A sorrir

Hoxe foi un día excepcional, mesmo se tiven que erguerme cedo de máis e traballar coma outro día calquera.

Claro que hai que ter en conta o historial, que este día non nace da nada, e había outro onte que se foi preparando ata que o pariu. Foi que estiven festexando o xoves, por ser véspera de venres, así de simples, como todo o bo. Botei unhas horas enchendo o cinceiro e baleirando a botella de ron (mágoa!) mentres falaba cos amigos e escribía trapalladiñas.

Ao me deitar, no estado catatónico no que me atopaba xa nin baixei a persiana do cuarto, así que esta mañá, antes de soar o despertador ás cinco e cuarto, xa estaba o dia a chamar nos cristais da ventá, pero chamaba amodiño, non batía cos cotenos do sol, ía aparecendo unha luz tan suave, tan delicada cos meus ollos recén abertos que foi todo un pracer saltar da cama. E cando baixei e saín á rúa xa tiña un sorriso na cara, mesmo se a cabeza estaba resentida, mesmo se durmira pouco, filís! cando saiu o sol xa estabamos chegando a Reghaia, e como daba de frente axudábame a manter e disimular tanta felicidade.

Conseguín voltar pola tarde a casa, logo dunha boa camiñata dunha hora, co sorriso aínda fresco e ao prender o ordenador topei un manifesto da alegría de viver metido nun bote de crema solar que lle botou auguiña de maio por riba e o fixo medrar aínda máis.

Sempre me digo que un día destes vou coller a caixa da ferramenta e a soldadura, e con catro ferros vou facer a máquina de copiar os días, e de un coma este vou tirar centos de copias para espallalas polo calendario adiante.

Para quen queira sorrir aí vai o enderezo

Está em inglês, legendado em espanhol, porque por desgraça ia dizer que antes pasará um camelo pelo olho duma agulha que eu aprenda a falar em inglês, acho que pior aínda, o camelo terá tempo de aprender a coser e a bordar com esa agulha, e eu seguirei ignorante. Mas a sorrir!

A despensa cheia

Kontserba latak eta kaferako filtro barazki poto eta olio lau litro. Eta gainera ere zenbait kilo irin azukre, arroz eta horzetako zirin. Lau gaileta pakete bi tomate lata sobrezko zopak eta italiako pasta. zutik, zutik, makurtu gabe!

Ben, isto é o primeiro que escribo que non é meu, é dunha canción de hai mil anos, makurtu gabe, de Kortatu, que me veñen acompañando dende hai máis de vinte anos, mira que son vello! et fier de l'être! gizon zaharra naiz eta harro nago! (gauza asko ikasi nuenelako!) ou como carallo se digha.

Venha, hoje vou deixar as baratas viver!

O caseto do porteiro

o caseto do porteiro
coa cadeira dos convidados
e o reloxo polo que non pasa o tempo
coma a ponte dun barco vello
encantador

Preguiza

Domingo de preguiza, poalla en Arxel e o son dos neumáticos dos carros pisando a auga da rúa éntrame pola porta do balcón como a música das olas do mar, monótona, tentando que adormeza, e hora tras hora vou baleirando o paquete de tabaco e facendo avanzar o marcador nas páxinas do libro que me transporta a Barcelona e me fai esquecer a miña cama demasiado grande e a certeza de que non hai avión para cubrir esta distancia que nos une. Domingo de isolamento, para non ser eu nin nada que se lle pareza, únicamente vivindo a vida doutra persoa, que sofre, que ama e que me emociona, deitado no sofá do cuarto do ordenador, sentindo a luz a devalar imperceptibelmente con cada minuto que pasa, como en éxtase levita a miña existencia, lene, lixeiriña como unha gota desta chuva fina levada polo vento, xa non teño corpo nin alma, son só un conto que alguén escribiu un día.

Árvores de palavra

Toda a vida a pensar que a preferência que tenhem as árvores polas beiras dos rios era umha questom quase de egoísmo vegetal, alí se vam porque disponhem de mais água (isso foi o que aprendera), no entanto venho de me decatar hoje que é umha relaçom de colaboraçom, que nom é que estejam a parasita-los, mesmo pensando-o bem ainda estam expostas a muitos riscos nessa situaçom, só basta mirar a quantidade delas que acabam sendo arrastadas coa forza das enchentes. A ideia veu-me contemplando estes oueds, agora já secos, que dentro de seis meses, quando se decidam a voltar carrejando água andariam perdidos se non for a dobre ringleira de árvores e arbustos que lhe marcam permanentemente o caminho. E poderiam dicer se ti te vas de férias, nos tamém marchamos, mas nom, eles som de palavra, quedam alí a desenhar-lhe o leito mesmo se no veram já nom hai rio que vala, sabem que sempre pode aparecer umha tormenta que lhe dea um renacer efêmero e sem elas, por onde iria? seguramente nom voltaria topar o caminho do mar. Assolagaria as terras e o nível dos océanos minguaria.

Pensamentos profundos

Agora que teño un ratiño morto, mentres se están cocendo as lentellas (dóeme o estómago da fame que teño!) aproveito para expor unhas útiles consideracións filosóficas.

Está claro que deus non existe, ou se existiu algún día xa o matou hai anos o Schopenhauer, o Nietzsche ou o Bruce Lee, tanto ten, o que si teño claro e isto é algo empíricamente demostrado, é que Alá, o dos musulmáns está ben vivo e ben activo, e digo demostrado porque eu xa o comprobei aquí en Arxel: coa maneira tan catastrófica de conducir que teñen é imposible que non haxa accidentes cada cinco minutos. E non os hai, co cal queda demostrada a existencia de Alá. Dixit.

E para os sabichóns que se poñan a obxectar dicindo que unha soa proba non chega, e blablablá, porei outra mostra fidedigna da veracidade da sua existencia. Sendo o Maghreb indiscutiblemente un dos primeiros produtores mundiais do hachis, debérase topar este produto natural á venda en cada esquina da rúa. E non se encontra, co cal queda demostrada, por segunda vez, a sua existencia. Dixit, dixit.

Grazas a isto da filosofía coñecemos mellor o mundo que nos rodea e encontramos explicacións a misterios de gran calibre, tal o que veño de expoñer. E como do esforzo estáseme a formar unha hernia no cerebro (ou no sitio onde debera estar) xa vou parar por hoxe. Agora que pensen outros que xa me esforcei bastante.

Cambio de plans

Ao final non fun a Annaba, non che sei se lamentarme ou festexalo, se foramos en avión aínda ben, pero alugaron un monovolume e quen sabe cantas horas botarán para chegar, está preto de Túnez, penso que máis de seis hanas pasar ben na autoestrada. E logo se fora para ir de vacacións vale, pero era para currar e pouco ía coñecer da cidade e menos das praias. Nestes desprazamentos sóese traballar apurado para voltar pronto e non hai moito tempo de visitar.

Sen embargo non quedo en Arxel, mañá a primeira hora collo o rápido e márcho a Orán, hai choio alá, pero toparei os colegas e tomaremos unhas birriñas para celebralo, pola noite, neses bares onde se xunta o malo co peor, os lumpembares de Orán. E iremos cear ao Comète, con viño tinto do país. Un par de días para mudar de aires, para alegrar a vista cos vestidos azul ceo das oranesas e esquecer os eternos atascos polos controis antiterrorismo. Menos metralletas e máis lecer. Aínda esta mañá que fomos ao aeroporto para alugar o carro, había unha cola de tres pares de vehículos, os dous "barrages" á entrada facían eterno o acceso, e ademáis hai que por boa cara "salam alaikum, khuya", que con este sol xa me puxen moreno e me toman por un daquí, ou turco, claro. E xa se sabe, se es daquí, ou turco, sempre podes levar unha bomba metida no maleteiro ou no motor. Sonche unha chea de cazadores para tan pouco coello. E aínda así algún se lles cola, como os dous que se estouparon en Hydra e Ben Aknoun en decembro, xusto o primeiro día que pasamos aquí, levaron a 70 por diante. Dende aquela en Arxel non volveu haber nada desa magnitude. Por se acaso os 11 de cada mes mellor non sair moito.

Ah, o adsl só o teño na casa. Entón ata a volta... sen conexión.

Te soy un sedutor

Yo qué quieres que te diga neniña, ya sabes como soy, así de irresistible, y luego bueno, también puedes verlo por ti misma es que soy todoterreno, tanto jabeo las montañas, como nado por el río como un escalo, y por las noches ni te cuento, apoyado en la barra de la discoteca, mirando de esjello las chavalas, soy más atrativo que el chicomartini, y esta marquita que tengo en la cara, que mucho me jodiera cuando en la mili aquel cabrón me cortara con la botella, al final incluso me hace más sexy, me da un aquel de hombre de mundo, de aventurero, no es que yo te lo diga, es que es la realidá, tódalas tías se ponen nerviosas cuando se percatan que estoy a mirar pa ellas. Soy un sedutor, ni siquiera necesito ponerme el desodorante de las hormonas, el simple olor de mi piel ejerce un manetismo que las desarma, aún que se las dean de princesitas intocables un solo parpadeo y quedan rendidiñas, no tengo más que chiscarles el ojo y ya se sientan en mi colo. Soy un sedutor.

Pero no te pienses que soy un tío superficial, por esto que te cuento, tambien soy una persona cultivada, leo libros, un montón dellos, sólo en la mesita ya tengo tres o cuatro, sabes ese tan famoso, el dese autor que acaba de sacar uno nuevo, la primera parte del otro, ese también lo leí, pero, no, no en español, lo leí en inglés, que te tengo un conocimiento bastante fondo del idioma de Sekspir (Ah, ya recuerdo, se llamaba The Shadow of the Wind) y es que tengo previsto, deses planes que te andan por la cabeza, marchar a vivir a New York, allí es todo para flipar, no como aquí que aún hay ovejas a dos kilómetros del centro de la ciudá. La verdá es que nací fuera de sitio, aquí no puedo desarrollar toda esta ansia de creatividá que llevo dentro. Soy como un volcán pero con un testo a taparle el cráter, necesito cruzar el charco pa realizarme.

Mira neniña, no sabes la suerte que tuvistes al conocerme, un marlonbrandon como yo no se te cruza tódolos días.

Déferlante

On était tous les deux fous de joie sur la crête d'une vague que l'on pensait sans fin, on croyait que les vagues comme celle-là n'arrivaient jamais au sable des plages ni non plus aux rochers des falaises, qu'elles surfaient la mer dans une fête de mousse éternelle avec nous deux tenus par la taille toujours en regardant l'horizon du haut de notre bonheur. Qu'il n'existait au monde aucune loi de la physique capable d'arreter cette débauche de complicité.

Et les nuits! les nuits n'avaient pas de lune ni d'étoiles, seulement les draps humides et chiffonnés des lits des hotels qu'accueillaient nos ébats intenses, désesperés comme la veille d'une fin du monde, uniques, beaux, extatiques. Les nuits ne connaissaient même pas le sommeil.

Mais les vagues ne sont rien que des ondes qui ne peuvent pas chevaucher l'océan indéfiniement, elles vont tout droit devant elles et forcement arrivent sur une plage ou sur les rochers d'une falaise quelconque et voilà, elles meurent. Et si tu as la chance de te faire déposer sur le sable, ça peut même se passer tout doucement sans trop t'abîmer.

Ce n'est pas le cas, c'était du basalte. Ça a fait des dégâts.

En dous meses...

...daba gloria velas