O soño

Veu a xente de Mos e Sanguiñeda para me facer sair do tobo, e foi así que percorremos media ducia de bares da vila. Á final houbo que volver a algún deles recoller o portátil, tiñamos tanto do que falar que xa nos esqueciamos del. Ben, pero isto só é o histórico, o que quero contar é o soño que tiven despóis deste encontro, porque levo tempo sen soñar, ou se hai algún é tan insignificante que se dilúe antes de quitar o pixama. O desta noite si que foi diferente, e volveume ás dez da mañá mentres ía cruzando a ría no barco.

E foi que eu decidira tomar unha pílula para morrer, aínda que no soño non aparecía esta palabra, non daba medo, nin angústia, nin ningunha das sensacións que causa a morte, e xa non era a primeira vez que tomaba algo parecido, xa tragara comprimidos similares en duas outras ocasións, mais daquela o efecto tiña sido só temporal, apartarme da vida durante un período. Desta vez o colega arxelino que me pasaba o fármaco dábame a dose necesaria para que o resultado fora permanente. A decisión que tomara non fora dada por ningunha desesperación, era como se xa todo estivese feito e me botase na cama a esperar que o sono chegase. Ben, inxerín o remédio e púxenme a escribir (con caneta e papel) esperando que o meu corpo fose perdendo as forzas e pouquiño a pouco me fose apagando, desaparecendo sen dor, pero escribía e escribía e non chegaba a morte, só unha pequena debilidade nos brazos, e comezaba a inquietarme e a pensar que ao mellor, quizáis podería ter aprazado a data da desaparición, e esta preocupación foi medrando e medrando até me facer preguntarme se podería dar marcha atrás, se aquilo era certo ou só era un soño... até me facer acordar. E xa desperto pensei se aínda estaba a tempo de evitar a morte, e souben que non, que aquel medicamento xa principiara o seu efecto e paseniñamente iríame minando, conseguindo un día chegar a martarme de todo.

Dentro

O mar, sempre tan fermoso, mas
o ceo que nel se reflicte
e as barcas
só son a maquillaxe coa que se
adorna
no silencio e na ingravidade
coñeces
que o verdadeiramente belo
gardao dentro
onde el é todo
e ti pouquiña cousa

Agradecimentos

Agradezo inmenso todas as visitas e sinto non poder responder extensamente a cada un por falta de tempo, esta semana paseina case toda en Orán onde me conectei un par de veces só para ver, porque a lentitude non daba para moito máis con aquel ordenador. E agora estou a preparame para voltar á Galiza unha semaniña. Si, vale, vivo no Morrazo, aínda que son do outro lado da ría. Não tenho ascendência portuguesa mas os da miña área sempre tiverão muita relação com o norte de Portugal, e sim, estudei a língua um par de anos, até que nasceu a minha primeira criança, então tive de abandonar, porém o meu coraçãozinho ficou namorado dela para sempre (da minha filha também!). Tive um professor maravilhoso na Escola Oficial de Idiomas de Vigo, já há mais de dez anos disso, com ele aprender-ia mesmo o chinês! pena que não ensinasse também o inglês, ainda estou no to be to have.

Agora, como a maioria xa sabe estou a traballar en Arxelia, e teño bastante tempo libre que uso para escribir, sen moitas pretensións, e tamén burlando un pouco as normativas, e misturando, explorando as posibilidades, saboreando por veces a nosa língua cunha grafia mais próxima do portugués, como debera ser dada a sua proximidade. Xa dixen no primeiro textiño que escribín aquí que o importante do galego é que sexa fértil, e se se escribe en reintegrado ou coa normativa actual, tirando ao castelhano, non ten moita importancia. Xogo gozando dos lh, dos nh, dos ç, dos j, dos hífens.

Qué máis? Ah, tamén me ghusta escribir ás veces en francés, máis que nada para praticar un bocadinho, e si, algumha trapalhadinha puxen en euskara, seguro que a maioría son aberracións gramaticais, porque o quero muito pero o conheço pouco, o amor éche o que ten.

E fiquei abrumado con tan bos comentarios que todos fixestes. Non se merecen!

Ben, e a todo isto... a qué vén a foto de arriba? pois nada, fíxena en Orán, gustoume e aquí vola deixo. Dálle un aire de solemnidade da hóstia.

Beijinhos, que tenho que preparar o jantar e fazer a mala para amanhã. Alegria e vinho para todos... ou chá.

Se a miras

Se a miras dille que despois de moitas mareas non vin mar máis fermoso que o que bate atrás dos cristais do seu salón e que en ningunha lingua topei melodía máis agradábel que o son do meu nome na sua boca, cando me chama. Ela.

Arrecendo

houve ódio
colgando dos marcos
coma a ponta dun arame
oxidado
a me cortar a retina
mas o ódio, ele
já morreu
houve a fragância destas flores
que a minha mãe
me fez amar
o seu arôma guarda
os amores da adolescência
o júbilo das fins de curso
e o sol da primavera
sempre comigo

O começo duma etérea amizade

Xa encarguei unha botelha de Cacique vía Madrid, chegará o sete de xunho, pero mentres tanto os caldos do país vanme facendo companha, estes vinhos musulmáns, filhos do pecado, están óptimos, e como hoxe é véspera de week-end comecei esta amizade mercenaria coa botelha, doulle poucas horas de vida, o bo sempre é breve.

E levaba uns días de desconexión, marchara trabalhar a Annaba, preto de Túnez, e Constantina, a das sete pontes, e qué é o que vin...? pois o talher (a oficina) e umha habitación de hotel cuns olores inesqueciveis, ah, tamén topei un bar onde Belqacem e eu tomamos umha cura de cervexa. Mi madrinha! cánto trabalho! E cántas horas de viaxe!

O melhor destes días? Os miles de cigonhas que vin durante a viaxe, ténhenlhes nas torres de alta tensión umhas bandexas onde fan os ninhos, todo un pracer para quen goste dos bichinhos, coma min. Impresionante. E as paisaxes do leste do país topeinas máis fermosas que as do caminho de Orán. Por fin crucei a Cabilia, terra de homes orgulhosos da sua cultura. Algún día irei a Tizi Ouzu, agharrar unha boa, en memória de Matoub Lounés, que conqueriu coa sua loita facer do Cabil a segunda lingua oficial de Arxelia.

Hala, boas noites, vou facer un ovos fritidos para que o vinho non se deprima ao verse soinho no estómago.

The last tragedy

En días como hoxe... compraría un billete de avión para marchar correndo de aquí, e deixaría todos estes coleccionistas de informes sen traballo, perdidiños, a colgharse medallas de plástico, créndose almirantes de barquiños de papel. País de señores ministros! Qué ben falades para o nada que sabedes. E logo o taxi que chegou unha hora tarde, e despóis o café apareceu na mesa tras corenta e cinco minutos de espera. Tiña compras que facer, pero me dixen, deixa quedar, non me arrisco a máis decepcións por hoxe, pero si, sempre pode todo torcerse máis e máis aínda, porque chegando a casa xa tiña en mente rematar con media botella de martini que me quedaba, pero... porca miseria, só había para un vaso! Polo menos tabaco non me falta, non todo ía ser desgraça.

Ah, hoxe foi, é, o día das letras, aínda que debera dicir "El día de las Letras Jallejas", esforzos para que o enfermo terminal non a espiche e nos anexionen a Castela. Castellanos do Porriño tratade ben aos portugheses, cando van, van como rosas cando vén, vén como eses!

É que hoxe todo é fel, debeu romper ese saquiño de veleno e agora me circula polo sangue inundandome o corpo todo. Puah!

Biquiños, saúde e mil anos máis para a nosa língua! (ou dous mil)

Decididamente...

Esta mañá outra volta erguinme cedo, vaia miséria, eu podendo ficar na cama até ao mediodía e non hai maneira, debo estar a facerme vello, porque xa nin descansar preciso, así que para non quedar todo o día sentado na casa a ler, examinei por riba o plano da cidade e decidinme a sair dar unha longa volta por estas rúas con nomes que se me quedan atrancados na gorxa ao comezo da segunda sílaba. E xa levaba corenta e cinco minutos de camiñata cando mirei o móbil e vin a chamada perdida, fastidiame ben o asunto, este novo móbil non fai o ruido suficiente para que o atenda, ou será que me estou volvendo vello? Ben, chamei a Rachid, era el, viñera da Cabilia, de camiño a Orán e me esperaba para falar un ratiño, así que mudei o rumbo e dirixinme ao Champ de Manœuvres, outros corenta e cinco minutos máis, xa tiña o cu deformado de botar tanto tempo naquel banco de ripias a me agardar. Fixemos un paseo moi agradable, as rúas céntricas estaban cortadas para os carros, celebrábase unha xornada de concienciación medioambiental, con moitas actividades para os nenos, un pracer pasear polo medio e medio de Didouche Mourad, que durante a semana costa cruzar de tantos veículos como hai. Cafeciño e zumo nun bar de moral nada dubidosa (non hai dúbida que alí consegues, se precisares, alivio para as perennes necesidades do corpo) e plans para os próximos meses, viaxes, visados, tarxetas de residencia... e traballo. Logo acompañeino á estación e volvinme sen apuro cara a Hydra, digo sen apuro porque a costa merece unha reseña nese libro da cervexa negra. Outros corenta e cinco minutos. E xa no piso, por fin, deitarme un ratiño no sofá, ovos fritidos con ervillas, e toda a tarde por diante para seguir co libro, tan bo que me fai botalo de menos xa antes de que se acabe, decididamente debo estar a me volver vello!

Aquela cidade

Subo da estación polas escaleiras e ao cabo topo os teus labios agardándome que lle contan á miña lingua con palabras de saliva o que non conseguimos decir coa voz, baixo o teu paraugas deixamos esvarar o tempo coas nosas mans buscando a suavidade que esconden os xerseis e as camisetas, a luz da noite é complice da ansia dos nosos corpos, cos pes mollados damos pasos acompasados coas pernas rozándose, coas mans collidas, cos arrecendos desas rúas enchéndonos os petos de sabores de auga, de sedes da pel. Tomamos un café ou unha cervexa, nunha mesa apartada cos xeonllos xogando escondidos das miradas, coas miradas fixas en só nós e nas nosas miradas, e logo, loguiño rematamos a conversa e saimos á chuva morna da luz das farolas cruzando outras parellas, sen velas, sen outro universo que esta escuridade, parándonos nos portais abrigados a darlles unha tregua ao camiño e un repaso ás xeografías que xa había tanto tanto que non viaxabamos, eses carreiros que os meus dedos, os teus dedos, as xemas dos nosos dedos volven percorrer, tropezando nos botóns, nos cintos, nas gomas que cortan o paso e aprazan, só un nadiña, a entrada ao ceo estrelado. Non vin cidade máis fermosa que a desas rúas húmidas que percorriamos xuntos camiño do cuarto do hotel. Formalidades, que poñen un puntiño aparte, que nos separan pero collidos da man, só a suma dos tamaños do meu brazo e máis do teu, até entrar no ascensor, onde xa a porta pechada abre as fronteiras por onde abrollan a cachón o meu desexo e o teu, quentes, líquidos, como xurdindo dunha explosión de galaxias a chave, a porta o bolso na cadeira e xa sen tempo de nada abandonados nesta costa abaixo da exploración e o recordo, sendo só sentidos e sentimentos e unha reacción química que libera calor, que empaña os cristais da ventá que molla as sabas dos nosos suores salgados, que salpica as paredes cos nosos xemidos, que rebenta o teito e nos deixa soiños rodeados de estrelas que se pegan aos teus poros e que eu derreto coa ponta da miña língua. E de novo as mans fan viaxes de ida e volta entre as articulacións, peregrinando polo teu lombo, debuxando catro vias paralelas no teu ventre, rotondas arredor do teu embigo, corredoiras por onde a noite vai esvaéndose sen conseguir pecharnos os ollos. E xa o reloxo de area ao que demos volta co primeiro bico deixa cair os seus últimos graos, a luz, que ninguén dos dous mandou chamar, rabuña coas suas uñas amarelas as cortinas que foron brancas, a auga da ducha borra todos os debuxos cos que tatuara a ternura e as roupas volven agachar os corpos que non nos pertencen. Café e croissant, baixar xuntos as escaleiras da estación, co billete de volta levantando unha parede de ladrillos miserables, cravando as suas esquinas afiadas na palma da miña man. E agardar, lendo os horarios nos xornais día tras día ata que volva partir un tren con parada na tua cidade mais a prensa só fala dunha poalla ácida que diluiu a pedra e a tua pel con ela e só, somentes queda daquelas noites este ridículo epitafio que xa nunca, nunca poderás ler.

Por triplicado

coleccionistas de papeis!
grazas a vos o mundo
avanza máis
e máis
...
lento
.