O recordo con sales minerais

A vida corre tan apresa que parece que hai un millón de anos que decidiches que chegara o día de pechar a portiña pola que tanta luz entraba, e aínda teño na lista da compra como pendente de mercar o papel, o sobre e o selo para che mandar a carta manuscrita que nunca escribín. Son moitas emocións, e moi fortes, como din en francés, bouleversé, é como unha ola que te colle por sorpresa cando vas nadando cara á beira da praia, coas gafas de mergullar mirando o fondo, e de súpeto (ou tout-à-coup) chega ese acontecemento que te tira para abaixo e che dá unha chea de voltas e xa non sabes onde quedan o ceo e a area, nin o qué era no que estabas a pensar un segundo antes de que todo mudase. O mundo enteiro desaparece até que os teus ouvidos volvan recuperar o equilibrio, e ti aceptes todo o que con ese golpe perdeches, só conservas a vida, que non é pouco. É volver a nacer, e non o é porque non esqueceches o que pensabas dous segundos antes do maremoto. Esa tromba de auga salgada non lava, non limpa o cerebro de todos os recordos acumulados, os recordos traidores que fan lamentar a puta da ola a arrincarnos aquel mundo fermoso no que viviamos. Menos mal que non se consola o que non quer, e sempre hai un milleiro de frases feitas para axudarnos a aceptar que estando no mar, por forza, un día ou outro chegarán as olas. En fin, isto está feito desta maneira, non podemos inventar nada, golpes, desorientacións, e mundos novos logo de tanta volta, pero sempresempre fica o recordo que ás veces é doce... e outras salgado.

Fim de fim de semana

Ben, pois logo de dar unha voltiña polos enlaces dos meus blogues favoritos e preferidos, despois de camiñar tres ou catro kilómetros pola area, e outros catro ou cinco pola beira da estrada, tendo mil veces celebrado o bo investimento que onte fixemos ao mercar a crema solar, ben... pois vou preparar a cea (o jantar) que mañá comeza a semana e por fin volve haber choio do fino, do de rebentar o corpo e alegrar o corazón, que non se me dá ben o de enredar rañando o bandullo, soe facer que as horas se arrasten pesadas como elefantes que non dan pasado pola porta. Mas non, mañá voarán coma estorniños, e logo dunha ducha ás cinco da tarde baixarei tomar un cachiño de tarta e un cafeciño con leite ao carón do cimeterio, tan humilde, tan fermoso. Inchal.là!

Mikel Laboa. Txoria txori

Hegoak ebaki banizkion, neria izango zen, ez zuen aldegingo
bainan honela ez zen gehiago txoria izango
eta nik txoria nuen maite

Se lle cortase as ás, sería meu, non marcharía
pero desa maneira xa nunca máis sería paxaro
e o que eu amaba era o paxaro.

Si je lui coupais les ailes, il serait à moi, il ne partirait plus
mais alors il ne serait plus oiseau
et moi c'etait l'oiseau que j'aimais.

Se lhe cortasse as asas, ele seria meu, não partiria
mas desse jeito já nunca mais seria pássaro
e o que eu amava era o pássaro

Si le tallés les ales, sería meu, no escaparia
però d'aquesta manera ja no seria ocell
i el que jo estimava era l'ocell

Pechando

Pechando as contras á noite, coa música enchéndome a casa, festexando cun día de retraso o san xoán, gozando deste ventiño fresco que pasa arrincándolles ás paredes a calor coa que van engordando durante estes días de bafo insoportable, nen aire deixan para que poida eu respirar. Agora si, corre unha airexiña que vale o que unha fontiña fresca agachada no monte. As cascudas xa hai tempo que non me visitan, e os mosquitos pasan e por sorte non topan o meu sangue do seu agrado, será que ando envelenado, mas só un chouiyá, somentes um bocadinho, que aos problemas hai que lles saber aplicar a técnica dos jívaros, e reducilos a un tamaño adecuado para podelos manexar sen demasiada dificultade.

E así remato o día, contente de escoitar as gaitas mesmo se é tan lonxe das fogueiras que onte á noite levaron a alegría ao país. O novo verán xa chegou!. L'été nouveau est arrivé!

Fim de semana em Tipaza (IV)

Fim de... em Tipaza (III)

Fotos desta fim de semana em Tipaza (II)

Fotos desta fim de semana em Tipaza (I)

Doutores

Ben, volvenme incordiar estas malditas moas, así que fun ao dentista, e aínda se lembraban de min, hai tres meses tirei alí unha moa que levaba outros tres torturándome, e fiquei moi contente coa profesionalidade da doutora, en dous movementos e fora, mas o problema é que eu para todo o que ten que ver co instrumental médico teño unha aprehensión tan irracional que me fai porme branco coma unha folla de papel cada vez que paso polas xeringas, taladros, tixeiras, bisturís... non é dor, só é unha cousa irracional que me fai quedar media hora logo do evento deitado nunha camilla a recobrar as constantes vitais. E aquí pensan que, sendo europeo, temo o sistema médico do país, e por suposto que non é iso, até o de agora topei con profisionais moi bos, aínda que para o meu gosto abusen un chisco dos antibióticos. Pasou algo semellante cando en Orán tiven que ir ao médico por unha uña que tiña machacado en Annaba, o home cría que eu non confiaba na operación por toparme nun país con menos recursos que o meu, pero non era isso, era que son un mixiriqueiro; con el tamén gocei dunha profesionalidade que xa me gustaría na Galiza, lembrei a saga de Noah Gordon, con O médico, porque me explicou perfectamente o que me sucedera, cunha lámina que tiña pegada á porta do quirófano, me recetou unha inxección para o mareo e outra de anestesia, para pór no dedo, máis as vendas, betadine, antibióticos... e me dixo: agora estou esterilizando todos os útiles, así que baixas á farmacia, compras todo, tómaste un bo café con leite e logo volves, e así fixen, e ao subir púxome el mesmo as inxeccións, e anestesioume, e procedeu, e ao rematar deitoume na camilla e, eu estaba bastante mal, como sempre, e esperaba o mesmo que na Galiza, unha media horiña deitado na penumbra, mas, sen avisar, de súpeto lanzoume cun trapo empapado unha chuva de auga fría á cara que me deixou como novo.

Pensei que aquí os doutores teñen menos medios, si, e gracias a iso exercen a medicina máis próximos ao paciente, para min os verdadeiros doutores, que non che mandan a un especialista, fanche eles mesmos todo.

Taxis

Aquí os taxis non son exclusivos da primeira persoa que sobe, durante o traxecto van parando e recollendo xente, así ás veces o taxista trae un amigo no asento de diante e se considera normal o compartir desta maneira o transporte público. Eu tamén aceptei o sistema, e cando imos de camiño para casa recollemos outros clientes, afinal véxoo máis razonable, porque se todo o asento de atrás está baleiro é magoa non aproveitalo. E outra cousa é que se montas nun taxi que non leva a ninguén, tes que te pór no asento de diante (salvo se es muller), outra cousa sería anormal, mesmo de mala educación. Ben, así que tendo en conta o sistema de transporte en taxi, hoxe o Alí invitoume a traballar con el, non tiña nada que facer despóis das catro da tarde e andiven a dar voltas pola cidade de acompañante, levando xente a vilas dos arredores, e dun barrio a outro. Foi verdadeiramente relaxante, foi unha desconxestión para os problemas de burocracia e organización que últimamente me minan máis do debido. E así fomos até Reghaia, El-Biar, Didouche Mourad, Ruisseau, Sidi Fredj, Ben Aknoun; ah, tamén fixemos unha paradiña en Hydra, na miña casa, onde Alí e máis eu tomamos un par de cervexas, que con esta calor húmida sentaron de marabilla. Porque en Orán tes bares dabondo para tomar un trago haram, pero en Arxel... ben, aquí xa é máis difícil.