Os monstros durmidos

Qué fermoso domingo, aínda non tomei a ducha nin me vestín, estiven a lavar a louza da cea de onte á noite, un cafeciño con leite e deixar as horas esvarar pola mañá arriba sentindo a calor que entra sen permiso pola porta do balcón. Por sorte é domingo e o teléfono aínda non soou nin unha soa vez, están os monstros durmidos, non se queixan dos seus reumatismos prematuros, danme un respiro.

Onte tocoulle ao colega prepararnos a cea, e por un día non comemos cebola, trocámola polo allo acompañado dunha perna de año ao forno, cunhas cervexas de aperitivo e unha botelliña de tinto de Tlemcen. Só deixamos o óso! E dispuxémonos para sair explorar os mundos da noite pero, será a idade! boteime no sofá e despertei ás duas da mañá, os plans que mudan continuamente, tant mieux!

E neste post ía falar da cebola con pan, e das herbas que comía Rachid cando era rapaz, e sobre todo da sede, pero deixoo para outro día. Estou deixando o blogue desatendido, ultimamente as viaxes e o ter compaña polas noites me quitan moito tempo de intimidade co computador, tampouco é mala cousa. Gústame escribir trapalladiñas, pero non teño soltura, si, escrebo moitos rascuños, e miro e remiro un post antes de lle dar o visto bo, aínda así cólanseme tamén faltas de ortografía e gralhas, ou fautes de frappe.

Ben, e como hoxe é o día da oración, teño que sair antes das doce que logo pechan todo para ir á mezquita, e nesas horas non topas nin un bar onde te refuxiares da dureza do clima.