Pozos e luces

Baixada á fonte da luz, que chega como un ventiño de fotóns inchando as fachadas dos edificios oficiais, pondo de novo a xirar o mundo que ficara parado co solpor do día anterior. Baten estes raios nas paredes e cólanse polos buratos acristalados, e é así que os funcionarios comezan de novo a teclear nos ordenadores, a teclear nos teléfonos, a facérense a idea de seren eles coas chaves dos seus arquivos quen lle dán corda ao planeta, que segue a dar voltas freado polo peso de tanto papel inútil.

Son medio mineiro e me encanta baixar aos pozos, neste xa se mira que no fondo abrolla un manancial de luz, afondas en el seguro de topar toneladas de aire para encher os pulmóns, e dicir... por fin afóra!

Cando vén a noite, o desamparo, o desgoverno, os autómatas do papel xa desconectados, o mundo oficialmente párase.

E é entón que topas outros pozos nos que te botas de cabeza porque ves unha luceciña pequena ao final, mergullador en mares de cervexa descendes a toda velocidade co cinto ben lastrado do chumbo da soidade, e vas apresa demáis para poderte deter a tempo cando te decatas que aquel destello alá abaixo só era o reflexo do brillo dos teus ollos. Bah, feridiñas de nada que non lle quitan a un o gusto pola apnea, nin deixan cicatrices visibles.

Amateur de la descente vers la lumière!