveron polo Morrazo Imanol Arias e Echanove, rodando unhas esceas pescando á rapeta en Mogor. http://breaseixo.wordpress.com/2010/02/20/tve-en-marin/
Cando estás lonxe ves só a parte boa do país, inevitable a morriña. Eu pasei ano e medio en Arxelia e sobre todo ao principio tamén botaba moito de menos isto, mas co tempo fun comprendendo a cultura magrebí, e querendo aquel país coma o meu, ao voltar definitivamente comecei a botar de menos o cariño que me daba aquela xente, a calor humana, a língua, a relación social na que tantísima importancia ten o falar, cousas que se perden por forza na Galiza, vámonos modernizando, sempre é mellor así, pero perdemos algunhas cousas boas.
contáronmo, con tal detalle de orgullo marinense que ate me dixeron que personaxes de marín saíron en cada escena. e eu tampouco era a ausente, a pesares que comparto apelido tamén;)
5 comentários:
cada vez que leo cousas destas no teu blogue, danme ganas de doce horas de avión anque só sexa pra ir pasar unha tarde nas praias do morrazo
Sabes, esta semana estiveron polo Morrazo Imanol Arias e Echanove, rodando unhas esceas pescando á rapeta en Mogor. http://breaseixo.wordpress.com/2010/02/20/tve-en-marin/
Cando estás lonxe ves só a parte boa do país, inevitable a morriña. Eu pasei ano e medio en Arxelia e sobre todo ao principio tamén botaba moito de menos isto, mas co tempo fun comprendendo a cultura magrebí, e querendo aquel país coma o meu, ao voltar definitivamente comecei a botar de menos o cariño que me daba aquela xente, a calor humana, a língua, a relación social na que tantísima importancia ten o falar, cousas que se perden por forza na Galiza, vámonos modernizando, sempre é mellor así, pero perdemos algunhas cousas boas.
Por certo... no link do comentário anterior, o fulano ausente comparte apelido comigo, mas non somos da família!
contáronmo, con tal detalle de orgullo marinense que ate me dixeron que personaxes de marín saíron en cada escena.
e eu tampouco era a ausente, a pesares que comparto apelido tamén;)
Manda carallo!
Enviar um comentário