domingo, 28 de fevereiro de 2010

Baixada ao mar

Suponho que a existência das marés tem algo a ver com o caráter dos povos que habitam nas beiras atlânticas. Sempre senti desassossego nas costas mediterrâneas, a sensação de que algo vai mal e não sabes o que é. Com muitos anos de diferência notei a mesma morna intranquilidade (em Cartagena e Alger) pela obstinação do mar a ficar imóvel, sempre a bater na mesma linha.

Supoño que a existencia das mareas ten algo que ver co carácter dos pobos que habitan nas beiras atlánticas. Sempre sentín desacougo nas costas mediterraneas, a sensación de que algo vai mal e non sabes o que é. Con moitos anos de diferencia notei a mesma morna intranquilidade (en Cartagena e Alger) pola obstinación do mar a quedar inmóbil, sempre a bater na mesma liña.

7 comentários:

Anabela Magalhães disse...

Está lindo. Vou levar... posso?

rui disse...

já sabes que sim, so tens que dizer: levo!
beijinhos

oko disse...

a min sempre me pasou o mesmo no mediterráneo. hai pouco mirei o pacífico por primeira vez e impresionoume moitísimo. gosto dos mares que teñen carácter

Anónimo disse...

o tu si que te vou bater eu pero na minipimer lacazan .
a punto de clara voute deixar

rui disse...

Oko:
É cousa de costume, un se afai ás mareas e cando non as hai síntese algo raro. Por exemplo, na Bretaña continental o terreno é moi llano e as mareas son máis grandes que nas nosas rías, entón cando baixa o mar vese un mundo imenso ao descuberto, no entanto non sentín ese algo que non vai (quelque chose qui ne va pas)

rui disse...

Anónimo

muito me fizeste rir, será que tu tens uma perna no mediterrâneo e a outra aquí onde bate o mar!
Por certo, lin algo esta semana no xornal a propósito de teatro en Barcelona... (en galego, bem seguro) e claro que me lembrei de ti.

Anabela Magalhães disse...

Finalmente levei. :)
Obrigada!