sábado, 26 de julho de 2008

Dégoûté

A inspiración chega coa fame, co sono, coa fatiga. Logo dunha fin de semana mortífera, viaxes e máis viaxes, e calor, e fame, e pouquiñas horas de sono, e o desprezo, sobre todo iso, mentalidade cativa, así noutros sitios se avanza, e aquí séguese o protocolo, qué importa o que se faga! o que importa é o que se diga ben dito, aínda que se fale da traxectoria dunha folla caíndo da árbore, iso conta máis que a solución de problemas. Mundo cruel, mundo de apariencias, mundo miserable que te me apareces espido con todas as tuas taras noxentas así á vista, dégoûté de toi! je suis dégoûté de toi!
...

E hoxe volvo ao blog, non era para tanto, só que se van acumulando unha arriba da outra as indixestións, son tantas as diferencias que somentes cando chegan unha por unha, espaciadas, dounas asimilado, mas os días nos que veñen por parellas se me atragantan, non son quen de soportalas.

Supoño que a calor e a falta de medios fan tamén parte destas caídas no desespero. A ver cando volve dunha vez a chuva e marcha esta calor húmida que me cola a camiseta á pel, que me rebenta, que a ducha non consegue tornar máis que cinco curtos minutos.

3 comentários:

Anabela Magalhães disse...

Por cá choveu, está até um pouco fresquito. Anormal para a época.
Tem vantagens. Não há incêndios.
Anima-te. A seguir ao calor vem o ar fresco.
beijinhos

rui disse...

Sim, o dos incêndios também é um problema catastrófico na Galiza, não sei como por alí andam neste verão, mas como tenhem a mesma chuva creio que os montes teram um repouso.
Obrigado pelo ânimo. Em duas semanas marcho de férias ao pais, um bocadinho de frescura e o carinho das minhas filhas.

Anabela Magalhães disse...

Vês?! Já falta pouco. Anima-te muchacho!
Bjs